Η μικρή ιστορία μου
Μια από τις μεγαλύτερες αγάπες της ζωής μου, μαζί με τα παιδιά μου και την σύζυγό μου, είναι ο κατά 9 χρόνια μεγαλύτερος αδερφός μου, ο Χρήστος.
Γεννήθηκα σε μια πολύ φτωχή οικογένεια, όπου ο πατέρας μου εργαζόταν ως οδοκαθαριστής και η μητέρα μου ως καθαρίστρια για να μεγαλώσουν τα τέσσερα παιδιά τους αξιοπρεπώς.
Σε πολύ δύσκολες εποχές, σε εποχές όπου ο σκουπιδιάρης έπαιρνε πολύ λίγα χρήματα και κανείς δεν πήγαινε να κάνει αυτή τη δουλειά, μιας και η διακομιδή γινόταν με τα χέρια και στην καλύτερη με βαρέλι! Ο πατέρας αναγκάζονταν να κάνει δύο και τρεις δουλειές για να φέρει πέρα. Από μικρό παιδί στους μπαξέδες, ο πατέρας μου πέρασε στον δήμο να μαζεύει πλέον τα σκουπίδια, γιατί βλέπετε πριν αρχίσουν να μαζεύουν τα σκουπίδια μας οι δήμοι, τα μάζευαν οι «χωραφάδες». Ο πατέρας έβαφε κιόλας για να επιβιώσει.
Τελευταίο παιδί εγώ, το τέταρτο ή αποσπόρι όπως με έλεγε πολλές φορές, γεννήθηκα βρίσκοντας τα μεγαλύτερα τρία αδέρφια μου και ο ένας με νοητική υστέρηση εκ γενετής. Ο Χρήστος, ο αδερφός μου με την νοητική υστέρηση, ήταν και είναι η αδυναμία μου.
Για όσους έχουν μεγαλώσει σε ένα «φυσιολογικό» περιβάλλον, βέβαια εγώ φυσιολογικό θεωρώ και το περιβάλλον που μεγάλωσα, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουν το ρατσισμό που βίωνα και ακόμη βιώνω για τον αδερφό μου.
Παρόλα αυτά εγώ πάντα έβλεπα τον Χρήστο ως ισότιμο μέλος της οικογένειας μου και η συμπεριφορά μου απέναντι του ήταν απόλυτα φυσιολογική. Όταν ήμουν μικρός και ρομαντικός δεν μπορούσαν να περάσουν από το μυαλό μου οι δυσκολίες που είχαν οι γονείς μου, όχι μόνο για να μεγαλώσουν τέσσερα παιδιά, και ένα από αυτά να είναι παιδάκι στο μυαλό, ευτυχώς ακίνδυνο. Χωρίς καμία σοβαρή βοήθεια από το κράτος, ειδικά εκείνα τα χρόνια όπου δεν υπήρχε καμία κοινωνική μέριμνα και εννοείται ότι δεν υπήρχε καν ειδικό σχολείο για αυτά τα παιδιά.
Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε δύσκολο να μεγαλώνουμε μικρά παιδιά, φανταστείτε να έχετε μόνιμα ένα μωρό παιδί, το οποίο ούτε τον εαυτό του να μην μπορεί να φροντίσει, ούτε μόνος του να φάει, να κάνει μπάνιο κλπ. Ένα μωρό, όπως το λέω.
Στην ζωή όμως, τίποτα ως γνωστόν δεν κρατά για πάντα και περνώντας ο χρόνος καταλαβαίνεις ότι παρόλη την αγάπη που δίνεις, έχεις κληρονομήσει και εσύ την υποχρέωση να κοιτάξεις τον αδερφό σου και παράλληλα να κάνεις και τη δική σου οικογένεια. Έτσι και εγώ, έχοντας χάσει τον πατέρα μου στο μακρινό 1986, το 1993 έβαλα πλώρη για τη δική μου οικογένεια. Πρώτο μου μέλημα όμως ήταν να ξεκαθαρίσω στη σύντροφο και αργότερα σύζυγό μου, ότι θα έπρεπε να έχουμε μέσα στο σπίτι μας, στην οικογένεια μας τον αδερφό μου.
Και εκεί πλέον, χάνοντας και τη μητέρα μου το 2012, πήρα την δικαστική συμπαράσταση του αδερφού μου, όλη την ευθύνη δηλαδή ενός ανθρώπου.
Με την πλήρη ένταξη όμως στην οικογένεια, μέσα στο σπίτι δηλαδή, βιώνεις εκτός από το ρατσισμό, ευτυχώς λίγων, και την απουσία κοινωνικής μέριμνας για αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί αγαπητοί συνάνθρωποι, το ότι κάποιος αφιερώνει τη ζωή του σε έναν αδερφό που κληρονομεί, δεν πρέπει είναι ο κανόνας, ούτε δική του υποχρέωση, αλλά υποχρέωση του κράτους, όταν υπάρχει κράτος κοινωνικής μέριμνας βέβαια.
Η ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια
Στην Ελλάδα αυτό δε συμβαίνει και δυστυχώς γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που αφιερώνουν τη ζωή τους για την επιβίωση ανθρώπων με νοητική υστέρηση, ή κινητικά προβλήματα, ή οποία αναπηρία μπορεί να σας περάσει από το μυαλό.
Τι σημαίνει να φροντίζεις έναν ανάπηρο άνθρωπο; Και τι βοήθεια έχεις από το κράτος;
Το να μεγαλώνεις και να φροντίζεις έναν ανάπηρο άνθρωπο, σημαίνει ότι πρωί, μεσημέρι και βράδι πρέπει να τον ταΐζεις, να τον ντύνεις, να τον πλένεις, να τον βγάζεις βόλτα, να του δίνεις στην ώρα του τη φαρμακευτική του αγωγή, να είσαι δηλαδή η σκιά του, παραμελώντας πολλά πράγματα από τη δική σου ζωή και της οικογένειας σου.
Τι προσφέρει το κράτος, τι άλλαξε αδίκως τα τελευταία χρόνια, παραβλέποντας τη δική του υποχρέωση έναντι των ανθρώπων με αναπηρία;
Το κράτος προσφέρει ένα προνοιακό επίδομα ανάλογα με την αναπηρία και το ποσοστό αναπηρίας. Τα τελευταία χρόνια όμως, λόγω των μνημονίων, και αυτό το επίδομα έχει χαρατσωθεί και δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την επιβίωση αυτών των ανθρώπων.
Αλλαγή των όρων συνταξιοδότησης όσων έχουν δικαστική συμπαράσταση ανθρώπων με αναπηρία
Μέχρι πριν λίγο καιρό ο νόμος έλεγε ότι όσοι έχουν τη δικαστική συμπαράσταση ανθρώπων με αναπηρία επί πέντε χρόνια και με 7.500 ένσημα και 25 χρόνια ασφάλισης θα μπορούσαν να βγουν στη σύνταξη χωρίς ηλικιακό όριο. Αυτή η πρόβλεψη ήταν μια ανακούφιση όσων στηρίζουν καθημερινά ανθρώπους με αναπηρία έχοντας τη δικαστική συμπαράσταση.
Όμως στην εποχή των μνημονίων η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ άλλαξε το νόμο αυτό και ενώ άφησε στα πέντε χρόνια την δικαστική συμπαράσταση, στα 7.500 ένσημα η 25 χρόνια ασφάλισης σαν κριτήρια για να μπορείς να βγεις στην σύνταξη έβαλε ηλικιακό όριο. Στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, όπως εγώ, το κατώτατο όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση είναι τα 55 έτη και αυξάνεται σταδιακά. Σε εμένα αυτό αναλογεί στα 59 έτη.
Όμως, στους δημόσιους υπαλλήλους, άφησε τον νόμο ως είχε πριν, δηλαδή να μπορούν να βγαίνουν στην σύνταξη χωρίς όριο ηλικίας.
Γνώμη μου και επειδή το ζω, είναι ότι αυτό είναι το σωστό, δηλαδή στα 7.500 ένσημα η στα 25 χρόνια ασφάλισης να βγαίνεις στην σύνταξη χωρίς όριο ηλικίας. Όμως εδώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει πράξει μια από τις μεγαλύτερες αδικίες στους αναπήρους, στους ανθρώπους που τους φροντίζουν και στη θυσία που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, αφιερώνοντας την ζωή τους στον ανάπηρο συγγενή τους.
Κανείς μα κανείς που είναι έξω από τον χορό, δεν μπορεί να καταλάβει τι θυσιάζω εγώ και η οικογένεια μου. Κανείς μα κανείς δεν μπορεί να νιώσει πως είναι να αφιερώνεις τη δική σου ζωή για να επιβιώσει άλλος ένας άνθρωπος.
Καταγγέλλω
Ο άνθρωπος που έπραξε και έκανε νόμο αυτό το έκτρωμα, δεν έχει ιδέα ποσό δεμένος είσαι σε αυτόν για τον οποίο θυσιάζεις την ζωή σου.
Δεν έχει ιδέα ότι πρέπει να εργάζεσαι, να αφιερώνεις χρόνο μετά την εργασία σου στη φροντίδα αυτού του ανθρώπου, να τον ταΐζεις, να τον πλένεις, να του έχεις έτοιμα, συνταγογραφημένα τα φάρμακα του, να του τα δίνεις στην ώρα του, να του έχεις έτοιμα εσώρουχα και ρούχα, να φροντίζεις να τον έχεις στην κοινωνία έξω και όχι σε απομόνωση σε ένα άδειο και άψυχο δωμάτιο, να τον προσέχεις όταν έχει έστω και έναν πυρετό, να τον πηγαίνεις στο νοσοκομείο ή σε όποιον γιατρό χρειάζεται, ξοδεύοντας όχι μόνο το πενιχρό επίδομα που σου πετάνε ως ξεροκόμματο που ονομάζουν κοινωνική πολιτική, αλλά στερώντας και από την οικογένεια σου, πέρα από τον πολύτιμο χρόνο που θα έπρεπε να αφιερώνεις και σε αυτή, και χρήμα το οποίο προορίζεται για τις καθημερινές ανάγκες ενός νοικοκυριού.
Κύριοι βουλευτές, υπουργοί, όσοι έχετε την εξουσία να καταστρέφετε ζωές χωρίς την παραμικρή ενοχή, πιστεύοντας ότι κάνετε το σωστό, εσείς κύριοι σας το λέω εγώ, εγώ που μια ζωή, από τη στιγμή που έχω γεννηθεί βιώνω αυτή την κατάσταση στο πετσί μου, σας δηλώνω ότι είστε εγκληματίες. Έχετε καταπατήσει κάθε έννοια δίκιου και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, είστε ανίκανοι να αισθανθείτε ως άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή είστε υποταγμένοι στους τραπεζίτες, στα μνημόνια, στους οικονομικά ισχυρούς.
Το θέμα που γράφω δεν είναι μόνο προσωπικό, είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο εσείς φροντίσατε να κάνετε ακόμη χειρότερο με την αδικία που διαπράξατε.
Οδηγείτε τα άτομα με αναπηρία στην οικονομική εξόντωση και επιπλέον τους στερείτε και τους ανθρώπους που θέλουν να τους βοηθήσουν, τους ανθρώπους που τους αγαπούν, τους ανθρώπους που έχουν αφιερώσει την ζωή τους σε αυτούς, που έχουν υποχρεώσει την οικογένεια τους να δεχτεί ως δική της υποχρέωση ένα κοινωνικό φαινόμενο για το οποίο εσείς και μόνο εσείς έχετε υποχρέωση με την πολιτική σας να δίνετε λύσεις.
Λυπάμαι πραγματικά για εσάς. Λυπάμαι την ανικανότητα να αισθανθείτε, την ανικανότητα να κυβερνήσετε, να δημιουργήσετε δομές και υποδομές, για ένα κράτος πρόνοιας, ένα κράτος που ο καθρέφτης του είναι ο σεβασμός στον άνθρωπο, ειδικά στον ανάπηρο άνθρωπο…
Πραγματικά σας λυπάμαι και εσάς και την απανθρωπιά σας…
