Μία στις τέσσερις γυναίκες στην Ελλάδα έχει δεχτεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή της σωματική ή και σεξουαλική βία. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων οι γυναίκες δεν προχωρούν σε καταγγελία, είτε γιατί φοβούνται αντίποινα από τον θύτη, είτε γιατί ο κοινωνικός τους περίγυρος τους ασκεί πίεση ρίχνοντας μέρος ή και το σύνολο της ευθύνης στις ίδιες, είτε γιατί νιώθουν ντροπή για την θέση στην οποία βρέθηκαν, είτε για όλους αυτούς και πολλούς άλλους λόγους μαζί. Κι όμως θύμα σεξιστικής βίας μπορεί να βρεθεί κάποια στιγμή στη ζωή της οποιαδήποτε γυναίκα – ανεξάρτητα από την ηλικία της, από το πόσο δυναμική είναι ή από άλλα στοιχεία του χαρακτήρα της. Δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί την βία κατά των γυναικών. Το γεγονός ότι το ένα φύλο είναι σε τόσο μαζικό επίπεδο θύμα και το άλλο θύτης δείχνει ότι αιτία της βίας δεν είναι στην πραγματικότητα οτιδήποτε μπορεί να είπε ή να έκανε μια γυναίκα (όπως διατείνονται οι σεξιστές) αλλά η ανισότητα ανδρών και γυναικών, η ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχουν πάρα πολλοί άνδρες για τις γυναίκες «τους», η πατριαρχία, ο σεξισμός που είναι διάχυτος στην κοινωνία και το ίδιο το σύστημα που τα καλλιεργεί.
Βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά τη δημόσια δήλωση του παίκτη του «Big Brother» πως η γυναίκα είναι «δοχείο» για να «αδειάζει το πακέτο» του κι ακόμη και αν αρνηθεί δεν μπορεί να ακολουθήσει τίποτα καλύτερο από έναν βιασμό… Βρισκόμαστε λίγους μήνες μετά την γιγάντωση της ενδοοικογενειακής βίας, εξαιτίας της καραντίνας, αφού τα θύματα ήταν υποχρεωμένα να παραμένουν περισσότερες ώρες με τους θύτες τους και παράλληλα σε συνθήκες έντονης πίεσης και άγχους, παράγοντες που έκαναν τους θύτες ακόμη πιο βίαιους. Σήμερα, πολλές γυναίκες αλλά και άντρες αγωνίζονται ενάντια στην βία κατά των γυναικών, ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού και σε αντιλήψεις όπως αυτή του παίκτη του «BigBrother». Ωστόσο, ερχόμαστε διαρκώς αντιμέτωπες με τέτοιου είδους περιστατικά.
Καταγγέλλουμε, λοιπόν, άλλο ένα περιστατικό ξυλοδαρμού και πιο συγκεκριμένα του ξυλοδαρμού μιας 17χρονης κοπέλας, άλλο ένα κατακριτέο περιστατικό που αφήνει άφωνες και οργισμένες πολλές γυναίκες. Δηλώνουμε ότι θα είμαστε δίπλα στη κοπέλα και ότι οι άντρες που ασκούν βία στις γυναίκες θα βρουν εμάς και όλο το κίνημα ενάντια στην καταπίεση των γυναικών μαχητικά απέναντί τους.
Ακολουθεί περιγραφή του γεγονότος που βίωσε ένα ακόμη θύμα βιαιοπραγιών που ήταν «αποτελέσματα αγάπης», η Σ.Ν.:
«Βρισκόμασταν στο σπίτι μου, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μου και παρακολουθούσαμε μια ταινία. Γύρισε και με κοίταξε, λέγοντάς μου πως δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι η κατάσταση (είναι φαντάρος και ο χρόνος που βρισκόμαστε είναι περιορισμένος. Μου ζητάει, όμως, διαρκώς να βρισκόμαστε σπίτι του για να βλέπει και τους γονείς του λίγο παραπάνω, πράγμα που μου προκαλεί απίστευτη δυσφορία εφόσον δεν έχουμε καλή σχέση με την οικογένεια του) και του απάντησα πως ούτε εγώ μπορώ και είναι καλύτερα να χωρίσουμε.
Στην αρχή δεν το πήρε στα σοβαρά και συνέχισε να παρακολουθεί την ταινία, όταν όμως αντιλήφθηκε πως εννοούσα ό,τι είχα πει, άρπαξε από το χέρια μου το κινητό, το πέταξε και ανέβηκε πάνω μου. Κρατούσε και πίεζε τα χέρια μου, μου έλεγε πως δεν πρόκειται να χωρίσουμε και με ρωτούσε γιατί του το κάνω αυτό.
Στη συνέχεια, άρχισε να με φιλάει στον λαιμό και να με αγγίζει σε όλο μου το σώμα παρά τη θέλησή μου, να με πιέζει στο τατουάζ που είχα κάνει πρόσφατα και ενώ διαμαρτυρόμουν για τον πόνο που μου προκαλούσε έδειχνε πλήρη αδιαφορία. Με παρενοχλούσε λέγοντάς μου, ταυτόχρονα, πως αν δεν ήθελα να έρθουμε σε σεξουαλική επαφή θα με βίαζε. Τότε άρχισα να κλαίω, με άφησε αμέσως, με πήρε αγκαλιά και άρχισε να μου ζητάει συγγνώμη.
Σηκώθηκα για να βγω έξω να πάρω αέρα αλλά πριν ανοίξω την μπαλκονόπορτα με σταμάτησε λέγοντάς μου πως τώρα που τελειώσαμε μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να φοβάται αν θα με χάσει.
Με έπιασε από τον λαιμό και με έσπρωξε μέχρι τον τοίχο, άρχισε να με σφίγγει περισσότερο και να μου λέει πως θέλει να πονέσω όπως πόνεσε κι εκείνος. Αμέσως του έσπρωξα το χέρι και με χτύπησε στο πρόσωπο, έτσι ώστε να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο δίπλα μου. Συνέχισε για μερικά λεπτά να με χτυπάει επαναλαμβάνοντας πως τόσο καιρό έπαιζα μαζί του και μετά να μου τραβάει τα μαλλιά επισημαίνοντας πως το ευχαριστιέται πολύ. Έσφιξε το χέρι του σε σχήμα γροθιάς και άρχισε να πιέζει το πρόσωπο μου και τότε μου είπε: «Χτύπησέ με για να σε χτυπήσω περισσότερο», εγώ απαντούσα αρνητικά και εκείνος επέμενε.
Μου είπε πως έκανε ό,τι έκανε με σκοπό να με φτάσει στα όριά μου, καθώς γνώριζε τις έντονες φεμινιστικές απόψεις μου. Έπειτα μπήκε το κερασάκι στην τούρτα. Τραβούσε με το ένα χέρι τα μαλλιά μου και με το άλλο άρχισε να με πιέζει σε ένα μέρος του σώματός μου που έχω κάνει ένα πολύ σημαντικό χειρουργείο, ενώ γνώριζε πως δεν θέλω να με ακουμπάει κανείς εκεί. Άρχισα να κλαίω και τον ρώτησα γιατί το έκανε αυτό, μου ζήτησε συγγνώμη αναφέροντας πως το μόνο που δεν ήθελε από όσα έκανε ήταν το τελευταίο. Τέλος, προσπαθούσε, σχεδόν μονολογώντας, να δικαιολογηθεί και να με πείσει να μην μιλήσω και τελικά αποχώρησε λέγοντας πως μ’ αγαπάει, πως θα του λείψω και πως λυπάται.»
Το κείμενο δημοσιεύεται για να δώσει θάρρος σε όσες κοπέλες έχουν πέσει θύματα βίας ή βιασμού, αλλά δεν μίλησαν ποτέ και για να φανερώσει πώς οι σεξιστικές αντιλήψεις που θέλουν τη γυναίκα κατώτερη του άντρα μπορούν να πάρουν τρομακτικές και επικίνδυνες διαστάσεις στην κοινωνία μας, ακόμη και στον 21ο αιώνα. Η πατριαρχία, ο σεξισμός, η ανισότητα ανάμεσα στα φύλα και η κακοποίηση των γυναικών είναι φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας που διατηρούνται ακόμη ζωντανά και θρέφονται από κτήνη που αναπαράγουν τέτοιες συμπεριφορές. Απέναντι σε τέτοια περιστατικά πρέπει να αντιδράμε όλες/οι, να στηρίζουμε το θύμα και να μη δίνουμε κανένα άλλοθι στον θύτη που θα προσπαθήσει να δικαιολογηθεί λέγοντας πως ό,τι έκανε το έκανε από «αγάπη», πως το θύμα τον προκάλεσε ή πως ήταν η «κακή η ώρα».
Σε αυτόν τον έμφυλα βίαιο κόσμο καμία δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ μόνη. Όλες μαζί στον αγώνα ενάντια στον σεξισμό και στη διεκδίκηση της ισότητας!
