Για μια ακόμη φορά τίθεται το ερώτημα. Τι κάνει ο Α. Τσίπρας στις Βρυξέλλες;[1] Είναι καθαρό ότι βλέπουμε το ίδιο «σίριαλ» που είχαμε τη βδομάδα προτού εξαγγελθεί το δημοψήφισμα!
Το ουσιαστικό άμεσο ζήτημα ήταν και παραμένει: είτε έξοδος από το ευρώ και πορεία προς εθνικό νόμισμα είτε ένα νέο Μνημόνιο το οποίο κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο σκληρό.[2]
Όπως γράψαμε ξανά, οι «εταίροι» (… των τραπεζιτών, εφοπλιστών, εργολάβων) δεν πρόκειται να συγκινηθούν από το συγκλονιστικό ΟΧΙ των ελληνικών μαζών: είτε θα υποταχτεί η ελληνική κυβέρνηση είτε θα της δείξουν την πόρτα της εξόδου από το ευρώ.[3] Συμβαίνει μάλιστα το ακριβώς αντίθετο: οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ δείχνουν μια επιπλέον διάθεση να τιμωρήσουν τον ελληνικό λαό, ακριβώς επειδή τόλμησε να τους αμφισβητήσει, παγιδεύοντας την ελληνική κυβέρνηση σε ένα ακόμη σκληρότερο Μνημόνιο.
Αποδεικνύεται έτσι ξανά, ότι η ελπίδα της ελληνικής κυβέρνησης να μπορέσει να πετύχει μια «αξιοπρεπή», «έντιμη», «δίκαιη» κοκ συμφωνία με την Τρόικα των Θεσμών, αποτελεί μία αυταπάτη! Μια αυταπάτη η οποία πρέπει κάποια στιγμή να εγκαταλειφθεί! Και αυτή η στιγμή είναι τώρα, γιατί κάθε μέρα που χάνεται είναι πολύτιμη!
Παγίδα
Η κυβέρνηση είναι παγιδευμένη! Κινδυνεύει να φορτωθεί την ευθύνη μιας ιστορικής ήττας: να υποταχθεί δηλαδή η Αριστερά στο Μνημόνιο που θέλουν να επιβάλουν οι Δανειστές, ακριβώς επειδή φοβάται να πάρει την απόφαση της ρήξης με τη Ευρωζώνη!
Όμως αν αυτή η εξήγηση γινόταν –αν γίνει έστω και τώρα– στον ελληνικό λαό, ότι η πραγματική επιλογή είναι «είτε Μνημόνιο, είτε ρήξη με το ευρώ και πορεία προς εθνικό νόμισμα» ο ελληνικός λαός θα στήριζε το δεύτερο. Γιατί αυτό που ενδιαφέρει τον ελληνικό λαό είναι το να σπάσει ο φαύλος κύκλος της λιτότητας!
Αυτή είναι η πραγματική ερμηνεία του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη. Όλα τα άλλα, που επιχειρούν να το ερμηνεύσουν σαν δήθεν «εντολή να μην υπάρξει ρήξη», αποτελούν υπεκφυγές. Γιατί, το πραγματικό δίλημμα, «είτε Μνημόνιο είτε έξοδος από το ευρώ», δεν τέθηκε ποτέ μπροστά στον ελληνικό λαό κι αυτό καθόλου τυχαία!
Ποιος φοβάται τη ρήξη;
Ο ελληνικός λαός δεν φοβάται τη ρήξη! Ποτέ δεν τη φοβήθηκε, κι αυτό είναι κάτι που διδάσκει όλη του η ιστορία!
Αν οι πολιτικές ηγεσίες του κατεστημένου λένε πως «ο λαός δεν έδωσε εντολή για ρήξη» το κάνουν επειδή θέλουν πάση θυσία να μείνουν στο ευρώ. Το τραγικό όμως είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πέφτει σ’ αυτή την παγίδα – φοβάται τη ρήξη και επειδή δεν την αποτολμά, φορτώνει την ευθύνη γι’ αυτό στον ελληνικό λαό, ότι δήθεν «ο λαός δεν θέλει ρήξη».
Στην πραγματικότητα όμως το ίδιο το δημοψήφισμα αποτελούσε «ρήξη».
Γιατί το σύνολο των κομμάτων του κατεστημένου, το σύνολο των ΜΜΕ, το σύνολο των ηγετών της ΕΕ και σχεδόν το σύνολο των ηγετών του πλανήτη, καλούσαν τον ελληνικό λαό να ψηφίσει ΝΑΙ, κραδαίνοντας την απειλή ότι σε διαφορετική περίπτωση θα βρεθεί εκτός ευρώ!
Πως απάντησε ο ελληνικός λαός σ’ αυτό τον εκβιασμό; Με ένα ΟΧΙ – σεισμό! Σε όλους αυτούς που τον απειλούσαν γύρισε την πλάτη, τους δε ντόπιους υποτακτικούς (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κλπ) τους πέταξε στα σκουπίδια.
Ποιος καθορίζει πολιτική!;
Αυτά τα «σκουπίδια» έχουν τώρα την απαίτηση να καθορίζουν και πολιτική. Η πρώτη παράγραφος του κοινού ψηφίσματος του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών γράφει:
«Η πρόσφατη ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού δεν συνιστά εντολή ρήξης, αλλά εντολή συνέχισης και ενίσχυσης της προσπάθειας για την επίτευξη μιας κοινωνικώς δίκαιης και οικονομικώς βιώσιμης συμφωνίας…»
Η Φώφη Γεννηματά, ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, που όλοι μαζί δεν εκπροσωπούν παρά ένα 38,5%, αποφάσισαν ότι «η ετυμηγορία του ελληνικού λαού δεν συνιστά εντολή ρήξης…»! Τι έκπληξη!
Το θέμα όμως είναι ότι η υπογραφή του Α. Τσίπρα είναι μαζί την υπογραφή όλων αυτών!
Κάποιοι ήξεραν…
Αξίζει όμως να σημειώσουμε το εξής. Κάποιοι ήξεραν από πολύ νωρίς ότι ο Α. Τσίπρας θα προχωρούσε σε «εθνική ενότητα» με τους άλλους αρχηγούς μετά το δημοψήφισμα (όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα).
Το αποκάλυψε ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Παναγιώτης Σγουρίδης, των ΑΝΕΛ, στο κανάλι Action 24 το βράδυ του δημοψηφίσματος. Εκεί ανάφερε πως το ήξερε από την Τετάρτη το βράδυ, δηλαδή 4 μέρες πριν το δημοψήφισμα. Και ότι το έμαθε από τον Γιάννη Δραγασάκη.
Η υπόλοιπη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το ήξερε; Για τη βάση δεν ρωτάμε – ξέρουμε.
Γιάννης Δραγασάκης – ότι πιο συντηρητικό, οπισθοδρομικό και συστημικό υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ. Που είναι γνωστό πλατιά ότι ήθελε υπογραφή συμφωνίας με τους Δανειστές και διαφωνούσε με το δημοψήφισμα! Κι όχι μόνο αυτός, αλλά συνολικά η «δεξιά πτέρυγα» του κόμματος! Η οποία, «δεξιά πτέρυγα», έπαιξε ένα σκανδαλώδη ρόλο σε όλη αυτή τη διαδικασία, ζητώντας, ανάμεσα σε άλλα και εθνική συνεννόηση με αυτούς όλους που ο ελληνικός λαός κονιορτοποίησε στις 5 Ιούλη!
Αν υπάρχει μία πολιτική γραμμή, μία στρατηγική που μέσα από την πείρα των τελευταίων μηνών θα έπρεπε να είχε πεταχτεί στα σκουπίδια, σαν τραγικά λαθεμένη και καταστροφική, αυτή είναι ακριβώς η στρατηγική της «μη ρήξης» και της «πάση θυσία στο ευρώ», η στρατηγική της «δεξιάς πτέρυγας» του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ρήξη δεν είναι καταστροφή – με σοσιαλιστικά μέτρα αντιμετωπίζεται η κρίση
Ρήξη δεν σημαίνει καταστροφή – αρκεί η κυβέρνηση να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα της μετάβασης σε εθνικό νόμισμα και της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας.
Μια σειρά κατεπείγοντα μέτρα είναι απαραίτητα, στα οποία έχουμε αναφερθεί (κι όχι μόνο το «Ξ» αλλά κι άλλα τμήματα της Αριστεράς) πάρα πολλές φορές: εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, άρνηση αποπληρωμής του χρέους, διαδικασία μετάβασης σε εθνικό νόμισμα. Χωρίς καμία αμφιβολία αυτό θα θέσει το θέμα του ποιος ελέγχει συνολικά την οικονομία, γιατί οι Έλληνες καπιταλιστές μαζί με τους φίλους τους στο εξωτερικό θα τη σαμποτάρουν με κάθε μέσο, με αποχή από επενδύσεις, απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, τεχνητές ελλείψεις τροφίμων, κλπ, κλπ. Αυτό θα επιβάλει με τη σειρά του την ανάγκη του περάσματος τέτοιων επιχειρήσεων στα χέρια των εργαζομένων και της κοινωνίας και της εθνικοποίησης των στρατηγικών τομέων ώστε να μπορεί να λειτουργήσει η οικονομία στη βάση σχεδίου. Εννοείται ότι αυτά τα μέτρα θα πρέπει να συνοδεύονται από δημοκρατία στην παραγωγή, δηλαδή κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και διαχείριση. Σ’ αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να τεθούν και τα ΜΜΕ γιατί δεν είναι δυνατό η πληροφόρηση και η διαμόρφωση της κοινής γνώμης να βρίσκεται στα χέρια των ορκισμένων εχθρών της κοινωνίας, δηλαδή των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των εργολάβων και των βιομηχάνων.
