Όλα κι όλα. Αν κάτι δεν αντέχει ο Μάνος Βουλαρίνος αυτό είναι η αχαριστία που επιδεικνύουν κάποιοι οπισθοδρομικοί γκρινιάρηδες απέναντι σε πολυεθνικές εταιρείες.
Για όσους δεν γνωρίζετε την συγκεκριμένη φιλελέ περσόνα, ενημερώνουμε ότι είναι δημοσιογράφος που εργάζεται στο ΣΚΑΙ και στην Athens Voice. Είναι αυτός που είχε θεωρήσει πολύ αστείο να κάνει φάρσα στην Κανέλλη, μιμούμενος τον Κασιδιάρη που την είχε χτυπήσει, ενώ έχει κάνει και την εξαιρετική δήλωση-ξέπλυμα για την φασιστική Χρυσή Αυγή: «Εννοείται πως ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή δεν είναι το ίδιο επικίνδυνοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση». Εξαιρετικά αντικειμενικός αναλυτής, έγραψε πρόσφατα «οι επιλεκτικές ευαισθησίες και ο γιαλαντζί ανθρωπισμός είναι η πιο μακροχρόνια παράδοση της Αριστεράς», ενώ σε μια από τις ψύχραιμες τοποθετήσεις του κριτικής στην κυβέρνηση έγραψε «σάλτα γαμήσου ρε τσόγλανε». Παίρνετε μια εικόνα.
Οι ιδιωτικές εταιρείες είναι φίλες μας
Το τελευταίο του λιβελογράφημα δημοσιεύτηκε με αφορμή τις επικρίσεις του κόσμου απέναντι στην Ryanair για την πτήση που αντί για Θεσσαλονίκη κατέληξε στην Τιμοσοάρα και το γεγονός ότι το κράτος ανέλαβε να επιστρέψει τους επιβάτες στην Θεσσαλονίκη. Σε άρθρο του με τίτλο «Όχι στη Ryanair και το Netflix. Θέλουμε την Ολυμπιακή και την ΕΡΤ των παππούδων μας», προσπαθεί να μας πείσει πως οι πολυεθνικές εταιρείες είναι «φίλες» μας και στην πραγματικότητα επιτελούν λειτούργημα!
Θεωρεί λοιπόν θλιβερό το να ζητάμε κρατική παρέμβαση στην Ryanair, μία εταιρεία χάρη στην οποία πολλοί και πολλές από εμάς έχουμε την δυνατότητα να ταξιδέψουμε σε πολλά μέρη του κόσμου ή στο Netflix που φέρνει πολλές σειρές και ταινίες στα σπίτια μας.
«Χάρη στην Ryanair (και στις εταιρείες χαμηλού κόστους γενικά), άνθρωποι που το εισόδημά τους κάποτε θα τους επέτρεπε το πολύ ένα ταξίδι μέχρι τη Θεσσαλονίκη με το ΚΤΕΛ, ξαφνικά μπορούν να αλωνίσουν την Ευρώπη. Χάρη στο Netflix άνθρωποι που ήταν αναγκασμένοι είτε να υποστούν τα σκουπίδια της ελεύθερης τηλεόρασης είτε να πληρώσουν ακριβά μια συνδρομητική υπηρεσία, έχουν πρόσβαση σε πολλή και καλή τηλεόραση πληρώνοντας ελάχιστα χρήματα».
μας λέει ο Βουλαρίνος, και η χρήση της λέξης «χάρη» δεν είναι τυχαία. Χρωστάμε χάρη στις εταιρείες που μας ανοίγουν τους ορίζοντες, χρωστάμε χάρη που τα ΚΤΕΛ και η συμβατική τηλεόραση δεν είναι πλέον οι μοναδικές μας επιλογές. Και τι πρέπει να κάνει κάποιος όταν χρωστάει χάρη; Να κρατάει το στόμα του κλειστό. Να μην παραπονιέται, να μην διεκδικεί κάτι καλύτερο, να μην κάνει κριτική.
Όποιος θέλει να αλλάξει το παρόν, οραματίζεται… το παρελθόν!
Και το πιο εντυπωσιακό στην συλλογιστική του είναι πως καταλήγει να κατηγορεί όσους και όσες κάνουν κριτική στον τρόπο λειτουργίας των ιδιωτικών επιχειρήσεων ότι αρνούνται την πρόοδο!
«Και τα ταξίδια και η καλή τηλεόραση ανεβάζουν το επίπεδο των ανθρώπων. Τους κάνουν πιο απαιτητικούς. Τους δείχνουν πως τα πράγματα μπορούν να είναι και διαφορετικά. Κι αυτό πολύ τρομάζει όλους αυτούς που θα ήθελαν τα πράγματα να παραμείνουν ίδια».
Χρησιμοποιώντας μάλιστα σκληρούς και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς:
«Καταλαβαίνω πως για ανθρώπους που νιώθουν πιο άνετα στη δεκαετία του ’80 και του ’90, η Ryanair και το Netflix είναι εταιρείες που προκαλούν θυμό και τρόμο (…) Είναι το μέλλον που τους γεμίζει ανασφάλεια και τους απομακρύνει βιαίως από το ασφαλές παρελθόν που πάνω του σαπίζουν αναπαυτικά. Είναι εκφράσεις ενός κόσμου που τους αναγκάζει να μάθουν καινούργιους τρόπους και τους ξεβολεύει. Μα πιο πολύ από όλα είναι οι προβολείς που φωτίζουν τη γύμνια τους.»
Στην ουσία, στο άρθρο του ο Βουλαρίνος χρησιμοποιεί πολλά λόγια για να πει μία και μοναδική «αλήθεια» – προπαγάνδα του συστήματος για τις ζωές μας: οι ιδιωτικές επιχειρήσεις μας προσφέρουν την καλύτερη πραγματικότητα που θα μπορούσαμε να ζήσουμε και όσοι/ες διεκδικούν κάτι διαφορετικό, είναι προσκολλημένοι σε έναν κόσμο του παρελθόντος, στέκονται ενάντια στην (καπιταλιστική) πρόοδο και είναι τουλάχιστον γραφικοί. Ούτε που περνάει από του μυαλό του «εξυπνάκια» δημοσιογράφου ότι μπορεί κάποιοι να οραματίζονται και να παλεύουν για ένα διαφορετικό είδος προόδου, που δεν θα βάζει τα ιδιωτικά συμφέροντα πάνω από τις κοινωνικές ανάγκες.
Αλήθεια όμως, ποια ακριβώς είναι αυτή η πρόοδος που υπερασπίζεται με τόσο σθένος ο Βουλαρίνος;
Οι «μεσσίες» της προόδου
Το να δίνεται η δυνατότητα σε κάποιο κόσμο να ταξιδεύει σε πολλά μέρη της Ευρώπης με φτηνά εισιτήρια, είναι όντως σημαντικό, όπως και το να έχει κάποιος πρόσβαση σε πολλές και διαφορετικές επιλογές στην τηλεόραση. Και φυσικά αποτελεί πρόοδο να γεύονται τα επιτεύγματα της προόδου και της επιστήμης όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι. Εξάλλου, αυτοί είναι που την έχουν δημιουργήσει.
Ο Βουλαρίνος όμως παρουσιάζει αυτές τις εταιρείες σαν «μεσσίες» που ήρθαν για να μας σώσουν από τη «μιζέρια», και πρέπει να τις προσκυνάμε σαν θεούς. «Ξεχνάει» να αναφέρει ότι αυτή η καπιταλιστική ανάπτυξη συνοδεύεται από μεγάλα κόστη για τους πολλούς και μεγάλα κέρδη για τους λίγους.
Οι εταιρείες αυτές δεν επιτελούν αυτό το «εκπολιτιστικό» έργο για να ανεβάσουν το επίπεδο της ανθρωπότητας, αλλά για να βγάλουν κέρδη, όλο και μεγαλύτερα κέρδη.
Το παράδειγμα της Ryanair είναι ίσως από τα πιο χαρακτηριστικά. Η αεροπορική που μας προσφέρει την δυνατότητα να βγούμε εκτός Ελλάδας και να μην χρησιμοποιούμε μόνο τα ΚΤΕΛ, είναι γνωστή για τις εργασιακές συνθήκες γαλέρας, για την προσπάθεια να σαμποτάρει οποιαδήποτε απόπειρα συνδικαλισμού των εργαζόμενών της και τους χαμηλούς μισθούς, λόγοι οι οποίοι οδήγησαν πρόσφατα τους πιλότους της εταιρείας σε απεργίες. Όλα τα παραπάνω, δεν αποτελούν απλά κάποιες άσχετες με το θέμα μας πληροφορίες για την Ryanair, αλλά τον βασικό τρόπο με τον οποίο η Ryanair καταφέρνει να έχει φτηνά εισιτήρια, μειώνοντας δηλαδή το κόστος της με χαμηλούς μισθούς. Ταυτόχρονα, κάνει περικοπές από τις υπηρεσίες που παρέχει και προσπαθεί να βγάλει από τη μύγα ξύγκι.
Εξάλλου, ο διευθύνων σύμβουλος της Ryanair Μάικλ Ο’ Λίρι είναι γνωστός για τον κυνισμό του και τα μέτρα που πήρε τα πρώτα του χρόνια στην Ryanair ώστε να μειώσει το κόστος της. Ανάμεσα σε άλλα ανάγκαζε το ιπτάμενο προσωπικό να αγοράζει μόνο του τη στολή της εταιρείας και φυσικά το φαγητό και το νερό που θα κατανάλωνε στο αεροπλάνο. Στα γραφεία υποχρέωνε τους υπαλλήλους να φέρνουν δικά τους στυλό και μολύβια ενώ τους απαγόρευε δια ροπάλου να φορτίζουν τα κινητά τους στις πρίζες του κτιρίου. Ο ίδιος βέβαια έφτασε το 2014 να λάβει μισθούς και μπόνους ύψους 1,75 εκ. ευρώ, πλησιάζοντας μάλλον το στόχο που είχε θέσει για τον εαυτό του το 2012:
«το χάσμα μεταξύ του μισθού μου και αυτού των υπαλλήλων μου πρέπει να μεγαλώσει. Πληρώνομαι περίπου 20 φορές παραπάνω, ενώ δουλεύω 50 φορές σκληρότερα […] Νομίζω πως είμαι ο πιο κακοπληρωμένος και υποεκτιμημένος επικεφαλής αεροπορικής εταιρείας στην Ευρώπη»
Ένα βήμα μπρος, δύο πίσω;
Ο «νέος κόσμος» της «προόδου» λοιπόν καθόλου αγγελικά πλασμένος δεν είναι. Για κάθε προχώρημα που απολαμβάνουμε ως μέλη αυτής της κοινωνίας, αναγκαζόμαστε να δεχτούμε πολλά βάρη στην πλάτη μας, προκειμένου κάποιοι λίγοι που μας τα «προσφέρουν» να φουσκώσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
«Θα έχετε θέσεις εργασίας» υπόσχεται η Eldorado Gold στη Χαλκιδική, αρκεί να δεχτείτε να ζείτε με τον αμίαντο, το αρσενικό, το κυάνιο και τα ξεκοιλιασμένα βουνά σας.
«Θα σας φτιάξουμε μεγάλες ξενοδοχιακές μονάδες» λένε οι πολυεθνικές, αρκεί να δεχτείτε να δουλεύουν οι νέοι σεζόν όλη μέρα με 400€ το μήνα και χωρίς δικαιώματα.
Αυτό το χαρακτήρα έχει η ανάπτυξη που υποστηρίζουν οι νεοφιλελεύθεροι σε όλο τον κόσμο.
Η «λογική» της ζούγκλας
Ο Βουλαρίνος προς το τέλος του άρθρου του λέει:
«Φυσικά, η αύξηση των δικών μας δυνατοτήτων μπορεί να περιορίζει τις δυνατότητες άλλων…»
και με αυτή τη δήλωση αποκαλύπτει και την ουσία της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας. Δεν τον νοιάζει αν για να κερδίσει κάτι αυτός, πληρώσουν ένα κόστος κάποιοι άλλοι. Δεν τον νοιάζει ότι προκειμένου να ταξιδεύει αυτός φτηνά, κάποιοι πρέπει να εργάζονται χωρίς δικαιώματα. Δεν τον νοιάζει ότι για να αγοράζει αυτός φτηνά προϊόντα, πρέπει στην Κίνα οι εργαζόμενοι να πληρώνονται με μισθούς πείνας. Έτσι και αλλιώς, σε ζούγκλα δεν ζούμε;
Τώρα, ότι αποκαλούνται οπισθοδρομικοί όσοι παλεύουν ενάντια σε μια κοινωνία που λειτουργεί με όρους ζούγκλας, μόνο στα άρρωστα μυαλά των φιλελέδων έχει λογική.
