Οι φετινές συγκεντρώσεις για τον Παύλο Φύσσα προσφέρονται για την ανάδειξη μερικών χρήσιμων συμπερασμάτων για το αντιφασιστικό κίνημα και την Αριστερά.
Το πρώτο είναι ότι παρά την γενικά δύσκολη αντικειμενική κατάσταση, η μνήμη της δολοφονίας του Παύλου από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής συνεχίζει να αγγίζει μια ευαίσθητη χορδή στην νεολαία, το κίνημα και ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας.
Αυτό φάνηκε περισσότερο στην πορεία που έγινε στο Κερατσίνι και είχε στην κεφαλή της την οικογένεια του Παύλου και ειδικά την Μάγδα Φύσσα που αποτελεί πλέον ένα πρόσωπο σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα.
Η πορεία περνώντας από τις φτωχογειτονιές του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας συναντούσε ανθρώπους κάθε ηλικίας που σήκωναν τις γροθιές τους και ένωναν τις φωνές τους με αυτές των διαδηλωτών.
Πολλοί θυμόντουσαν, στο πέρασμα των 2.000 διαδηλωτών, ότι σε αυτές τις γειτονιές τα περισσότερα σπίτια έχουν αναμνήσεις του αντιφασιστικού αγώνα, των θηριωδιών των Ναζί, του μπλόκου της Κοκκινιάς κοκ.
Σε ένα περιστατικό όπως το μετέφερε στο facebook η δημοσιογράφος Ελευθερία Κουμάντου «σε ένα από αυτά τα στενά μια γιαγιά έχει βγει στο δρόμο μας κοιτάει και βουρκώνει… την κοιτάω και μου λέει “καταλαβαίνεις γιατί κλαίω κορίτσι μου” απαντάω “φαντάζομαι” μου λέει “γιατί είμαι και εγώ μάνα”…»
Ήταν πολύ δυνατή επίσης η συναυλία που ακολούθησε στο Καστράκι της Δραπετσώνας όπου το κοινό ένωνε τις φωνές του με αυτές του Γιάννη Αγγελάκα, των Magic de spell, του Αλέξη από τους Last Drive, των φίλων του Παύλου και πολλών ακόμα.
Ο ρόλος των κουκουλοφόρων
Για μια ακόμα φορά η «δράση» ανεγκέφαλων, αποϊδεολογικοποιημένων όντων που στο όνομα της αναρχίας κτυπάνε πολίτες, εργαζόμενους τηλεοπτικών συνεργείων, σπάνε βιτρίνες ληξιαρχείων κοκ αποτέλεσε το αγαπημένο θέμα της πλειοψηφίας των ΜΜΕ την επόμενη των πορειών.
Προφανώς το μόνο που πετυχαίνουν είναι να διώχνουν κόσμο από τις πορείες και ταυτόχρονα να αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της αστυνομικής καταστολής την οποία κατά τα άλλα στοχεύουν.
Το αντιφασιστικό κίνημα, η Αριστερά αλλά και το κομμάτι εκείνο του αντιεξουσιαστικού χώρου που δεν συμφωνεί με τα μπάχαλα, δεν πρέπει να έχει κανένα ενδοιασμό στην ανάγκη να αντιμετωπιστούν αυτοί οι τύποι οργανωμένα, ενωτικά και αποφασιστικά.
Περιφρουρώντας τα μπλοκ μας αλλά και το σύνολο των πορειών ώστε αφενός να μην συκοφαντείται το κίνημα, αφετέρου όσοι συμμετέχουν στις πορείες να ξέρουν ότι θα γυρίσουν σώοι και αρτιμελείς στα σπίτια τους και τέλος για να μπορεί να κατεβαίνουν τα λαϊκά στρώματα στις πορείες με τα παιδιά τις οικογένειες τους και τους φίλους του ώστε οι πορείες να είναι πραγματικά μαζικές, όπως μπορούν να είναι.
Ο κατακερματισμός της Αριστεράς
Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να πάψει επιτέλους το σαράκι που κατατρώει την Αριστερά και λέγεται καπέλωμα και έχει σαν αναπόφευκτο σύμπτωμα τις διασπαστικές τακτικές. Αυτό που έγινε φέτος με τις πορείες για τον Φύσσα δεν πρέπει να ξαναγίνει.
Και αν με την ηγεσία του ΚΚΕ η κατάσταση είναι ανίατη καθώς και φέτος επέλεξαν να κάνουν μία συγκέντρωση και αυτοί μόνοι τους στο Κερατσίνι 200 μέτρα πάνω από το μνημείο, η υπόλοιπη Αριστερά, τα εργατικά σωματεία, οι κοινωνικοί φορείς, το αντιφασιστικό κίνημα και οι συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου πρέπει να βάλουμε ένα τέλος σε αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση.
Διπλές πορείες μέσα σε 3 μέρες (Σάββατο και Δευτέρα) που το μόνο που κατάφεραν ήταν να υποσκάψουν η μία την άλλη. Σε αυτό η βασική ευθύνη ανήκει στο ΣΕΚ και στην ΚΕΕΡΦΑ που αποφάσισαν τον Ιούλιο μόνοι τους ότι η πορεία για τον Παύλο Φύσσα πρέπει να αλλάξει μέρα και τόπο, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την οικογένεια του Παύλου, τις συλλογικότητες του Πειραιά και την υπόλοιπη Αριστερά. Το ΣΕΚ έδωσε μάχη πανελλαδικά για να γίνουν οι πορείες το Σάββατο 16/9 και σαμποτάροντας κάθε άλλη πρόταση. Σε αυτό δυστυχώς παρασύρθηκαν και άλλες οργανώσεις με βάση το σκεπτικό ότι με μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας αναβαθμίζεται ο αντιφασιστικός αγώνας. Αποδείχτηκε στην πράξη ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η πορεία στο Κερατσίνι την Δευτέρα είχε τον ίδιο κόσμο με αυτόν της Αθήνας. Και άλλους τόσους είχε η συναυλία στην Δραπετσώνα. Αν μας ικανοποιούν 2 πορείες σε 3 μέρες με 2.000 η καθεμιά, θα μπορούσε να πει κάποιος «εντάξει». Αν όμως θέλουμε «να συνδέσουμε το νήμα με την μεγάλη διαδήλωση της Αθήνας των 50.000 που είχε γίνει μια βδομάδα μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα το 2013» όπως αναφέρει το ΣΕΚ στα έντυπά του, προσπαθώντας να εμφανιστεί σαν ο «συνεχιστής» αυτής της παράδοσης, τότε η απόσταση είναι μεγάλη.
Όλα αυτά δημιουργούν και άλλα προβλήματα όπως για παράδειγμα να τρώμε άπειρο χρόνο πριν τις πορείες για την λεγόμενη διάταξη των μπλοκ δηλαδή βασικά για το ποιο μπλοκ θα είναι πρώτο ώστε να κερδίσει τις εντυπώσεις… (δείτε σχετικά, Η ενότητα η σοβαρότητα και οι πορείες της ΔΕΘ, xekinima.org, 16/09/2017).
Μερικές προτάσεις
Θέλοντας να συμβάλουμε στην αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης καταθέτουμε μερικές προτάσεις προς συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων.
- Οι ημερομηνίες που κρίνουμε όλοι ως σημαντικές για το κίνημα πχ δολοφονία Παύλου Φύσσα, Ίμια, παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού, δίκη Χρυσής Αυγής κοκ να οργανώνονται από κοινού και ενωτικά. Να μπορεί η κάθε συλλογικότητα να κάνει ανεξάρτητη εκστρατεία αν το επιθυμεί αλλά η όλη διοργάνωση να αποφασίζεται συλλογικά, ενωτικά και να έχει κοινή οργανωτική επιτροπή.
- Στην επέτειο του Παύλου Φύσσα να γίνονται διαδηλώσεις στις 18 Σεπτέμβρη που ήταν η μέρα της δολοφονίας και να μην αντιμετωπίζεται με λογική κινητής εορτής. Η διαδήλωση να γίνεται στο Κερατσίνι και η διοργάνωσή της να ξεκινάει από τον Ιούλη με πλατιά σύσκεψη που θα καλούν στην περιοχή η οικογένεια, οι φίλοι και οι συλλογικότητες της περιοχής.
- Στις ενωτικές διαδηλώσεις να οργανώνονται κοινές ομάδες περιφρούρησης όλης της πορείας για να αντιμετωπιστεί τόσο η αστυνομική καταστολή όσο και οι λεγόμενοι «μπαχαλάκηδες».
- Να δούμε άμεσα το θέμα δίκη της Χρυσής Αυγής καθώς μπαίνει στην τελική της ευθεία καθώς και την συγκέντρωση ενάντια στην πανελλαδική φασιστοσύναξη για τα Ίμια στα τέλη Γενάρη.
