Πάνος Γιακουμίδης, εργαζόμενος στο κλάδο της εστίασης
Μια φωτογραφία που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στο διαδίκτυο απεικονίζει έναν προλετάριο με το όνομα Μήτσος, ο οποίος δεν ασφαλίζεται, δεν πληρώνεται, αλλά ενόψει του νέου αντιασφαλιστικού νόμου που θέλει να περάσει η κυβέρνηση, δεν απεργεί.
Με αφορμή λοιπόν αυτή τη φωτογραφία, διεξάγεται και πάλι μία άδικη συζήτηση, στους κόλπους δυστυχώς της Αριστεράς και του αναρχικού χώρου, γι’ αυτούς τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που δουλεύουν είτε στην εστίαση, είτε στο εμπόριο, είτε ευρύτερα στην ιδιωτική οικονομία, για το ότι δεν συμμετέχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις, είναι «αδιάφοροι», δεν τους ενδιαφέρει το μέλλον τους, είναι «μαλάκες» (όπως αναφέρει η συγκεκριμένη φωτογραφία) κ.α.
Πόση γνώση διαθέτουν και πόσο πραγματικά ενδιαφέρονται γι’ αυτούς τους προλετάριους, όλοι όσοι χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως οι πιο πάνω;
Φυσικά δεν υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν πληρώνονται γενικά και ποτέ. Υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν πληρώνονται στην ώρα τους, ή εργαζόμενοι από τους οποίους οι εργοδότες κατακρατούν (δηλαδή κλέβουν) μέρος του μισθού τους. Και αυτό είναι ένα υπαρκτό και τεράστιο ζήτημα. Έχουμε φτάσει όμως σε μια κατάσταση όπου ακόμη και τέτοιου είδους δουλειές, οι εργαζόμενοι φοβούνται να τις αφήσουν γιατί η άλλη επιλογή είναι η ανεργία.
Η πλειοψηφία των εργαζομένων στους παραπάνω κλάδους που αναφέραμε, δουλεύουν είτε ανασφάλιστοι, είτε μερικώς ασφαλισμένοι, χωρίς δικαιώματα και ελευθερίες, με εξαντλητικά ωράρια και πενιχρούς μισθούς.
Αφήνοντας τις εξυπνάδες για Μήτσους στην άκρη ας αναρωτηθούμε: Με ποια διάθεση να απεργήσουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, όταν χρόνια τώρα επικρατούν άγραφοι νόμοι ανασφάλιστης εργασιακής ζούγκλας; Όταν δεν τηρούνται ούτε τα ψίχουλα που δίνει ο νόμος στους εργαζόμενους; Στην τελική, ενάντια σε ποια αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση να αγωνιστεί ο ανασφάλιστος;
Με ποια διάθεση να χάσει ένας εργαζόμενος ένα μεροκάματο, όταν ξέρει ότι δεν πρόκειται να ανατρέψει αυτό την ψήφιση του νομοσχεδίου που, ναι, όντως του στερεί ακόμα περισσότερα; Όταν ξέρει ότι με το να απεργήσει δεν θα ανατρέψει την ψήφιση του νέου νομοσχεδίου; Γιατί δεν υπάρχει κανένα σχέδιο από τη μεριά κανενός! Γιατί οι εργαζόμενοι ξέρουν πως οι 48ωρες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι τουφεκιές στον αέρα! Και γιατί ξέρει επίσης, πως απέναντι στις τουφεκιές αυτές, η Αριστερά ζει σε άλλο πλανήτη! Όχι μόνο σχέδιο δράσης δεν καταθέτει η Αριστερά, ούτε να κάνει μια κοινή πορεία δεν είναι άξια! Και επειδή δεν είναι άξια ούτε γι’ αυτό, της φταίει ο Μήτσος! Μόνο που ο Μήτσος έχει κάθε δικαίωμα να της επιστρέψει το επίθετο!
Αντί να προσπαθούνε μερικοί να δημιουργούν εντυπώσεις, μήπως να ασχοληθούν λίγο με την ουσία; Να ασχοληθούν με την εργοδοτική «χούντα» που επικρατεί στην οικονομία; Γιατί αν θέλουμε οι εργαζόμενοι να οργανωθούν ταξικά, να αποκτήσουν ταξική συνείδηση (όπως λέει κι η φωτογραφία) θα πρέπει να ασχοληθούμε με τα πραγματικά τους προβλήματα κι όχι δυστυχώς με εφετζίδικα σκιτσάκια κι εξυπνάδες αυτού του είδους.
Δυστυχώς για την Αριστερά, δεν ανταποκρίνεται στο ύψος των περιστάσεων. Αυτή είναι η ρίζα του προβλήματος. Κι όσο καθυστερεί το χτίσιμο ενός μαζικού, επαναστατικού, ταξικού, εργατικού φορέα, τόσο θα μένουν πίσω οι λύσεις στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη εργατική τάξη.
Αντί λοιπόν να βρίζουμε όσους δεν απεργούν, ας ασχοληθούμε καλύτερα με τα πραγματικά τους προβλήματα στο παρόν. Και αφού παλέψουμε ενάντια σ’ αυτά στους εργασιακούς χώρους, αφού δημιουργηθούν ταξικές αντιστάσεις, σύλλογοι και σωματεία βάσης, μαζικά και δημοκρατικά, χωρίς καπελώματα στα οποία τόσο πολύ αρέσκεται η συντριπτική πλειοψηφία της Αριστεράς, ιδιαίτερα εκεί όπου η εργοδοτική «χούντα» οργιάζει, τότε θα μπορεί καλύτερα η Αριστερά να πείσει τους σύγχρονους προλετάριους «Μήτσους» να απεργούν. Μέχρι τότε η σημερινή Αριστερά έχει πολύ δρόμο να διανύσει.
