Σχόλιο απ’ τις «Μαχητικές και Ελεύθερες»
Επί εβδομάδες η κυβέρνηση και το Υπουργείο… Πολιτισμού(!) αρνούνταν να πάρουν θέση, παρά τη σωρεία καταγγελιών ενάντια στον εκλεκτό τους «θεατράνθρωπο». Αυτόν που διόρισαν με ενθουσιασμό στην ηγεσία του Εθνικού Θεάτρου και ο οποίος σήμερα κατηγορείται για βιασμό ανηλίκων και σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών.
Πέρα από τις επώνυμες καταγγελίες, ο «θόρυβος» γύρω από το όνομα του Δ. Λιγνάδη, περιλαμβάνει ιστορίες για ανήλικα παιδιά που μπαινόβγαιναν συστηματικά στο σπίτι του, αλλά και στοιχεία εκμετάλλευσης προσφυγόπουλων. Ανάμεσα σε άλλα καταγγέλλεται πως ανήλικα προσφυγόπουλα από δομές που «συνεργάστηκαν» με το σκηνοθέτη, μετά τα πρώτα «μαθήματα θεάτρου» αρνούνταν να ξαναπάνε στις «πρόβες» καθώς και ότι συμμετείχε σε κύκλωμα trafficking.
Μέχρι και πριν τις πιο πρόσφατες καταγγελίες, η Υπουργός Πολιτισμού παρείχε στον Δ. Λιγνάδη πλήρη στήριξη, λέγοντας ότι κανείς δεν έχει προσφύγει στη δικαιοσύνη εναντίον του. Όταν τελικά έγινε και αυτό και εφόσον οι καταγγελίες πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας, την Παρασκευή 19/2, η Λ. Μενδώνη «εξήγησε» σε συνέντευξη τύπου ότι ο Λιγνάδης είναι ένας «επικίνδυνος» άνθρωπος, που κατάφερε να ξεγελάσει όλη την κυβέρνηση.
Μια κυβέρνηση, που μέχρι πρόσφατα φωτογραφιζόταν με ενθουσιασμό μαζί του. Τα πειστήρια κυκλοφορούν παντού στο διαδίκτυο, παρά την προσπάθεια της διοίκησης της ΕΡΤ να κουκουλώσει το θέμα, δίνοντας οδηγίες στους εργαζόμενους να προβάλλουν φωτογραφίες μόνο με τον Λιγνάδη και όχι αυτές στις οποίες συνοδεύεται από υπουργούς, ή και τον πρωθυπουργό.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι εξελίξεις προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων, με πολλούς καλλιτέχνες να ζητάνε την παραίτηση της Μενδώνη, με το hashtag #nomoremendoni να κυκλοφορεί ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πρόκειται για τη συνέχεια του «ελληνικού metoo», που ξεκίνησε στα μέσα του Γενάρη με την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου για το βιασμό της από μεγαλοπαράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας (ΕΙΟ). Ήταν η αφορμή να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου, που όπως φαίνεται δεν θα κλείσει και δεν πρέπει να κλείσει εύκολα. Τη σκυτάλη πήραν αρχικά συναθλήτριές της, ενώ στη συνέχεια το ελληνικό metoo πέρασε στο χώρο του θεάτρου, των πανεπιστημίων, κ.α. Σήμερα πλέον, ολόκληρη η κοινωνία συζητάει για ένα θέμα που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν ταμπού. Και ενώ οι τελευταίες καταγγελίες αφορούν την κακοποίηση παιδιών, αυτές που προηγήθηκαν αφορούσαν περιπτώσεις γυναικών που παρενοχλήθηκαν, εκβιάστηκαν, κακοποιήθηκαν ή βιάστηκαν.
Σε 15 περίπου μέρες το γυναικείο κίνημα στη χώρα μας και διεθνώς θα βρεθεί στους δρόμους για την επέτειο της 8ης Μάρτη, παγκόσμιας ημέρας των εργαζόμενων γυναικών.
Στην Ελλάδα, το πρόσφατο κύμα καταγγελιών θα δώσει νέο περιεχόμενο στις κινητοποιήσεις που θα καλεστούν, καθώς η συζήτηση που έχει ανοίξει, αλλά και το θάρρος που έχει δώσει αυτή σε πολλές γυναίκες που έχουν υποστεί βία και κακοποίηση, μπορεί να πάρει χαρακτήρα μαζικής διεκδίκησης και συλλογικού αγώνα.
Όταν ένας άνθρωπος που έχει υποστεί σωματική, ψυχολογική, σεξουαλική βία, βρίσκει τη δύναμη να το καταγγείλει, λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας και στήριγμα για τις επόμενες και τους επόμενους. Όταν όμως αυτές οι καταγγελίες μετατρέπονται σε οργή, και όταν η οργή βγαίνει στο δρόμο και μετατρέπεται σε συλλογική διεκδίκηση, τότε η δύναμη πολλαπλασιάζεται και μπορεί να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων.
Απέναντι στη σεξιστική βία, δε μπορούμε να περιμένουμε απαντήσεις από καμία κυβέρνηση, που παρέχει κάλυψη σε βιαστές μέχρι η κατάσταση να φτάσει στο απροχώρητο, ούτε βέβαια από τα ΜΜΕ που ξαφνικά «ανακάλυψαν» το πρόβλημα, όταν όλα δείχνουν πως τα δεδομένα ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό γνωστά αλλά όλοι αυτοί σιωπούσαν.
Η φετινή 8η Μάρτη πρέπει να γίνει σταθμός του κινήματος ενάντια στη σεξιστική βία και της διεκδίκησης ίσων δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα.
