Σχόλιο από το «Ξεκίνημα»
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε η επιτομή του πολιτικού εκπροσώπου της άρχουσας τάξης στην χώρα μας. Υπηρέτησε όσο λίγοι, με συνέπεια, διάρκεια, επιμονή και ωμότητα το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, εγχώριο και διεθνές.
Στην επαναστατική πολιτική δεν πρέπει να υπάρχει κανένα στοιχείο αμοραλισμού, κανιβαλισμού ή ανθρωποφαγίας. Ο θάνατος ενός ανθρώπου καθαυτός είναι ένα γεγονός που προκαλεί θλίψη στους δικούς του ανθρώπους κι όχι μόνο – και επομένως σεβασμό. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό όμως αυτό που συμβαίνει από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστός ο θάνατός του Κ. Μητσοτάκη. Σύσσωμος ο τύπος του κατεστημένου και ο «πολιτικός κόσμος» μας καλούν να υποστούμε το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» (το σύνδρομο, στη ψυχολογία, στο οποίο το θύμα ταυτίζεται με τον θύτη και τον υπερασπίζεται).
Μας ζητούν να ξεχάσουμε το πολιτικό ποιον του Κ. Μητσοτάκη και να τον «αγιοποιήσουμε» μετά θάνατον! Να τον τιμήσουμε σαν ένα μεγάλο Έλληνα πολιτικό! Τετραήμερο πένθος και μεσίστιες οι σημαίες!
Ο νεκρός δεν δικαιώνεται για όσα έχει κάνει στην ζωή του, απλά επειδή είναι νεκρός! Είναι σεβαστός και κατανοητός ο ανθρώπινος πόνος για όσους τον θρηνούν αλλά μέχρι εκεί! Όταν αρχίζει ο πολιτικός απολογισμός δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο αξίζει να θυμάται κανείς με εκτίμηση για τα όσα έκανε ο συγκεκριμένος πολιτικός σε 7 δεκαετίες πολιτικής ζωής.
Από μικρός στην υπηρεσία του κατεστημένου
Από πολύ μικρή ηλικία ήταν ενεργός στην πολιτική, ενταγμένος στα κόμματα της άρχουσας τάξης (Βενιζελικοί – Φιλελεύθεροι). Βουλευτής από το 1946 και υφυπουργός από το 1951. Συνολικά 58 χρόνια βουλευτής από τα 99 χρόνια της ζωής του.
Πέρασε στην ιστορία σαν ο μεγάλος Αποστάτης που πρωτοστάτησε στην ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου στα Ιουλιανά του 1965 ώστε να ανοίξει ο δρόμος στις δοτές φιλοβασιλικές κυβερνήσεις και στην 7χρονη δικτατορία.
Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας από το 1984 και πρωθυπουργός –ελέω της ψήφου ενός βουλευτή της τότε ΔΗΑΝΑ ονόματι Θ. Κατσίκη– από τον Απρίλη του 1990 ως τον Οκτώβρη του 1993.
Αυτά τα 3 χρόνια ο Μητσοτάκης είναι ταυτισμένος με ένα σκληρό Θατσερικό πρόγραμμα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων που προκάλεσε τεράστια κινήματα και αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
Οι εργαζόμενοι που έζησαν εκείνη την περίοδο δεν πρόκειται να ξεχάσουν την πιο μισητή κυβέρνηση που πέρασε από τη χώρα, μετά τη πτώση της Χούντας και μέχρι το 2010 όταν ξεκίνησε η εφαρμογή των Μνημονίων.
Κυβέρνηση Μητσοτάκη: Άσβεστο μίσος προς τους εργαζόμενους
Δεν πρόκειται να ξεχαστεί το μίσος του Κωσταντίνου Μητσοτάκη για το οργανωμένο εργατικό κίνημα της χώρας το οποίο θεωρούσε υπεύθυνο για όλα τα δεινά της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Ξεχωριστή σημασία έχει η καταστροφή και η διάλυση των (λεγόμενων) «Προβληματικών Επιχειρήσεων» που με θυσίες οι εργαζόμενοι είχαν στήσει στα πόδια τους μετά τη χρεοκοπία τους στα χέρια των ιδιωτών κι αφού ανάγκασαν την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να τις εθνικοποιήσει.
Ούτε πρόκειται να ξεχαστεί η μαζική διάλυση πρωτοβάθμιων σωματείων που σε συνδυασμό με τη τεράστια ανεργία που προκάλεσε η πολιτική του, οδήγησε χιλιάδες αγωνιστές εργαζόμενους στην εσωτερική μετανάστευση, την απελπισία και όχι σπάνια την αυτοκτονία.
Παράλληλα με την ηρωική αντίσταση και την τραγική ήττα των εργαζομένων στις «Προβληματικές Επιχειρήσεις» είχαμε, το 1992 την αντίστοιχα μεγαλειώδη απεργία των εργαζομένων στα λεωφορεία της Αθήνας –της ΕΑΣ (πρόδρομου της σημερινής ΟΣΥ) που αντιδρούσαν στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών. Μια από τις απεργίες ορόσημο της εποχής που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο, αντιμετώπισε πρωτοφανή καταστολή και συλλήψεις συνδικαλιστών στα αμαξοστάσια.
«ΕΑΣ-ΕΑΣ να φύγει ο κερατάς» ήταν το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα στις απεργιακές συγκεντρώσεις της εποχής, μαζί με το σύνθημα «Αέρα, αέρα, να φύγει η Χολέρα».
Πέρα από τα απανωτά κύματα επιθέσεων στους εργαζόμενους, επιχείρησε να περάσει κι ότι πιο αντιδραστικό υπήρχε στο χώρο της παιδείας. Το κίνημα των μαθητικών καταλήψεων του 90-91 ενάντια στο πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου ήταν ίσως το μεγαλύτερο μαθητικό κίνημα της μεταπολίτευσης. Έκλεισε με την δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από στελέχη της ΟΝΝΕΔ της νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος.
Μνημονιακότερος των Μνημονιακών
Στη συνέχεια ήταν αρωγός σε όλες τις αντεργατικές πολιτικές που εφαρμοζόντουσαν είτε από τη ΝΔ είτε από το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη.
Ακραιφνής υποστηρικτής όλων των Μνημονίων που τα θεωρούσε καθυστερημένη εφαρμογή των δικών του πολιτικών την δεκαετία του 90. Στυλοβάτης της εκστρατείας υπέρ του ΝΑΙ και των «Μένουμε Ευρώπη» στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015.
Οι εργαζόμενοι της χώρας που έζησαν στο πετσί τους τις πολιτικές του επιλογές δεν πρόκειται να τιμήσουν τον Κώστα Μητσοτάκη, απλά και μόνο επειδή πέθανε.
Εξάλλου αυτός δεν ήταν που είχε πει, στη φάση των μεγάλων αγώνων του 2011, πως η επιβολή των Μνημονίων έπρεπε να γίνει πάση θυσία, ακόμα και αν χρειαζόταν να υπάρξουν νεκροί;
Είχε κάνει αυτές τις δηλώσεις στο όνομα της υπεράσπισης της Δημοκρατίας! Δημοκρατία, γι’ αυτόν, σήμαινε οι πολιτικοί να εφαρμόζουν τις πολιτικές που θέλει η άρχουσα τάξη, λέγοντας ψέματα προεκλογικά και αρνούμενοι να ρωτήσουν την κοινωνία αν συμφωνεί μ’ αυτό που κάνουν!
Ότι και να κάνει η άρχουσα τάξη της χώρας, οι Αλαφούζοι και οι Μπόμπολες με τα μίντια που ελέγχουν, δεν πρόκειται να πείσουν τους εργαζόμενους που υποφέρανε, που χάσανε τις δουλειές τους και τα δικαιώματά τους εξαιτίας της διακυβέρνησης του Μητσοτάκη, που τον ακούσανε να λέει ότι αν χρειαστεί πρέπει να περάσουν τα Μνημόνια πάνω από τα νεκρά παιδιά τους, να θρηνήσουν για το θάνατό του. Μάλλον το αντίθετο θα συμβαίνει… μάλλον η διάθεση των Ελλήνων εργαζομένων θα θυμίζει τη στάση των Βρετανών εργαζομένων και ειδικά των ανθρακωρύχων όταν τον Απρίλη του 2013 πέθανε η Θάτσερ: το γιόρτασαν στις μπυραρίες της χώρας και στο Λονδίνο οργάνωσαν πάρτι στην πλατεία Τραφάλγκαρ…
