Του Τάκη Γιαννόπουλου
Τα γεγονότα του Σαββάτου 1 Φλεβάρη πρέπει να εξεταστούν ξεχωριστά και με ιδιαίτερη προσοχή από κάθε αγωνιστή του κινήματος, από όλες τις οργανώσεις της Αριστεράς και από κάθε συλλογικότητα που αναφέρεται στο αντιφασιστικό κίνημα.
Υπήρχαν 2 συγκεντρώσεις. Η μία των φασιστών της Χρυσής Αυγής στην πλατεία Ρηγίλλης, ήταν πανελλαδική κινητοποίηση με αφορμή τους νεκρούς των Ιμίων, των οποίων το θάνατο η Χρυσή Αυγή συστηματικά επιδιώκει να εκμεταλλευτεί. Τη δεύτερη καλούσε ο Αντιφασιστικός Συντονισμός επιτροπών-πρωτοβουλιών-συλλογικοτήτων Αθήνας-Πειραιά, το Αντιφασιστικό Μέτωπο και άλλες συλλογικότητες στο Σύνταγμα. Οι δύο συγκεντρώσεις ήταν περίπου ισάριθμες.
Η αστυνομία και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι επέλεξαν να αφήσουν τους φασίστες να κάνουν ανενόχλητοι την μάζωξή τους και να χτυπήσουν μέχρι να διαλύσουν την αντιφασιστική συγκέντρωση.
Στα χαρτιά η αστυνομία είχε ανακοινώσει την απαγόρευση των πορειών αλλά όχι των συγκεντρώσεων. Στην πράξη, οι φασίστες έκαναν και τη συγκέντρωσή τους και με πορεία πήγαν ως τον Ευαγγελισμό. Ενώ οι αντιφασίστες δέχτηκαν επίθεση με δακρυγόνα και γκλομπ, κυνήγι μέχρι τις γραμμές του τραίνου στο Μοναστηράκι , είχαν 14 συλλήψεις και έναν σοβαρά τραυματία τον οποίο η Αστυνομία συνέλαβε στο Γ. Γεννηματάς όπου είχε πάει με σοβαρά τραύματα στο κεφάλι!
Τα αστεία επιχειρήματα της αστυνομίας και μερίδας των ΜΜΕ ότι δήθεν οι αντιφασίστες κινήθηκαν προς τη μεριά των Χρυσαυγιτών δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Είναι προκλητικά ψέματα κάποιων που θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν και να λένε ότι θέλουν, γιατί έχουν κάλυψη από τους προϊστάμενούς τους. Η απόσταση των 2 συγκεντρώσεων ήταν πολύ μεγάλη και ανάμεσά τους μεσολαβούσαν 2 φραγμοί της αστυνομίας με κλούβες των ΜΑΤ!
Στην πραγματικότητα από την αρχή της συγκέντρωσης ήταν φανερό ότι η αστυνομία έψαχνε δικαιολογία να επιτεθεί. Κι όταν δεν την βρήκε, απλά επιτέθηκε χωρίς καμία απολύτως αφορμή πρώτα στην περιφρούρηση και μετά σε όλη την συγκέντρωση με στόχο να την διαλύσουν.
Λίγα χιλιόμετρα πιο κει ο υπόδικος εκπρόσωπος ενός κόμματος χαρακτηρισμένου με βούλευμα του Άρειου Πάγου ως εγκληματική οργάνωση έλεγε δημόσια ότι ιδρύθηκε με τη βούλα του Άρειου Πάγου η Εθνική Αυγή ως διάδοχος της Χρυσής Αυγής αν αυτή τεθεί εκτός νόμου.
Το «Ξ» έγραψε από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η επίθεση της κυβέρνησης ενάντια στη Χρυσή Αυγή με τις συλλήψεις των ηγετικών της στελεχών, ότι το αστικό κράτος δεν επρόκειτο να εξαλείψει το φαινόμενο του φασισμού. Θα προσπαθούσε να το περιορίσει, να του «κόψει τα πόδια, αλλά όχι το κεφάλι», να το θέσει κάτω από το δικό του έλεγχο, για να μπορεί να το χρησιμοποιήσει ενάντια στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά σε μεταγενέστερη φάση. Γεγονότα όπως αυτά του Σαββάτου το αποδείχνουν περίτρανα.
Το Σάββατο η Αριστερά ήταν απούσα. Δεν υπήρχε ούτε η επίσημη παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ούτε και του ΚΚΕ (βέβαια). Άτομα, αγωνιστές της βάσης και στελέχη, υπήρχαν. Οι τρεις βασικοί πόλοι της Αριστεράς όμως ήταν απόντες. Όμως η ιστορία παρέχει διδάγματα – διδάγματα για την Αριστερά. Όποιες αυταπάτες υπάρχουν ότι ο φασισμός μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από την επίκληση της αστικής νομιμότητας πρέπει να εγκαταλειφθούν άμεσα. Ο φασισμός μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο μέσα από τη δράση του μαζικού κινήματος. Και η Αριστερά έχει υποχρέωση να τον αντιμετωπίσει ενωμένη.
