Της Χριστίνας Ζιάκκα
Για το αντιφασιστικό κίνημα η ερμηνεία και τα συμπεράσματα από τα γεγονότα της 2ης του Φλεβάρη, είναι όχι απλώς αναγκαία, αλλά απολύτως απαραίτητα, απέναντι στον εαυτό του και απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία. Αν αυτή την φορά από τύχη δεν υπήρξε νεκρός, η επόμενη φορά θα κριθεί από την πολιτική κατανόηση για τις διαστάσεις του φασιστικού φαινομένου, από το ξεκαθάρισμα των μεθόδων πάλης που υιοθετούμε, από την συνειδητοποίηση του ρόλου των ΜΜΕ και των πολιτικών κομμάτων, και πάνω από όλα από τη δυνατότητα μας να ενεργοποιήσουμε μαζικά τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τα συνδικάτα, τα κόμματα της αριστεράς και εν γένει την κοινωνία, σε μια λογική υπεράσπισης των ελευθεριών και των δικαιωμάτων της.
Μια διπλή απειλή για το μαζικό κίνημα
Για πρώτη φορά η νεοφασιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής (Χ.Α.) χτύπησε –όχι μεμονωμένα άτομα, μετανάστες ή άλλους- αλλά μια συγκέντρωση που καλούσαν συνδικάτα (ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ, κ.λ.π.), φοιτητικοί σύλλογοι, οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αντιφασιστικές οργανώσεις κ.λ.π. Κι αυτό είναι πρωτόγνωρο στην μεταπολιτευτική ιστορία. Μήπως αυτό είναι αποτέλεσμα μεγάλης μαζικοποίησης της Χ.Α.; Ή ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής των θέσεων και των πρακτικών τους;
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει. Η Χ.Α. διατηρεί ακόμα μικρές δυνάμεις, προσπαθεί μετά μανίας να συσκοτίσει τις ευθύνες της για τις εγκληματικές της επιθέσεις, κάνοντας λόγο στα υλικά της για «επιθέσεις αγνώστων εναντίον αγνώστων»!!
Ωστόσο το γενικότερο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον ευνοεί την ανασυγκρότηση της. Η είσοδος του ΛΑΟΣ στην βουλή -με αποδεδειγμένες σχέσεις μεταξύ τους- η γενικότερη αντι-μεταναστευτική και αντι-προσφυγική πολιτική, η φιλο-ρατσιστική δημαγωγία και ο λαϊκισμός ως στοιχεία της πολιτικής της Ν.Δ., η επιλογή της ατιμωρησίας και της λογικής του «Πόντιου Πιλάτου» απέναντι στις 10άδες φασιστικές επιθέσεις, αλλά και τις παραβιάσεις δικαιωμάτων-βασανιστήρια κ.λ.π. κρατικών αξιωματούχων, ο ενισχυμένος ρόλος των δυνάμεων καταστολής κάθε φορά που αμφισβητείται κοινωνικά η κυβερνητική πολιτική (φοιτητικό κίνημα), όλα αυτά μαζί συνηγορούν στις αυξημένες φιλοδοξίες της Χ.Α. να νεκραναστήσει το φάντασμα του φασισμού.
Όμως αυτό που την προμήθευσε με το πρωτόγνωρο θράσος –που κατέγραψαν οι τηλεοπτικές κάμερες – να επιτεθεί σε μια συγκέντρωση οργανώσεων του μαζικού κινήματος, ήταν η στάση της ελληνικής αστυνομίας. Δηλ. η στάση των δυνάμεων του επίσημου κρατικού μηχανισμού.
Στην πραγματικότητα τα μέλη των οργανώσεων του μαζικού κινήματος βρέθηκαν απέναντι σε δύο συνεργαζόμενους άψογα μηχανισμούς. Του κράτους και της Χρυσής Αυγής. Και οι δύο πάνοπλοι με ειδικούς εξοπλισμούς, αλλά και με δολοφονικά όπλα, εκπαιδευμένοι στρατιωτικά και αποφασισμένοι να διαλύσουν ότι στέκεται απέναντι τους.
Η επίσημη συγκάλυψη της δράσης της Χ.Α. δεν είναι πια μια εικασία, αλλά μια αναντίρρητη πραγματικότητα. Μέχρι σήμερα καμιά σύλληψη για τους τραυματίες αντιφασίστες διαδηλωτές, καμιά εισαγγελική εντολή έρευνας για την Χ.Α. παρόλο που τα στοιχεία και οι μαρτυρίες συναρτούν όχι φάκελο αλλά εγκυκλοπαίδεια, καμιά ουσιαστική δημόσια έρευνα στα μάτια της κοινωνίας για τις σχέσεις Χ.Α. και αστυνομίας, καμιά απόταξη δια παντός των υπευθύνων αστυνομικών.
Ο ρόλος των ΜΜΕ
Με την επίκληση αφελών κλισέ του τύπου «η δημοκρατία τους χωρά όλους», «η ελευθερία γνώμης επιτρέπει τα πάντα», κυρίως τα τηλεοπτικά μέσα, έδωσαν βήμα στους Ν.Μιχαλολιάκο, Κασσιδιάρη κ.λ.π. εκπροσώπους της Χ.Α.
Ας αποφύγουμε κι εμείς το αντίστοιχο κλισέ «προσβάλλεται η νοημοσύνη μας», κι ας πάμε στην ουσία. Οι αστικές τάξεις της Ευρώπης αφού πρώτα έκαψαν τα δάχτυλα τους όχι απλά επιτρέποντας την άνοδο του Χίτλερ και του Μουσολίνι, αλλά στην πραγματικότητα επιλέγοντας τους και χρηματοδοτώντας τους για να υλοποιήσουν τα δικά τους στρατηγικά σχέδια εκείνης της ιστορικής περιόδου, μετά το τέλος του Β’ Π.Π. κρύφτηκαν και οι ίδιοι πίσω από το πάνδημο «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ», με την εισαγωγή νόμων που ποινικοποιούν το ρατσιστικό δηλητήριο και την φασιστική δράση
Κι ακόμα πέρα από τους ειδικούς νόμους (ο 927/79 ενεργοποιήθηκε για πρώτη φορά μετά από 28 χρόνια ύπαρξης τον περασμένο Δεκέμβρη για την καταδίκη του Κ.Πλεύρη για το εμετικό βιβλίο του για τους Εβραίους), υπάρχουν οι απλοί νόμοι του ποινικού δικαίου.
Εξάλλου από πότε για τους αστέρες της τηλε-δημοσιογραφίας και τα αφεντικά τους, η «δημοκρατία» τους, επιτρέπει την «διαφήμιση» ή την «αθώωση» εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου; Mήπως να υποθέσουμε ότι αν έπαιζαν το ρόλο που παίζουν σήμερα, τη 10ετία του ’30-’40, ο Χίτλερ θα ήταν ο κεντρικός τους πρωταγωνιστής; Έλεος…
Αν όμως όλοι αυτοί κάνουν φιλότιμα ότι μπορούν για να πείσουν την κοινωνία ότι δεν την απειλεί η επανεμφάνιση νεοφασιστικών οργανώσεων, αλλά ένας «πόλεμος συμμοριών», τότε εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να εντάξουμε τον εαυτό μας σ’ αυτό τον αγώνα δρόμου για να πείσουμε την κοινωνία, πριν την πείσουν αυτοί. Σ’ αυτόν τον αγώνα θα ‘χουμε μαζί μας τους απλούς εργαζόμενους του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, οι οποίοι καταδίκασαν από την μεριά τους την ομηρία που τους επέβαλαν οι εργοδότες τους (δες site Συσπείρωσης Δημοσιογράφων-Δούρειος Τύπος).
Ο ρόλος των αναρχικών
Η διαφωνία μας με τον αναρχικό χώρο είναι πάνω από όλα πολιτική, ιστορική αλλά και διαρκής και αφορά στις μέθοδες πάλης που επιλέγονται είτε απέναντι στη νεοφασιστική απειλή, είτε στα μέτωπα που ανοίγει η κοινωνία.
Στις 2 του Φλεβάρη ηττήθηκε κατά κράτος η αντίληψη πως απέναντι στους αποφασισμένους φασίστες, είναι αρκετή η κινητοποίηση των αποφασισμένων αντιφασιστών, αδιαφορώντας για την στάση που τηρεί το σύνολο της κοινωνίας. Ηττήθηκε κατά κράτος η αντίληψη ότι η κοινωνία ριζοσπαστικοποιείται εφόσον κάποιοι εξ’ ονόματος της επιλέγουν τις δυναμικές συγκρούσεις, αδιαφορώντας ακόμα και για τις ίδιες τους τις ζωές.
Ακόμα και γι’ αυτόν τον πολιτικό χώρο τον βαθιά πεισμένο για τις ατομικές μέθοδες πάλης, η αντιμετώπιση πάνοπλων και εκπαιδευμένων μηχανισμών, θα απαιτούσε μια αντίστοιχη προετοιμασία για να αναμετρηθούν στο πεδίο που είχε προεπιλέξει ο αντίπαλος.
Κι από το οποίο ενισχύεται τελικά κυρίως ο αντίπαλος. Ενισχύεται υπό την έννοια ότι δυσφημεί συνολικά το αντιφασιστικό κίνημα ως περιθωριακές ομάδες «αιμοβόρων τρελών», ότι δίνει το πλεονέκτημα σε μια ιδεολογική προπαγάνδα που συμψηφίζει γενικώς την «βία από όπου κι αν προέρχεται», και τελικά συγχύζει την κοινωνία, προκαλεί ανασφάλεια σε ένα μέρος της και υποσκάπτει συνολικά την εμπιστοσύνη των εργαζομένων και της νεολαίας στις δικές τους δυνάμεις.
Στις κοινωνικές μάχες που δώσαμε και που θα δώσουμε τα πάντα είναι σε τελευταία ανάλυση αριθμοί. Ποιες είναι οι εφεδρείες του συστήματος και πόσους μπορούμε να κινητοποιήσουμε εμείς. Μπορεί κάποιος έστω και να υποθέσει ότι αν απέναντι στα ΜΑΤ και τη Χ.Α. στις 2 του Φλεβάρη, βρίσκονταν χιλιάδες ή 10άδες χιλιάδες, η τροπή των γεγονότων θα ήταν η ίδια;
Το δυναμικό της Χ.Α. και κάθε φασιστικής οργάνωσης δημιουργείται από κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες οι οποίες δεν μπορούν να εξαφανιστούν σε μια τελική «αναμέτρηση». Η Χ.Α. ανέστειλε τη δράση της το 2005 μετά από απανωτές ήττες για να εμφανιστεί σήμερα «ξεπλυμένη» από το παρελθόν της. Στην Γερμανία με μια πολύχρονη παράδοση απαγορεύσεων φασιστικών οργανώσεων, αυτές αλλάζουν τα ονόματα τους και τα γραφεία τους για να εμφανιστούν ξανά.
Αυτή την παρέμβαση στις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που νεκρανασταίνουν τον φασισμό σήμερα, ο χώρος των αναρχικών αρνείται συνειδητά να την κάνει, γιατί υποτιμά τη συνείδηση της κοινωνίας, που καταλήγει αργά αλλά σταθερά σε συμπεράσματα μέσα από τις εμπειρίες της, γιατί τελικά υποτιμά τον ιστορικό νόμο, πως όταν οι κοινωνίες κινηθούν μαζικά, οργανωμένα, συλλογικά και δημοκρατικά, μπορούν να γράψουν ιστορία.
Οι θέσεις του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ
Διακρίθηκαν από την ομοιότητα τους στην επίκληση ενός κατασκευασμένου «σχεδίου» αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, από τα σκάνδαλα της κυβέρνησης και φυγής από την κρίση. Βέβαια ούτε η Χ.Α. μετά από τόσα χρόνια ύπαρξης, ούτε οι επιθέσεις της είναι μια «κατασκευή» διεστραμμένων σεναριογράφων της πολιτικής πραγματικότητας.
Αυτή η θέση σημαίνει στην πραγματικότητα άρνηση της ευθύνης για ενημέρωση και ενεργοποίηση της κοινωνίας απέναντι στην ορατή απειλή. Σημαίνει ακόμα χειρότερα ότι οι μετανάστες, οι αριστεροί, οι νεολαίοι ή τα άλλα θύματα των πραγματικών επιθέσεων, πρέπει να αρκεστούν στο ότι πρόκειται για μια «κατασκευή»…
Τα επόμενα βήματα
Μέχρι στιγμής έγιναν τα εξής: συνέντευξη τύπου των διοργανωτών της αντιφασιστικής διαδήλωσης της 2ης του Φλεβάρη, παράσταση διαμαρτυρίας στην εισαγγελία, μηνύσεις θυμάτων και οργανώσεων κατά της Χ.Α. και της Αστυνομίας.
Το επόμενο βήμα είναι η μετατροπή της 21ης Μάρτη παγκόσμιας μέρας κατά του ρατσισμού σε μέρα εκδηλώσεων, συναυλιών, πορειών κ.λ.π. πανελλαδικά.
Ούτε αυτά όμως είναι αρκετά. Χρειάζεται σε κάθε χώρο, εργατικό, νεολαιϊστικο ή άλλο, πλατιά εκστρατεία ενημέρωσης για το τι είναι η Χ.Α. ποιες είναι οι θέσεις της και τι απαντάμε. Χρειάζεται τα συνδικάτα των δημοσιογράφων και οι εργαζόμενοι στον τύπο να κρατήσουν ανοικτό το μέτωπο και να διαλέξουν με δημόσιο τρόπο το αντιφασιστικό στρατόπεδο. Μέσα στο χώρο των σχολών και των σχολείων να οργανωθούν ενημερωτικές εκδηλώσεις, και μετά το τέλος της εξεταστικής οι γ.σ. να τοποθετηθούν δημόσια για το θέμα. Οι αριστερές οργανώσεις και τα συνδικάτα να επαναφέρουν στην ατζέντα τους την αντιφασιστική και αντιρατσιστική επιχειρηματολογία και να στηρίξουν τις όποιες επόμενες κινητοποιήσεις. Την ίδια ώρα να στηρίξουν με θάρρος τους αγώνες για τα δικαιώματα των μεταναστών, των προσφύγων και των παιδιών τους. Και να προετοιμαστούμε ώστε κάθε επόμενη πρόκληση της Χ.Α. ή δημόσια εμφάνιση να βρεθεί αντιμέτωπη με χιλιάδες από μας, είτε στις γειτονιές μας, είτε στις πόλεις μας, είτε στους χώρους μας.
Τι είναι η Χρυσή Αυγή
Το Δεκέμβριο του 1980 εκδίδεται το πρώτο τεύχος του περιοδικού “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ”. Τον Ιανουάριο του 1993 συγκροτείται ως πολιτικό κόμμα και ξεκινά την έκδοση της ομώνυμης εφημερίδας.
Προπαγανδίζουν την ανωτερότητα του ελληνικού έθνους και της λευκής φυλής, αναφέρουν ως ιδεολογία τους τον «εθνικοσοσιαλισμό» (Χιτλερική θεωρία), δηλώνουν ότι εμπνέονται από ηγέτες σαν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.
Έχουν ταυτιστεί με δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες, μέλη αριστερών οργανώσεων, φοιτητές, αναρχικούς κ.λ.π., και χαίρουν –εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- μιας διαρκούς ατιμωρησίας. Η μοναδική φορά που έγινε αστυνομική έρευνα στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, για να αποκαλυφθεί ένα πλήρες οπλοστάσιο, ήταν το φθινόπωρο του 2005, μετά από πυροβολισμούς που έπεσαν από τα γραφεία τους. Ήταν τότε, τον Δεκέμβριο του 2005, που ο γενικός γραμματέας της Χρυσής Αυγής Ν.Μιχαλολιάκος ανακοίνωσε την παύση των αυτόνομων πολιτικών δραστηριοτήτων της οργάνωσης, σαν αποτέλεσμα μιας σειράς ηττών, με πιο σημαντική την κινηματική επιβολή της απαγόρευσης να πραγματοποιήσουν στην Ελλάδα πανευρωπαϊκή φασιστική κατασκήνωση τον Σεπτέμβρη του 2005. Η προηγούμενη χρονιά ήταν χρονιά ανασυγκρότησης τους.
Άλλα στοιχεία της δράσης τους πέραν των επιθέσεων είναι η παρέμβαση σε χώρους νεολαίας και ειδικότερα σε ποδοσφαιρικά κλάμπ, υπό την επωνυμία «Γαλάζια Στρατιά».
Τα ηγετικά της στελέχη, και όχι μόνο, απέδειξαν με τα έργα τους, ότι σωστά τους αποδίδεται ο τίτλος της εγκληματικής οργάνωσης. Ο Ν.Μιχαλολιάκος έχει καταδικαστεί δύο φορές στα τέλη της 10ετίας του ’70 για βομβιστικές επιθέσεις. Ο κάποτε υπαρχηγός της Χ.Α., Αντώνης Ανδρουτσόπουλος, γνωστός με το ψευδώνυμο “Περίανδρος”, αφού καταζητούνταν επί 6 χρόνια για τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των φοιτητών Δημήτρη Κουσουρή και Ηλία Φωτιάδη και τότε αδιόριστου εκπαιδευτικού Γιάννη Καραμπατσόλη, παραδόθηκε τον Σεπτέμβρη του 2005 και καταδικάστηκε ομόφωνα σε 21 χρόνια φυλάκισης. Ο τότε ταμίας της Χ.Α. Χάρης Κουσουμβρής βρέθηκε στην φυλακή για ένοπλη ληστεία στην Καλαμάτα το 2001.
Πιο πρόσφατα καταγράφηκαν 20 επιθέσεις φασιστικής υπογραφής σε 6 μήνες (δες www.yregreece.blogspot.com).
Οι σχέσεις τους με τμήμα των δυνάμεων της αστυνομίας δεν αποκαλύφθηκε από τα γεγονότα στις 2 του Φλεβάρη. Σε απόρρητη έκθεση της ΕΛ.ΑΣ. (Τα Νέα, 17/4/2004), σημειωνόταν αυτή η λειτουργία των συγκοινωνούντων δοχείων, και επιπλέον ότι οι δυνάμεις της αστυνομίας παρείχαν στους πολιτικούς τους «φίλους» μέρος του δικού τους εξοπλισμού.
