Στο τριήμερο 13 ? 15 Απρίλη, διεξήχθη η συνάντηση του Ευρωπαϊκού Γραφείου της CWI ? της Επιτροπής για μια Διεθνή Οργάνωση των Εργαζομένων στην οποία συμμετέχει το «Ξεκίνημα». Με παρουσία πάνω από 50 αντιπροσώπων από τις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες το Ευρωπαϊκό Γραφείο ανασκόπησε τις εξελίξεις στην παγκόσμια κατάσταση με ιδιαίτερη έμφαση στην Ευρώπη.
Η πρώτη του διαπίστωση ήταν ότι οι προβλέψεις που έκανε η CWI στη συνάντηση του Διεθνούς Γραφείου, τον Δεκέμβρη που πέρασε, ότι δηλαδή η κρίση είναι πολύ βαθιά και ότι οι ελπίδες των εκπρόσωπων του κεφαλαίου για γρήγορο ξεπέρασμα της κρίσης θα αποδειχτούν απατηλές, επιβεβαιώθηκε. Στη συνέχεια παραθέτουμε περίληψη βασικών σημείων της τελικής απόφασης του Ευρωπαϊκού Γραφείου.
Την επιμέλεια ανάλαβε η σ. Ελένη Μήτσου. Το πλήρες κείμενο θα το βρείτε στην ιστοσελίδα μας (συγκεκριμένα: https://xekinima.org/news/display.php?tbl=news&id=1087)
__________
Τα τελευταία 30 περίπου χρόνια του καπιταλισμού χαρακτηρίζονται από μια υποβόσκουσα βαθιά κρίση ? όπως έχουμε αναλύσει στις προηγούμενες αποφάσεις και αναλύσεις της CWI ? η οποία δεν μπορούσε να γίνει πλήρως αντιληπτή λόγω των καταναλωτικών δανείων και των κερδοσκοπικών φουσκών που είχαν δημιουργηθεί σε όλη την προηγούμενη περίοδο. Αυτές οι φούσκες έχουν όμως πια σκάσει.
Για να αποφευχθεί η πλήρης κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας, λόγω της κρίσης που ξέσπασε πριν 3 χρόνια, διοχετεύτηκαν σε αυτή τεράστια πακέτα ρευστότητας – ιδιαίτερα στην αμερικανική, την κινέζικη και τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Ως αποτέλεσμα αυτών των πακέτων ρευστότητας η παγκόσμια οικονομία περνά σήμερα μια φάση περιορισμένης «ανάκαμψης».
Πρόκειται όμως για μια ανάκαμψη εξαιρετικά αδύναμη και εύθραυστη … μια «ανάκαμψη» που δεν έχει φέρει κανένα σημαντικό αποτέλεσμα στην «πραγματική οικονομία». Το μεγαλύτερο μέρος της «ανάπτυξης» σε αυτή τη φάση στηρίζεται στην αναπλήρωση αποθεμάτων ? με τη δημιουργία νέων «φουσκών».
Ακόμα και εκεί που υπάρχουν θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης, η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται ή να παραμένει μαζική και οι άρχουσες τάξεις διεθνώς κοιτάνε πως θα μειώσουν παραπέρα το βιοτικό επίπεδο, τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας των λαϊκών στρωμάτων.
Η κρίση είναι μια διαδικασία που παραμένει σε εξέλιξη και όπως κάθε κρίση του καπιταλισμού εμπεριέχει κάποια στοιχεία ανάκαμψης και «ανάπτυξης», τα οποία όμως μετά από κάποιο χρονικό διάστημα παραχωρούν την θέση τους σε μια νέα κρίση, ύφεση ή στασιμότητα.
Τα λίγα «φωτεινά σημεία» του καπιταλισμού, αυτή την περίοδο, όπως είναι η Κίνα και η Βραζιλία και σε μικρότερο βαθμό η Ινδία, εξακολουθούν να κινδυνεύουν από την κρίση -να χτυπηθούν δηλαδή από αυτή με κάποια καθυστέρηση- και να βυθιστούν σε ύφεση.
Η κρίση της Ευρωζώνης
Το πιο σημαντικό στοιχείο στην εξέλιξη της κρίσης στην Ευρώπη, το 2010, είναι μέχρι αυτή τη στιγμή, το «δράμα» το οποίο ξέσπασε σαν αποτέλεσμα του προβλήματος του ελληνικού χρέους.
Η διάσωση της Ελλάδας από την χρεοκοπία ήταν στην πραγματικότητα μονόδρομος για την Ε.Ε. καθώς μια διαφορετική στάση θα προκαλούσε όχι μόνο μια μεγάλη πολιτική κρίση αλλά, επίσης, ακόμη μία χρηματοπιστωτική καταιγίδα.
Η απόφαση να συμπεριλάβουν το ΔΝΤ στο δανεισμό της Ελλάδας αποτελεί ένα σοβαρό πλήγμα για το κύρος των άρχουσων τάξεων στις χώρες της ευρωζώνης και για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Μια από τις αρχικές επιδιώξεις της δημιουργίας του ευρώ και της ΕΚΤ ήταν ακριβώς η δημιουργία ενός αντίβαρου στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και το ΔΝΤ.
Η κρίση αποκάλυψε την σχετική αδυναμία του ευρώ και έθεσε το ζήτημα της μελλοντικής του επιβίωσης. Την ίδια στιγμή αποκάλυψε και τα όρια της ευρωπαϊκής σύγκλησης και ενοποίησης σε καπιταλιστική βάση, όπως ακριβώς προέβλεπε η CWI σε όλες τις παλιότερες αναλύσεις της.
Οι ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις δεν θα εγκαταλείψουν βέβαια εύκολα το ευρώ, αλλά με επικεφαλής τη Γερμανία, η οποία παραμένει η κινητήρια δύναμη της ευρωπαϊκής οικονομικής ανάπτυξης, θα επιβάλουν σκληρά προγράμματα λιτότητας ιδιαίτερα στις πιο αδύναμες οικονομίες της Ε.Ε.
Η κρίση έβγαλε επίσης στην επιφάνεια, με οξύ τρόπο, τους εθνικούς ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ΕΕ. Ασκήθηκε τεράστια πίεση στη Γερμανία από τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και ιδιαίτερα από τη Γαλλία ? μέχρι σήμερα βασικό σύμμαχο της Γερμανίας μέσα στην Ε.Ε ? για να αλλάξει τη στάση της στο ζήτημα του ελληνικού χρέους.
Δυσφημώντας τους Έλληνες εργαζόμενους ? pigs (γουρούνια) και stupiid (βλάκες)
Η ένταση των εθνικών ανταγωνισμών, που προκάλεσε η επιμονή της Γερμανίας να εστιάζει στενά στα δικά της συμφέροντα, αντανακλάστηκε και στην αναθέρμανση των εθνικιστικών αισθημάτων. Μια προκλητική εθνικιστική εκστρατεία αναπτύχθηκε από την γερμανική άρχουσα τάξη ενάντια στον ελληνικό λαό. Την ίδια στιγμή, τμήματα της ελληνικής άρχουσας τάξης επίσης επιδιώκουν να αναθερμάνουν τα εθνικιστικά αισθήματα στην Ελλάδα. Η CWI είχε προειδοποιήσει εδώ και χρόνια ότι η κρίση και η ένταση των εθνικών ανταγωνισμών ήταν μια αναπόφευκτη εξέλιξη για την Ε.Ε. όπως αναπόφευκτη σε συνθήκες κρίσης είναι και η τάση των αστικών τάξεων προς τον εθνικισμό.
Η απειλή χρεοκοπίας της Ελλάδας φέρνει με μία έννοια κάποια στοιχεία της Λατινικής Αμερικής της δεκαετίας του ?80 στην Ευρώπη ? συμπεριλαμβανομένων των αιτημάτων που θέτει το ελληνικό τμήμα της CWI, το «Ξεκίνημα», για άρνηση της πληρωμής του χρέους!
Όσο σημαντική και μεγάλη κι αν είναι η ελληνική κρίση σήμερα, από μόνη της, στην πραγματικότητα είναι ένα στάδιο πριν την επέκταση της κρίσης στην Πορτογαλία και ιδιαίτερα την Ισπανία, όπου μπορεί να λάβει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις.
Το βάθος και ο αντίκτυπος της κρίσης, διεθνώς και στην Ευρώπη, δεν θα είναι ο ίδιος για όλες τις χώρες. Γενικά, μια βαθιά κρίση με τα χαρακτηριστικά της κρίσης της δεκ του ?30, έχει αποφευχθεί, μέχρι αυτή τη στιγμή. Όμως για την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και βέβαια την Ελλάδα οι συνέπειες είναι πραγματικά καταστροφικές και εδώ, η κρίση εμφανίζει στοιχεία συγκρίσιμα με αυτή της δεκαετίας του 30. Στη Ιρλανδία η οικονομία συνεχίζει να συρρικνώνεται.
Αυτές οι χώρες κάτω από το υποτιμητικό ακρωνύμιο «pigs» («γουρούνια», από τα αρχικά των Portugal, Ireland, Greece, Spain) διευρύνονται σήμερα στο stupiids (υποδεικνύει το stupids ? «βλάκες») από τα αρχικά των Ισπανία (Spain), Τουρκία (Turkey), Βρετανία (UK), Πορτογαλία (Portugal), Ιρλανδία (Ireland), Ισλανδία (Iceland) και Ντουμπάϊ (Dubai)!
Οι κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις
Οι επιπτώσεις της κρίσης στην ταξική πάλη, γενικά, δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμα στην πλήρη τους διάσταση. Υπάρχουν διάφορες φάσεις στη ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης και της διάθεσης των εργαζομένων. Για παράδειγμα, σε πρώτη φάση είχαμε την εμφάνιση μιας έντονης ριζοσπαστικοποίησης σε πλατιά λαϊκά στρώματα σαν αποτέλεσμα της οργής ενάντια στους τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο σε μία σειρά από χώρες. Την ίδια στιγμή όμως είχαμε ένα σχετικό πάγωμα μία σχετική παραλυσία λόγω του βάθους και της έκτασης της κρίσης! Αυτό ισχύει και για στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ιρλανδίας. «Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε από το να αποδεχτούμε κάποιες περικοπές» – είναι η αντίληψη που επικρατεί σε μεγάλο τμήμα του εργατικού κινήματος. Σε άλλα τμήματα του κινήματος επικρατεί μία φρούδα ελπίδα ότι η κρίση και οι συνέπειες της θα είναι σύντομης διάρκειας. Αυτό συνδυάστηκε με την προσδοκία, ως ένα βαθμό, ότι τα «πακέτα διάσωσης» θα έλυναν το πρόβλημα και η ζωή θα επέστρεφε στους κανονικούς της ρυθμούς».
Εργατικοί αγώνες
Παρά τα προαναφερόμενα αντιφατικά στοιχεία στη συνείδηση της εργατικής τάξης, έχουν ήδη ξεσπάσει σε μια σειρά χώρες, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, πολύ σημαντικοί αγώνες. Αυτοί οι αγώνες, οι οποίοι έχουν κατά κύριο λόγο αμυντικό χαρακτήρα, αποτελούν τις πρώτες απαντήσεις του εργατικού κινήματος στην κρίση και τις επιθέσεις που δέχεται.
Στην Ιρλανδία είδαμε το πρώτο μισό του 2009 πολύ σημαντικές απεργίες και διαμαρτυρίες εργαζομένων.
Στην Ελλάδα, οι απεργίες στο δημόσιο τομέα και οι τρεις μαζικές γενικές απεργίες (σημ. το κείμενο γράφτηκε πριν την τελευταία συγκλονιστική σε μέγεθος γενική απεργία της 5 Μάη) δείχνουν πως η εργατική τάξη έχει μπει στο δρόμο του αγώνα.
Στην Πορτογαλία, είχαμε τις απεργίες στο δημόσιο τομέα ενώ το ενδεχόμενο μιας γενικής απεργίας συζητιέται πλατιά.
Στην Βρετανία σαν συνέχεια των περσινών μεγάλων εργατικών αγώνων στα διυλιστήρια του Lindsey, στα εργοστάσια της Linamar και της Vestas και τις απεργίες των εργαζομένων στα βρετανικά ταχυδρομεία, το 2010 έχει δώσει μία σειρά από απεργίες των εργαζομένων στις Βρετανικές Αερογραμμές, των εργαζομένων στο δημόσιο και στους σιδηρόδρομους, που δείχνουν ότι αναπτύσσεται μια νέα κατάσταση.
Στη Γαλλία είδαμε το κάλεσμα γενικής απεργίας στις 23 Μάρτη.
Στην Ισπανία, μια χώρα με πολύ μεγαλύτερη οικονομία απ? την Ελλάδα και με πιο ισχυρή αριθμητικά εργατική τάξη απ? την ελληνική, οι μαζικές διαδηλώσεις και το γενικευμένο αίτημα μέσα στα εργατικά στρώματα για το κάλεσμα γενικής απεργίας προκαλούν έντονες ανησυχίες στην άρχουσα τάξη όχι μόνο στην Ισπανία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Συνδικαλιστικές ηγεσίες: εμπόδιο στην ανάπτυξη των ταξικών αγώνων
Υπάρχουν δυο βασικά εμπόδια στην ανάπτυξη και την όξυνση των αγώνων του εργατικού κινήματος.
Το πρώτο εμπόδιο έχει να κάνει με τη δειλία και τον προδοτικό ρόλο των συνδικαλιστικών ηγετών, οι οποίοι αντί να παλεύουν για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εργαζομένων, λειτουργούν πυροσβεστικά για το κίνημα.
Στην Γαλλία, την Ιταλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και τη Σουηδία, χαρακτηριστικά, οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, αντί να παλέψουν ενάντια στις κυβερνήσεις, αγωνιούν για το πώς να καταφέρουν να επανεγκαταστήσουν «τον κοινωνικό διάλογο» και το «κοινωνικό συμβόλαιο» και αποφεύγουν επίμονα να καλέσουν οποιουδήποτε είδους γενικές κινητοποιήσεις. Έχουν τοποθετηθεί δημόσια υπέρ των περικοπών στους μισθούς σαν απάντηση στην άνοδο της ανεργίας και επιδιώκουν να λειτουργήσουν σαν «διαιτητές» ανάμεσα στους εργοδότες και τις κυβερνήσεις τους από την μια και την εργατική τάξη από την άλλη. Έτσι, ακόμα και όταν αυτές οι ηγεσίες καλούν εργατικούς αγώνες, ένα μεγάλο τμήμα των εργαζομένων αντιλαμβάνονται πια πως πρόκειται για μια διαδικασία «εκτόνωσης» αντί για ένα σοβαρό αγώνα με στόχο την ανατροπή των πολιτικών που εφαρμόζονται.
Η CWI αγωνίζεται και παρεμβαίνει τόσο στο επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα και τις δομές του (αποκαλύπτοντας το ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών και παλεύοντας για τη σωστή οργάνωση, επέκταση και νίκη των εργατικών κινητοποιήσεων) όσο και για τη δημιουργία «ανεπίσημων» δομών, δημοκρατικά εκλεγμένων επιτροπών δράσης, έξω από τις δομές του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος, ανάλογα με τις συνθήκες.
Το δεύτερο εμπόδιο έχει να κάνει με το περιορισμένο ? προς το παρόν ? επίπεδο «πολιτικής συνείδησης» της εργατικής τάξης. Αυτό αποτελεί κληροδότημα της προηγούμενης δεκαετίας αλλά οφείλεται επίσης στην απουσία μαζικών μαχητικών, εναλλακτικών, σοσιαλιστικών προτάσεων και αντίστοιχων πολιτικών φορέων. Όταν οι επίσημες ηγεσίες του εργατικού κινήματος και τα κόμματα της αριστεράς δεν μπορούν ή αρνούνται να προσφέρουν μια σοσιαλιστική εναλλακτική στην κρίση, αυτό λειτουργεί σαν φρένο στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης και κατά συνέπεια και στην ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων και της νεολαίας.
Αυτές οι «αδυναμίες» σημαίνουν ότι η κρίση θα έχει ένα αντιφατικό, σύνθετο, παρατεταμένο χαρακτήρα. Θα συμπεριλαμβάνει περιόδους παγώματος και οπισθοχώρησης αλλά και κοινωνικές εκρήξεις σαν αυτές που είδαμε στην Ελλάδα την προηγούμενη περίοδο (βλ. Δεκέμβρη 2008) ? ιδιαίτερα στις χώρες της νότιας Ευρώπης. Η αποδοχή από το μαζικό κίνημα μια πολιτικής με «σφιγμένα δόντια» και κάτω από την αφόρητη πίεση των αστών και της ανυπαρξίας μιας μαζικής αριστερής εναλλακτικής, είναι κάτι που εύκολα και γρήγορα μπορεί να ανατραπεί. Κάτω από κάποιες συνθήκες μία τέτοια ανατροπή μπορεί να είναι πραγματικά εκρηκτική και να προκληθεί ακόμα και από μια σχετικά «ασήμαντη» αφορμή.
Συνολικά πρέπει να επισημάνουμε ότι οι μεγάλοι κοινωνικοί αγώνες που βλέπουμε να έχουν ήδη αναπτυχθεί σε μια σειρά χώρες, δεν αποτελούν παρά προοίμιο του τι θα έρθει στο μέλλον.
Η απουσία μίας ισχυρής σοσιαλιστικής εναλλακτικής και οι επιπτώσεις της
Η απουσία μίας μαζικής σοσιαλιστικής εναλλακτικής πρότασης (και μιας πλατιάς σοσιαλιστικής συνείδησης μέσα στο εργατικό κίνημα) αποτελεί το βασικό εμπόδιο για την ανάπτυξη μαζικών αγώνων με προοπτική και στόχο τη σοσιαλιστική ανατροπή στις παρούσες συνθήκες.
Η αστική τάξη είναι πραγματικά «τυχερή» που σε αυτή την ιστορική περίοδο δεν έχει να αντιμετωπίσει μία ισχυρή αριστερά, έστω αριστερο – ρεφορμιστική ή κεντριστική (με αριστερή μεν φρασεολογία αλλά όχι επαναστατική) όπως υπήρχε στο παρελθόν.
Στην απουσία μίας τέτοιας μαζικής αριστεράς οφείλεται επίσης από τη μια η έντονη παρουσία του φαινομένου του «μικρότερου κακού» (π.χ. επανεκλογή ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα την προηγούμενη περίοδο, άνοδος του Σοσιαλιστικού Κόμματος στη Γαλλία στις πρόσφατες νομαρχιακές και περιφερειακές εκλογές, κοκ) και από την άλλη η ενίσχυση της ακροδεξιάς σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης ? ένα φαινόμενο ενάντια στο οποίο όλα τα τμήματά μας χρειάζεται να δώσουν μάχη.
Νέοι αριστεροί σχηματισμοί
Τα νέα εργατικά / αριστερά κόμματα ή συμμαχίες, όπου υπάρχουν, γενικά έχουν αποτύχει να καλύψουν το πολιτικό κενό και το μέλλον τους παραμένει ασαφές και αμφίβολο. Αντιμέτωπα με μια ιστορική κρίση του καπιταλισμού έχουν, σαν γενικό κανόνα, κινηθεί περισσότερο προς τα δεξιά παρά προς τ? αριστερά, προκαλώντας μια παραπέρα όξυνση του φαινομένου της ιδεολογικής κρίσης και του κενού στον χώρο της αριστεράς.
Οι νέοι αριστεροί σχηματισμοί αδυνατούν να προβάλουν μια καθαρή, συνεπή, σοσιαλιστική αντιπρόταση στην κρίση, αλλά και να συνδυάσουν την εκλογική δουλειά με την ουσιαστική παρέμβαση στους εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες που αναπτύσσονται. Ως αποτέλεσμα, δεν μπορούν ούτε να ελκύσουν σημαντικούς αριθμούς εργατών στις γραμμές τους, ούτε να εμφανίσουν ενίσχυση των δυνάμεων και της απήχησής τους στην πρόσφατη περίοδο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΝΑΚ στη Γαλλία και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, έχουν πέσει αισθητά από τα πολύ υψηλά ποσοστά της προηγούμενης περιόδου και μάλιστα την ίδια στιγμή που η κρίση ξεδιπλωνόταν, επεκτεινόταν και βάθαινε. Σε αντιδιαστολή με αυτό έχουμε την τεράστια εκλογική επιτυχία της CWI στην Ιρλανδία και την εκλογή του σ. Τζο Χίγκινς στο ευρωκοινοβούλιο.
Η κατάσταση αυτή στην αριστερά, αργά ή γρήγορα, θα αλλάξει, καθώς οι εργαζόμενοι, μέσα από ένα συνδυασμό των δικών τους εμπειριών από τους αγώνες, τη συνέχιση της κρίσης, την παρέμβαση των συνειδητών σοσιαλιστών γενικά και των δικών μας δυνάμεων πιο ειδικά, θα κατανοούν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να παλέψουν για το χτίσιμο της δικής τους «πολιτικής φωνής».
Η διαδικασία αυτή δεν είναι ούτε απλή ούτε ευθύγραμμη. Θα χρειαστούν ακόμα αρκετοί μεγάλοι αγώνες προτού μια τέτοια μαζική αριστερά, στηριγμένη στην ενεργή εμπλοκή πολλών πρωτοπόρων εργατών σε αυτή, εμφανιστεί σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα.
Παραμένει ακόμη ασαφές αν οι υπάρχουσες δυνάμεις της αριστεράς θα μπορέσουν να εξελιχτούν σε αυτή την κατεύθυνση ή αν θα χρειαστεί να εμφανιστούν νέες δυνάμεις. Είναι όμως σημαντικό να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε στις υπάρχουσες νέες οργανώσεις της αριστεράς επιχειρώντας να συμβάλλουμε στην διαμόρφωση της φυσιογνωμίας και της εξέλιξης τους.
Η δημιουργία νέων κομμάτων και σχηματισμών της Αριστεράς δεν αποτελεί αυτοσκοπό αλλά ένα εργαλείο πάλης για την διασφάλιση και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, των δικαιωμάτων και των συνθηκών ζωής, της εργατικής τάξης. Ακόμα και όταν υπάρχουν, και έχουν σημαντική ισχύ, και ακόμα και αν στις γραμμές τους δραστηριοποιούνται σημαντικά τμήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας, όπως δείχνει η εμπειρία της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην Ιταλία, αν δεν υπάρχει μια ισχυρή μαρξιστική δύναμη στο εσωτερικό τους για να συμβάλλει στην διαμόρφωση της πορείας και της φυσιογνωμία τους τότε τα ρεφορμιστικά, ή ακόμα και τα κεντριστικά στοιχεία («επαναστάτες» στα λόγια, χωρίς όμως πρόγραμμα και σχέδιο) σε αυτά, θα τα υποσκάψουν οδηγώντας τα στην καταστροφή μέσα από λαθεμένα προγράμματα, θέσεις και τακτικές.
Η δημιουργία νέων, μαζικών εργατικών – αριστερών κομμάτων αποτελεί ένα σημαντικό αντικειμενικό καθήκον για το εργατικό κίνημα, και για μας. Για εμάς όμως πολύ σημαντικό καθήκον αποτελεί και η ανάπτυξη των κομμάτων και των οργανώσεων που αποτελούν τμήματα της CWI. Υπάρχει μια νέα, ευνοϊκή για τις επαναστατικές ιδέες του μαρξισμού κατάσταση στην Ευρώπη η οποία παρέχει στην CWI σημαντικές ευκαιρίες ενίσχυσης των δυνάμεων της μέσα από την παρέμβασή μας στο κίνημα.
Επιδίωξή μας είναι το χτίσιμο μαζικών μαρξιστικών κομμάτων στην υπηρεσία των εργατικών μαζών και των σοσιαλιστικών ιδεών. Η ενίσχυση των δυνάμεών μας σήμερα αποτελεί καταλυτικό παράγοντα για την εμφάνιση τέτοιων μαζικών κομμάτων στο μέλλον.
