Σάββατο 2 Ιουλίου 2011
Την Τετάρτη 29 Ιουλίου, ο θεατρικός συγγραφέας Μάνος Λαμπράκης υπέστη χυδαίο τραμπουκισμό από άνδρες της ΕΛΑΣστη διασταύρωση Ριζάρη και Βασ. Κωνσταντίνου. Το περιστατικό, για το οποίο καταθέτει σήμερα στην αστυνομία ο κ. Λαμπράκης, έγινε ευρύτερα γνωστό με την επιστολή που έστειλε το ίδιο απόγευμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και τον Υπ.Προ.Πο.
Επιστολή Μάνου Λαμπράκη
Βιαστή μου Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,
Βιαστή μου Πρωθυπουργέ της Ελληνικής Δημοκρατίας,
Βιαστή μου Υπουργέ Προστασίας του Πολίτη,
Σήμερα το πρωί γύρω στις 11.30, καθώς κατευθυνόμουν με έναν φίλο μου προς τη διασταύρωση των οδών Ριζάρη και Βασ. Κωνσταντίνου ομάδα της ΕΛ.ΑΣ μας διέταξε προς προληπτικό έλεγχο της τσάντας ώμου που κρατούσα και σωματικό έλεγχο στον φίλο μου.
Η τσάντα μου ανοίχτηκε παρουσία 10 περίπου μελών των ΜΑΤ. Μέσα της βρέθηκαν ένα αντίτυπο ποιημάτων του Γιώργου Σεφέρη, το οποίο σκίστηκε από τα όργανα έννομης τάξης επιτόπου, ένα μπουκάλι Malox με το οποίο με περιέλουσαν, μια χάρτινη μάσκα αγορασμένη από φαρμακείο κι ένα μπουκάλι νερό.
Ανάμεσα στα αντικείμενά μου υπήρχαν στυλό, κάποια φυλλάδια από γερμανικές θεατρικές παραστάσεις του Βερολίνου που είχαν ξεμείνει από πρόσφατο ταξίδι (ανάμεσα τους φυλλάδιο από την παράσταση του Berliner Ensemble με τίτλο Freedom and Democracy I Hate you το οποίο επίσης σκίστηκε επιτόπου) αλλά και ένας διαφημιστικός σελιδοδείκτης από gay βιβλιοπωλείο του Βερολίνου ο οποιός έγινε αντικείμενο έντονου χλευασμού και αντιδικίας ανάμεσα στους 10 αστυνομικούς που με «εξέταζαν».
Κατά τη διάρκεια του κλήρου για το περιεχόμενο της τσάντας μου, ο πιο αφοσιωμένος εργάτης της ομάδας χώνοντας στην κυριολεξία ένα γκλόμπ πάνω από το παντελόνι μου, στον πρωκτό μου με ρωτούσε τι ομάδα είμαι στο ποδόσφαιρο.
Μεταφέρθηκα με περιπολικό στον 11ο όροφο της ΓΑΔΑ για εξακρίβωση προσωπικών στοιχείων σ’ ένα τμήμα με επιγραφή «ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΤΑ ΖΩΗΣ» όπου μετά από μια ώρα αφέθηκα ελεύθερος. Η συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων στην ΓΑΔΑ αλλά και στο περιπολικό ήταν παραπάνω από φιλική και άψογη.
Δεν υπέγραψα κανένα έγγραφο προσαγωγής κι ούτε έλαβα γνώση των σχετικών εγγράφων που συμπληρώθηκαν. Οδηγούμενος πια ελεύθερος στην Λεωφ. Αλεξάνδρας έλειπε μέσα από την τσάντα μου ο χρυσός βαφτιστικός μου σταυρός και 20 ευρώ.
Θα ζητήσω την αρωγή παντός δικαστηρίου εντός και εκτός της Ελληνικής Δημοκρατίας για τον εντοπισμό και την δίκαιη τιμωρία των βιαστών μου, των ηθικών αυτουργών του βιασμού μου αλλά και του βανδαλισμού των ποιημάτων του Γιώργου Σεφέρη.
Μετά ταπεινοτάτης τιμής,
Ταπεινωμένος και βιασμένος
Μάνος Λαμπράκης – Θεατρικός Συγγραφέας
Δύο μέρες αργότερα…
Δύο μέρες αργότερα, ο Μάνος Λαμπράκης αποκαλύπτει αυτούσιο τμήμα του «διαλόγου» του με τους "άντρες" της ΕΛΑΣ, ευχαριστώντας
«τους δημοκράτες πολίτες από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό που μέσω του mediasoup.gr αλλά και άλλων διαδικτυακών καναλιών εξέφρασαν την δημοκρατική τους αντίσταση προς την άλογη άσκηση βίας εκ μέρους μελών της ΕΛ.ΑΣ εις βάρος μου αλλά και δεκάδων χιλιάδων Αθηναιών συμπολιτών μου»
και διευκρινίζοντας ότι
«Δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Αστυνομία απονεκρωμένοι ανθρωπιστικά πολίτες».
Μάλιστα, δίνει την ακόλουθη μαρτυρία:
«Μπροστά στα μάτια μου στο Σύνταγμα είδα αστυνομικό στην πρώτη σειρά να εγκαταλείπει την ασπίδα, το γκλόμπ και το κράνος και να ουρλιάζει ”εγώ αρνούμαι να σκοτώσω ανθρώπους”.
Είδα με τα μάτια μου, τον ίδιο αστυνομικό να χτυπιέται με γκλόμπ βίαια από συναδερφούς που τον oδηγούσαν στον προαύλιο χώρο της Βουλής για να τον ενδύσουν άλλη μια φορά με την περιβολή του αίσχους (κι όχι της αποκατάστασης Τάξης) και να τον επαναφέρουν ταπεινωμένο στις επάλξεις της τρίτης σειράς αυτή τη φορά. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια, τον ίδιο αστυνομικό να κλαίει στην τρίτη σειρά πίσω από το κράνος».
Απόσπασμα από το «διάλογο» των αστυνομικών με τον Μ. Λαμπράκη
Γνώρισα όμως την Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011 στη διασταύρωση των οδών Ριζάρη και Βασιλέως Κωνσταντίνου αστυνομικούς που πρέπει να διωχθούν από το σώμα των έντιμων αστυνομικών και να φυλακιστούν ακόμα και για 3 χρόνια. Στα ίδια κελιά μαζί με άλλους αστυνομικούς που βίασαν με πιο σαδιστικό τρόπο συμπολίτες μου στο κέντρο της Αθήνας την ίδια μέρα. Είμαι τυχερός γιατί το πρόσωπο του αρχιβασανιστή της διμοιρίας στη συμβολή των δρόμων όπου με συνέλαβαν έχει αποτυπωθεί από δημοκράτη συμπολίτη μου σε έκπαγλου σαδισμού συμπλοκές λίγα μέτρα πιο πάνω.
Το πρόσωπό του αποτυπωμένο σε φιλμ ήδη βρίσκεται στην συμπληρωματική κατάθεση που έδωσα χθες βράδυ στο αστυνομικό τμήμα Παγκρατίου. Η Διεθνής Αμνηστία έχει ζητήσει αντίγραφο του προσώπου του αρχιβασανιστήμου.
Εδώ σας χαρίζω τις ελάχιστες ελληνικές λέξεις που ξεστόμισε το άγριο και αήθες φασιστικό του στόμα.
– Τί είναι αυτό εδώ;
– Χειρουργική μάσκα
– Τί την θες; (ειρωνικά)
– Για να αναπνέω καλύτερα από τα χημικά που πέφτουν στην πλατεία Συντάγματος
– Ποιός τα ρίχνει τα χημικά;
– Δεν βλέπετε στην τηλεόραση ποιος τα ρίχνει τα χημικά;
– Έλα ρε μαλάκα που δείχνει η τηλεόραση ποιος τα ρίχνει. Αυτό το σπρέι τι είναι;
– Μalox για το στομάχι.
– Ναι, ε; (ειρωνικά). Σιγά που είναι για το στομάχι. Και γιατί το έχεις εδώ μέσα;
– Προστατεύει τα μάτια από τις αναθυμιάσεις.
– Ποιός σου τις λέει ρε αυτές τις μαλακίες;
– Οι γιατροί μας τα λένε στην πλατεία
– Θες να στο αδειάσω πάνω στη μούρη ρε βρωμιάρη;
Tο ανοίγει και το αδειάζει πάνω στο χώμα του αλσυλλίου.
Βρίσκει μετά σε διάφορες θήκες προγράμματα από θεατρικές παραστάσεις του
Βερολίνου κι ένα βιβλίο με ποιήματα του Σεφέρη.
– Τι τα θες αυτά στην τσάντα, τί είναι;
– Τα διαβάζουμε εκεί που καθόμαστε στο Σύνταγμα. Είμαι συγγραφέας.
– Αυτές τις μαλακίες; Εσύ είσαι συγγραφέας; (γελάει ειρωνικά)
– Βρίσκει έναν σελιδοδείκτη από το gay βιβλιοπωλείο Brunos στο Βερολίνο. Το υψώνει ψηλά και φωνάζει στους απέναντι συναδέρφους του.
– Αγόρια (τραβάει τη φωνή του) δείτε εδώ τι έχουμε. Αδερφή!
Έρχονται 3-4 αστυνομικοί από το απέναντι πεζοδρόμιο. Στον ένα, τον πιο γυμνασμένο, δίνει τον σελιδοδείκτη:
– Ρε, (όνομα αστυνομικού) αυτό είναι για σένα που έχεις καιρό πολύ να γαμήσεις.
Ένας από τους συγκεντρωμένους αστυνομικούς μόλις με βλέπει λέει:
– Ρε αυτή είναι γνωστή φάτσα. Σε ξέρω εσένα. Σε βλέπω ρε βρωμιάρη κάτω στο Σύνταγμα εκεί μπροστά στη Βουλή κάθε μέρα.
– Eμένα;
– Ναι, εσένα ρε πούστη.
Τότε από πίσω μου αισθάνομαι στον πρωκτό μου, πάνω από το παντελόνι να με ακουμπάει με δύναμη κάτι και κάποιον από πίσω μου να φωνάζει:
– Ρε πουστάρα τι ομάδα είσαι στο ποδόσφαιρο;
– Δεν παρακολουθώ ποδόσφαιρο…
Παράλληλα ένας άλλος αστυνομικός κρατάει σε ένα πρόχειρο χαρτί τα στοιχεία μου κι ο αστυνομικός που με έχει συλλάβει από την αρχή όταν τον ρωτάει κάποιος «τι έχουμε εδώ συνάδερφε» απαντάει:
– προσαγωγή και σύλληψη πούστη!
Οι αστυνομικοί που με συνόδεψαν με το περιπολικό στη ΓΑΔΑ αλλά και οι συνάδερφοί τους στον 11ο όροφο άψογοι και έντιμοι δημόσιοι εργάτες. Στο διάδρομο του 11ου ορόφου άκουσα από έναν αστυνομικό να λέει σ’ ένα 70χρονο πολίτη από την Κυψέλη που συνελήφθη κι αυτός επειδή κρατούσε χειρουργική μάσκα:
«Εμείς νομίζετε δεν είμαστε στην ίδια μοίρα με τον υπόλοιπο ελληνικό λαό; Τα ίδια λεφτά δεν παίρνουμε; Μην φοβάστε όμως. Κι εμείς εκείνον τον αστυνομικό που θα σηκώσει το χέρι μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και θα δώσει εντολή σε ολόκληρη την διμοιρία του να κάνει άκρη για να μπουν μέσα στη Βουλή οι πολίτες της Αθήνας περιμένουμε. Και να ξέρετε, η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει.»
