Νίκος Αναστασιάδης
Νέο «αναπτυξιακό» δράμα έχουμε τις τελευταίες μέρες στη μνημονιακή Ελλάδα. Προς πτώχευση οδεύει η Carrefour-Μαρινόπουλος, αφού τα χρέη της έχουν φτάσει το αστρονομικό ποσό των 1,3 δισ. €! Το δράμα πήρε βέβαια μια μικρή παράταση, μια και τα δικαστήρια αποφάσισαν την αναστολή κάθε κίνησης μέχρι τις 21 Σεπτέμβρη όπου θα εκδικαστεί η αίτηση υπαγωγής της εταιρίας στο άρθρο 99, όπου πρέπει να παρουσιάσει ένα «σχέδιο εξυγίανσης».
Το καυτό ερώτημα
Το ερώτημα βέβαια είναι το εξής: πως γίνεται η μεγαλύτερη εταιρία σε ένα κλάδο που αναπτύσσεται ακόμα και μέσα στην κρίση, να κινδυνεύει να βαρέσει κανόνι; Εμείς… «ακούγαμε» ότι ο δημόσιος τομέας είναι το πρόβλημα και ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι το «υγιές»… «Μαθαίναμε» ότι αν αφήσεις την αγορά να λειτουργήσει χωρίς παρεμβάσεις αυτή θα παράγει το καλύτερο αποτέλεσμα για όλους…
Πως γίνεται λοιπόν μια εταιρία με 2 δισ. € τζίρο ετησίως, με 1.000 καταστήματα και 13.000 εργαζόμενους κακοπληρωμένους να πέφτει έξω;
Για την πορεία της εταιρίας μέχρι εδώ έχουμε γράψει αναλυτικά στο site του «Ξ». (Δείτε: «Η απληστία της Carrefour-Μαρινόπουλος την οδήγησε σε κρίση!, www.xekinima.org 29/06/2016). Φαίνεται όμως ότι η αιτία της κρίσης της μεγαλύτερης αλυσίδας super market μοιάζει πολύ με τις αιτίες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης: οι ιδιοκτήτες είχαν την αλαζονεία του κυρίαρχου, απαιτούσαν από τους προμηθευτές να πληρώνονται πολλούς μήνες μετά την παράδοση των προϊόντων τους, προχώρησαν σε παράκρουση εξαγορών με στόχο να μείνουν στην πρώτη θέση, κτλ.
Μόνο που η αλαζονεία και η καπιταλιστική λογική της μεγιστοποίησης του κέρδους κάποια στιγμή οδηγεί στην κατάρρευση. Και όσο περισσότερο έχεις φουσκώσει μια φούσκα, με τόσο μεγαλύτερο πάταγο σκάει.
Ποιος είναι αυτός που χρεωκοπεί;
Για κάθε απλό λαϊκό άνθρωπο η έννοια της χρεωκοπίας συνδέεται με την εικόνα κάποιου μικρομαγαζάτορα που τον έχουν πνίξει τα χρέη και δεν έχει άλλη επιλογή από το να αποδεχτεί την κατάσχεση και να μείνει στον άσσο. Μήπως έτσι γίνεται και στο Μαρινόπουλο;
Όταν λέμε ότι υπάρχει ένας νόμος για όλους και ένας άλλος για τους πλούσιους κάποιοι νομίζουν ότι υπερβάλλουμε. Η πραγματικότητα όμως άλλα μας δείχνει.
Οι Μαρινόπουλοι δεν δείχνουν και πολύ ανήσυχοι γιατί δεν πρόκειται να πεινάσουν.
Κατ’ αρχήν η εταιρία Carrefour-Μαρινόπουλος ανήκει σε έναν όμιλο εταιριών της οικογένειας Μαρινόπουλου που περιλαμβάνει από φαρμακευτικές εταιρίες μέχρι εταιρίες καλλυντικών και λιανικού εμπορίου. Αυτές δεν πρόκειται να κλείσουν.
Αλλά το πιο σημαντικό, έχει μια τεράστια περιουσία που την απέκτησε τα χρόνια των παχιών αγελάδων. Βίλες στο Λονδίνο και στο Μαϊάμι και αστρονομικές καταθέσεις σε τράπεζες του εξωτερικού. Όσο λοιπόν η εταιρία γονάτιζε τα τελευταία χρόνια, με κακοπληρωμένους εργαζόμενους και μισοάδεια ράφια, κάποιοι εξακολουθούσαν να βγάζουν λεφτά. Πως;
Καταραμένη φτώχεια
Μια εικόνα μπορούμε να πάρουμε από την δικαστική διαμάχη των Μαρινόπουλων με ένα από τους προμηθευτές τους. Σε ένα πόλεμο βέβαια ο εχθρός του εχθρού σου δεν είναι απαραίτητα φίλος σου, αλλά από αυτόν μπορείς να μάθεις μερικά πιπεράτα στοιχεία για το πως γίνονται οι μπίζνες τη σήμερον ημέρα.
Η Carrefour-Μαρινόπουλος λοιπόν πριν λίγα χρόνια είχε μια πολύ μεγάλη ακίνητη περιουσία. Όταν αρχίσαν τα προβλήματα αυτή η περιουσία μειώθηκε σχεδόν στο ελάχιστο. Που πήγαν όλα αυτά τα ακίνητα; Οι Μαρινόπουλοι φαίνεται ότι έστησαν ένα «επενδυτικό fund» στο Κατάρ, στο οποίο «πούλησαν» την περιουσία τους, και στη συνέχεια «νοίκιαζαν» αυτά τα ακίνητα στους εαυτούς τους.
Οπότε, με αυτό τον τρόπο, είχαμε ουσιαστικά μεταφορά των κερδών από την Ελλάδα στο εξωτερικό και ταυτόχρονα:
α) η επιχείρηση παρουσίαζε μεγαλύτερα έξοδα και
β) δεν είχε περιουσία για να κατασχέσουν οι πιστωτές της. [1]
Όχι βέβαια ότι αυτό είναι πατέντα του Μαρινόπουλου, το κάνουν πάρα πολλές μεγάλες εταιρίες προκειμένου να «φυγαδεύουν» τα κέρδη τους και να μην φορολογούνται.
Απόδειξη για την τυρόπιτα
Όσο λοιπόν εμείς ασχολούμαστε με την απόδειξη της τυρόπιτας που δεν ζήτησε από το μαγαζί της γειτονιάς ο δημόσιος υπάλληλος, πίσω από τις πλάτες μας στήνονται απάτες πολλών δισεκατομμυρίων. Αυτά τώρα θέλουν να φορτώσουν σε εμάς.
Γιατί τώρα η «Μαρινόπουλος» ουσιαστικά απειλεί κράτος, τράπεζες και προμηθευτές ότι είναι «too big to fail» (πολύ μεγάλη για να καταρρεύσει) και ότι αν δεν την «σώσουν» θα τους τραβήξει «στην κόλαση» μαζί του.
Να σημειώσουμε ότι τα χρέη του προς το δημόσιο είναι 100 εκατ. €, άλλα 50 εκατ. € στην εφορία και άλλα 50 εκατ. € στο ΙΚΑ. Δηλαδή σύνολο 200 εκατ. € σε κρατικούς φορείς. Αν σε αυτά προσθέσουμε τα 300 περίπου εκατομμύρια € που χρωστάει στις τράπεζες (που πάλι είναι ουσιαστικά λεφτά του δημοσίου γιατί όλες τις συστημικές τράπεζες το δημόσιο τις έσωσε παίρνοντας δάνεια και δίνοντας τους λεφτά) συνολικά η εταιρία χρωστάει σε όλους εμάς μισό δις €.
Μας λένε λοιπόν οι κύριοι αυτοί ότι «αν δεν μας σώσετε θα χάσουν τη δουλειά τους 13.000 άνθρωποι» θα χάσετε μισό δις € που σας χρωστάμε, και θα βαρέσουν κανόνι και πολλοί από τους 3.000 προμηθευτές μας στους οποίους χρωστάμε 800εκ€. [2]
Τι πουλάει ο Μαρινόπουλος;
Αν καθίσει κάποιος και το σκεφτεί ψύχραιμα το θέμα, καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: ο Μαρινόπουλος πουλάει τρέλα! Η αλαζονεία που τους οδήγησε εδώ δεν μειώθηκε αλλά μετατράπηκε σε πλήρη ξιπασιά!
Υποτίθεται ότι όλος ο συρφετός των νεοφιλελεύθερων υποστηρίζουν (για το λαό βέβαια) ότι όταν κάποιος αποτύχει δεν πρέπει να τον βοηθάς προκειμένου να προχωρήσουν οι «άξιοι».
Ωραία λοιπόν, δεν έχουμε καμία διάθεση να σώσουμε κανέναν Μαρινόπουλο. Θέλουμε όμως να σώσουμε την κοινωνία. Και γι’ αυτό η μόνη λύση λοιπόν είναι εργαζόμενοι και καταναλωτές να απαιτήσουμε:
- Να ανοίξουν τα βιβλία της εταιρίας και να γίνει έλεγχος από ορκωτούς λογιστές μαζί με επιτροπές εργαζομένων και καταναλωτών ώστε να δούμε που πήγαν τα κέρδη όλων των προηγούμενων χρόνων και γιατί έφτασε η εταιρία σε αυτή την κατάσταση.
- Αν διαπιστωθούν απάτες, φοροδιαφυγή και αισχροκέρδεια, πράγμα που για μας είναι σίγουρο, να προχωρήσουμε κατάσχεση των περιουσιών των απατεώνων.
- Η επιχείρηση να περάσει στην κοινωνία – σε δημόσια ιδιοκτησία και κάτω από κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και διαχείριση.
- Τα καταστήματα λιανικής πώλησης να λειτουργούν με δημοκρατικό τρόπο με τη διαχείριση και τον έλεγχο από εκλεγμένες επιτροπές. Στο σχήμα αυτό να εντάσσονται εκτός από τους εργαζόμενους, εκπρόσωποι των καταναλωτών και των προμηθευτών με προτεραιότητα σε συνεταιρισμούς και μικρούς παραγωγούς ώστε να ενισχυθεί και η ντόπια παραγωγική δραστηριότητα.
- Οι τιμές και η ποιότητα των προϊόντων να είναι αντικείμενο που θα διαχειρίζονται επιτροπές παραγωγών, εργαζομένων και καταναλωτών ώστε να μην τρώμε σκουπίδια σε τιμές Κολωνακίου.
Μόνο έτσι θα αποφύγουμε την κατάρρευση που μπορεί να φέρει η πτώχευση της Μαρινόπουλος και ταυτόχρονα θα θέσουμε τις βάσεις για μια άλλη λειτουργία της παραγωγής και κατανάλωσης προϊόντων.
