Η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος απέδειξε για μια ακόμη φορά την πλήρη ανεπάρκεια της απέναντι στις ανάγκες του εργατικού / συνδικαλιστικού κινήματος.

Η υπογραφή της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας (ΕΓΣΣΕ) η οποία προσφέρει στους εργαζόμενους αυξήσεις 3,9% για φέτος και 3,4% για του χρόνου, στην πραγματικότητα δεν καλύπτει τον (πραγματικό) πληθωρισμό και πολύ περισσότερο τις απώλειες του εργατικού εισοδήματος για πάνω από 2 δεκαετίες. Σε “αντάλλαγμα”, δε, η ηγεσία της ΓΣΕΕ, δεσμεύεται με εργασιακή ειρήνη για δύο χρόνια!

Σε μια εποχή στην οποία το κεφάλαιο και η κυβέρνηση της Ν.Δ. είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν τίποτα όρθιο και πολύ συνειδητά και μεθοδικά ισοπεδώνουν όλες τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, καμία συνδικαλιστική ηγεσία δεν έχει δικαίωμα να υπογράφει ” εργασιακή ειρήνη”. Γιατί οι αντίπαλοι έχουν ήδη κηρύξει τον πόλεμο!

Αντί νέων κινητοποιήσεων και κλιμάκωσης…

Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο καθώς η υπογραφή αυτής της ΕΓΣΣΕ έρχεται ελάχιστο χρόνο μετά από την γενική απεργία της 15ης Μάρτη, η οποία σύμφωνα με την παραδοχή όλων των πλευρών ήταν πολύ επιτυχημένη! Σύμφωνα με την ΓΣΕΕ η συμμετοχή στην απεργία αυτή έφτασε το 90% στον δημόσιο τομέα και το 70% στις μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Χιλιάδες δε εργαζόμενοι διαδήλωσαν κάτω από δυνατή βροχή! Μετά την γενική απεργία υπήρχε στην κοινωνία ένα κλίμα μαχητικότητας και αισιοδοξίας.

Πλατιά, το εργατικό κίνημα περίμενε το κάλεσμα νέων κινητοποιήσεων από τη μεριά των συνδικάτων. Αντί γι’ αυτό η ηγεσία της ΓΣΕΕ έσπειρε την απογοήτευση και έδειξε για μια ακόμη φορά ότι δεν είναι ούτε ικανή ούτε διατεθειμένη να συγκρουστεί με το κεφάλαιο και την κυβέρνηση με στόχο να ανατρέψει τις αντεργατικές πολιτικές που εφαρμόζονται.

Το κίνημα μπορεί

Η πραγματικότητα είναι πως το εργατικό κίνημα μπορεί να βάλει φρένο στις πολιτικές της κυβέρνησης, πως έχει και τη δύναμη και τη διάθεση!. Αυτοί που δεν τραβάνε είναι οι ηγεσίες του.

Όμως κάθε φορά που οι ηγεσίες προχωρούν σε τέτοια ξεπουλήματα, αυξάνονται οι αριθμοί των αγωνιστών της βάσης που αναζητούν τον σωστό δρόμο για να προχωρήσει το κίνημα. Αυτοί οι αγωνιστές βλέπουν τι γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη και βγάζουν συμπεράσματα. Βλέπουν πως ακόμα και στις πιο ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες η λιτότητα είναι σκληρή και εντείνεται. Βλέπουν όμως ταυτόχρονα και τους αγώνες των Γάλλων, των Βρετανών, των Γερμανών και άλλων εργαζομένων που δείχνουν πως δεν είμαστε μόνοι μας, πως είμαστε πολλοί, πως τα προβλήματα μας είναι κοινά πως έχουμε κοινούς αγώνες να δώσουμε και πως μπορούμε να νικήσουμε.

Τα καθήκοντα…

Το καθήκον κάθε ενός από μας, σε κάθε χώρο που βρισκόμαστε, είναι να παλέψουμε για συντονισμό από τα κάτω, σε επίπεδο σωματείων (βλέπε Υγεία, σελ. 14) καθώς και σε επίπεδο ομοσπονδιών. Την ίδια στιγμή να κάνουμε ανοιχτά και δημόσια κάλεσμα για την υιοθέτηση ενός συνολικού σχεδίου για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, που να συνδυάζει και να κλιμακώνει ένα αριθμό γενικών απεργιών ( δες την πρόταση του Ξ σε διπλανή στήλη).

…και η αριστερά

Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό, βέβαια, από αυτό που κάνει το Κ.Κ.Ε. Το οποίο επιχειρεί να καρπωθεί τα οφέλη από το ξεγύμνωμα της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, καλώντας σαν ΠΑΜΕ σε ξεχωριστή, δική του, απεργία και πορεία. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων θέλει να παλέψει, θέλει να δει μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις, αλλά δεν είναι διατεθειμένη να βαδίσει κάτω από τα λάβαρα του Κ.Κ.Ε.. Η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. αρνείται να καταλάβει αυτό το απλό πράγμα. Και επιχειρεί ένα ωμό εκβιασμό. Είτε είσαστε μαζί μου είτε είσαστε με τους προδότες. Και έτσι όσοι δεν είναι με το Κ.Κ.Ε. είναι πουλημένοι! Και αν οι εργαζόμενοι αρνηθούν να υποστηρίξουν τις προτάσεις του Κ.Κ.Ε., τότε φταίνε αυτοί! Ποτέ δεν πρόκειται να χτιστεί μαζικό κίνημα με αυτό τον τρόπο. Τα κριτήρια του Κ.Κ.Ε. δεν είναι το πως θα πάει το κίνημα μπροστά, αλλά το πως θα κερδίσει το κόμμα μέλη και ποσοστά.

Από την άλλη βέβαια, το άλλο κόμμα της αριστεράς, ο ΣΥΝ, διαφώνησε μεν με τη συμφωνία και με τη στάση της ΓΣΕΕ αλλά δεν πήρε καμιά πρωτοβουλία από τα κάτω για να κινητοποιήσει εργαζομένους, να συντονίσει σωματεία και ομοσπονδίες να πιέσει την ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για νέα γενική απεργία.

Για μια ακόμη φορά λοιπόν γίνεται ξεκάθαρο πως μαζί με την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι μονόδρομος το χτίσιμο μιας νέας αριστεράς.

Διπλή και τριπλή πρόκληση

Η τελική συμφωνία για την ΕΓΣΣΕ, το 3,9% και 3,4%, για φέτος και του χρόνου, αποτελεί διπλή πρόκληση για τους εργαζόμενους, όχι μόνο γιατί δεν καλύπτει τον πληθωρισμό αλλά γιατί συγκρίνεται με απίστευτα κέρδη από τη μεριά των βιομηχάνων και ειδικά των τραπεζιτών.

***

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα (ημερήσιος τύπος, 31 Μάρτη) 190, από τις 350 συνολικά, επιχειρήσεις στο χρηματιστήριο είχαν κέρδη στη διάρκεια του 2005 που έφτασαν τα 6 δισ. ευρώ αυξανόμενα σε σχέση με το 2004 κατά 46%!!

***

Η υπερσυγκέντρωση κεφαλαίων και κερδών φανερώνεται και από το γεγονός ότι πάνω από τα δύο τρίτα αυτών των κερδών (4,1 δις ευρώ) βρίσκονται στα χέρια είκοσι μόνο επιχειρήσεων. Εξέχουσα θέση βέβαια σε αυτά έχουν οι τράπεζες που αποκόμισαν καθαρά κέρδη 2,4 δις ευρώ, το 42% δηλαδή του συνόλου.

***

Η πρόκληση γίνεται ακόμη πιο μεγάλη αν ληφθεί υπόψη ότι αν προσθέσει κανείς το σύνολο των ΕΓΣΣΕ των τελευταίων 20 χρόνων, το αποτέλεσμα είναι αρνητικό (Καθημερινή, 23/3/06). Με άλλα λόγια το πραγματικό εισόδημα του Έλληνα εργαζόμενου σήμερα είναι χαμηλότερο από ότι ήταν το 1984! Αυτό σε απόλυτους αριθμούς. Μπορεί κανείς να φανταστεί με τι ρυθμούς αυξάνεται η ανισότητα άμα λάβει υπόψη πως η οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμούς 3 ή 4% το χρόνο κι αυτός όλος ο πλούτος καρπώνεται αποκλειστικά από τους βιομήχανους.

το Ξ προτείνει

-Μετά την επιτυχημένη 24ωρη απεργία της 15ης Μάρτη, οι εργαζόμενοι, πλατιά, κατανοούν πως μια 24ωρη γενική απεργία δεν είναι αρκετή από μόνη της για να ανατρέψει την πολιτική της κυβέρνησης.

-Χρειάζεται συντονισμός και κλιμάκωση. Ένα συνολικό σχέδιο που να περιλαμβάνει μια σειρά γενικών απεργιών, 24ωρων και 48ωρων, στην προοπτική των επόμενων μηνών.

-Ανάμεσα στις γενικές απεργίες θα πρέπει να υπάρχουν κυλιόμενες απεργίες ανά κλάδο και ανά πόλη.

-Χρειάζεται η διεξοδική ενημέρωση όλων των εργαζομένων σε όλους τους χώρους και η ζωντανή συμμετοχή τους στις αποφάσεις που αφορούν ένα τέτοιο σχεδιασμό.

-Να περνούν οι αποφάσεις μέσα από γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων. Να είναι όλοι γνώστες του στόχου που είναι η ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής. Και να είναι γνώστες του σχεδίου με το οποίο θα επιτευχθεί αυτός ο στόχος.

-Χρειάζεται η εκλογή, παντού, ανά χώρο και πόλη, απεργιακών ή συντονιστικών επιτροπών.

-Μόνο έτσι θα έχουμε καλή οργάνωση των κινητοποιήσεων, μαζική συμμετοχή και υψηλό ηθικό με αποφασιστικότητα από τη μεριά των εργαζομένων.

-Χρειάζεται να παλέψουμε για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος που βρίσκεται σε κρίση. Αυτό πάει χέρι-χέρι με το στόχο του κτισίματος μιας νέας αριστεράς, μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και την κοινωνία.

Ανδρέας Παγιάτσος