Σε πρωτοφανή αναβρασμό βρέθηκε ο χώρος του Τύπου τις τελευταίες εβδομάδες. Μπορεί στις ειδήσεις των «mega-λων» καναλιών να μην ειπώθηκε τίποτα, πλην όμως οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ προσπάθησαν να ξεκινήσουν έναν οργανωμένο απεργιακό αγώνα, που θα μετέβαλλε τα ισοζύγια στον έλεγχο της ενημέρωσης.
Για το πόσο ασφυχτικά ελεγχόμενη είναι η κυρίαρχη ενημέρωση δεν χρειάζεται άλλο παράδειγμα: Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ αδυνατούν να ενημερώσουν ευρύτερα στρώματα της κοινής γνώμης ακόμα και για τον ίδιο τους τον αγώνα. Κι όμως, αυτό αμφισβητήθηκε και κάποια στιγμή φάνηκε πιθανό να ανατραπεί. Συνδικαλιστικοί χειρισμοί και πολιτικοί δισταγμοί το εμπόδισαν, δίνοντας στους εργοδότες μια βαθιά ανάσα. Μέχρι την επόμενη φορά…
Τρίτη, 10 Ιανουαρίου
Συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι δημοσιογράφων από δεκάδες εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς συνεδριάζουν μαζί με τις διοικήσεις των Σωματείων του Τύπου στο υπό κατάληψη Alter, προκειμένου να συντονίσουν την απάντηση στις κλιμακούμενες επιθέσεις των αφεντικών.
Κοινή συνισταμένη των τοποθετήσεων η ανάγκη για έναν μεγάλο απεργιακό αγώνα και για εναλλακτική πληροφόρηση της κοινωνίας, ενάντια στα σχέδια εργοδοτών, κυβέρνησης και Τρόικα.
Η αντιπαράθεση με τους μεγαλο-εκδότες προφανώς και δεν θα είναι εύκολη, οπότε κρίνεται σκόπιμο την απόφαση να μην λάβουν μερικές δεκάδες συνδικαλιστές αλλά το σύνολο των δημοσιογράφων, σε έκτακτη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ.
Πέμπτη, 12 Ιανουαρίου
Η ιδέα της έκτακτης Γενικής Συνέλευσης αρχικά προκαλεί αντιρρήσεις στην συνδικαλιστική ηγεσία, καθώς τις τελευταίες δεκαετίας δεν έχει ποτέ καταστεί δυνατόν να επιτευχθεί το ελάχιστο όριο απαρτίας σύμφωνα με το Καταστατικό της ΕΣΗΕΑ.
Τελικά, όμως, το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ καλεί την Συνέλευση, με θέμα την κρίση στον Τύπο και το ενδεχόμενο απεργιακών κινητοποιήσεων.
Πέμπτη, 19 Ιανουαρίου
Οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι εφημερίδων και σταθμών συνεδριάζουν από κοινού με το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, με θέμα τις εγγραφές νέων μελών.
Κυριαρχεί η αντίληψη του «ανοίγματος» του Σωματείου σε νέα μέλη και η «χαλαρή» ερμηνεία του Καταστατικού έχει ως αποτέλεσμα να εγγραφούν 23 από τους 29 δημοσιογράφους που αρχικά είχε απορρίψει ως νέα μέλη το ΔΣ. Στο περιθώριο της συνεδρίασης «ωριμάζει» η ιδέα παρουσίασης στην έκτακτη Γενική Συνέλευση πρότασης-ψήφισμα για τις απεργιακές κινητοποιήσεις από ομάδα συνδικαλιστικών εκπροσώπων.
Τρίτη, 24 Ιανουαρίου
Φτάνει η ημέρα της έκτακτης Γενικής Συνέλευσης στο Caravel.
Για την απαρτία χρειάζεται να προσέλθουν περί των 1.075 μελών της ΕΣΗΕΑ. Τελικά η 1.075η υπογραφή βρίσκεται και μάλιστα ανήκει σε κάποια συνάδελφο που τη λένε Ελπίδα!
Η Συνέλευση ξεκινά εν μέσω ενθουσιασμού, με τον Πρόεδρο του δευτεροβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου (ΠΟΕΣΥ) να μιλά ανοικτά για απεργία διαρκείας. Λίγο μετά κατατίθεται πρόταση 15 συνδικαλιστών που κινείται στην ίδια κατεύθυνση. Λέει «όχι στις περικοπές μισθών και τις ατομικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις», απλώνει το χέρι στην υπόλοιπη Ελληνική κοινωνία «για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να ανατρέψουμε το κοινωνικό σφαγείο που επιβάλλουν κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ» και καλεί το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ να προχωρήσει σε κυλιόμενες 48ωρες απεργίες σε συνεργασία με τις υπόλοιπες Ενώσεις του κλάδου.
Ο νομικός σύμβουλος της ΕΣΗΕΑ και μέλη του ΔΣ υποστηρίζουν ότι αν υπάρξει ψηφοφορία θα πρέπει και αυτή να έχει απαρτία. Καθώς η ώρα έχει περάσει και αυτό κρίνεται αμφίβολο, αποφασίζεται η ψηφοφορία να γίνει μετά από μερικές ημέρες στην ΕΣΗΕΑ.
Πέμπτη, 26 Ιανουαρίου
Όσοι κατέθεσαν πρόταση ψηφίσματος στη Γενική Συνέλευση συναντώνται στην ΕΣΗΕΑ προκειμένου να τις ομαδοποιήσουν για να προκύψουν τα τελικά ψηφοδέλτια.
Για να υπερισχύσει ένα από αυτά θα πρέπει να λάβει το 50%+1 των ψήφων ενώ για να είναι έγκυρη η ψηφοφορία θα πρέπει και πάλι να ξεπεραστεί το όριο απαρτίας που υπήρχε στη Συνέλευση.
Απέναντι στην πρόταση των 15 συνδικαλιστών, παρουσιάζεται μια δεύτερη πρόταση που από πολλούς καταγγέλλεται ως «φιλο-εργοδοτική».
Στη συνάντηση δεν εμφανίζεται εκπρόσωπος των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Από την πλευρά των 15 συνδικαλιστών γίνεται έντονη προσπάθεια να μην υπάρξει ξεχωριστό ψηφοδέλτιο. Ήδη πριν τη Γενική Συνέλευση, οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ είχαν κληθεί να συνδιαμορφώσουν την πρόταση για απεργία. Απάντηση, όμως, στις εκκλήσεις για κοινή δράση δεν υπήρξε, ούτε πριν ούτε μετά τη Συνέλευση.
Παρασκευή, 27 Ιανουαρίου
Η Εφορευτική Επιτροπή ανακοινώνει τις προτάσεις που θα τεθούν σε ψηφοφορία Δευτέρα και Τρίτη.
Η πρόταση των 15 συνδικαλιστών επιμένει στον «απεργιακό αγώνα διαρκείας» ενώ το αντίπαλο δέος προτείνει διαπραγμάτευση με τους εκδότες, που «θα αφορά αποκλειστικά στις αμοιβές, με πιθανή μεσοσταθμική μείωση, ταυτόχρονη προστασία των θεσμικών, με έμφαση στη διατήρηση του 13ου και 14ου μισθού». Ακόμα και αυτή η πρόταση καταλήγει ζητώντας από το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ «σε περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία, να προχωρήσει σε στοχευμένες κινητοποιήσεις (ακόμη και διαρκείας) στα ΜΜΕ που δεν καταβάλουν έγκαιρα αξιοπρεπείς αμοιβές και ασφαλιστικές εισφορές».
Δυστυχώς εμφανίζεται τελικά ξεχωριστή πρόταση από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που αφού θέτει ένα δυναμικό διεκδικητικό πλαίσιο, τελικά προτείνει «όλες τις μορφές κινητοποίησης» παραλείποντας να αναφέρει την λέξη «απεργία».
Τρίτη, 31 Ιανουαρίου
Η αγωνία «χτυπάει κόκκινο» και στο στρατόπεδο των εργοδοτών έκδηλη είναι η ανησυχία.
Συνδικαλιστές των δεξιών παρατάξεων αμφισβητούν ότι στην ψηφοφορία πρέπει να συμμετέχουν οι άνεργοι, καθώς αυτοί δεν μπορούν να απεργήσουν (!!!). Την ίδια στιγμή τα διευθυντικά επιτελεία των μεγάλων εκδοτικών ομίλων προσέρχονται οργανωμένα να ψηφίσουν, σέρνοντας στις κάλπες μέχρι και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Π. Καψή.
Τελικά ψηφίζουν 2.187 μέλη της ΕΣΗΕΑ και υπέρ της πρότασης για διαπραγμάτευση τάσσεται το 41%, τα λευκά και άκυρα φτάνουν το 6% αφήνοντας μια ξεκάθαρη πλειοψηφία 53%. «Ξεκάθαρη», αν δεν υπήρχε η πρόταση του ΠΑΜΕ, που αποσπά το 16% και οδηγεί στη δεύτερη θέση (με 37%) την πρόταση των 15 συνδικαλιστών.
Καθώς καμία πρόταση δεν έχει λάβει το 50%+1 ψήφο, τυπικά η Γενική Συνέλευση ολοκληρώνεται χωρίς καμία απόφαση.
Συμπεράσματα
Οι δύο μεγάλες συνδικαλιστικές παρατάξεις της Αριστεράς δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της συγκυρίας.
Η συνδικαλιστική παράταξη που πρόσκειται στο ΠΑΜΕ επέμεινε στην λογική «δεν συμμετέχω όπου δεν ελέγχω», διασπώντας το κοινό μέτωπο, οδηγώντας σε αδιέξοδο την όλη διαδικασία και επιτρέποντας στους εργοδότες να κοκορεύονται ότι πλειοψήφησε η πρόταση για μειώσεις μισθών.
Ευθύνες έχει και η παράταξη που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ελάχιστα κινητοποιήθηκε. Ο μηχανισμός επαφής με τα μέλη-ψηφοφόρους που διαθέτει κάθε μεγάλη παράταξη (η συγκεκριμένη ήταν η πρώτη σε ψήφους στις τελευταίες εκλογές) δεν αξιοποιήθηκε την στιγμή που η εργοδοτική πλευρά επιστράτευε και τον τελευταίο διευθυντή ή συνταξιούχο που μπορούσε να επηρεάσει.
Κορυφαία στελέχη της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ σε «κλειστές» συζητήσεις διαφωνούσαν κάθετα με την πρόταση για απεργίας διαρκείας και πρότειναν διαπραγματεύσεις με τους εκδότες και αποδοχή μειώσεων στους μισθούς.
Προκειμένου να συνυπογράψουν την πρόταση των 15 συνδικαλιστών απαίτησαν σημαντικές αλλαγές, στην κατεύθυνση γενικότερων και «θολών» διατυπώσεων. Επέβαλλαν μάλιστα η πρόταση να καταλήγει με έκκληση προς το ΔΣ «να αξιοποιήσει και κάθε θεσμικό μέσο υπέρ των εργαζομένων» – αναφορά που στη συνέχεια αξιοποίησε το ΠΑΜΕ για να διαφοροποιηθεί από την πρόταση.
Τα ελλείμματα των δύο μεγάλων παρατάξεων της Αριστεράς κλήθηκαν να καλύψουν οι συνδικαλιστές της βάσης και η παράταξη που πρόσκειται στον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους ήταν εντυπωσιακό (δεν είναι και λίγο σε ψηφοφορία πάνω από 2.000 ατόμων να λαμβάνει πρόταση για απεργία διαρκείας 37% με διασπασμένη την Αριστερά) αλλά το επόμενο διάστημα θα πρέπει να γίνει και άλλη δουλειά. Εξαιρετικά χρήσιμες σε αυτή τη συγκυρία είναι οι εργασιακές επιτροπές, όπου αυτές έχουν δημιουργηθεί, καθώς μπορούν να συντονίσουν «τη δράση από τα κάτω».
Η λυσσαλέα αντίδραση των εκδοτών, που μέχρι σήμερα αντιμετώπιζαν ιδιαιτέρως «χαλαρά» τις όποιες 24ωρες ή 48ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις της ΕΣΗΕΑ, αποδεικνύει ότι ο δρόμος είναι σωστός: Χρειάζεται ένας μεγάλος και καλά οργανωμένος απεργιακός αγώνας, που θα αμφισβητήσει τα ισοζύγια στον έλεγχο της ενημέρωσης και θα επιδιώξει να ενωθεί με τους αγώνες της υπόλοιπης κοινωνίας κατά των εργοδοτών, της κυβέρνησης και της Τρόικα.
Όσο αυξάνονται τα «λουκέτα», συνεχίζονται οι απολύσεις και οι μειώσεις μισθών, η σύγκρουση είναι προφανές ότι θα κλιμακώνεται. Με καταλήψεις τύπου Alter, με έκδοση απεργιακών φύλλων, όπως αυτά της Ελευθεροτυπίας και του Κόσμου του Επενδυτή και με μεγάλες απεργίες που μπορούν να φέρουν την νίκη, όπως συνέβη το προηγούμενο διάστημα στη δημόσια τηλεόραση.
