Άρθρο της Σύνταξης από το Ξεκίνημα που κυκλοφορεί
Η ΓΣΕΕ έκανε μία ακόμη 24ωρη γενική απεργία την Τετάρτη 20/2. Για την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων όμως ήταν μια ακόμη «τουφέκια στον αέρα» – μια κίνηση εντυπωσιασμού, για να λέει η ηγεσία της ΓΣΕΕ πως «κάτι έκανε», χωρίς όμως να στοχεύει πραγματικά σε κάποιο αποτέλεσμα.
Γιατί, όλοι οι εργαζόμενοι ξέρουν πως αυτή η πολιτική δεν αλλάζει με μια 24ωρη, ιδιαίτερα όταν από τη μέρα που πάτησε το πόδι της στη χώρα η Τρόικα έχουν ήδη καλεστεί 20 γενικές απεργίες από τις οποίες οι 4 ήταν 48ωρες.
Για να αλλάξει αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί. Κι αυτό γίνεται μέσα από δυναμικούς κοινωνικούς αγώνες που να θέσουν την (κάθε) κυβέρνηση μπροστά στο αδήριτο δίλημμα: ή αλλάζει πολιτική ή πέφτει.
Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων είναι έτοιμη για ένα τέτοιο αγώνα! Θα ακολουθούσε με αποφασιστικότητα ένα σχέδιο αγωνιστικών κινητοποιήσεων που να έχει στόχο την ανατροπή των σημερινών πολιτικών, την πτώση των κυβερνώντων, το να πάρει πόδι η Τρόικα.
Οι εργαζόμενοι θέλουν, οι ηγεσίες δεν θέλουν
Γιατί, όταν αυτοί που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας (σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΓΣΕΕ) έχουν φτάσει τα 4 εκατομμύρια, τότε δεν έχουν πια «τίποτα να χάσουν»!
Όταν οι εργαζόμενοι των οποίων οι μισθοί έχουν ήδη μειωθεί κατά 38% (σύμφωνα με την έρευνα του ΙΜΕ–ΓΣΕΒΕ) ξέρουν πως εξακολουθούν να είναι «ακριβοί» σε σχέση με τους «ενοικιαζόμενους» και πως γι’ αυτό τους περιμένει απόλυση, ούτε αυτοί έχουν «τίποτα να χάσουν»!
Τις τρεις σημαντικότερες απεργίες της τελευταίας περιόδου, η κυβέρνηση τις σταμάτησε είτε με επιστράτευση (Μετρό, Ναυτεργάτες) είτε με την απειλή της επιστράτευσης (ΕΘΕΛ και ΗΛΠΑΠ). Πρέπει να σημειώσουμε ότι όταν καλέστηκε η επιστράτευση, τα μαζικά συνδικάτα (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Ομοσπονδίες) δεν κάλεσαν τους εργαζόμενους να αρνηθούν την επιστράτευση. Το ίδιο ισχύει και για τα κόμματα της Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, που δεν πήραν με σαφήνεια θέση πάνω στο θέμα.
Είναι όμως πολύ σημαντικό να τονιστεί αυτό που έγινε στην περίπτωση της ΕΘΕΛ: εκεί η πλειοψηφία των εργαζομένων ήταν υπέρ της συνέχισης των απεργιών (περίπου 1050 ψήφοι υπέρ 750 κατά) παρότι τα χαρτιά της επιστράτευσης είχαν ήδη ετοιμαστεί! Όμως κέρδισε η πρόταση των κυβερνητικών (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-παρατρεχάμενοι) με σχετική πλειοψηφία, επειδή το Κ.Κ.Ε. για μια ακόμη φορά διέσπασε την ψήφο υπέρ της απεργίας1.
Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν αυτά στο εργατικό κίνημα, οι αγρότες παραμένουν στο δρόμο μετά από δύο περίπου βδομάδες κινητοποιήσεων!
Χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι «φωνάζουν» με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία ότι οι 24ωρες τουφεκιές στον αέρα δεν έχουν κανένα νόημα: «είτε θα κάνουμε σοβαρό αγώνα είτε ας μη χάνουμε αλλά μεροκάματο χωρίς λόγο» λένε. Και έχουν απόλυτο δίκιο!
Αυτή η κυβέρνηση δεν θα άντεχε όχι ένα μήνα, ούτε 15 μέρες, συνεχόμενης γενικής απεργίας! Όμως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να προχωρήσουν σε τέτοιας μορφής απεργιακή κλιμάκωση! Αυτό που ζητούν εκατομμύρια εργαζομένων αυτό που ελπίζουν εκατομμύρια εργαζομένων, για να πάρει δηλαδή πόδι ο Σαμαράς και οι Τροϊκανοί, είναι αυτό που τρέμουν αυτοί που υποτίθεται πως τους εκπροσωπούν, οι συνδικαλιστές ηγέτες.
Η σκυτάλη
Η σκυτάλη για το σχεδιασμό των κινητοποιήσεων που απαιτούν οι συνθήκες πρέπει να περάσει σε άλλα χέρια – οι επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν πρόκειται να κάνουν αυτό που χρειάζεται και αυτό ζητά ο κόσμος.
Οι αριστερές και μαχητικές παρατάξεις μέσα στα σωματεία έχουν ευθύνη να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Τα κόμματα της Αριστεράς εμφανίζουν τεράστια ελλείμματα και αυτός είναι ο λόγος που ο κόσμος, η κοινωνία, είναι τόσο καχύποπτοι απέναντί τους, όμως υπάρχουν πολλοί ανιδιοτελείς και μαχητικοί αγωνιστές σε όλα τα κόμματα της Αριστεράς: και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Από τις παρατάξεις της Αριστεράς στα συνδικάτα χρειάζεται ενωτική προσέγγιση και ένα τολμηρό, αποφασιστικό πρόγραμμα πάλης.
Αν υπάρξει τέτοια προσέγγιση από την Αριστερά, είναι σίγουρο πως αυτό θα ανοίξει διεργασίες μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα γενικά, και θα σπρώξει μια σειρά από χώρους στους οποίους οι εργαζόμενοι θέλουν να παλέψουν, να βγουν στον αγώνα.
Να θυμίσουμε ξανά πως οι εργαζόμενοι στην ΕΘΕΛ έχασαν τη ψήφο στη γενική τους συνέλευση μόνο και μόνο γιατί η Αριστερά ήταν διασπασμένη. Να θυμίσουμε ότι οι Ναυτεργάτες ήθελαν να παλέψουν αλλά ήταν μόνοι τους: εγκαταλελειμμένοι από τη ΓΣΕΕ και με τους άλλους χώρους, στις Συγκοινωνίες να έχουν χάσει τη μάχη.
Η Αριστερά έχει ευθύνη
Η Αριστερά έχει ευθύνη να πρωτοστατήσει σε αυτή την προσπάθεια.
Μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δυνάμεις με σημαντική απήχηση, που επιδιώκουν αυτά που περιγράφουμε πιο πάνω. Μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στην υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά υπάρχουν επίσης δυνάμεις, έστω μικρές, που έχουν προσβάσεις σε εργατικούς χώρος χώρους και έχουν μια σοβαρή ενωτική προσέγγιση. Και στο ΚΚΕ υπάρχουν στελέχη που ασφυκτιούν κάτω από τον έλεγχο και την αδιέξοδη πολιτική μιας αρτηριοσκληρωμένης σταλινικής γραφειοκρατίας.
Στόχος πρέπει να είναι αυτές οι δυνάμεις να συναντηθούν! Να συζητήσουν τα καθήκοντα που απαιτούνται στις σημερινές συνθήκες! Να συγχρονίσουν τον βηματισμό τους! Να επεξεργαστούν κοινούς στόχους, όπως τους πιο πάνω!
Αν δεν το κάνουν τώρα, πότε θα το κάνουν;
_________________
1 Δείτε: «Απεργία ΕΘΕΛ: Το κάστρο έπεσε από μέσα!» στο φύλλο 363 του «Ξ», στο www.xekinima.org (ανάρτηση 30/1/2013)
