Άρθρο του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Οι αλλαγές που ανακοίνωσε η υπουργός παιδείας από τους Δελφούς στη υποτιθέμενη «συνάντηση εργασίας» δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για παρανοήσεις. Πρόκειται για μία προσπάθεια διάλυσης του δημόσιου πανεπιστημίου και μετατροπή του σε ένα πανεπιστήμιο όπου τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά θα είναι η εμπορευματοποίηση και η κατάρτιση αντί της μάθησης και πάνω από όλα η υποταγή του στις περιβόητες ανάγκες της αγοράς.
«Η οικονομία είναι η καρδιά, η Παιδεία είναι το μυαλό» δήλωσε η Διαμαντοπούλου ενώ μας είπε ότι οραματίζεται μία Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΕ) που κυρίαρχα χαρακτηριστικά της θα είναι η
«σύνδεση των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ με την κοινωνία και την οικονομία, πρόοδος μετρήσιμη και στοχοθεσία στην Τεχνολογία, στην Έρευνα, στην κοινωνία της γνώσης».
Με απλά λόγια η υπουργός θεωρεί ότι η επιστημονική εκπαίδευση που πρέπει να παρέχουν κανονικά τα ΑΕΙ και ΤΕΙ οφείλει από τώρα και στο εξής να είναι μετρήσιμη και για γίνει ξεκάθαρη για το ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσουν οι αλλαγές είπε ότι θα βασίζονται σε «σοβαρές μελέτες» τις όποιες και κατονόμασε:
«οι μελέτες και τα τεκμήρια του ΟΟΣΑ για την ελληνική εκπαίδευση, η πρόσφατη μελέτη της Ένωσης των Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων για τις επιπτώσεις της κρίσης, οι συγκριτικές μελέτες που αφορούν την αποτελεσματικότητα της χρηματοδότησης στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση ευρωπαϊκών φορέων, οι σημαντικές μελέτες που έγιναν από το Υπ. Παιδείας, από πανεπιστήμια αλλά και από ανεξάρτητα ερευνητικά κέντρα, οι αποφάσεις της Συνόδου των Πρυτάνεων, και οι πρόσφατες προτάσεις του συνεδρίου της ΠΟΣΔΕΠ» ενώ «υποστήριξη του όλου εγχειρήματος θα ζητηθεί και από εμπειρογνώμονες του ΟΟΣΑ και της Ένωσης Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων».(Οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Αυτό και μόνο αρκεί για να προκαλέσει τρόμο στην κοινωνία για το ποιες είναι πραγματικά οι αλλαγές που ετοιμάζονται αφού πχ στην τελευταία Έκθεση για την Ελληνική Οικονομία (Ιούλιος 2009) ο OΟΣA εισηγείται, τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων και την επιβολή διδάκτρων για τη φοίτηση στις προπτυχιακές σπουδές των κρατικών πανεπιστημίων, την αξιολόγηση των πανεπιστημίων και την σύνδεση της χρηματοδότησής τους με τα αποτελέσματα της αξιολόγησης.
Από την άλλη ο Παπανδρέου δήλωσε στην ίδια συνάντηση ότι:
«είμαστε στις τρεις πρώτες χώρες ως προς το ποσοστό των νέων που μπαίνουν στα τριτοβάθμια Ιδρύματα, αλλά είμαστε στην 118η θέση ως προς την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος»
Τι σημαίνει χρηματοδότηση από επιχειρήσεις
Είναι λοιπόν φανερό ότι όλη η φιλοσοφία της κυβέρνησης συμπυκνώνεται στην ανάγκη να μετατραπεί η ακαδημαϊκή λειτουργία σε μέγεθος μετρήσιμο από την οικονομία δηλ. από τις επιχειρήσεις. Εδώ θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η σύνδεση των ΑΕΙ – ΤΕΙ με την αγορά δεν είναι κάτι το αρνητικό γιατί από τη μια φέρνει περισσότερους πόρους στα ιδρύματα ενώ από την άλλη αυξάνει τις πιθανότητες των αποφοίτων να βρουν δουλειά.
Η αλήθεια είναι όμως διαφορετική. Η χρηματοδότηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΑΕ) από τις επιχειρήσεις απαιτεί μία σειρά από προϋποθέσεις που ακυρώνουν το χαρακτήρα του πανεπιστημίου:
α) Προσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών στις ανάγκες των επιχειρήσεων που σημαίνει ότι οι φοιτητές πλέον δε θα αποκτούν συνολική επιστημονική εκπαίδευση αλλά θα καταρτίζονται απλά στο κομμάτι αυτό της κάθε επιστήμης που χρειάζεται τη συγκεκριμένη περίοδο η τάδε ή δείνα επιχείρηση.
β) Η επιστημονική έρευνα γίνεται για λογαριασμό της επιχείρησης. Αυτό σημαίνει ότι τα πανεπιστήμια πραγματοποιούν έρευνες βασικά για τις εταιρείες –αφού αν δεν το κάνουν θα τους κόψουν την χρηματοδότηση) κι έτσι από τη μια δεν αναπτύσσονται όλοι οι τομείς μιας επιστήμης ενώ κανενός είδους έρευνα που «ενοχλεί» δεν πραγματοποιείται. Για παράδειγμα ένα πολυτεχνείο που χρηματοδοτείται από μία κατασκευαστική εταιρεία δεν θα πραγματοποίηση ποτέ έρευνα για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις ενός έργου της εταιρείας κοκ.
γ) Χρηματοδοτούνται μόνο οι σχολές που το αντικείμενο τους είναι «χρήσιμο» στην αγορά. Στις μέρες μας λοιπόν αυτό θα σήμαινε την υποχρηματοδότηση και έτσι την υποβάθμιση και το κλείσιμο των σχολών με αντικείμενο πχ τις λεγόμενες ανθρωπιστικές σπουδές ή τις φιλολογίες μια και δεν είναι αποδοτικές για την αγορά.
Συνοψίζοντας, η χρηματοδότηση της ΑΕ από την αγορά συνεπάγεται την υποταγή της σε αυτή και την ακύρωση του ρόλου της που δεν είναι άλλος από την παροχή ολοκληρωμένης επιστημονικής γνώσης και ειδίκευσης.
Οι προτάσεις της κυβέρνησης
Ας δούμε όμως τι ακριβώς προτείνει η κυβέρνηση.
1. Πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση
Η κυβέρνηση μιλά για είσοδο των μαθητών στην ανώτατη εκπαίδευση μετά από πανελλήνιες εξετάσεις σε 4 μαθήματα που θα επιλέγουν τα ΑΕΙ με συνυπολογισμό όμως και των βαθμών της Β και Γ λυκείου στις ενδοσχολικές εξετάσεις. Και όλα αυτά για να χτυπηθεί υποτίθεται το εξεταστικοκεντρικό σύστημα και να γίνει ευκολότερη η πρόσβαση.
Πρόκειται για κοροϊδία. Με το σύστημα αυτό οι εξετάσεις παραμένουν και το λύκειο συνεχίζει να αποτελεί απλά τον προθάλαμο της ανώτατης εκπαίδευσης όπου το παν είναι η επιτυχία στις εξετάσεις και όχι η ολόπλευρη γνώση. Το κράτος λοιπόν αποσύρεται από την ευθύνη ενός ενιαίου τρόπου εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση και πετά την ευθύνη στα ιδρύματα. Πρόκειται για ένα μέτρο κατεξοχήν ταξικό αφού τα φροντιστήρια είναι δεδομένο ότι θα παραμείνουν κάνοντας ευκολότερη την πρόσβαση για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα.
Επιπλέον η υπουργός ανακοίνωσε ότι οι φοιτητές δε θα εισάγονται σε τμήμα αλλά σε σχολή (πχ οικονομικών σπουδών, σχολή υγείας, κτλ) και θα επιλέγουν μετά το 1ο έτος το τμήμα τους. Γενικά μιλώντας είναι σωστό το πρώτο έτος των σπουδών να είναι έτος γνωριμίας του φοιτητή με το αντικείμενο που έχει επιλέξει για σπουδές και στη διάρκεια του έτους να μπορεί να πειραματιστεί παρακολουθώντας διάφορες κατευθύνσεις. Προϋποθέτει όμως στο τέλος του έτους αυτού θα μπορεί ελεύθερα να επιλέξει την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει από τη μια αλλά και τη δυνατότητα να αλλάξει κατεύθυνση ή και σχολή αν το επιθυμεί χωρίς κανένα περιορισμό. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι στις προθέσεις του υπουργείου. Αυτό που προτείνεται είναι στην ουσία προπαρασκευαστικό έτος σπουδών μετά το οποίο θα ακολουθεί σφαγή σε κάποιο είδος εξετάσεων. Ο συνδυασμός πανελληνίων εξετάσεων και προπαρασκευαστικού έτους δεν κάνει ευκολότερη αλλά πολύ δυσκολότερη την πρόσβαση στην ΑΕ.
Από την άλλη από το υπουργείο δεν ξεκαθαρίζεται αν το 1ο αυτό έτος θα συμπεριλαμβάνεται στα χρόνια σπουδών ή θα αποτελεί επιπλέον έτος. Η αναφορά όμως της υπουργού στον «κοινό ευρωπαϊκό χώρο ανώτατης εκπαίδευσης – ΚΕΧΑΕ» στην εφαρμογή δηλ. της συνθήκης της Μπολόνια σε ευρωπαϊκό επίπεδο αφήνει ορθάνοικτες τις πόρτες για την εφαρμογή των δύο κύκλων σπουδών και το σπάσιμο επί της ουσίας του πτυχίου και των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων.
2. διοίκηση των ΑΕΙ – ΤΕΙ & οικονομική αυτοτέλεια
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε και την ολοκληρωτική ανατροπή του συστήματος διοίκησης των πανεπιστημίων όπως ίσχυε μέχρι σήμερα. Πίσω από τη εύηχη λέξη αυτοτέλεια κρύβεται η ιδιωτικοποίηση. Σύμφωνα με τα σχέδια της κυβέρνησης οι σύγκλητοι θα υποκατασταθούν από «συμβούλια διοίκησης»:
«Το Συμβούλιο Διοίκησης, στο οποίο συμμετέχουν πανεπιστημιακές δυνάμεις από το Πανεπιστήμιο αλλά και από την κοινωνία, μπορεί να υποκαταστήσει μέρος των αρμοδιοτήτων του Υπουργείου, δηλαδή ζητήματα που αφορούν στη διοίκηση, στον προϋπολογισμό ή στο στρατηγικό σχεδιασμό. Βεβαίως οι ακαδημαϊκές υποθέσεις είναι αυστηρά θέμα του Πρύτανη, της Συγκλήτου, των νέων μορφών-θεσμών, τους οποίους θα προτείνουμε και θα αναπτύξουμε.»
Οι δυνάμεις από την κοινωνία στις οποίες αναφέρεται η υπουργός δεν είναι άλλες από τις επιχειρήσεις. Στην πράξη το νέο μοντέλο διοίκησης σημαίνει ότι η οικονομική διαχείριση και η διοίκηση των σχολών περνά από την πανεπιστημιακή κοινότητα στους μάνατζερ και τα στελέχη της αγοράς που πλέον θα έχουν θεσμικό ρόλο στην εκπαίδευση. Έτσι οδηγούμαστε στην de facto ιδιωτικοποίηση από την πίσω πόρτα. Μπορεί επίσημα η ΑΕ να είναι δημόσια αλλά στην πράξη θα υπηρετεί τους ιδιώτες.
Ο δρόμος ανοίγει λοιπόν για να υποταχθούν οι σπουδές στις ανάγκες της αγοράς. Τα περί ευθύνης των ακαδημαϊκών υποθέσεων στη σύγκλητο είναι απλά παραπέτασμα καπνού. Είναι δεδομένο ότι όποιος έχει το μαχαίρι έχει και το πεπόνι και στην προκειμένη περίπτωση το μαχαίρι είναι η χρηματοδότηση και η διοίκηση από τους περιβόητους παράγοντες της αγοράς ενώ το πεπόνι το περιεχόμενο σπουδών. Η επιστημονική γνώση μετατρέπεται σε πρόσκαιρη κατάρτιση με βάση τις εφήμερες ανάγκες της αγοράς. Η υπουργός άλλωστε το δήλωσε ξεκάθαρα:
«πρέπει να είμαστε ευέλικτοι σε ότι αφορά την προσαρμογή των μαθημάτων μας στις εξελίξεις» και «η πολυτυπία είναι ίσως από τα μεγαλύτερα στοιχήματα, ώστε μέσα σε ένα γενικό πλαίσιο να μπορούν τα Πανεπιστήμια να προσαρμόζουν τα προγράμματά τους και τη λειτουργία τους στις ιδιαίτερες ανάγκες τους».
Όλο αυτό το σύστημα που σημειωτέον πετά έξω κάθε φοιτητική συμμετοχή από τη διοίκηση του πανεπιστήμιου στην πράξη αποτελεί συντριβή του πανεπιστημίου σαν φορέα εκπαίδευσης και επιστημονικής έρευνας ενώ είναι πλέον καθαρό ότι κάθε έννοια κριτικής προσέγγισης ή αμφισβήτησης της κυρίαρχης επιστημονικής αντίληψης δεν χωρούν στο «νέο πανεπιστήμιο» της κυβέρνησης μια και απλά κάτι τέτοιο δεν συμφέρει την αγορά.
3. Aξιολόγηση
Κάθε κυβέρνηση του κεφαλαίου εδώ και χρόνια όταν προωθεί αλλαγές στην ΑΕ δεν παραλείπει να αναφερθεί στην αξιολόγηση. Βέβαια για την κυβέρνηση αξιολόγηση δεν σημαίνει να δει και να καταγράψει τα προβλήματα για να τα διορθώσει. Δεν ενδιαφέρεται η κυβέρνηση να δει πχ τις ελλείψεις σε υποδομές για τις καλύψει, δεν την αφορά πχ να μονιμοποιήσει τους χιλιάδες συμβασιούχους καθηγητές στα ΑΕΙ και ΤΕΙ ούτε φυσικά η χορήγηση δωρεάν σίτισης και στέγασης στους φοιτητές. Για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο αξιολόγηση σημαίνει ένα πράγμα: υποταγή των σπουδών στην αγορά. Έτσι λοιπόν σύμφωνα με τη Διαμαντοπούλου
«Είναι πολύ σημαντικό να συζητήσουμε τη μετάβαση από τη διασφάλιση ποιότητας των προγραμμάτων σπουδών στην πιστοποίηση των σπουδών, στην πιστοποίηση των Ιδρυμάτων από εμπειρογνώμονες με διεθνή σύνθεση.»
Η ΑΕ λοιπόν θα αξιολογείται από εμπειρογνώμονες με διεθνή σύνθεση. Ποιοι είναι αυτοί οι εμπειρογνώμονες; Μα φυσικά οι παράγοντες της αγοράς δηλ. οι επιχειρήσεις. Ή μήπως οι διάφοροι διεθνείς οικονομικοί οίκοι που αξιολόγησαν και την ελληνική οικονομία και μας έφεραν στην αγκαλιά του ΔΝΤ και του μνημονίου.
Η υπουργός στο λόγο της συνέδεσε άμεσα την χρηματοδότηση με την αξιολόγηση:
«Συζητούμε για τη διαχείριση των οικονομικών των Πανεπιστημίων, περιλαμβανομένης και της μισθοδοσίας, ώστε να υπάρχει βεβαίως ένα όριο, αλλά από εκεί και πέρα να μπορούν τα Πανεπιστήμια να προσελκύουν υψηλού κύρους εκπαιδευτικούς και να αποφασίζουν τη δική τους πολιτική. Θα συνδέονται με συμφωνημένα κριτήρια, που έχουν σχέση και με την απόδοση και την αποδοτικότητα των ιδρυμάτων. Εδώ να πω ένα στοιχείο από την Ευρωπαϊκή Ένωση: η χώρα μας είναι 5η όσον αφορά στο ποσοστό χρηματοδότησης ως ποσοστό του ΑΕΠ για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και είναι 24η όσον αφορά στην απόδοση αυτών των επενδύσεων.»
Με λίγα λόγια αν ένα πανεπιστήμιο δεν κάνει στην αγορά τότε ή θα κλείσει ή θα βρει μόνο του χρηματοδότηση. Στην πράξη εξεύρεση χρηματοδότησης από τα ίδια τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ σημαίνει επιβολή διδάκτρων ή εξεύρεση χορηγιών από επιχειρήσεις. Οι εταιρείες όμως δε θα χρηματοδοτούσαν ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα «για την ψυχή της μάνας τους» – όπως εξηγήσαμε πιο πάνω χρηματοδότηση σημαίνει ανταλλάγματα.
Με αυτά τα δεδομένα η αξιολόγηση του υπουργείου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατηγοριοποίηση των πανεπιστημίων σε καλά και κακά, σε αυτά που θα έχουν πόρους και σε αυτά που θα παραπαίουν οικονομικά. Είναι πλέον καθαρό ότι τα πανεπιστήμια που θα είναι χρήσιμα στην αγορά θα χρηματοδοτούνται αλλά τα υπόλοιπα θα μαραζώνουν λόγω έλλειψης πόρων.
Τέλος με την δημιουργία της «ανεξάρτητης αρχής χρηματοδότησης πανεπιστημίων» το κράτος αποσύρεται από την ευθύνη της χρηματοδότησης της ΑΕ και την παραδίδει επί της ουσίας στις δυνάμεις της αγοράς .
4. Αλλαγές για τους φοιτητές
Οι αλλαγές βέβαια αφορούν και τους φοιτητές αφού ανάμεσα στα άλλα θεσμοθετούνται:
- το ευρωπαϊκό σύστημα πιστωτικών μονάδων, με βάση τις διδακτικές μονάδες.
Το πτυχίο δε θα είναι πια ένας τίτλος σπουδών με συγκεκριμένα επαγγελματικά δικαιώματα να απορρέουν από αυτό αλλά ένα από τα πολλά προσόντα – μονάδες που θα πρέπει να έχει κάποιος ώστε να μπορεί να βρει δουλειά. Συνεπώς ο κάθε φοιτητής θα έχει προσωπικά την ευθύνη για να μαζέψει τις απαραίτητες μονάδες που θα του εξασφαλίζουν και τα ανάλογα δικαιώματα. Επιπλέον η σύνδεση της διαδικασίας αυτής με την περιβόητη «δια βίου εκπαίδευση» σημαίνει ότι ο κάθε φοιτητής και μετέπειτα εργαζόμενος θα πρέπει να τρέχει διαρκώς να αποκτά νέες μονάδες ανταγωνιζόμενος το διπλανό του για μία θέση εργασίας. Κάθε άλλο παρά αντίθετοι είμαστε με την μετεκπαίδευση των εργαζομένων στο επιστημονικό τους αντικείμενο αλλά αυτό δεν πρέπει να αποτελεί προσωπική τους ευθύνη αλλά ευθύνη του κράτους που πρέπει να αναγκάζει από τη μια τους εργοδότες να χορηγούν εκπαιδευτικές άδειες και από την άλλη να παρέχει δωρεάν εκπαίδευση στις νέες εξελίξεις μέσω των πανεπιστημίων.
- Νέο σύστημα διδασκαλίας και των εξεταστικών περιόδων.
Που σημαίνει στην πράξη όχι κατάργηση εξετάσεων αλλά επιπλέον εντατικοποίηση των σπουδών με προαπαιτούμενα μαθήματα (τα οποία και ανακοίνωσε η υπουργός) και αυστηρούς κανόνες που θα οδηγήσουν στις διαγραφές φοιτητών από την ΑΕ αφού:
«κάθε πανεπιστήμιο δεν θα μπορεί γενικώς να παρουσιάζει έναν τεράστιο αριθμό φοιτητών που δεν παίρνουν πτυχίο».
Επανέρχεται λοιπόν πάλι η συζήτηση περί «αιώνιων» φοιτητών. Απαντάμε ότι αν κάποιος έχει τη φοιτητική ιδιότητα για πολλά χρόνια ή και για πάντα αυτό σε τίποτα δεν επιβαρύνει το πανεπιστήμιο αφού αυτοί οι φοιτητές χάνουν ούτως ή άλλως τα πλεονεκτήματα του φοιτητή (πάσο, σίτιση, στέγαση κτλ) και σήμερα μετά από κάποια χρόνια. Κι ακόμα, με ένα τεράστιο ποσοστό των φοιτητών να είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται για να τα βγάλουν πέρα πως είναι δυνατό να τελειώνουν τις σπουδές χωρίς «καθυστερήσεις»;
- Υιοθέτηση του ψηφιακού συγγράμματος
Αντικαθιστούνται έτσι τα συγγράμματα από «πακέτα λογισμικού». Αντί λοιπόν το υπουργείο να αύξηση την χρηματοδότηση για εργαστήρια και βιβλιοθήκες δίνοντας την πρόσβαση σε όλους τους φοιτητές στη γνώση επιλέγει τη φτηνή λύση του «ψηφιακού συγγράμματος» και έτσι το κράτος αποσύρεται ακόμα και από την στοιχειώδη υποχρέωση να παρέχει βιβλία στους φοιτητές.
- Θέσπιση της κάρτας του φοιτητή
Πρόκειται για κάρτα που θα εκδίδουν τα πανεπιστήμια και μέσω της οποίας θα εκπληρώνονται όλες οι παρεχόμενες προς τους φοιτητές υπηρεσίες και παροχές. Πρόκειται για όλες τις πτυχές της φοιτητικής μέριμνας δηλ. τη σίτιση τη στέγαση τις μεταφορές κτλ για τα οποία μέχρι σήμερα την ευθύνη είχε το κράτος. Αν όλες αυτές οι υπηρεσίες περάσουν στα ιδρύματα θα σημαίνει και την κατάργηση τους αφού από μόνα τους δεν έχουν τους πόρους να τις συντηρήσουν.
Τέλος για να μην έχουν παράπονο και οι φοιτητές η υπουργός ανακοίνωσε και ένα σύστημα παροχών που περιλαμβάνει «φτηνά δάνεια» ενώ ο πρωθυπουργός συμπλήρωσε ότι «η χρηματοδότηση θα ακολουθεί το φοιτητή και όχι το ίδρυμα». Εμείς απλά αναφέρουμε το παράδειγμα της Βρετανίας όπου οι φοιτητές χρεώνονται για να τελειώσουν τις σπουδές τους και τα δάνεια τους ακολουθούν για 20 και 30 χρονιά μετά από αυτές.
Με λίγα λόγια σπουδές γίνονται πιο δύσκολες και πιο εντατικές και η έμφαση πλέον δεν είναι στην ολόπλευρη επιστημονική εκπαίδευση αλλά στην γρήγορη και φτηνή επαγγελματική κατάρτιση με ημερομηνία λήξης, που έχει ανάγκη η αγορά.
5. Συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολών και τμημάτων
Στα πλαίσια της ανταγωνιστικότητας η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολών και τμημάτων. Ο πρωθυπουργός μίλησε για έναν «Καλλικράτη» και για «ανάπτυξη» με ένα παράδειγμα:
«Μέσα από τις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες όμως είναι όλες συνδεδεμένες και λειτουργούν γύρω από Πανεπιστήμια, γύρω από Κολέγια, όπου εκεί συνδέεται η γνώση, η έρευνα και η καινοτομία με την επιχειρηματικότητα».
Πρόκειται για αστειότητες που απλά περιγράφουν με ωραία λόγια την εξυπηρέτηση των αναγκών των μεγάλων επιχειρήσεων να έχουν πρόσβαση στην έρευνα των πανεπιστημίων και να την κατευθύνουν για τις ανάγκες τους. Πόσες μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα χρειαστούν την επιστημονική γνώση την έρευνα και τα πειράματα των πανεπιστημίων και πόσες τέτοιες επιχειρήσεις έχουν άποψη για το τι και πώς να διδάσκεται στο πανεπιστήμιο; Αυτές που πραγματικά ενδιαφέρονται είναι οι μεγάλες πολυεθνικές που επιθυμούν όσο τίποτα άλλο να βάλουν χέρι στα προγράμματα σπουδών και κυρίως στην επιστημονική ερεύνα των πανεπιστημίων.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι αλλαγές στις οποίες προχωρά η κυβέρνηση είναι προς την κατεύθυνση που απαιτεί το κεφάλαιο. Στην εποχή του ΔΝΤ και του μνημονίου όπου ό,τι έχει απομείνει δημόσιο ξεπουλιέται η ΑΕ δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση. Οι ανακοινώσεις της υπουργού για διάλογο είναι στάχτη στα μάτια. Οι αλλαγές είναι προαποφασισμένες και όποιος συμμετέχει στον διάλογο απλά παρέχει άλλοθι στην κυβέρνηση.
Με αυτή την έννοια τόσο οι πρυτάνεις όσο και η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ που ανακοίνωσαν τη συμμετοχή τους στην ουσία λειτουργούν σαν δεκανίκι της κυβέρνησης.
Η σκυτάλη για άλλη μία φορά περνά στους φοιτητές και το εκπαιδευτικό κίνημα που έχουν τη δύναμη μέσα από δυναμικές κινητοποιήσεις ν ανατρέψουν τη βάρβαρη αυτή μεταρρύθμιση.
Εμείς απλά θυμίζουμε στην υπουργό ότι ο τελευταίος υπουργός παιδείας που ανακοίνωσε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση από τους Δελφούς ήταν ο Αρσένης ο οποίος βρήκε απέναντι του όλο τον κόσμο της εκπαίδευσης… Της ευχόμαστε να ακολουθήσει το δρόμο του…
Δημήτρης Πανταζόπουλος
_________________________
