Το πρώτο ερώτημα που μας έρχεται στο μυαλό μετά την ανάγνωση του άρθρου που δημοσιεύτηκε στο site της CWI (Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή) ως απάντηση στο δικό μας άρθρο για την κατάρρευση της ISA είναι γιατί μπήκαν σε τόσο κόπο να γράψουν ένα κείμενο 6250 λέξεων για να απαντήσουν σε μια κριτική λίγων εκατοντάδων λέξεων προς την ηγεσία της CWI. Ειδικά μια και πρόκειται για θέματα που έχουν ήδη συζητηθεί εξαντλητικά, και μάλιστα γραπτά, την περίοδο της φραξιονιστικής διαμάχης, από το φθινόπωρο του 2018 μέχρι το καλοκαίρι του 2019 που η διάσπαση της CWI επισημοποιήθηκε.
Το δεύτερο, πραγματικά εντυπωσιακό χαρακτηριστικό αυτού του άρθρου είναι ο προσωπικός χαρακτήρας των επιθέσεων ενάντια στον συγγραφέα του άρθρου του ISp, που είναι και συγγραφέας του παρόντος άρθρου. Αυτή η μέθοδος έχει όνομα, λέγεται «δολοφονία χαρακτήρα». Θα καταπιαστούμε παρακάτω με αυτό το θέμα. Αλλά πρέπει να τονιστεί από την αρχή ότι αυτού του είδους οι προσωπικές επιθέσεις, συνδυασμένες με τις σχετικές διαστρεβλώσεις, είναι ένδειξη πολιτικής ένδειας και αδύναμων επιχειρημάτων. Αν τα πολιτικά επιχειρήματα ήταν ισχυρά, δεν θα υπήρχε η ανάγκη να καταφύγει κάποιος σε τέτοιες μεθόδους. Ταυτόχρονα, αυτές οι μέθοδοι δείχνουν και μια έλλειψη σεβασμού προς τον αναγνώστη: δεν παρουσιάζονται καθόλου στοιχεία ή άλλες αποδείξεις, τίποτα δεν παρατίθεται που να πείθει για την ορθότητα των ισχυρισμών. Ο αναγνώστης θα πρέπει να δεχτεί αυτά που λένε οι συγγραφείς του άρθρου μόνο και μόνο επειδή τα λένε.
Το να απαντήσουμε σε κάθε λεπτομέρεια πάνω στα θέματα που θίγει το άρθρο της CWI θα ήταν αδύνατο. Είναι καλύτερο να παραθέσουμε κάποια βασικά κείμενα που ανταλλάχτηκαν στην διαμάχη μεταξύ του Ελληνικού Τμήματος και της Διεθνούς Γραμματείας (ΔΓ) της CWI τον χειμώνα του 2018. Όπως, ένα κείμενο της ελληνικής Εκτελεστικής Επιτροπής (ΕΕ) που απαντάει σε παρόμοιες κριτικές (4 Γενάρη 2019), ένα κείμενο του Peter Taaffe ενάντια στην ελληνική ΕΕ, και την απάντηση της ελληνικής ΕΕ στην επίθεση του Peter Taaffe.
Ο υπογράφων δεν έχει άλλη επιλογή από το να απαντήσει σε κάποια από τα βασικά σημεία του άρθρου της CWI στον παρόντα χρόνο. Και να επανέλθει σε δεύτερο χρόνο πιάνοντας την κρίση του 2018-9 και την διάσπαση της CWI πιο αναλυτικά, με σκοπό να διευκρινίσει τα επίμαχα ζητήματα και να απαντήσει στις κατηγορίες της CWI πιο διεξοδικά, δημοσιεύοντας παράλληλα τα σχετικά κείμενα και από τις δύο πλευρές της διαμάχης.
Το άρθρο της CWI υπογράφεται από τον Σ. Στάνισιτς (S. Stanicic), αλλά είναι φανερό ότι ήταν προϊόν συλλογικής επεξεργασίας και από άλλα μέλη της ηγεσίας της CWI, καθώς περιέχει αναφορές σε θέματα που ο συγγραφέας δεν είχε γνώση από πρώτο χέρι.
Θέλουμε να τονίσουμε ευθύς εξ’ αρχής ότι ο χαρακτήρας του άρθρου της CWI δεν αλλάζει την προσέγγιση συνεργασίας και «ενιαίου μετώπου» που έχουμε ως Internationalist Standpoint (ISp) προς την CWI και άλλες οργανώσεις του χώρου, όπως είναι καθαρό από τις συνεδριακές αποφάσεις μας. Αυτή μας η προσέγγιση όμως δεν σημαίνει πως θέτουμε υπό διαπραγμάτευση το δικαίωμα μας να ασκούμε κριτική γι’ αυτά που θεωρούμε σοβαρά λάθη της ηγεσίας της CWI, ειδικά τον χειρισμό της καταστροφικής εσωτερικής κρίσης του 2018-9 που οδήγησε στην διάσπαση.
Ήταν ή δεν ήταν πραξικόπημα;
Στο αρχικό άρθρο μας αναφέραμε πως η Μειοψηφία της Διεθνούς Εκτελεστικής Επιτροπής (ΔΕΕ) της CWI προχώρησε σε ένα γραφειοκρατικό πραξικόπημα: καταχράστηκε το όνομα και τους πόρους της διεθνούς οργάνωσης και, στην ουσία, «διέγραψε» την πλειοψηφία.
Ο Σ. Στάνισιτς προσπαθεί να το διαψεύσει αυτό με μια σειρά «επιχειρήματα», που στο τέλος όμως αποδεικνύουν πως ήταν όντως ένα πραξικόπημα!
Ένα από τα επιχειρήματα του είναι πως παρά το γεγονός ότι η Διεθνής Γραμματεία (ΔΓ) και οι υποστηρικτές της ήταν μειοψηφία στην Διεθνή Εκτελεστική Επιτροπή (ΔΕΕ), στην πραγματικότητα η μειοψηφία ήταν πλειοψηφία στο σύνολο της Διεθνούς, γιατί το τμήμα Αγγλίας-Ουαλίας είχε μεγάλο αριθμό μελών και υποεκπροσωπούνταν στα εκλεγμένα όργανα της διεθνούς οργάνωσης.
Όμως, υποεκπροσωπούνταν και άλλα τμήματα (για παράδειγμα τα τμήματα στις ΗΠΑ και την Ισπανία) κάτι που το άρθρο της CWI δεν αναφέρει. Το άρθρο επίσης δεν αναφέρει ότι εκτός από τους αντιπροσώπους του τμήματος Αγγλίας-Ουαλίας στην ΔΕΕ, το συγκεκριμένο τμήμα είχε και μια πολύ ισχυρή παρουσία στην Διεθνή Γραμματεία (7 από τα 8 πλήρη μέλη προερχόταν από το Αγγλικό τμήμα και το 8ο από την Ιρλανδία). Όλα τα μέλη της Διεθνούς Γραμματείας ήταν και μέλη της Διεθνούς Εκτελεστικής Επιτροπής.
Παρόλα αυτά, η ΔΓ έχασε την ψηφοφορία στην ΔΕΕ με ψήφους 24-21. Σύντομα μετά την σύσκεψη της ΔΕΕ του Νοέμβρη του 2018 η Μειοψηφία αποδυναμώθηκε ακόμα περισσότερο χάνοντας το Ισπανικό τμήμα (που είχε ίδιο αριθμό αντιπροσώπων με το Αγγλικό) και τα τμήματα της Βενεζουέλας, Πορτογαλίας και Μεξικού. Δεν έχουμε τα ακριβή στοιχεία, αλλά αυτό σήμαινε πως η Μειοψηφία είχε την υποστήριξη μόνο του 35% περίπου των μελών στην ΔΕΕ, παρά την υπερ-εκπροσώπηση (όπως εξηγήθηκε παραπάνω) του τμήματος Αγγλίας-Ουαλίας.
Αλλά ακόμα και αν δεν λάβουμε υπόψη αυτά τα αριθμητικά δεδομένα, παρά τη σημασία που έχουν, το βασικό πολιτικό σημείο είναι ότι στις διεθνείς επαναστατικές οργανώσεις δεν υπάρχει απλή αναλογική εκπροσώπηση των εθνικών τμημάτων στα ηγετικά όργανα (πχ 1 αντιπρόσωπος για κάθε 100 μέλη, για όλα τα τμήματα). Γιατί αν κάτι τέτοιο ίσχυε, 1 ή 2 μεγάλα τμήματα θα είχαν την πλειοψηφία για να αποφασίζουν αγνοώντας όλους τους υπόλοιπους. Τα μικρότερα τμήματα δεν θα είχαν κανένα τρόπο να επηρεάζουν τις αποφάσεις, ή ακόμα και να εκφράσουν καν τις απόψεις τους.
Γι’ αυτό το λόγο, το Καταστατικό της CWI, όπως και άλλων διεθνών επαναστατικών οργανώσεων, έχει δικλείδες ασφαλείας που περιορίζουν τον αριθμό των αντιπροσώπων που δικαιούται ένα εθνικό τμήμα (με όριο το 5, όσο μεγάλα και αν είναι τα τμήματα). Αυτή η προσέγγιση ακολουθεί την παράδοση των Μπολσεβίκων στο θέμα.
Το Καταστατικό προβλέπει πως το ανώτερο όργανο ανάμεσα στα συνέδρια είναι η ΔΕΕ και οι αποφάσεις της θα πρέπει να γίνονται σεβαστές από όλη τη Διεθνή. Οπότε, είναι αδιαμφισβήτητο ότι το Καταστατικό παραβιάστηκε από την Μειοψηφία. Το άρθρο της CWI «εξηγεί» πως αυτό ήταν σωστό και μάλιστα ότι ήταν ένδειξη της πραγματικής δημοκρατίας μέσα στην CWI. Ενδιαφέροντες ακροβατισμοί, αλλά το ερώτημα είναι: γιατί τότε υπάρχει το Καταστατικό; Ποιο νόημα έχει ο «Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός» όταν οι αποφάσεις των ηγετικών οργάνων πετιούνται στα σκουπίδια επειδή διαφωνεί με αυτές το μεγαλύτερο εθνικό τμήμα (το οποίο στην προκειμένη περίπτωση ελέγχει και τον κομματικό μηχανισμό) μαζί με μια μικρή μερίδα υποστηρικτών του;
Σφετερισμός του ταμείου της CWI
Το άρθρο της CWI προσπαθεί να δικαιολογήσει τον σφετερισμό του ταμείου της Διεθνούς. Ισχυρίζεται πως τα λεφτά που καταχράστηκαν ήταν πάνω κάτω το ποσό των χρεών κάποιων τμημάτων της Πλειοψηφίας που χρωστούσαν τις συνδρομές τους. Δίνουν το παράδειγμα του Αμερικάνικου τμήματος που χρωστούσε 14.000 $ (το οποίο βέβαια ήταν ένα μικρό ποσό σε σχέση με τα οικονομικά της CWI).
Αλλά όλες οι αναφορές που κάνει το άρθρο της CWI στα οικονομικά είναι γενικές κι αφηρημένες. Μπορούν να δώσουν συγκεκριμένα στοιχεία για το ποια ήταν τα χρέη των τμημάτων, πόσα χρήματα καταχράστηκε η ΔΓ, κτλ; Για παράδειγμα, τι απέγιναν τα 100.000€ που είχε αφήσει στην διαθήκη του προς την CWI λίγα χρόνια πριν ο εκλιπών Νίκος Ρεμούνδος, ηγετικό στέλεχος του Ξεκινήματος; Μάθαμε, το 2019, αμέσως μετά την διάσπαση, ότι η Μειοψηφία αγόρασε γραφεία στο Λονδίνο. Ισχύει αυτό; Μπορούν να μας ενημερώσουν πόσο στοίχησαν αυτά τα γραφεία;
Αλλά η ουσία της αντιπαράθεσης δεν αφορά τα ποσά καθ’ αυτά. Υπάρχει ένα θέμα που είναι πιο κομβικό: τα χρήματα που όφειλαν τα εθνικά τμήματα, τα όφειλαν στην Μειοψηφία ή στην CWI; Το ερώτημα ισχύει και για τους συντρόφους που έκαναν δωρεές. Η απάντηση είναι προφανής: τα ποσά ανήκαν στην CWI. Επομένως η Μειοψηφία δεν είχε κανένα δικαίωμα να τα καταχραστεί.
Η ουσιαστική διαφορά μεταξύ των ψηφισμάτων της Μειοψηφίας και την Πλειοψηφίας
Ο Σ. Στάνισιτς ισχυρίζεται ότι δεν υπήρχαν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των ψηφισμάτων της Πλειοψηφίας και της Μειοψηφίας στο τέλος της συνάντησης της ΔΕΕ του 2018. Και ότι η Πλειοψηφία επέμενε να γίνει ψηφοφορία, για φραξιονιστικούς λόγους, για να καταγραφεί ο διαχωρισμός μειοψηφία-πλειοψηφία. Μάλιστα, παρουσιάζει αυτό το γεγονός ως αποτέλεσμα κάποιας συνομωσίας:
«…το σφάλμα ήταν στην πλευρά εκείνων που δεν παρουσίασαν την κριτική και τις απόψεις τους ανοιχτά, αλλά συνωμοτούσαν πίσω από την πλάτη της ΔΓ…»
Πρόκειται για άλλη μια διαστρέβλωση. Στην πραγματικότητα, υπήρχε μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στα δύο ψηφίσματα, όπως φαίνεται από τα κείμενα που παραθέτουμε παρακάτω. Η διαφορά στην ουσία συμπυκνωνόταν σε μια πρόταση.
Το ψήφισμα της Πλειοψηφίας έλεγε:
«Παρόλο που σημαντικές διαφορές στην προσέγγιση έχουν γίνει φανερές, η ΔΕΕ δεν πιστεύει ότι αυτές αφορούν ζητήματα αρχών. Πιστεύει ότι μια οργανωμένη συζήτηση στα πλαίσια των καλύτερων δημοκρατικών παραδόσεων της CWI μπορεί να καταλήξει σε μια συμφωνία αρχής που να ενισχύσει τις δυνάμεις μας ώστε να ανταποκριθούν στις ιστορικές προκλήσεις για τους Μαρξιστές την επόμενη περίοδο.»
Με άλλα λόγια, η Πλειοψηφία θεωρούσε ότι οι διαφωνίες, παρόλο που ήταν σοβαρές, δεν δικαιολογούσαν την διάσπαση της CWI.
Η Μειοψηφία αρνήθηκε να συμπεριλάβει κάτι αντίστοιχο στο ψήφισμά της. Αυτό δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Υπήρχαν επαναλαμβανόμενα καλέσματα προς την ΔΓ, από τους αντιπροσώπους που αργότερα συγκρότησαν την Πλειοψηφία, να πάρει καθαρή θέση για αυτό το θέμα – δηλαδή αν οι διαφορές δικαιολογούν μια διάσπαση. Αρνήθηκαν ξεκάθαρα να κάνουν κάτι τέτοιο.
Αυτή η ουσιαστική διαφορά αντανακλάται στα δύο ψηφίσματα. Η Πλειοψηφία διαμορφώθηκε με βάση την εναντίωση σε μια διάσπαση.
Σήμερα, η ηγεσία της CWI λέει πως τελικά οι διαφορές όντως δικαιολογούσαν την διάσπαση, και ότι η μετέπειτα πορεία της ISA αποδεικνύει ακριβώς αυτό.
Δεν συμφωνούμε με αυτή την άποψη, για έναν σημαντικό λόγο: όταν ένα ή περισσότερα τμήματα εγκαταλείπουν την συλλογική προσπάθεια, είναι δυνατό ή και πιθανό να εξελιχθούν προς μια διαφορετική και συχνά λάθος κατεύθυνση. Αυτό συμβαίνει επειδή χάνονται οι δικλείδες ασφαλείας και ο έλεγχος όλων προς όλους που πρέπει να υπάρχει σε μια Διεθνή.
Όπως και να έχει, το γεγονός ότι η ISA δεν κατάφερε να κρατηθεί σαν ενιαία οργάνωση (όπως βέβαια συνέβη και με την CWI), δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σημαντικές «υγιείς» δυνάμεις που έφυγαν από αυτήν ή που είναι ακόμα εντός της, που μπορούν να παίξουν ένα θετικό ρόλο στο χτίσιμο των μαρξιστικών δυνάμεων, διατηρώντας τις διαφορές τους με την CWI.
Είναι η CWI η μόνη μαρξιστική οργάνωση;
Στο αρχικό άρθρο μας υποστηρίξαμε ότι η ηγεσία της CWI ουσιαστικά θεωρεί τον εαυτό τους ως τους μόνους πραγματικούς Μαρξιστές. Ο συντάκτης (ή οι συντάκτες) του άρθρου-απάντησης της CWI διαμαρτύρονται γι’ αυτή μας την τοποθέτηση:
«… ο ισχυρισμός του ΑΠ ότι κάθε άποψη που διαφέρει από αυτήν της ΔΓ αντιμετωπίζεται ως διολίσθηση από τον Μαρξισμό δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα…»
Στην πραγματικότητα όμως, το άρθρο της CWI προσφέρει αφειδώς αποδείξεις για το αντίθετο. Για παράδειγμα (οι υπογραμμίσεις με έντονα γράμματα δικές μας):
«… η άποψη του ΑΠ σχετικά με τις συγκρούσεις και τις διαμάχες στην CWI και την ISA είναι λάθος, και τελικά δεν ανταποκρίνεται σε μια μαρξιστική προσέγγιση…»
«… αυτές οι μη-Μαρξιστικές ιδέες ενθαρρύνθηκαν και τώρα τα μέλη του ISp και της τρέχουσας πλειοψηφίας στην ISA πρέπει να παραδεχτούν ότι εμείς [σημ: δηλαδή η CWI] είχαμε δίκιο…»
«… το ISp είναι ένα χαλαρό δίκτυο και όχι μια επαναστατική διεθνής οργάνωση βασισμένη στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό…»
Η άποψη της CWI είναι αρκετά ξεκάθαρη – αντανακλάται ακόμα και στον τίτλο:
«Η δημιουργική ιστοριογραφία του Internationalist Standpoint – στην υπεράσπιση ενός Μαρξιστικού απολογισμού της διάσπασης της CWI»
Αν η ηγεσία της CWI αντιμετωπίζει τους πρώην συντρόφους της με αυτό τον τρόπο (ως μη-Μαρξιστές), μπορούμε να φανταστούμε πως βλέπουν άλλες διεθνείς οργανώσεις ή ρεύματα.
Τυπικά η CWI δέχεται πως στο μέλλον θα υπάρξουν συγχωνεύσεις με άλλες επαναστατικές τάσεις, και ο Σ. Στάνισιτς το επαναλαμβάνει αυτό στο άρθρο του. Αλλά οι πράξεις είναι το τελικό κριτήριο, όχι οι λέξεις. Η ηγεσία της CWI αποδείχτηκε ανίκανη να διατηρήσει την ενότητα της διεθνούς οργάνωσης με συντρόφους με τους οποίους πάλευε από κοινού και στενά για δεκαετίες. Δεν μπόρεσε καν να κρατήσει ενωμένη την Μειοψηφία στην διαμάχη, όπως εξηγήσαμε παραπάνω. Πως θα μπορέσουν να πετύχουν κάτι τέτοιο με δυνάμεις που προέρχονται από διαφορετικές παραδόσεις;
Μετά από κοινή δουλειά δεκαετιών
Ας επαναλάβουμε ότι οι κατηγορίες του Σ. Στάνισιτς απευθύνονται σε συντρόφους με τους οποίους η ηγεσία της CWI είχε στενή συνεργασία για πολλές δεκαετίες.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το Ελληνικό τμήμα, που ήταν κομμάτι της CWI από τη δεκαετία του ’70. Ήταν ένα από τα τμήματα (σίγουρα όχι το μόνο) για το οποίο η CWI ήταν υπερήφανη, και αυτό το επαναλάμβανε πολύ συχνά. Υπήρχαν φυσικά και πολιτικές διαφωνίες, με τις οποίες θα καταπιαστούμε σε μελλοντικό άρθρο. Στις υποσημειώσεις του παρόντος άρθρου ο αναγνώστης θα βρει μερικά παραδείγματα που δείχνουν τη σημασία που είχε το ελληνικό τμήμα για την CWI.[1]
Ξαφνικά, μόλις διαφωνήσαμε με τις μεθόδους της ΔΓ, όλα άλλαξαν. Διαβάζοντας κανείς το άρθρο της CWI, παίρνει την εντύπωση ότι δεν υπήρχε τίποτα θετικό στην δουλειά του Ξεκινήματος. Το ίδιο ισχύει και για άλλα τμήματα που διαφώνησαν με την Μειοψηφία.
Πως μπορεί να πάρει κάποιος στα σοβαρά αυτό το νέο αφήγημα;
Η μέθοδος της απαξίωσης του αντιπάλου
Το άρθρο της CWI είναι γεμάτο με απόπειρες να απαξιωθεί ο υπογράφων. Ας παραθέσουμε μερικές:
«…Μόνο ο ίδιος ο ΑΠ μπορεί να εξηγήσει γιατί εκφράζεται διαφορετικά στις προσωπικές μας συναντήσεις από ότι στα κείμενα του…», «…ο “υπέρμαχος της Δημοκρατίας” στην Αθήνα…», «…ο ΑΠ έτρεχε πάνω κάτω στους διαδρόμους της αίθουσας φωνάζοντας ότι τα μέλη της ΔΓ είναι “ψεύτες”…», «…ο ΑΠ δεν είναι καθόλου ειλικρινής και σε άλλα θέματα…», «…εγώ ο ίδιος είχα την εμπειρία να δω το πόσο διπρόσωπος είναι ο ΑΠ…», κτλ
Έχοντας απομακρυνθεί από τον Μαρξισμό και την προσπάθεια χτισίματος μιας επαναστατικής διεθνούς, ο «υπέρμαχος της Δημοκρατίας στην Αθήνα» είναι ένοχος και για όλα τα παραπάνω, και πολλά ακόμα…
Τι μέθοδος να διεξάγει κανείς μια πολιτική συζήτηση! Από την στιγμή που απαξιώνεται ο αντίπαλος σε ένα προσωπικό επίπεδο, τότε, προφανώς, κανένας δεν πρέπει να πιστέψει τίποτα απ’ αυτά που λέει. Στην τελική, ποιος θα ήθελε να σχετίζεται με έναν τρελό που «τρέχει πάνω κάτω» φωνάζοντας «ψεύτες»;
Εν κατακλείδι
Το άρθρο αυτό είναι ήδη πολύ μεγάλο. Αλλά υπάρχουν πολλά σημεία που θέτει το άρθρο της CWI στα οποία θα πρέπει να απαντήσουμε σε δεύτερο χρόνο. Μερικά από αυτά είναι:
- το θέμα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού
- το κατά πόσο η δημιουργία φράξιας από την ΔΓ (που έλεγχε τον κομματικό μηχανισμό) ήταν «ο πιο διαφανής και δημοκρατικός τρόπος» για να κινηθεί η ηγεσία στην διαμάχη
- οι παραλληλισμοί που κάνει το άρθρο της CWI μεταξύ της Πλειοψηφίας και της Μειοψηφίας στην πρόσφατη διάσπαση, με τους Μπολσεβίκους και τους Μενσεβίκους
- οι ψευδείς ισχυρισμοί του S. Stanicic ότι «…μετά την άρνηση της ΔΓ να αποδεχτεί την πρόταση του ΑΠ για μια διεθνή επιτροπή ελέγχου στην Ιρλανδία, αυτός προσχώρησε στην αντιπολίτευση…»
- το κατά πόσο η διάσπαση που προκλήθηκε στο εσωτερικό της Μειοψηφίας ήταν αποτέλεσμα μιας στάσης αρχών ενώ η Πλειοψηφία αποτελούσε μία συσπείρωση χωρίς αρχές
- σε σχέση με τις κατηγορίες του Σ. Στάνισιτς ότι «…ένα στοιχείο που λείπει τελείως από το άρθρο του ΑΠ είναι μια κριτική αποτίμηση του δικού του ρόλου ως ενός από τα σημαντικά μέλη της ηγεσίας της CWI για δεκαετίες…»
- σε σχέση με τα ορυχεία χρυσού στην Χαλκιδική – που δείχνει ότι η CWI ούτε τότε είχε ούτε τώρα έχει την παραμικρή ιδέα του τι συμβαίνει εκεί
- το θέμα της δουλειάς του «Ξ» με πρόσφυγες και μετανάστες που η CWI ξαφνικά και σκανδαλωδώς ονομάζει «δουλειά ΜΚΟ»
- το θέμα της γελοίας κατηγορίας ότι το Ξεκίνημα δεν έχει ενιομετωπική στάση απέναντι στο ΚΚΕ
- το θέμα του κατά πόσο ο ΑΠ έλεγε το 2015 ψέματα ότι το Ελληνικό τμήμα δεν επηρεάστηκε από την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, για να παραδεχτεί το 2023 σε προσωπικές συζητήσεις με μέλη της CWI ότι όντως επηρεάστηκε, κτλ.
Υπάρχουν όμως δυο σημεία που πρέπει να ξεκαθαριστούν από τώρα, ακόμα και εν συντομία, για να βάλουν ένα τέλος στην προσπάθεια του Σ. Στανισιτς να πετάξει λάσπη στο ISp.
- Πρώτον, σαν ISp ποτέ και πουθενά δεν υπαινιχθήκαμε ότι θεωρούμε πως όλοι οι άλλοι είχαν λάθος και εμείς είμασταν οι μόνοι σωστοί, είτε σε σχέση με την κρίση στην CWI, είτε σε σχέση με την κρίση στον Τροτσκιστικό χώρο. Στην πραγματικότητα, το ακριβώς αντίθετο ισχύει. Αυτό μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κανείς διαβάζοντας τα κείμενα μας (δείτε για ενδεικτικά εδώ και εδώ). Το ίδιο ισχύει και για τον υπογράφοντα και για την ηγεσία του Ξεκινήματος, που στο παρελθόν έχει αποδεχτεί λάθη, όχι μόνο σε εσωτερικές συζητήσεις αλλά και δημόσια.
- Δεύτερον, το ISp δεν είναι ένα δίκτυο. Είναι μια διεθνής επαναστατική οργάνωση που βασίζεται στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, και που συνεργάζεται με άλλες οργανώσεις ή ρεύματα. Η CWI μας κατηγορεί ότι είμαστε απλά ένα δίκτυο, βασισμένη στο γεγονός ότι έχουμε κάποιες σχέσεις με το WIN (Workers International Network – Διεθνές Δίκτυο Εργαζομένων). Με το WIN έχουμε σχέσεις συνεργασίας (όσον αφορά εκστρατείες, ανταλλαγή άρθρων, κ.α.) αλλά δεν τίθεται ενοποίησης. Η CWI έχει επίσης σχέσεις συνεργασίας με το WIN (για παράδειγμα στο δημοτικό συμβούλιο του Νιούχαμ στο Λονδίνο και μέσω του TUSC – Trade Unionist and Socialist Coalition), αλλά αυτό δεν το αναφέρει…
Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, το παρόν άρθρο θα ακολουθηθεί από ένα επόμενο σε δεύτερο χρόνο, προκειμένου να απαντήσουμε στις ψευδείς κατηγορίες και στις διαστρεβλώσεις. Αλλά υπάρχει κάτι που δεν θα κάνουμε ποτέ: δεν θα επιδοθούμε σε «δολοφονίες χαρακτήρων». Δεν είναι αυτή η μέθοδος μας. Επιχειρήματα που βασίζονται σε ερμηνείες προφορικών συζητήσεων, κατηγορίες χωρίς στοιχεία και προσωπικοί χαρακτηρισμοί, είναι μέθοδοι που θεωρούμε ότι κάνουν ζημιά στην υπόθεση της επανάστασης. Θα απαντάμε με πολιτικά επιχειρήματα και θα παραθέσουμε, στο μέτρο του δυνατού, τα κείμενα της διαμάχης του 2018-19.
Ο στόχος του Internationalist Standpoint είναι να βγάλουμε τα συμπεράσματα από την κρίση της CWI και να συνεισφέρουμε, με όποιο τρόπο μπορούμε, στο χτίσιμο του διεθνούς επαναστατικού κινήματος. Το συμπέρασμα που έβγαλε η CWI από την κρίση του 2018 ήταν ότι τα έκαναν όλα σωστά, παρόλο που έχασαν με κάποιο ανεξήγητο λόγο την πλειοψηφία των τμημάτων. Και ότι όλοι όσοι πετάχτηκαν έξω από την CWI θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι έκαναν λάθος κι ότι η ηγεσία της CWI είχε δίκιο. Αυτή η προσέγγιση δεν προσφέρει τίποτα στο διεθνές επαναστατικό κίνημα.
[1] Μερικοί σύνδεσμοι που δείχνουν τη θετική υποδοχή του «Ξ» στην παράδοση και τις διαδικασίες της CWI
- Interview_ Andros Payiatsos, Xekinima
- Andreas Payiatsos from Xekinima
- Socialism 2010 – Greece
- Greece: Still in the eye of the storm
- The December days of the Greek youth
- Obituary Nicos Remoundos, founding member of Xekinima
- Μπορείτε να δείτε πολλά περισσότερα στο Διαδίκτυο ή στον ιστότοπο της CWI πληκτρολογώντας «Greece» στην αναζήτηση.
