Μιλήσαμε με τον μουσικό Δημήτρη Ζερβουδάκη, που είναι μέλος του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδας και πρωτοστάτησε στην πρόσφατη κινητοποίηση με αφορμή την προσαγωγή μιας μουσικού που έπαιζε στο δρόμο με την κατηγορία της επαιτείας.
- Ερ: Το περιστατικό με την προσαγωγή μιας μουσικού στη Θεσσαλονίκη με την κατηγορία της επαιτείας χτύπησε μια χορδή και κινητοποίησε πολύ κόσμο σαν αντίδραση. Με ποιο σκεπτικό προχωράει η αστυνομία σε τέτοιες ενέργειες;
Απ: Κινητοποιήθηκε αποφασιστικά ο κοινός νους. Ο μηχανισμός που τροφοδοτεί την συλλογική μας μνήμη. Ένα δίκαιο και ώριμο κοινωνικά ζητούμενο αναδύθηκε με ορμή σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Τεκμηριώθηκε πως η φυσική μας παρουσία ΜΠΟΡΕΙ να αλλάξει τα πράγματα. Υπάρχουν πρόσωπα με σπουδαία αντανακλαστικά που ανταποκρίθηκαν θεσμικά, για τον κ. Νίκο Παρασκευόπουλο μιλάω, και έφεραν το ποθητό από χρόνια αποτέλεσμα. Η αστυνομία δυστυχώς, δείχνοντας υπερβάλλοντα ζήλο σε πράγματα και καταστάσεις που θα μπορούσε να έχει μια πιο ουμανιστική προσέγγιση, πράττει το αντίθετο και έτσι χρεώνεται με γκάφες και αντικοινωνικές συμπεριφορές. Είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να το εξετάσει η διοίκηση σοβαρά. Επιμόρφωση πιστεύω πως απαιτείται εκτός των άλλων, μαζί με την εκπαίδευση. Πρέπει κάθε μέρα να κερδίζεται η εμπιστοσύνη του πολίτη. Να απομακρυνθούμε οριστικά και αμετάκλητα από φαντάσματα του σκοτεινού παρελθόντος της χώρας μας.
- Ερ: Πραγματοποιήσατε στις 24/10 μια πολύ πετυχημένη κινητοποίηση διαμαρτυρίας έξω από το ΑΤ Λ. Πύργου για το θέμα. Ποια ήταν η ανταπόκριση που βρήκατε από μουσικούς και γενικά ανθρώπους της τέχνης;
Απ: Οι πολιτικές συγκεντρώσεις έχουν «απαγορευθεί» στην οδό και στην πλατεία Αριστοτέλους εδώ και χρόνια. Αυτό δυστυχώς το χρεώνεται ο δήμαρχός μας κ. Μπουτάρης. Παράλληλα όπως καταλαβαίνετε πέραν των κομματικών πολιτικών εκδηλώσεων «έπαυσαν» και οι κινητοποιήσεις για δίκαια αιτήματα κλάδων και συλλογικοτήτων. Εμείς σαν Σύλλογος Μουσικών Βορείου Ελλάδος (με έτος ίδρυσης το 1922) ορίσαμε το συγκεκριμένο σημείο για την άηχη διαμαρτυρία μας ως Θεσσαλονικείς, με σκοπό την ιστορική ενθύμηση για την πόλη μας. Ζητάμε πίσω το δικαίωμα της συγκέντρωσης και ανταλλαγής των ιδεών, στην καρδιά της πόλης μας. Απαιτήσαμε με το εγχείρημά μας εκτός των άλλων, να μην θυσιαστεί η συλλογική μας μνήμη στον βωμό της επιχειρηματικότητας και της όποιας αμφιβόλου ποιότητας, τουριστικής ανάπτυξης. Η ανταπόκριση από τον κόσμο της πόλης μας υπήρξε χειμαρρώδης. Οι νέοι καλλιτέχνες της πόλης ήταν δυναμικά παρόντες. Τα μουσικά σχολεία, οι μουσικές πανεπιστημιακές σχολές ήταν όλοι εκεί. Η παρουσία του πολίτη του κόσμου Μανού Τσάο και η συμπαράταξή του στο πλευρό μας, διεθνοποίησε τολμώ να πω το ζήτημα, με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο.
- Ερ: Οι άνθρωποι της πόλης τι γνώμη έχουν για την μουσική στο δρόμο; Υπάρχει αποδοχή για αυτόν τον τρόπο έκφρασης των μουσικών;
Απ: Οι Θεσσαλονικείς ξέρουν ότι αυτά είναι τα παιδιά τους. Γνωρίζουν τον ανεκτικό πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της προσφυγικής μητρόπολης Θεσσαλονίκης. Καθημερινά έστω και με μια απλή βόλτα στην πόλη, έρχονται σε επαφή με την μακραίωνη ζώσα ιστορία της. Παράλληλα βιώνουν έντονα τα προβλήματα που υπάρχουν και γεννιούνται καθημερινά, στο βάρβαρο αστικό τοπίο. Αγαπούν την διαφυγή στην θάλασσα στο μέτωπο της παραλίας. Επιθυμούν και αναζητούν λοιπόν αυτήν την δράση των καλλιτεχνών, στους δρόμους της. Αγαπούν την τέχνη της μουσικής, του θεάτρου, του κινηματογράφου, των εικαστικών αλλά και των σύγχρονων μορφών έκφρασης και δημιουργίας. Θέλουν να αναπνέουν ελεύθερα κι όχι μέσα από παρανοϊκές αγκυλώσεις. Είναι κοινωνική απαίτηση των Θεσσαλονικέων η τέχνη να ανθίζει στον τόπο τους.
- Ερ:Στις 24/10 επίσης είχαμε την ψήφιση στη βουλή της κατάργησης της επαιτείας για τους μουσικούς του δρόμου. Πως φτάσαμε σε αυτό το σημαντικό αποτέλεσμα;
Απ: Επιτρέψτε μου να σας απαντήσω με το κείμενο που αναρτήσαμε σαν σύλλογος σε αυτή σας την ερώτηση:
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Σ.Μ.Β.Ε
Δικαιώθηκε μια μεγάλη προσπάθεια που «άντεξε» 2 χρόνια. ΤΕΛΟΣ οριστικά για το άρθρο 407 του Π.Κ το οποίο συνέδεε την καλλιτεχνική έκφραση και δράση των μουσικών στον δρόμο, αυθαίρετα και ρατσιστικά, με την επαιτεία. Τα καταφέραμε κι αυτό είναι που έχει σημασία.
Ο Σύλλογος Μουσικών Βορείου Ελλάδος (Φιλικής εταιρείας 11 τηλ. 2310271698) αποτελεί κομμάτι της ζώσας ιστορίας των μουσικών της πόλης.
Ιδρύθηκε το 1922 και αυτό τον κάνει αναπόσπαστο κομάτι της Θεσσαλονίκης.
Σε αυτό το ιστορικό σωματείο λοιπόν «χαρίζουμε» αυτήν την νίκη. Σύντομα θα ξαναβρεθούμε για μια μεγάλη γιορτή.
Ευχαριστούμε αρχικά το Μουσικό Σχολείο και τους μαθητές του, που στήριξαν με την παρουσία τους την άηχη διαμαρτυρία μας, στην Αριστοτέλους.
Τους φοιτητές από τα πανεπιστημιακά τμήματα των Μουσικών Σπουδών.
Καλούμε όλους τους εκκολαπτόμενους μουσικούς να έρθουν να μας γνωρίσουν και με μια ειδική (δωρεάν) συνθήκη να ενταχθούν στο σύλλογό μας.
Τον πολίτη του κόσμου Μανού Τσάο για την παρουσία και την ξεκάθαρη τοποθέτησή του στο πλευρό μας.
Ευχαριστούμε τον δικηγόρο κ.Κώστα Κοσμάτο για την υποστήριξη.
Ευχαριστούμε τον βουλευτή Θεσσαλονίκης κ. Νίκο Παρασκευόπουλο για την καίρια αντιμετώπιση στην πράξη, αυτού του χρονίζοντος προβλήματος.
Τέλος ευχαριστούμε όλον αυτόν τον κόσμο που μας στήριξε αυτά τα 2 χρόνια στην προσπάθειά μας, με την φυσική του παρουσία.
Το ΔΣ του ΣΜΒΕ
Θεσσαλονίκη
25/10/2018
- Ερ: Ποια είναι τα επόμενα σας βήματα; Με ποιο τρόπο μπορούν οι μουσικοί να συνδεθούν με τα υπόλοιπα κινήματα της εποχής μας;
Απ: Εκφράζοντας την προσωπική μου άποψη πιστεύω πως αυτό θα γίνει με την θετική εκφορά ενός κοινωνικού αυτοματισμού που δεν θα διχάζει τον κόσμο. Η αιτία που δημιουργεί την επαιτεία, τις φυλακές, τα κλειστά σχολεία, τα κατεστραμμένα νοσοκομεία, τους μισθούς πείνας, τον φόβο, την απογοήτευση και τις αυτοκτονίες, είναι γνωστή σε όλους, ανεξάρτητα από το αν επιθυμούν να σταθούν, να δράσουν, να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και να μην ζουν μέσω ανάθεσης σε φωστήρες της αγοραίας πολιτικής. «Οι πιο όμορφοι δρόμοι μας είναι οι ανηφορικοί, διότι μας φέρνουν πιο κοντά στις κορυφές μας» Νίκος Καζαντζάκης.
