_____________
Στη διάρκεια του 2004 μόνο οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο επιχειρήσεις παρουσίασαν κέρδη 7,5
δισεκατομμύρια ευρώ, αυξημένα κατά 25% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.
* Το πρώτο εξάμηνο του 2005 ο Ο.Τ.Ε. παρουσίασε αύξηση κερδών σε σχέση με πέρυσι κατά 178% –
φτάνοντας στο ποσό των 425 εκατομμυρίων ευρώ! Η τεράστια αυτή αύξηση κερδών έγινε προτού
προχωρήσει η κυβέρνηση και η διοίκηση του οργανισμού στις μαζικές εθελουσίες εξόδους (που θα
αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη του)…
* Την ίδια περίοδο (1ο εξάμηνο του 2005) τα κέρδη της Εθνικής Τράπεζας αυξήθηκαν κατά 200% σε σχέση
με πέρυσι. Παρόλα αυτά ζητάει 500 νέες “εθελουσίες” εξόδους, επιπλέον των 1400 στην οποίες έχει ήδη
προχωρήσει.
“Αν η εύνοια που δείχνει η κυβέρνηση στους επιχειρηματίες οδηγούσε σε επιτάχυνση της
ανάπτυξης, σε αύξηση της παραγωγής των εξαγωγών και της παραγωγικότητας, και σε νέες επενδύσεις
που θα δημιουργούσαν απασχόληση τότε θα μιλούσαμε για οικονομική πολιτική με προοπτικές.
Δυστυχώς δεν συμβαίνει αυτό … οι επενδύσεις μειώνονται το ίδιο και η παραγωγή , ο αριθμός των
εργαζομένων περιορίζεται…”
(Γρ. Νικολόπουλος, ΒΗΜΑ 9/6/2005)
_____________
Οι επιχειρηματίες, ο ΣΕΒ (Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων), η κυβέρνηση της Ν.Δ. αλλά και η ηγεσία
του ΠΑ.ΣΟ.Κ., επιμένουν σε ένα παλιό τροπάρι. Αυτό του “καλού ιδιωτικού τομέα” και του “κακού
δημόσιου τομέα”.
Mας λένε πως το κεφάλαιο θα μας σώσει, θα κάνει επενδύσεις, θα δημιουργήσει ανάπτυξη, θα φέρει
απασχόληση, θα φέρει ευημερία, γι’ αυτό πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί ο δημόσιος τομέας, να δοθούν κίνητρα,
παροχές και επιδοτήσεις στους ιδιώτες, για το καλό της χώρας, των εργαζομένων, όλων μας…
Αυτό ακριβώς κάνουν οι κυβερνήσεις και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ. Έχουν δώσει στον ιδιωτικό τομέα
απίστευτες επιδοτήσεις και “κίνητρα”. Έχουν βγάλει στο σφυρί το δημόσιο τομέα και “ξεπουλάνε”
ασταμάτητα. Έχουν αφήσει τους καπιταλιστές να “αντλήσουν” πάνω από 5 δισεκατομμύρια ευρώ από το
χρηματιστήριο, το οποίο όπως όλοι σήμερα πια ξέρουν, ήταν μια κυνική αλλά “νόμιμη” ληστεία των
οικονομιών των Ελλήνων εργαζομένων.
Όλα αυτά στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και της ανάπτυξης. Πού
είναι λοιπόν η ανταγωνιστικότητα και η ανάπτυξη;
Έκλεισαν 5000 μέσα σε 3 χρόνια!
Η μία μετά την άλλη οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα κλείνουν. Συνολικά 5000 επιχειρήσεις
έκλεισαν την τελευταία τριετία. 3500 μεταφέρθηκαν σε γειτονικές βαλκανικές χώρες.
Μέσα σε εννιά μήνες, από το τέλος των ολυμπιακών αγώνων μέχρι τον Ιούνη του τωρινού χρόνου
γίνανε 127.000 απολύσεις!
Αυτός είναι ο ιδιωτικός τομέας!
Κλωστοϋφαντουργία…
Την τελευταία περίοδο στο μάτι του κυκλώνα βρίσκεται η κλωστοϋφαντουργία.
Ο επιχειρηματίας Λαναράς κλείνει το ένα μετά το άλλο τα εργοστάσια του. Η Νάουσα μετατρέπεται σε
έρημη πόλη καθώς κλωστήρια Ναούσης κλείνουν. Δεν είναι όμως μόνο ο Λαναράς.
Η Σεξ Φόρμ, η μεγαλύτερη κλωστοϋφαντουργική επιχείρηση της Αττικής, με 500 εργαζόμενες κλείνει.
Τα κλωστήρια Πρεβέζης επίσης κλείνουν.
Ο όμιλος “Κλωνατέξ”, ενώ πέρυσι έβαλε λουκέτο στην “Τρικολάν” και πρόσφατα ανακοίνωσε τη
διακοπή λειτουργίας δύο από τα τέσσερα εργοστάσια των “Κλωστηρίων Ναούσης”, την ίδια στιγμή
(σήμερα) απασχολεί περίπου 2.500 εργάτες στον ιματισμό στις βαλκανικές χώρες μ’ ένα εργοστάσιο στην
Αλβανία, ένα στα Σκόπια και δύο στη Βουλγαρία.
…και όχι μόνο
Δεν είναι μόνο η κλωστοϋφαντουργία. Η καπνοβιομηχανία ΚΕΡΑΝΗΣ κλείνει. Γιατί; Κακοδιαχείριση
και κομπίνες με τις μετοχές, εξηγεί ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της επιχείρησης. Όμως ο ιδιοκτήτης
πούλησε έγκαιρα τις μετοχές του, τη νύφη την πληρώνουν οι εργαζόμενοι.
Η μεταλλουργία Κορίνθου απολύει 135 εργαζομένους της και κλείνει. προτού κλείσει, πέρυσι, λόγω
των ελλιπών μέτρων ασφαλείας 6 εργαζόμενοι σ’ αυτή την επιχείρηση έχασαν τη ζωή τους! Ο ιδιοκτήτης
όμως παρέμεινε ελεύθερος να συνεχίσει το έργο του…
Η Πρέβεζα , η Κόρινθος , η μία πόλη μετά την άλλη, στο δρόμο της Νάουσας, στην οποία οι
απολυμένοι των τελευταίων χρόνων έχουν φτάσει τις 3000.
Που πήγαν οι επιδοτήσεις;
Οι εργαζόμενοι των επιχειρήσεων που κλείνουν καταγγέλλουν ότι οι επιχειρηματίες πήραν επιδοτήσεις
και δάνεια για να κάνουν επενδύσεις και αντί γι’ αυτό προχωρούν στο κλείσιμο των εργοστασίων τους και
την ίδια ώρα μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους σε Βουλγαρία, FYROM, Ρουμανία και Αλβανία.
Οι περισσότερες από τις σημερινές επιχειρήσεις στήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στη βάση μαζικών
κρατικών επιδοτήσεων και τεράστιων κερδών από το χρηματιστήριο. Ακόμα και οι “φίλοι” και θαυμαστές
της “ιδιωτικής πρωτοβουλίας” στο ΒΗΜΑ, όπως ο Γ. Σωμερίτης (6/6/2005 ) αναγνωρίζουν ότι:
“πολλές από τις επιχειρήσεις που μετακόμισαν στις φθηνές γειτονικές χώρες, ιδρύθηκαν, αναπτύχθηκαν
με κρατικές ή ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και παροχές”…
Σκάνδαλο
Τα παραδείγματα είναι πολλά και αποκαλυπτικά. ενός πραγματικού σκανδάλου
“Αυτές τις μέρες”,
αναφέρει ο Ν. Γιαννόπουλος, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης στην Ελευθεροτυπία (26
Σεπτέμβρη)
“κρίνεται η τύχη των επιχειρήσεων “Ergo-Textile” και “Ergo-ΗΛΙOΦΙΝ”, ιδιοκτησίας των αδελφών
Γιαννακίδη, με 220 εργαζόμενους. Οι ιδιοκτήτες άνοιξαν εργοστάσιο στη Βουλγαρία με 300 εργαζόμενους
και τώρα ζητούν νέα δάνεια”.
Σε ειδικό για την αποβιομηχάνιση αφιέρωμα (26-27-28 Σεπτέμβρη) η Ελευθεροτυπία γράφει:
“Είναι αποκαλυπτικό ότι από τις 2.475 εγγεγραμμένες επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων, στη
Βουλγαρία, περισσότερες από τις μισές (1.605) δεν λειτούργησαν ποτέ, 297 έκλεισαν έπειτα από κάποιο
διάστημα και από τις 573 εν λειτουργία μόνον οι 218 είχαν διατηρήσει τις μονάδες τους στην
Ελλάδα”.
Στην υπηρεσία του κέρδους
Οι πολιτικές που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ κατά κύριο λόγο και που βέβαια με “ενθουσιασμό” συνεχίζει η
ΝΔ, μετατρέψανε την Ελλάδα σε παράδεισο κερδοφορίας των επιχειρήσεων, με τα κέρδη να αυξάνονται
κατά 30% μέσο όρο κάθε χρόνο, και να την κατατάσσουν πρώτη σε κερδοφορία χώρα της Ε.Ε., σύμφωνα
με τον ίδιο τον ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης – οι βιομηχανικές χώρες του
πλανήτη).
Όμως ουσιαστική ανάπτυξη δεν εμφανίζεται πουθενά η ανεργία μεγαλώνει, το βιοτικό επίπεδο
κτυπιέται αλύπητα, στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας.
“Έχει αναπτυχθεί μια πραγματική ψύχωση για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.”,
συνεχίζει ο Γ. Σωμερίτης στο ΒΗΜΑ.
“Η ψύχωση στηρίζεται στη διαφορά κόστους εργασίας των εργαζομένων σε σχέση με τις γειτονικές
βαλκανικές χώρες και τώρα με την Κίνα… Όμως τα μεροκάματο είναι μεγαλύτερα από τα δικά μας σε όλη
τη δυτική Ευρώπη χωρίς να εμποδίζουν την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων. Γιατί;” (ΒΗΜΑ
6/6/2005, Γ. Σωμερίτης)
Το ερώτημα αυτό αγγίζει την ουσία. Η ανταγωνιστικότητα δεν καθορίζεται από τα φτηνά μεροκάματα,
αλλά από την υψηλή τεχνολογία. Και η τεχνολογία εξαρτάται από τις επενδύσεις.
Οι Έλληνες καπιταλιστές όμως έχουν στη διάθεση τους τη δυνατότητα των εύκολων κερδών –
επιδοτήσεις από το ελληνικό κράτος, δηλαδή από τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων, και μετά
μεταφορά στα Βαλκάνια όπου τα μεροκάματα είναι μέχρι και 10 φορές φτηνότερα! Εύκολα κέρδη χωρίς
άγχος. Αυτό είναι το λογικό στον καπιταλισμό. Αυτό που είναι παράλογο εξωφρενικό και σκανδαλώδες
για του Έλληνες εργαζόμενους είναι λογικό, θεμιτό και έξυπνο για τους καπιταλιστές. Έτσι λειτουργεί το
σύστημα.
Κι αυτό δεν έχει πρόβλημα να το παραδεχτεί ο ίδιος ο πρόεδρος των ελλήνων βιομηχάνων.
Κανείς καπιταλιστής “δεν αγαπάει τη χώρα του”..
“…Φεύγουν και θα φεύγουν επιχειρήσεις καθημερινά …”
δήλωσε ο Οδυσσέας Κυριακόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ, (ΒΗΜΑ, 24/7/2005)
“κανείς δεν κάνει επενδύσεις γιατί αγαπάει τη χώρα του … οι αποφάσεις για επενδύσεις δεν
υπαγορεύονται από εθνικούς λόγους”.
Με τον πιο ωμό τρόπο δηλαδή οι Έλληνες επιχειρηματίες δηλώνουν πως πήραν τα λεφτά των
Ελλήνων φορολογουμένων για να φτιάξουν επιχειρήσεις σε γειτονικές χώρες, με πιο φτηνά μεροκάματα,
καταδικάζοντας τους Έλληνες εργαζόμενους και νέους στην ανεργία και τη φτώχεια.
Και οι συνδικαλιστές τι κάνουν;
Το ερώτημα όμως δεν είναι τι κάνουν οι καπιταλιστές, γιατί αυτοί “τη δουλειά τους” κάνουν. Το
ερώτημα είναι το πώς αντιδρούν οι ηγεσίες του εργατικού κινήματος, το οποίο πληρώνει το κόστος γι’ αυτή
τη ληστεία.
Η απάντηση είναι γενικές διαμαρτυρίες, κατά κύριο λόγο φραστικές, κάλεσμα κινητοποιήσεων που
παίζουν το ρόλο των “τουφεκιών στον αέρα” ή “για τα μάτια του κόσμου”, αλλά κανένα πρόγραμμα,
κανένα σχέδιο που να έχει στόχο την ανατροπή αυτών των πολιτικών. Αυτοί είναι οι συνδικαλιστές του
ΠΑΣΟΚ που ελέγχουν την πλειοψηφία του οργανωμένου εργατικού κινήματος, αυτή είναι η στάση της
ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Όμως ούτε οι συνδικαλιστές της αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΝ δηλαδή, δεν στέκονται στο ύψος των
περιστάσεών.
Στην καλύτερη περίπτωση οι συνδικαλιστές της αριστεράς προτείνουν κάποιες κινητοποιήσεις με
στόχο γενικά να διαμαρτυρηθούν, να δοθούν κάποιες επιπλέον επιδοτήσεις στον ιδιοκτήτη για να
συνεχίσει για λίγο καιρό ακόμη τη λειτουργία του εργοστασίου, και για να μπορέσουν οι απολυμένοι
εργαζόμενοι να πάρουν τουλάχιστον αποζημιώσεις.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα δράσης δεν είναι αρκετό. Γιατί δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της
αποβιομηχάνισης, της μεταφοράς επιχειρήσεων στα Βαλκάνια, και των απολύσεων.
Κάτω απ’ την γενική πίεση που αναπτύχθηκε με τα απανωτά κλεισίματα και τις μαζικές απολύσεις, η
ΓΣΕΕ υποχρεώθηκε να ζητήσει ανοικτά και δημόσια από την κυβέρνηση να παρουσιάσει λίστα με τις
επιχειρήσεις που πήραν επιδοτήσεις και τι τις κάνανε.
Η κυβέρνηση δεν παρουσίασε βέβαια ποτέ τα σχετικά στοιχεία… και η ΓΣΕΕ θεώρησε πως από τη στιγμή
που ζήτησε τα στοιχεία, εκπλήρωσε τον ιστορικό και ταξικό της ρόλο, και δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε
άλλο…
Τι χρειάζεται
Αυτό που χρειάζεται είναι:
* Δυναμική καταρχήν κινητοποίηση των εργαζομένων . Η μόνη απάντηση σε ένα εργοστάσιο το οποίο
βάζει λουκέτο είναι η κατάληψη του.
* Ο συντονισμός του αγώνα πρέπει να γίνεται μια απόλυτα δημοκρατικό και συλλογικό τρόπο. Τις τελικές
αποφάσεις πρέπει πάντα να παίρνει η γενική συνέλευση των εργαζομένων η οποία πρέπει να συνέρχεται σε
καθημερινή βάση. Κανένα καπέλωμα δεν πρέπει να γίνει αποδεκτό. Καμιά επιτροπή δεν μπορεί να παίρνει
τελικές αποφάσεις εκ μέρους των εργαζομένων. Η γενική συνέλευση πρέπει να εκλέγει απεργιακή επιτροπή
η οποία να είναι διαρκώς υπόλογη στους εργαζόμενους και ανακλητή ανά πάσα στιγμή.
* Να κινητοποιείται το σύνολο των κατοίκων των πόλεων ή περιοχών που επηρεάζονται από το κλείσιμο
όπως ήδη συμβαίνει ως ένα βαθμό σε πόλεις όπως η Νάουσα, η Κόρινθος, κ.λπ. (όπως και η Λάρισα ή
μια σειρά νησιά σε προηγούμενες φάσεις). Να δημιουργούνται επιτροπές συμπαράστασης σε επίπεδο
πόλεων ή περιοχών. Αυτές να αποτελούνται από αντιπροσώπους όλων των βασικών εργατικών ενώσεων,
όπως εργατικά κέντρα, εκπαιδευτικοί, αγροτικοί σύλλογοι, καταστηματάρχες, έμποροϋπάλληλοι, κ.λπ.,
αφού το κλείσιμο ενός εργοστασίου (πόσο μάλλον περισσότερων) επηρεάζει τη ζωή όλων αυτών.
* Το πρώτο αίτημα πρέπει να είναι το άνοιγμα των βιβλίων της επιχείρησης, η κατάργηση του τραπεζικού
απορρήτου του εργοδότη η κατάργηση του εμπορικό μυστικού της επιχείρησης για να φανεί αν είναι
κερδοφόρα ή όχι. Να αποκαλυφθεί έτσι αν ο εργοδότης λέει αλήθεια ότι η επιχείρηση δεν βγαίνει ή αν
απλά του συμφέρει να την κλείσει για να βγάλει περισσότερα κέρδη μέσα από άλλους δρόμους.
* Να αποκαλυφθεί έτσι πού πήγαν οι κρατικές επιδοτήσεις τόσων χρόνων, που ξόδευε τα λεφτά του ο
εργοδότης, αν έκανε επενδύσεις με τις επιδοτήσεις ή αν τις φυγάδευε στο εξωτερικό, αν έκανε επενδύσεις
στην επιχείρηση η αν έχτιζε άλλη επιχείρηση στα Βαλκάνια η έπαιζε στα χρηματιστήρια.
* Να ανοίξουν οι λογαριασμοί όλων όσων έδινε λεφτά, συμπεριλαμβανομένων βέβαια των στενών μελών
της οικογένειας του, για να φανεί που πήγαιναν τα κέρδη τόσων χρόνων από τον ιδρώτα των εργαζομένων.
Όπου υπάρχει σκάνδαλο και κακοδιαχείριση να επιβάλλονται οι πιο σκληρές ποινές.
* Πρέπει να αναπτυχθούν μαχητικές μορφές πάλης από το σύνολο της κοινότητας σε συμπαράστασης
στους απολυμένους. Χρειάζονται στάσεις εργασίας, απεργίες και γενικές απεργίες σε επίπεδο πόλεων,
χρειάζονται αποκλεισμοί δρόμων (συμβολικού χαρακτήρα, μικρής διάρκειας, λόγω ευαισθησίας στους
μετακινούμενους εργαζόμενους) καταλήψεις κτιρίων κ.λπ., πέρα βέβαια από συγκεντρώσεις, πορείες
συναυλίες συμπαράστασης, κλπ.
* Κεντρικό αίτημα πρέπει να είναι το πέρασμα των επιχειρήσεων που κλείνουν στα χέρια της τοπικής
κοινωνίας. Γιατί ο εργοδότης έχει αποδείξει ότι δεν είναι σε θέση να κρατήσει ανοιχτή την επιχείρηση να
διασφαλίσει τον κοινωνικό της ρόλο να παρέχει εργασία και να παράγει πλούτο. Αντίθετα οικειοποιήθηκε
και κατασπατάλησε τον πλούτο που παρήγαν οι εργαζόμενοι. Γι’ αυτό η περιουσία των εργοδοτών που
οδηγούν με αυτό τον τρόπο τις επιχειρήσεις στο κλείσιμο πρέπει να δημεύεται.
* Η κυβέρνηση να υποχρεωθεί να επιδοτήσει την επιχείρηση για να συνεχίσει τη λειτουργία της και να
αποκτήσει σύγχρονο τεχνολογικό εξοπλισμό. Σε κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης να αρνηθεί να δώσει
επιδοτήσεις οι εργαζόμενοι μπορούν να απαντούν παραθέτοντας τα στοιχεία για όλα τα θαλασσοδάνεια
και τις κρατικές επιδοτήσεις που έδινε στον ιδιώτη ιδιοκτήτη (καθώς και σε όλους τους ιδιώτες
επιχειρηματίες).
* Οι κοινωνικοποιημένες με αυτό τον τρόπο επιχειρήσεις θα πρέπει απαραίτητα να λειτουργούν κάτω από
συνθήκες εργατικού έλεγχου και εργατικής διαχείρισης, καθώς και πλήρους διαφάνειας και κοινωνικού
ελέγχου. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ελεγχθεί η γραφειοκρατία που υπάρχει μέσα στο εργατικό
κίνημα και για να αποφευχθεί η διαφθορά και η κακοδιαχείριση που χαρακτηρίζουν τον δημόσιο τομέα
σήμερα.
* Χρειάζεται συντονισμός του αγώνα, πέρα από την κοινότητα, με τις επιχειρήσεις του ίδιου κλάδου σε
πανελλαδικό επίπεδο. Χρειάζεται να τεθεί το αίτημα του εθνικού φορέα κατά κλάδο βιομηχανίας π.χ.
κλωστοϋφαντουργία, μέταλλο, πλαστικά, κ.λπ. έτσι ώστε να υπάρχει σχεδιασμός της παραγωγής σε
πανελλαδικό επίπεδο, οι επιχειρήσεις να μην ανταγωνίζονται για να εξοντώσει η μία την άλλη.
* Πάνω σ’ αυτή τη βάση να γίνουν επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες, (αυτές που δεν κάνουν οι βιομήχανοι)
για το σύνολο της βιομηχανίας σε πανελλαδικό επίπεδο, κι έτσι να μειωθεί το κόστος παραγωγής προς
όφελος όλων.
* Η κοινωνικοποιημένη με αυτό τον τρόπο βιομηχανία, που θα έχει στη στήριξη της τοπικής αλλά και του
συνόλου της κοινωνίας θα μπορεί να παρέχει στους εργαζόμενους ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ωράριο,
βιοτικό επίπεδο κ.λπ. θα πρέπει ασφαλώς να προστατεύεται από τον αθέμιτο ανταγωνισμό επιχειρήσεων
του εξωτερικού, μέσα από τον έλεγχο του εξωτερικού εμπορίου.
Ποια αριστερά;
Δεν υπάρχει κανένας εργαζόμενος που να μην πει πως όλες αυτές οι προτάσεις αποτελούν σωστές
ιδέες. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία θα απαντήσει πως δεν μπορούν να εφαρμοσθούν.
Αυτό που στην πραγματικότητα σημαίνει αυτή η τοποθέτηση είναι πως οι εργαζόμενοι δεν βλέπουν ποιος
θα παλέψει για να κάνει αυτές τις προτάσεις ρεαλιστικές. Και σ’ αυτό έχουν δίκιο.
Το ελληνικό εργατικό κίνημα, ιστορικά, και ειδικά στη δεκαετία το 70 και στο πρώτο μισό της δεκαετίας
του 80, είχε σαν κεντρικό και πρώτο αίτημα των αγώνων του το σύνθημα: “εθνικοποίηση – εργατικός
έλεγχος – εργατική διαχείριση”. Αυτό το κίνημα προδόθηκε από την ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και αυτό
αποτελεί τη βάση της βαθιάς απογοήτευσης και καχυποψίας που υπάρχει μέσα στους εργαζόμενους.
Μοναδική ελπίδα για τους εργαζόμενους θα έπρεπε να ήταν η Αριστερά. Ποια αριστερά όμως; Κανένα
κόμμα της αριστεράς, ούτε ο Συνασπισμός, ούτε και το Κ.Κ.Ε. που προσπαθεί να εμφανιστεί σαν
αγωνιστικό, ταξικό και επαναστατικό κόμμα, (και μάλιστα το μόνο!) δεν υιοθετούν ένα πρόγραμμα όπως το
πιο πάνω.
Στο χέρι μας
Μ’ αυτή την έννοια και γι’ αυτούς τους λόγους η πρωτοβουλία θα πρέπει υποχρεωτικά να περάσει σε
αγωνιστές της βάσης, σε απλούς εργαζόμενους, σε ανιδιοτελής αγωνιστές που δεν εξυπηρετούν ούτε
προσωπικά ούτε μικροκομματικά συμφέροντα και μηχανισμούς.
Μόνο έτσι μπορεί να φτάσει ο αγώνας όσο πιο μακριά γίνεται. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε σταδιακά να
ανασυντάξουμε το συνδικαλιστικό κίνημα. Και μόνο έτσι θα μπορέσουμε να χτίσουμε μια νέα Αριστερά
που να ανταποκρίνεται πραγματικά στις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργαζομένων. Μια αριστερά που
να συνδέει την πάλη για τα πιο πάνω ζητήματα με τον αγώνα για το σοσιαλισμό. Γιατί ριζικές και μόνιμες
λύσεις στα προβλήματα των εργαζομένων μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι αδύνατο να υπάρξουν.
Ο αγώνας για το σοσιαλισμό δεν αποτελεί μια “επιλογή” για τους εργαζόμενους και το νεολαιίστικο
κίνημα. Αποτελεί στην ουσία μονόδρομο.
