Την 1η Νοέμβρη ξεκίνησε ο τελευταίος γύρος διαπραγματεύσεων, υπό τον διαμεσολαβητή του ΟΗΕ Μ.Νίμιτς, για το ζήτημα του ονόματος του γειτονικού κράτους.
Η κυβέρνηση Καραμανλή καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να βρει διεθνή υποστήριξη. Τα 4 από τα 5 μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του ΝΑΤΟ (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Βρετανία) και σχεδόν 150 χώρες παγκόσμια έχουν ήδη αναγνωρίσει την γείτονα είτε με την συνταγματική της ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας», είτε ως απλώς Μακεδονία.
Η κυβέρνηση Καραμανλή καταλαβαίνει επίσης ότι οποιαδήποτε αναφορά σε βέτο, ή όξυνση των σχέσεων, δεν …ενθουσιάζει το ελληνικό κεφάλαιο, που τοποθετείται πρώτο όσον αφορά στις ξένες επενδύσεις στην γειτονική χώρα (το 57% του συνόλου), και πολύ ψηλά όσον αφορά στην εξαγορά επιχειρήσεων ή το άνοιγμα νέων και τις εμπορικές σχέσεις. Για αυτούς τους κυρίους «ψυχή» τους δεν είναι το όνομα αλλά τα κέρδη…
Η κυβέρνηση Καραμανλή καταλαβαίνει και κάτι ακόμα. Ότι στο γενικότερο σχεδιασμό των ιμπεριαλιστών για την Βαλκανική, και στην προσπάθεια τους να κλείσουν τις εκκρεμότητες, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή μια εστία όξυνσης για ένα τόσο δευτερεύον ζήτημα. Μέχρι τις 12 Δεκέμβρη θα ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις Σέρβων-Κοσοβάρων υπό την εποπτεία ΗΠΑ, Ε.Ε. και Ρωσίας, για το καθεστώς του Κοσσόβου. Οι διαφωνίες Σερβίας και Ρωσίας έχουν οδηγήσει την συζήτηση σε αδιέξοδο και αυτό λειτουργεί αποσταθεροποιητικά. Οποιαδήποτε νέα όξυνση, πόσο μάλλον που η Μακεδονία κατοικείται από την μεγαλύτερη Αλβανική μειονότητα στα νότια Βαλκάνια, θα λειτουργήσει ως παράγοντας μεγαλύτερης αποσταθεροποίησης.
Είναι γι’ αυτό που η κυβέρνηση και η ελληνική αστική τάξη, επιθυμούν διακαώς σήμερα αυτό που δεν έκαναν πριν 16 χρόνια, δηλ. μια συμφωνία για σύνθετη ονομασία, επικυρωμένη από τον ΟΗΕ. Ώστε να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα αντιστραφεί η προχωρημένη διεθνής καταγραφή της γείτονας ως «Μακεδονίας» και θα κατοχυρωθεί μια επίσημη σύνθετη ονομασία, με βάση τις αποφάσεις διεθνών οργανισμών.
Η κυβέρνηση Καραμανλή, ακόμα και τώρα επιχειρεί αυτό το φιάσκο της εξωτερικής πολιτικής των τελευταίων 16 χρόνων, να το στρογγυλέψει, και να σώσει κάτι από το γόητρο της, απαιτώντας μια ελάχιστη ικανοποίηση, δηλ. να της επιτρέψουν να λειτουργήσει ως «νονός» της γειτονικής χώρας, συμβιβαζόμενος όμως στο σκέλος της αποδοχής του όρου «Μακεδονία» ως συνθετικό μέρος του ονόματος.
Και ιδού το παράδοξο: αυτό το έκτρωμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής το πιστώνεται το ΛΑΟΣ και όχι η Αριστερά! Γιατί το ΛΑΟΣ, από μια ακραία εθνικιστική σκοπιά, εγκαλεί την κυβέρνηση για την προκλητική της ασυνέπεια…
Από την άλλη η Σλαβομακεδόνικη αστική τάξη, νοιάζεται για τη δική της εθνική επιβίωση και σταθεροποίηση. Η μισή της καρδιά ανησυχεί για τις εξελίξεις στο Κόσσοβο και τις αντιδράσεις της Αλβανικής μειονότητας, και η άλλη μισή αγωνιά για την κατάσταση της οικονομίας (36% επίσημη ανεργία, πλήρης εξάρτηση από ξένες επενδύσεις). Κι επειδή αδυνατεί να παραδεχθεί το δικό της φιάσκο, γραπώνεται από το όνομα, και το κραδαίνει προς πάσα κατεύθυνση.
Για τους εργαζόμενους και στις 2 πλευρές, οι εθνικιστικές διαμάχες δεν βελτίωσαν καθόλου την καθημερινή τους ζωή. Όμως υποχρεώθηκαν να υπομείνουν «πολύ καυγά για το τίποτα», ακριβώς γιατί από την αριστερά και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες απουσιάζουν οι ταξικές και διεθνιστικές προτάσεις στα «εθνικά ζητήματα».
Ο ΣΥΝ (ΣΥΡΙΖΑ) δια της επίσκεψης Αλαβάνου στην γειτονική χώρα, προσπαθεί να δώσει μαθήματα …υπεύθυνης πολιτικής στην κυβέρνηση! Το δε ΚΚΕ κάνοντας μια μακροσκελή ανάλυση για τους οξυμένους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή …καλεί την κυβέρνηση να ασκήσει πολιτική …ακυρώνοντας τα ιμπεριαλιστικά σχέδια!
Δυστυχώς και τα δύο κόμματα αδυνατούν να ανταποκριθούν στην ανάγκη για ανεξάρτητες, ταξικές διεθνιστικές πρωτοβουλίες.
Αδυνατούν να βάλουν μπροστά το δικό τους σχέδιο για το πώς μπορούν να έρθουν πιο κοντά οι εργαζόμενοι των δύο χωρών στην πάλη για τα κοινά προβλήματα. Στην πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, την λιτότητα, για αξιοπρεπείς μισθούς-συντάξεις, με κοινές δράσεις.
Με κοινές εκστρατείες για την απομόνωση των εθνικιστών και στις 2 πλευρές. Με πλήρη σεβασμό στις ιδιαιτερότητες και στα δικαιώματα των μειονοτήτων στην περιοχή (αλβανική, τουρκική κ.λ.π.) και την υπεράσπιση του δημοκρατικού δικαιώματος στον αυτοπροσδιορισμό.
Με κοινή πάλη για την απαλλαγή από τα ξένα στρατεύματα στην περιοχή, και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Με την πρόταξη του μοναδικού οράματος που μπορεί να απαλλάξει τα Βαλκάνια από τους εθνικισμούς, την αστάθεια, την φτώχεια και την εκμετάλλευση, του οράματος μιας εθελοντικής σοσιαλιστικής ομοσπονδίας.
Κομμάτι αυτού του σχεδίου είναι και το ζήτημα του ονόματος. Στηριγμένο όμως πάνω σε κάποιες βασικές αρχές. Οι εκπρόσωποι της ελληνικής αριστεράς μπορούν να αναφερθούν στις «ευαισθησίες» που υπάρχουν στην ελληνική πλευρά και στον κίνδυνο της ενίσχυσης των εθνικιστών, εξηγώντας όμως και τονίζοντας πως η τελική απόφαση για το όνομα ανήκει πρώτα και κύρια στους κατοίκους της γειτονικής μας χώρας, και καμιά δύναμη καταναγκασμού δεν είναι επιτρεπτή. Είναι σίγουρο πως στη βάση των κοινών συμφερόντων οι εργαζόμενοι των δύο χωρών, γρήγορα θα καταλήγανε σε κοινή πρόταση για την ονομασία, απλά και εύκολα εκεί που οι αστικές τάξεις για 16 χρόνια αδυνατούν, παίζοντας το χαρτί του εθνικισμού και στη μια και στην άλλη πλευρά.
Χριστίνα Ζιάκκα
____________
