Του Δημήτρη Πανταζόπουλου
Η εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης για το 2005, όπως και ο προϋπολογισμός φέρνει στη σκέψη όλων των εργαζομένων την ίδια φράση: “μία από τα ίδια”.
Για άλλη μία χρόνια οι εργαζόμενοι παίρνουν ψίχουλα, αυξήσεις στο ύψος του πληθωρισμού, γύρω στο μισό ευρώ την ημέρα, ενώ οι φοροαπαλλαγές και τα προνόμια στους εργοδότες μεγαλώνουν.
Βέβαια η εισοδηματική πολιτική δεν είναι το μόνο “ατόπημα” της κυβέρνησης. Αν κάποιος προσπαθούσε να περιγράψει τα έργα και τις ήμέρες της ΝΔ θα χρησιμοποιούσε τις παρακάτω λέξεις: ανεργία, απολύσεις, λιτότητα, άνοιγμα του ασφαλιστικού, απελευθέρωση του ωραρίου, ιδιωτικοποιήσεις όσων επιχειρήσεων είχαν μείνει δημόσιες..
Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ περιορίζεται σε μία “πολιτισμένη” αντιπολίτευση χωρίς να μπαίνει και πολύ στη ουσία των πραγμάτων και απλά που και που θυμίζει στους αστούς πόσο καλά έκανε αυτό τη “βρώμικη δουλειά” στο παρελθόν.
Αντιμέτωπο μ’ αυτή την κατάσταση το εργατικό κίνημα μπαίνει σιγά-σιγά στη μάχη για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του. Από τον περασμένο Σεπτέμβρη μία σειρά κλάδων είτε βρέθηκαν (ΟΤΑ, συμβασιούχοι) είτε βρίσκονται αυτή την περίοδο (ΟΤΕ, ΟΣΕ, τράπεζες, εκπαίδευση, εμποροϋπάλληλοι, ναυτεργάτες κτλ) σε κινητοποιήσεις.
Κάτω απ’ την πίεση της μαζικής δυσαρέσκειας που αναπτύσσεται η ηγεσία της ΓΣΕΕ κάλεσε ένα 3ήμερο διαμαρτυρίας στις 17-18-19 Μάρτη, χωρίς όμως να μπει μπροστά στη μάχη με απεργίες και συντονισμό των διαφορετικών κλάδων και καλώντας απλά μαζί με την ΑΔΕΔΥ 4ωρη στάση εργασίας.
Γίνεται για μια ακόμη φορά φανερό πως παρά το μέγεθος της επίθεσης της κυβέρνησης οι συνδικαλιστικές ηγεσίες περιορίζονται σε τυπικές διαμαρτυρίες. Εξάλλου όλοι θυμόμαστε το προηγούμενο 3ήμερο της ΓΣΕΕ, στα μέσα Δεκέμβρη, όταν η πιο “μαχητική” κινητοποίηση ήταν η “διαμαρτυρία”… ξυλοπόδαρων στην Ερμού, ενώ η πορεία που είχε καλεστεί ακυρώθηκε μισή ώρα νωρίτερα με αφορμή τη λεωφορειοπειρατεία στα Σπάτα. .
Παρά τη στάση των κεντρικών συνδικαλιστικών ηγεσιών όμως, η επίθεση της κυβέρνηση δημιουργεί αντικειμενικά τις προϋποθέσεις για τη μετατροπή του 3ημέρου της ΓΣΕΕ σε μία σημαντική κινητοποίηση.
Σαν αποτέλεσμα μια σειρά κλάδων, όπως οι τραπεζικοί, οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ, τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, τα ΕΛΤΑ, καθώς και ομοσπονδίες του ιδιωτικού τομέα, όπως των οικοδόμων, των εμποροϋπαλλήλων κλπ, καλούν 24ωρες απεργίες στις 17 Μάρτη.
Πρόκειται για μια πολύ σημαντική εξέλιξη που στέλνει ένα μήνυμα αντίστασης στην κυβέρνηση, ότι, “δε θα παίζει μόνη της σε άδειο γήπεδο”.
Η κινητοποίηση στις 17 κάθε άλλο παρά αρκετή από μόνη της είναι. Ο αγώνας των εργαζομένων πρέπει να αποκτήσει προοπτική. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με το συντονισμό και την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων των διαφόρων κλάδων στη βάση ενός συγκεκριμένου προγράμματος δράσης.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα περιλάμβανε:
– Την ενοποίηση των αιτημάτων του εργατικού κινήματος, ενάντια στη λιτότητα, την εισοδηματική πολιτική, την υποβάθμιση της υγείας και της παιδείας, τις απολύσεις, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, το κτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, με στόχο την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής.
– Τη μετατροπή της απεργιακής κινητοποίησης στις 17 σε 24ωρη γενική απεργία
– Την προκήρυξη άμεσα δεύτερης 24ωρης γενική απεργίας προειδοποιητικά, ώστε η κυβέρνηση να ξέρει πως έχει απέναντι της ένα αποφασισμένο κίνημα
– Το πέρασμα του αγώνα στα χέρια των εργαζομένων μέσα από εκλεγμένες συντονιστικές επιτροπές και γενικές συνελεύσεις σε κάθε χώρο.
Για τους πιο προχωρημένους και μαχητικούς ταξικούς αγωνιστές, πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως οι σημερινές συμβιβασμένες ηγεσίες των συνδικάτων δεν πρόκειται ποτέ να υλοποιήσουν με συνέπεια ένα τέτοιο πρόγραμμα πάλης (άλλωστε αν μπορούσαν θα το είχαν κάνει ήδη). Γι αυτό πρέπει μέσα από τους αγώνες να βγουν νέοι ανιδιοτελείς αγωνιστές που να μην ονειρεύονται βουλευτικές και υπουργικές καρέκλες τους οποίους οι εργαζόμενοι να μπορούν να εμπιστευθούν και μαζί τους να χτιστεί ξανά το συνδικαλιστικό κίνημα και οι αγωνιστικές του παραδόσεις.