Μέσα σε ιδιαίτερα υποτονικό κλίμα, με μικρή άνοδο της συμμετοχής και χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές στους συσχετισμούς διεξήχθησαν οι φετινές φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές.
Η ΔΑΠ αναδείχθηκε για άλλη μια χρονιά πρώτη δύναμη σημειώνοντας μικρή πτώση(0.9%) στα ΑΕΙ και μικρή άνοδο(0.2%) στα ΤΕΙ. Η ΠΑΣΠ αντίστοιχα είχε άνοδο 0.3% στα ΑΕΙ και πτώση 1.9% στα ΤΕΙ.
Στα ίδια περίπου με τα περσινά επίπεδα είδαν τις δυνάμεις τους να κυμαίνονται και οι παρατάξεις της αριστεράς. Η ΠΚΣ είχε άνοδο 1% στα ΑΕΙ και στασιμότητα στα ΤΕΙ, τα ΕΑΑΚ άνοδο 0.07% και πτώση 0.8% στα ΤΕΙ ενώ τα ΔΑΡΑΣ είχαν άνοδο 0.2% στα ΑΕΙ και στασιμότητα στα ΤΕΙ.
Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ εστίασαν την καμπάνια τους όπως πάντα στο lifestyle,τα ρουσφέτια και τα πάρτυ. Όπου αυτό δεν ήταν αρκετό προσπάθησαν να νοθεύσουν την διαδικασία με προεξέχον παράδειγμα τα όσα συνέβησαν στη ΣΤΕΦ και τη ΣΔΟ του ΤΕΙ Αθήνας.
Για άλλη μια χρονιά οι μαζικές παρατάξεις της αριστεράς δεν κατάφεραν να πείσουν τους φοιτητές για τις προτάσεις και την προοπτική τους ώστε να διεμβολίσουν την αποχή.
Η αγωνιστική άπνοια και οι άμαζες κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών σίγουρα δεν βοηθάνε την καμπάνια των παρατάξεων της αριστεράς. Ας μην ξεχνάμε όμως πως μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν και αυτές για την κατάσταση του φοιτητικού κινήματος σήμερα.
Ούτε τα συντονιστικά-καπέλα και η ξύλινη γλώσσα της ΠΚΣ ούτε οι εθιμοτυπικές πία «συγκρούσεις» με την αστυνομία της ΕΑΑΚ δεν εμπνέουν την πλειοψηφία των φοιτητών που ακόμα δεν συμμετέχει στις μαζικές διαδικασίες.
Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται μια νέα αριστερά στις σχολές. Μια αριστερά που θα μπαίνει μπροστά στα προβλήματα των φοιτητών, μικρά και μεγάλα, αλλά θα ξέρει να τα συνδέει με την κοινωνία. Μια αριστερά πολιτικοποιημένη και ενωτική, όχι απομονωμένη από όσους δεν συμφωνούν με το πλήρες πρόγραμμα του πολιτικού της φορέα. Μια αριστερά με εσωτερική δημοκρατία και όχι φυτώριο καρεκλοκένταυρων. Αυτός είναι απαραίτητος όρος για νικηφόρα κινήματα στην παιδεία.
Αλέξανδρος Πραντούνας
