Της Τζίντζερ Τζένσεν, υποψήφιας συμβούλου στη Μινεάπολη και μέλους της Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής (αδελφής οργάνωσης του «Ξ» στις ΗΠΑ). Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο site Counterpunch.org
Μετάφραση: Αλέξανδρος Πραντούνας
Στη Μινεάπολη πετύχαμε την αύξηση του βασικού μισθού και έτσι η πόλη γίνεται η πρώτη στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ που ανεβάζει τον βασικό μισθό στα 15 δολάρια την ώρα. Αυτή η εξέλιξη θα ωφελήσει 71.000 εργαζόμενους, που είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες και έγχρωμοι. Η νίκη αυτή στη Μινεάπολη δείχνει τον δρόμο για το πως μπορούμε σε επίπεδο πόλης να παλέψουμε ενάντια στην ατζέντα του Τραμπ και των μεγάλων επιχειρήσεων που την στηρίζουν.
Μέσα σε 3 μόλις χρόνια, η μάχη για τα 15 δολάρια την ώρα μετατράπηκε από μια απομονωμένη έκκληση της Αριστεράς σε κεντρικό σύνθημα του εργατικού και προοδευτικού κινήματος της Μινεάπολης. Η Σοσιαλιστική Εναλλακτική ήταν η πρώτη που διέδοσε μαζικά το αίτημα στη πόλη όταν το 2013 ο σύντροφος μας, Τάι Μουρ, έχασε τη θέση του συμβούλου μόλις για 229 ψήφους μετά από μια προεκλογική εκστρατεία της οποίας βασικό σύνθημα ήταν τα 15 δολάρια την ώρα.
Ακόμη και αφότου η Σάμα Σαγουάντ πρωτοστάτησε στη νίκη του κινήματος για 15 δολάρια την ώρα στο Σιάτλ το 2014, οι περισσότεροι στο πολιτικό κατεστημένο της Μινεάπολης αγνόησαν αυτή την εξέλιξη. Συνδικάτα και κοινωνικές οργανώσεις υιοθέτησαν αρχικά το αίτημα, αλλά πρώτα δοκίμασαν να το πετύχουν ασκώντας πιέσεις στη δημοτική αρχή, που κυριαρχείται από πολιτικούς του Δημοκρατικού Κόμματος (σημ: τα Συμβούλια Πόλης στις ΗΠΑ είναι μια μορφή μικρού τοπικού κοινοβουλίου). Δεν υπάρχει κανένας εκλεγμένος Ρεμπουμπλικάνος στο Συμβούλιο της Μινεάπολης, οπότε υπήρχε η πεποίθηση σε κάποιους ότι το Συμβούλιο απλώς θα ψήφιζε τα 15 δολάρια την ώρα όταν το Δημοκρατικό Κόμμά θα υιοθετούσε επίσημα το αίτημα. Ωστόσο, οι περισσότεροι πολιτικοί της πόλης αρνήθηκαν να κάνουν πραγματικά κάποια βήματα προς τη κατεύθυνση της υλοποίησης του αιτήματος.
Η Σοσιαλιστική Εναλλακτική και η οργάνωση 15Νοw εξηγούσαν ότι το κίνημα δεν θα πετύχαινε τη νίκη αν περιοριζόταν σε τακτικές που απέφευγαν μια δημόσια σύγκρουση με το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος της πόλης. Αυτή η διαπάλη για τη στρατηγική του κινήματος ήρθε κάποια στιγμή στο προσκήνιο, με ένα τμήμα του κινήματος να αμφισβητεί την αδιέξοδη τακτική του να περιμένουμε το Συμβούλιο, θέλοντας να βάλει το ζήτημα των 15 δολαριών την ώρα απευθείας στον κόσμο. Έτσι ξεκίνησε πρωτοβουλία ώστε να μαζευτούν υπογραφές για να τεθεί το θέμα σε δημοψήφισμα (σημ: κάτι που προβλέπεται στη νομοθεσία των ΗΠΑ, όπου συγκεντρώνοντας έναν ορισμένο αριθμό υπογραφών σε κάθε πολιτεία, μια ομάδα πολιτών μπορεί να ζητήσει δημοψήφισμα).
Μέσω μιας συντονισμένης προσπάθειας που καθοδηγήθηκε από τη Σοσιαλιστική Εναλλακτική, τη πρωτοβουλία 15Νοw της πολιτείας της Μινεσότα (στην οποία ανήκει η Μινεάπολη), την οργάνωση Γειτονιές Οργανώνονται για την Αλλαγή (NOC) και την οργάνωση Κέντρο Εργαζομένων Ενωμένων στον Αγώνα (CTUL), ενώ στηρίχθηκε από το σωματείο νοσηλευτών της Μινεσότα (MNA) και το συνδικάτο Εργαζόμενοι στις Επικοινωνίες της Αμερικής (CWA)- το μεγαλύτερο συνδικάτο στο χώρο των επικοινωνιών στις ΗΠΑ- συλλέξαμε 20.000 υπογραφές στο αίτημα για δημοψήφισμα μέσα σε μόλις 9 εβδομάδες.
Η πλειοψηφία των μελών του Συμβουλίου, καθώς και ο ίδιος ο δήμαρχος, ήταν σφόδρα αντίθετοι στη πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών, τόσο επειδή πήγαινε ενάντια στα συμφέροντα των επιχειρηματιών-υποστηρικτών τους, όσο και επειδή θα δημιουργούσε ένα επικίνδυνο προηγούμενο, δίνοντας στα κοινωνικά κινήματα την αυτοπεποίθηση ότι θα μπορούσαν να βασιστούν στη δικιά τους δύναμη για να παλέψουν και να κερδίσουν. Τελικά το Ανώτατο Δικαστήριο της Μινεσότα, που κυριαρχείται από τους Ρεπουμπλικάνους, βοήθησε τους Δημοκρατικούς του δημαρχείου να μπλοκάρουν το δημοψήφισμα για τα 15 δολάρια την ώρα.
Ενώ έχασε τη μάχη στο δικαστήριο, το κίνημα για 15 δολάρια την ώρα είχε κερδίσει μαζικά την υποστήριξη του κόσμου. Σαν αποτέλεσμα της δυναμικής μας εκστρατείας, μια δημοσκόπηση έδειξε ότι 68% των κατοίκων της Μινεάπολης υποστήριζαν το αίτημα για 15 δολάρια την ώρα. Κάτω από τη πίεση που αυτή η κατάσταση δημιουργούσε, το Συμβούλιο ξεκίνησε μια επίσημη διαδικασία για αύξηση του βασικού μισθού, αλλά δεν έθεσε ρητά το στόχο των 15 δολαρίων την ώρα. Παρά τις προγούμενες διαφωνίες, η ευρύτερη συμμαχία συνδικάτων και κοινωνικών οργανώσεων βρέθηκε εν πολλοίς ενωμένη στη στήριξη του αιτήματος μέχρι τη νίκη που επιτεύχθηκε φέτος. Παράλληλα, καταφέραμε να μπλοκάρουμε τις προσπάθειες να εισαχθούν διατάξεις που «κουτσούρευαν» τα 15 δολάρια την ώρα, όπως μια που συνέδεε το ύψος του βασικού μισθού με το πόσα φιλοδωρήματα θα έβγαζαν ενδεχομένως οι εργαζόμενοι («tip penalty»)!
Η συντριπτική δημόσια στήριξη για το αίτημα των 15 δολαρίων την ώρα ενθάρρυνε ορισμένους υποστηρικτές του Μπέρνι Σάντερς να κατέβουν στις φετινές εκλογές υποψήφιοι για το Συμβούλιο ενάντια σε εκλεγμένους συμβούλους του Δημοκρατικού Κόμματος που στάθηκαν κόντρα στο αίτημα για 15 δολάρια την ώρα. Σαν αποτέλεσμα της όλης διαμάχης, οι περισσότεροι από τους Συμβούλους που ήταν ενάντια στα 15$/ώρα είτε έχασαν τη στήριξη του Δημοκρατικού Κόμματος είτε έχασαν τη θέση τους από αριστερούς υποψηφίους που στάθηκαν υπέρ του αιτήματος για 15 δολάρια την ώρα.
Μετά την εμπειρία αυτού του αγώνα ενάντια στα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα που κυριαρχούν στο δημαρχείο, αποφάσισα να κατέβω υποψήφια για το Συμβούλιο, ανεξάρτητη από το Δημοκρατικό Κόμμα. Όπως η οργάνωση μου, η Σοσιαλιστική Εναλλακτική, έχει επανειλημμένα τονίσει, το μέγεθος της υποστήριξης για την εκστρατεία μας, καθώς και για άλλους αριστερούς υποψηφίους που στάθηκαν υπέρ του αιτήματος για 15 δολάρια την ώρα, δείχνει πως η διάθεση για «πολιτική επανάσταση» που διαφάνηκε στην επιτυχημένη εκστρατεία του Μπέρνι Σάντερς δεν έχει με κανένα τρόπο υποχωρήσει και πως οι απλοί άνθρωποι είναι διψασμένοι για αλλαγή σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης.
Το πιο σημαντικό μάθημα από την εκστρατεία για 15 δολάρια την ώρα στη Μινεάπολη είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να περιορίζουν τα αιτήματα τους σε αυτό που θεωρείται αποδεκτό από το πολιτικό κατεστημένο και τις μεγάλες επιχειρήσεις με τις οποίες έχει δεσμούς. Χρειάζεται να οργανωθούμε ανεξάρτητα στη βάση των συλλογικών μας αναγκών για να καταφέρουμε πράγματα. Αυτός είναι ο τρόπος που οι σοσιαλιστές παλεύουν για άμεσες μεταρρυθμίσεις στον καπιταλισμό με σκοπό να αυξήσουν την αυτοπεποίθηση των εργαζομένων για να παλέψουν για πιο αποφασιστικές αλλαγές και τελικά να μεταμορφώσουν θεμελιωδώς την κοινωνία.
