Του Νίκου Αναστασιάδη
«Μάθαμε να ζούμε στης Ευρώπης τη φαβέλα
και κάναμε αδερφό μας το φόβο και την τρέλα»
Τζαμάλ, «Η φαβέλα»
Τι θα λέγατε να μπορούσατε να βιώσετε τη ζωή ενός Σύριου πρόσφυγα;
«Ενώ οι πολιτικοί της ΕΕ μιλάνε για τους πρόσφυγες, μπορείς να ζήσεις την αυθεντική προσφυγική εμπειρία – σκηνές, μαγείρεμα σε φωτιά από ξύλα, 41 βαθμοί κελσίου, οριακή υγειονομική κατάσταση, φιλικοί σκορπιοί, κενές υποσχέσεις, ακόμα και αφυδάτωση».[1]
Το παραπάνω είναι απόσπασμα από αγγελία που ανέβασαν Σύριοι πρόσφυγες στο Airbnb[2] για την σκηνή τους στη Ριτσώνα της Εύβοιας!
Η αγγελία συνεχίζει, προσφέροντας
«γενναιόδωρες εκπτώσεις για αυτούς που θέλουν μακροχρόνια μίσθωση», και «δωρεάν πάρκινγκ»!
Η αγγελία φυσικά κατέβηκε από τους διαχειριστές του site, αλλά η γλυκόπικρη αίσθηση έμεινε σε όλους εμάς…
Ποιος θα φανταζόταν πριν κάποια χρόνια ότι στην Ελλάδα θα έχουμε φαβέλες; Ότι θα έχουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης ανθρώπων, όπου παιδιά παίζουν μέσα στις λάσπες και δίπλα στα σκουπίδια; Ποιος θα φανταζόταν ότι οι άνθρωποι αυτοί θα ζουν με μια μερίδα πατάτες τη μέρα ή λόγω της αλληλεγγύης των φτωχών;
Ποιος θα φανταζόταν ότι θα πέθαινε κόσμος από δάγκωμα φιδιού επειδή δεν υπάρχουν ασθενοφόρα;[3]
Ποιος θα το φανταζόταν ότι αποικιοκράτες Καναδοί χρυσοθήρες θα ερχόταν αντιμετωπίζοντας τους ιθαγενείς με καθρεφτάκια και βία; Ότι θα προσπαθούν να βγάλουν το χρυσό κάνοντας ολόκληρες περιοχές κρανίου τόπο για να γεμίζουν οι λογαριασμοί στα νησιά Μπαρμπάδος;
Ποιος θα το φανταζόταν αλήθεια ότι ο μισθός θα ήταν τόσο κοντά στο επίδομα ανεργίας, ότι θα λέγαμε «ευχαριστώ» όταν πληρωνόμαστε στην ώρα μας, ότι θα λέγαμε «μη μιλάς καθόλου, άλλοι δεν έχουν τίποτα» όταν κάποιος βρίσκει μια σκατοδουλειά;
Ποιος είχε την φαντασία να προβλέψει ανθρώπους να λιποθυμάνε στην ουρά για διανομή τροφίμων; Να φανταστεί τα βρωμερά σκουλήκια του νεοναζισμού να γίνονται μαζικό “κόμμα”;
Για όσους έχουν μάτια να δουν, η Ελλάδα γίνεται με γρήγορα βήματα μια τριτοκοσμική χώρα. Αυτός είναι για τον καπιταλισμό ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση χωρίς να πειραχτούν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.
Και για αυτούς που θα θεωρήσουν αυτή τη διαπίστωση υπερβολική, να πούμε ότι τριτοκοσμική χώρα δεν είναι μια χώρα που πεινάνε όλοι και που δεν υπάρχουν στοιχεία πολιτισμού. Τριτοκοσμική χώρα είναι αυτή που δίπλα στην τεχνολογία και τον πολιτισμό υπάρχει ακραία φτώχεια και καταπίεση. Εκεί λοιπόν είμαστε. Στης Ευρώπης τη φαβέλα.
Μια χώρα που συμβολίζει για πολλούς λόγους την υπανάπτυξη, την καταπίεση και τις ανισότητες είναι η Νότια Αφρική. Εκεί λοιπόν υπάρχει το ξενοδοχείο “Shanty Town”, που σημαίνει παραγκούπολη.[4] Ο πλούσιος ντόπιος ή τουρίστας μπορεί να μείνει σε ένα δωμάτιο παράγκας για να βιώσει πως είναι να είσαι φτωχός. Το ξενοδοχείο είναι φτιαγμένο από λαμαρίνες και αντίστοιχα υλικά, έχει βέβαια wi-fi ώστε να μπορούν οι πλούσιοι να βγάζουν selfie και να τις κοινοποιούν με την σημείωση «νιώθει φτωχός στην τοποθεσία Παραγκούπολη»…
Αν λοιπόν η μόνη προοπτική που μας επιφυλάσσει το σύστημα είναι να γίνουμε τα «αξιοθέατα» για πλούσιους τουρίστες, η μόνη μας επιλογή είναι να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα για να ζήσουμε σαν άνθρωποι και όχι σαν δούλοι.
