Η χρηματοδότηση παύει να είναι συνταγματική υποχρέωση του κράτους και γίνεται υπόθεση των ιδρυμάτων, που οδηγούνται στην αναζήτηση ιδιωτών χορηγών, στην επιβολή διδάκτρων κοκ. Η διοίκηση περνά σε διορισμένο συμβούλιο και πρύτανη, που περισσότερο θα μοιάζουν με κάποιον manager ιδιωτικής επιχείρησης παρά με όργανο αυτοδιοίκησης του πανεπιστημίου. Καταργείται και επίσημα η υποχρέωση του κράτους στην οικονομική στήριξη των φοιτητών καθώς η σίτιση και η στέγαση θα γίνουν υπόθεση ιδιωτών (που πρώτο και μόνο μέλημα έχουν το δικό τους κέρδος…) ενώ οι «υπηρεσίες» των πανεπιστημίων προς τους φοιτητές θα παρέχονται μέσω «ηλεκτρονικής κάρτας», ανοίγοντας το δρόμο για επιβολή αντίτιμου, με το επιχείρημα των περικοπών που επιβάλλει το Μνημόνιο…Τα τμήματα ουσιαστικά καταργούνται και αντικαθίστανται από «ευέλικτα προγράμματα σπουδών» και τα ενιαία πτυχία (βάση για διεκδίκηση κοινών εργασιακών δικαιωμάτων) αντικαθίστανται από ατομικό φάκελο προσόντων. Παράλληλα χτυπιούνται οι μισθοί και τα δικαιώματα των πανεπιστημιακών και των υπόλοιπων εργαζομένων στα ιδρύματα.
Και όλα αυτά εν μέσω άγριων περικοπών στην κρατική χρηματοδότηση (φέτος -30% οι λειτουργικές δαπάνες και -50% το πρόγραμμα επενδύσεων) στα όρια της οικονομικής ασφυξίας. «Δε σημαίνει ότι δεν θα μπορέσουμε να λειτουργήσουμε προσφέροντας υπηρεσίας ποιότητας, αλλά ότι δεν θα λειτουργήσουμε καθόλου» (Mυλόπουλος Γ., πρύτανης Aριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αναφορικά με τις περικοπές κονδυλίων σε βάρος του ιδρύματος, κατά 19 εκ. ευρώ περίπου, Ελευθεροτυπία 19/10/2010).
Όλες οι προϋποθέσεις για ένα νέο μαζικό φοιτητικό και εκπαιδευτικό κίνημα είναι εδώ.
