Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε την Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2017 η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ), περίπου 9.000 φυσικά πρόσωπα και 14.000 νομικά πρόσωπα (εταιρείες) έχουν χρέη από 150.000 ευρώ και πάνω προς το Δημόσιο και Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης. Το συνολικό χρέος όλων ξεπερνά τα 100 δισ. ευρώ!
Στον παρακάτω πίνακα παρουσιάζονται τα συγκεντρωτικά στοιχεία (σε δισ. ευρώ)
πηγή: ΑΑΔΕ
Να σημειώσουμε τα εξής: στα παραπάνω πρόσωπα και εταιρείες (και άρα στα αναγραφόμενα ποσά) περιλαμβάνονται μόνο όσοι έχουν διακόψει την αποπληρωμή των χρεών τους για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από 12 μήνες. Δεν συμπεριλαμβάνονται δηλαδή όσοι έχουν υπαχθεί σε καθεστώς ρύθμισης χρεών με δόσεις, σε όσους έχει χορηγηθεί αναστολή καταβολής οφειλών και (προφανώς) όσοι έχουν διακόψει τις πληρωμές τους μόλις τους τελευταίους μήνες ή βρίσκονται κάτω από το όριο των €150.000 χρέους.
Με άλλα λόγια, το πραγματικό μη εξυπηρετούμενο ιδιωτικό χρέος προς το δημόσιο είναι κατά πολύ μεγαλύτερο. Παρ’ όλα αυτά, έστω λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα επίσημα στοιχεία που αναφέρουν 100 δισ. ευρώ, αξίζει να κάνουμε μερικές συγκρίσεις…
Λιγότερο από 1% του πληθυσμού ευθύνεται για το 1/3 του Δημοσίου Χρέους!
Με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, το 2ο τρίμηνο του 2017 «έκλεισε» με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας να βρίσκεται στο 175% του ΑΕΠ και σε απόλυτους αριθμούς, στα 308,5 δισ. ευρώ.
Την τελευταία δεκαετία κυβερνήσεις, τεχνοκράτες, τραπεζίτες, στελέχη και όργανα της ΕΕ προσπαθούν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι για το δημόσιο χρέος ευθύνονται βασικά η κοινωνία: ο τεράστιος αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, οι υπέρογκες αμοιβές τους, οι συντάξεις που έχουν φτάσει στα ύψη οι μικρομαγαζάτορες που δεν κόβουν αποδείξεις και γενικά το ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Η δημοσιοποίηση των παραπάνω στοιχείων από την ΑΑΔΕ μας οδηγεί κατ’ αρχήν στο συμπέρασμα ότι μόνο αυτά τα 100 δισ. χρέη προς το δημόσιο, αντιστοιχούν στο 1/3 του δημοσίου χρέους. Αν και οι 23.000 οφειλέτες δεν είναι φυσικά πρόσωπα (αν ήταν θα αντιστοιχούσαν στο 0,2% του πληθυσμού) μπορούμε σχηματικά να πούμε ότι πρόκειται για λιγότερο από το 1% του συνολικού πληθυσμού της χώρας που χρωστάνε αυτό το ποσό!
Μήπως τελικά δεν είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι;
Αν κάποιος ή κάποια δεν αναζητήσει αριθμούς και στοιχεία και κρατήσει μόνο τα λόγια και τις περιγραφές που κάνουν διάφοροι στα κανάλια, θα μείνει με την εντύπωση πως περίπου 2 στους 3 εργαζόμενους στην Ελλάδα είναι δημόσιοι υπάλληλοι, ότι τα τελευταία χρόνια γίνονται συνεχώς νέες προσλήψεις, ο δημόσιος τομέας μονίμως διογκώνεται και (λογικά) το δημόσιο σπαταλά για τους μισθούς όλων αυτών των στρατιών κοντά στο 50% του ΑΕΠ.
Κάπου στην ΕΕ υπάρχει μια χώρα που:
- Η απασχόληση στο δημόσιο τομέα ανέρχεται στο 17,5% του συνολικού εργατικού δυναμικού (στοιχεία ΟΟΣΑ για το 2013)
- Από το 2009 έως το 2015 ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων έχει μειωθεί περίπου κατά 20%, από 690 χιλ. σε 560 χιλ., με παράλληλη μείωση του κόστους κατά 31% (Eurofound, 2016)
- Δαπανά 15,8 δισ. ευρώ το χρόνο ή το 9,0% του ΑΕΠ ως μισθολογικό κόστος (στοιχεία 2015)
Αυτή η χώρα βρίσκεται κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο αναφορικά με τον μισθολογικό κόστος ως ποσοστό του ΑΕΠ (9,2%) και κάτω από τον μέσο όρο του ποσοστού των δημοσίων υπαλλήλων των χωρών-μελών του ΟΟΣΑ (19,3%).
Γνωρίζουμε ότι θα στενοχωρήσουμε τους διάφορους Τζήμερους, αλλά αυτή η χώρα είναι η Ελλάδα!
Να λοιπόν ποιοι φταίνε
Βασικά αυτά τα στοιχεία αποδεικνύουν το εξής: την ελληνική οικονομία την έριξαν στα βράχια οι καπιταλιστές και οι τραπεζίτες, όχι οι εργαζόμενοι, ούτε τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα. 100δις μόνο τα καθυστερούμενα χρέη των μεγαλο-οφειλετών, και πάνω από 100δις οι ενισχύσεις και οι εγγυήσεις που έλαβαν από το δημόσιο οι τράπεζες! Μιλάμε για τεράστια ποσά, που θα μπορούσαν να μεταμορφώσουν την ελληνική οικονομία!
Αντί για αυτό βλέπουμε συνέχιση της λιτότητας, χτύπημα των χαμηλών εισοδημάτων και των λαϊκών οικογενειών. Και όλα αυτά με προοπτική να συνεχίσουν μέχρι το 2060, όπου τότε (ίσως) να επιστρέψουμε στα επίπεδα του 2007-2008.
Κάποιοι βέβαια έχουν ήδη σπεύσει να πουν: «έχετε δίκιο για τα χρέη, όμως μπορεί να αφορούν και σε πρόσωπα ή εταιρείες που δεν έχουν τραπεζικά αποθέματα, εταιρίες που έχουν χρεωκοπήσει, άτομα που έχουν πεθάνει, κτλ, που θα βρεθούν τα 100 δισ.;».
Κατ’ αρχήν το ερώτημα είναι γιατί αυτά τα χρέη αφέθηκαν να φτάσουν σε αυτά τα δυσθεώρητα ύψη. Ένας πολίτης ελάχιστα μπορεί να χρωστάει στην εφορία και το κράτος έχει τρόπο να του κάνει τη ζωή αβίωτη, να του κατάσχει τους λογαριασμούς του, να του μπλοκάρει τις συναλλαγές, κτλ. Πως γίνεται αυτοί οι «κύριοι» να χρωστάνε δισεκατομμύρια και να συνεχίζουν να κινούνται;
Μια πολιτική πραγματικά προς το συμφέρον της κοινωνίας είναι η εθνικοποίηση όλης της περιουσίας αυτών των εταιριών, μαζί με την ατομική περιουσία των ιδιοκτητών τους. Δεν μπορεί μια κοινωνία ολόκληρη να γονατίζει κάτω από τη λιτότητα και μια μικρή ελίτ να συνεχίζει να κερδίζει και να ζει μέσα στη χλιδή.
Αυτά βέβαια δεν θα τα κάνει ποτέ μια κυβέρνηση όπως αυτή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ…
