Την Κυριακή 18/3 η ομάδα «Μαχητικές & Ελεύθερες» στη Θεσσαλονίκη οργάνωσε στο χώρο ΤΑΚΙΜ, προβολή του ντοκιμαντέρ Το «Παγόβουνο» που πραγματεύεται τη βία κατά των γυναικών.
Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν εντυπωσιακή, αφού πάνω από 80 άτομα πέρασαν από την προβολή και τη συζήτηση που ακολούθησε, με αρκετούς/ες να μην πτοούνται ούτε όταν δεν είχαν μείνει πλέον άδειες καρέκλες και να παρακολουθούν το ντοκιμαντέρ είτε όρθιοι/ες, είτε καθισμένοι/ες στο πάτωμα!
Στην προβολή και στη συζήτηση που ακολούθησε, συμμετείχαν ο σκηνοθέτης και η σεναριογράφος του ντοκιμαντέρ, Μάνος Παπαδάκης και Μαρία Σαράντη, εξηγώντας μας τα κίνητρα και τα ερεθίσματα για τη δημιουργία του πολύ ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ τους.
Το ντοκιμαντέρ ανέδειξε τον υποτιμητικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται και παρουσιάζεται μία γυναίκα σε πολλές πτυχές της καθημερινής ζωής (σχολείο, θρησκεία, τηλεόραση κ.α.), την αντίληψη ότι η γυναίκα είναι πάντα «κτήμα» κάποιου άντρα, πατέρα ή συζύγου/συντρόφου και τη γενική αντίληψη ότι πάντα και για όλα «φταίει η γυναίκα». Όπως και το γεγονός ότι όλη αυτή η υποτίμηση οδηγεί τελικά σε καταστάσεις όπως η ψυχολογική και η σωματική βία, οι βιασμοί, οι δολοφονίες, κλπ.
Όλα αυτά αποτέλεσαν αφορμή για μία πολύ πλούσια συζήτηση και αναζήτηση λύσεων τόσο σε ατομικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, με πολλές γυναίκες (αλλά και άντρες) να παίρνουν το λόγο και να συμμετέχουν στην κουβέντα.
Στα πολύ θετικά της βραδιάς είναι τόσο η μεγάλη προσέλευση, όσο και η μεγάλη συμμετοχή στη συζήτηση, αφού -όπως ειπώθηκε και κατά τη διάρκειά της- διανύουμε μία περίοδο όπου οι γυναίκες νιώθουν πιο δυνατές ώστε να μιλήσουν για τις διακρίσεις που βιώνουν και να αναζητήσουν τρόπους αντίστασης, με πολλούς άντρες να καταλαβαίνουν την ανάγκη για κοινή πάλη με τις γυναίκες ενάντια στο σεξισμό.
Έτσι, ενώ το «Παγόβουνο» πραγματεύεται μία πολύ σκληρή πραγματικότητα, όσες και όσοι το παρακολουθήσαμε και σε συνδυασμό με την συζήτηση, επιστρέψαμε σπίτια μας λίγο πιο αισιόδοξες/οι ότι είμαστε πολλές και πολλοί που θέλουμε να παλέψουμε ενάντια στον σεξισμό και -ακόμα πιο σημαντικό- έχουμε αρχίσει να συναντιόμαστε.
