Από το ένα παραλήρημα στο άλλο πηγαίνει ο Αφροαμερικανός εκατομμυριούχος ράπερ και παραγωγός Κάνιε Γουέστ (Kannye West), ο οποίος πρόσφατα εξύμνησε ανοιχτά τον Χίτλερ.
Κατά τη διάρκεια της εκπομπής Infowars του ακροδεξιού τηλεοπτικού παρουσιαστή Άλεξ Τζόουνς, ο Γουέστ δήλωσε:
«Βλέπω καλά πράγματα στον Χίτλερ. Δεν θα κάθομαι ν’ ακούω όταν μου λένε Εβραίοι “δεν μπορείς να λες φωναχτά πως αυτός ο άνθρωπος έκανε καλά πράγματα”. Τελείωσα μ’ αυτό. Μου αρέσει ο Χίτλερ».
Την ίδια στιγμή προχώρησε παραπέρα το παραλήρημά του λέγοντας πως οι Εβραίοι ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης, τις ειδήσεις και τον πολιτισμό, ενώ ανέφερε συγκεκριμένα:
«Τα εβραϊκά μέσα ενημέρωσης μας έκαναν να νιώθουμε ότι οι Ναζί και ο Χίτλερ δεν πρόσφεραν ποτέ κάτι πολύτιμο στον κόσμο».
Ο Γουέστ όμως, δεν έμεινε μόνο σε αυτές τις προκλητικές δηλώσεις, καθώς αργότερα ανάρτησε στο Twitter μια εικόνα ενός αγκυλωτού σταυρού μέσα σε ένα άστρο του Δαυίδ. Αυτή η ανάρτηση μάλιστα έκανε ακόμα και τον υπέρμαχο της «ελευθερίας του λόγου» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, Έλον Μασκ, να μπλοκάρει τον λογαριασμό του Γουέστ.
Διαβάζοντας δηλώσεις σαν τις παραπάνω, αναρωτιέται κανείς: πως είναι δυνατόν ένας Αφροαμερικανός να μιλάει υπέρ του Χίτλερ και των Ναζι;
Η υπεράσπιση αντιδραστικών απόψεων από πρόσωπα της βιομηχανίας τους θεάματος, προφανώς δεν είναι κάτι καινούργιο. Το γεγονός όμως ότι αυτές οι απόψεις και αντιλήψεις υιοθετούνται από πρόσωπα της μαύρης κοινότητας, αποδεικνύει από τη μια την παρακμή που επικρατεί στην κουλτούρα της βιομηχανίας και από την άλλη ότι το φύλο, η φυλή ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός ενός ανθρώπου, δεν είναι αρκετά για να βρίσκονται τα πρόσωπα αυτά με τη μεριά που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των καταπιεσμένων ομάδων.
Η κουλτούρα του χιπ χοπ και ο «μαύρος καπιταλισμός»
Ο Κάνιε Γούεστ είναι μια από τις πιο διάσημες προσωπικότητες της χιπ χοπ και ποπ κουλτούρας του 21ου αιώνα. Πρόκειται για έναν άνθρωπο με τεράστια επιρροή καθώς είναι πολυβραβευμένος μουσικός και παραγωγός, με πάνω από 160 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων.
Την ίδια στιγμή είναι σαφές ότι δεν μιλάει μέσα από τους στίχους του για τους καταπιεσμένους ή για τους εργαζόμενους. Αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την εξέλιξη της κουλτούρας του χιπ χοπ.
Τη δεκαετία του ’70 το χιπ χοπ είχε έντονα στοιχεία ριζοσπαστισμού και αποτελούσε φωνή της καταπιεσμένης μαύρης κοινότητας. Σύντομα όμως ο ριζοσπαστισμός άρχισε να εξασθενεί. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η δεξιά στροφή της ηγεσίας του κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο είχε αποκηρύξει οποιοδήποτε μέτρο για τη βελτίωση των συνθηκών φτώχειας που βίωνε η αφροαμερικάνικη εργατική τάξη. Στην αφροαμερικανική μεσαία τάξη αναπτυσσόταν το όνειρο του λεγόμενου «μαύρου καπιταλισμού» – κάποιοι Αφροαμερικανοί δηλαδή μπαίναν στα μεγάλα σαλόνια των πλούσιων Αμερικανών.
Η ιδέα του μαύρου καπιταλισμού, έχει σαν στόχο να αναπτυχθεί μια οικονομική δύναμη μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των μαύρων εργαζομένων. Αυτή η ιδέα είχε αναπτυχθεί και από επιφανείς προσωπικότητες της μαύρης κοινότητας μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, οι οποίοι υποστήριζαν ότι οι απελευθερωμένοι σκλάβοι δεν θα έπρεπε να αμφισβητήσουν την υπεροχή των λευκών, αλλά θα έπρεπε να μάθουν τις εμπορικές δεξιότητες προκειμένου να αποκτήσουν κεφάλαιο και να δημιουργήσουν επιχειρήσεις που θα ανήκουν σε Αφροαμερικανούς.
Με άλλα λόγια, έπρεπε να μπει η μαύρη κοινότητα στην αρένα των αγορών με τις ευλογίες τις λευκής καπιταλιστικής τάξης αναπτύσσοντας την αντίληψη ότι εφόσον δεν υπάρχει εναλλακτική στον καπιταλισμό, τότε η λύση είναι οι μαύροι να «πάρουν ένα κομμάτι από την πίτα» με το να γίνουν οι ίδιοι καπιταλιστές.
Ένας γνήσιος καπιταλιστής
Το 2005, σε τηλεοπτική εκπομπή μετά τον τυφώνα Κατρίνα που χτύπησε τη Ν. Ορλεάνη και κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους, ο Κάνιε Γουέστ δήλωσε μεταξύ άλλων ότι «Ο Τζορτζ Μπους δεν νοιάζεται για τους μαύρους».
17 χρόνια αργότερα, ο Γουέστ δεν είχε κανένα πρόβλημα να εξυμνήσει τον Χίτλερ, αλλά και να δειπνήσει με τον ρατσιστή Ντόναλτ Τραμπ και τον υπέρμαχο της «λευκής ανωτερότητας», Νικ Φουέντες. Μάλιστα, ο ίδιος ο Γουέστ είχε δηλώσει τον θαυμασμό του απέναντι στον Τραμπ δηλώνοντας τελείως κυνικά:
«Αγοράζω ακίνητα. Είναι καλύτερα τώρα από ό,τι όταν ήταν ο Ομπάμα στην εξουσία. Δεν σας διδάσκουν στο σχολείο για την αγορά ακινήτων. Σας διδάσκουν πώς να γίνετε ιδιοκτησία κάποιου».
Στην πραγματικότητα ο Κάνιε Γουέστ δεν έχει σχέση με τα προβλήματα της αφροαμερικανικής κοινότητας. Πρόκειται για ένα άτομο που λειτουργεί με βάση τα οικονομικά συμφέροντά του που είναι πλήρως ενσωματωμένα στο σύστημα, καθώς έχει χτίσει μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω από το όνομά του. (Δεν είναι μόνο τα 21 βραβεία Grammy που έχει αποσπάσει, αλλά και η είσοδός του στον χώρο της μόδας καθώς έχει συνεργαστεί με εταιρείες όπως η Nike, η Adidas, η Louis Vuitton κ.ά.)
Είναι πολύ καθαρά ποια είναι τα συμφέροντα του Κάνιε Γουέστ. Το να μιλάς με θετικά λόγια για τον Τραμπ είναι επί της ουσίας στήριξη στις πολιτικές του που είναι γεμάτες ρατσισμό, σεξισμό και προσφέρει τις υπηρεσίες του στο μεγάλο κεφάλαιο.
Η ενότητα της εργατικής τάξης
Τα λαϊκά στρώματα της αφροαμερικανικής κοινότητας που βιώνουν καθημερινά την φτώχεια, την εξαθλίωση αλλά και την καταστολή δεν έχουν κανένα κοινό συμφέρον ούτε με τον Γουέστ, ούτε με οποιαδήποτε διασημότητα που ενώ ανήκει σε κάποια καταπιεσμένη ομάδα, καταλήγει να λειτουργεί σαν ένας γνήσιος καπιταλιστής.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι Αφροαμερικανοί εκατομμυριούχοι στοχεύουν να αυξήσουν τον πλούτο τους γιατί αυτή είναι η λογική του καπιταλισμού. Πρόκειται για μια ελίτ που είναι πλήρως ενσωματωμένη στο σύστημα και θα υπερασπιστεί με οποιοδήποτε τρόπο την ατζέντα της άρχουσας τάξης ενάντια στην εργατική – απλά η μόνη της διαφορά είναι ότι αποτελείται από Αφροαμερικανούς.
Για την εργατική τάξη, τη νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, καταγωγής το μόνο που έχει σημασία είναι τα ταξικά τους συμφέροντα. Η μάχη που έχουν να δώσουν είναι αυτή απέναντι στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές τους. Οι «πολιτικές ταυτότητας» (identity politics), που είναι αρκετά ισχυρές στην αμερικανική Αριστερά, που θεωρούν ότι αν οι μαύροι παλέψουν ως μαύροι, οι γυναίκες ως γυναίκες κοκ, θα μπορέσουν αν λύσουν τα προβλήματά τους, αποδεικνύονται για μια ακόμα φορά όχι απλά ανεπαρκείς αλλά βλαπτικές για το κίνημα, γιατί του στερούν τη δυνατότητα να παλέψει ενωμένο σε ταξική βάση, σαν εργαζόμενοι δηλαδή, για τα δικαιώματα όλων: μαύρων, Λατίνων, γυναικών, ΛΟΑΤ, και λευκών εργαζομένων.
