Το κείμενο συζήτησης που ακολουθεί κατατέθηκε στη γενική συνέλευση του Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη από τους σ. Πάρη Μακρίδη, Γιάννη Πιστιόλη, Φοίβο-Σταύρο-Μακρίδη και Μαρία Παπαδοπούλου.
Το «πολιτειακό» ζήτημα
Τι θέλουμε να έρθει αν πέσει η κυβέρνηση;
Τις τελευταίες μέρες έχει αναπτυχθεί μια συζήτηση γύρω από το «πολιτειακό», όπως συνηθίζεται να λέγεται. Η συζήτηση αυτή έχει να κάνει με το αίτημα για Άμεση Δη-μοκρατία, το τι εννοούμε με αυτή και το τι θέση έχει αυτό το αίτημα για το κίνημά μας. Φυσικά αυτή η συζήτηση έχει σαν βάση της τον εξής προβληματισμό: ζητάμε να φύγουν. Ωραία, και αν φύγουν ποιος θα έρθει; Ο Σαμαράς; Μια «οι-κουμενική» κυβέρνηση; Μια κυβέρνηση συνεργασίας; Ή μήπως μια κυβέρνηση «τεχνοκρατών» και «προσω-πικοτήτων»; Για μας η απάντηση είναι τίποτα από όλα αυτά. Τότε τι θέλουμε;
Αρχικά πρέπει να πούμε ότι η συζήτηση αυτή έχει ξεκινήσει με λάθος τρόπο. Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο συγκεντρωθήκαμε στο ΛΠ είναι το έλλειμμα δημοκρατίας, υποστηρίζοντας ότι δεν έχει σημασία αν περάσει το Μεσοπρόθεσμο (!) αλλά μόνο το αν θα καταφέρουμε να πετύχουμε την άμεση δημοκρατία. Είναι όμως δυνατόν να υπάρχει άμεση δημοκρατία με Μνημόνιο; Είναι δυνατόν να πετύχουμε την «άμεση δημοκρατία» την ίδια ώρα που μας μειώνουν μισθούς, συντάξεις, που μας «χτυπάνε» από κάθε μεριά και που καταργούν το δικαίωμα στις Συλλογικές Συμβάσεις ακόμα και στο συνδικαλισμό; Π.χ. Ακόμα κι αν εμείς καταφέρουμε να φτιαξουμε μια συνέλευση που θα λειτουργεί με βάση την πραγματική άμεση δημοκρατία, ενώ γύρω μας θα συνεχίσει να εφαρμόζεται η ίδια πολιτική, αυτό το εγχείρημα είναι προορισμένο να αποτύχει. Η αντίληψη αυτή τείνει να μετατρέψει την άμεση δημοκρατία σε αυτοσκοπό, σε μια μεταφυσική οργανωτική δομή, που δεν πατάει στην πραγματικότητα.
Για μας έχει μεγάλη σημασία να μην περάσει το Μεσοπρόθεσμο γιατί αυτό θα ήταν μια μεγάλη νίκη για το κίνημα που θα το γέμιζε αυτοπεποίθηση και θα έθετε τις βάσεις για νέες διεκδικήσεις. Ο αγώνας για οικονομικές διεκδικήσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με αυτόν για πολιτικές. Όταν τα βάζουμε με το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο τα βάζουμε αναγκαστικά με την κυβέρνηση. Οικονομία και πολιτική δεν διαχωρίζονται τεχνητά αλλά η πάλη και στα δύο πεδία διαπλέκεται και αλληλοκαθορίζεται.
Βέβαια η απάντηση στο ερώτημα «αν θα φύγουν τι θα ακολουθήσει;» δεν είναι εύκολη. Σίγουρα αν καταφέρουμε να τους ρίξουμε θα είναι μια τεράστια νίκη του κινήματος, που θα καταστήσει το λαϊκό παράγοντα καθοριστικό κομμάτι του πολιτικού σκηνικού. Σίγουρα οι επόμενες κυβερνήσεις θα σκέφτονται δυο και τρεις φορές τι μέτρα θα προσπαθήσουν να περάσουν και ίσως κάνουν κάποιες φιλολαϊκές παραχωρήσεις, όπως έγινε και στην Αργεντινή το 2002. Κι αυτό είναι από μόνο του μια μεγάλη κατάκτηση.
Όμως είναι επίσης σίγουρο ότι ακόμα κι αν καταφέρουμε να τους ρίξουμε και να τους αναγκάσουμε σε υποχωρήσεις, αυτό που θα δώσουν με το ένα χέρι σήμερα, θα προσπαθήσουν να το πάρουν με το άλλο, αύριο. Η απάντηση ότι όποιος και να έρθει θα φοβάται το λαϊκό κίνημα είναι σωστή αλλά μόνο εν μέρει, γιατί εμείς δεν είμαστε εδώ επειδή θέλουμε κάποιον να πάρει λιγότερο σκληρά μέτρα ή να κάνει κάποιες παραχωρήσεις. Στη συζήτηση πρέπει να μπαίνει διαρκώς το τι πραγματικά θέλουμε κι αυτό θα καθορίζει το πώς θα το πετύχουμε. Ξέροντας το τι θέλουμε θα καταλάβουμε και το «ποιος» θα το προσφέρει.
Εμείς υποστηρίζουμε ότι όποια κυβέρνηση έρθει, εφόσον κινείται στα πλαίσια αυτού του συστήματος, θα εφαρμόζει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό (ανάλογα με τη δύναμη του κινήματος) μέτρα σε βάρος της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Ζητάμε για παράδειγμα, διαγραφή του χρέους. Ποια κυβέρνηση θα το έκανε αυτό; Ποιος θα τολμούσε να τα βάλει με Γερμανούς, Γάλλους και Έλληνες τραπεζίτες; Ποιος θα εφάρμοζε μια πραγματική διαγραφή του χρέους; Ποιος θα αύξανε τη φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο[1] και θα εθνικοποιούσε τις τράπεζες[2] έτσι ώστε να βρεθούν τα λεφτά (που όντως υπάρχουν!) για να επενδυθούν σε τομείς που θα ευνοήσουν τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους άνεργους κλπ;
Ένα τέτοιο οικονομικό πρόγραμμα θα μπορούσε να εφαρμοστεί μόνο από μια διαφορετική πολιτική οργάνωση της κοινωνίας. Μια οργάνωση που θα στηρίζεται στις λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες, τις γειτονιές, τα πανεπιστήμια και τους εργασιακούς χώρους. Που θα στηρίζεται δηλαδή στα λαϊκά στρώματα και όχι στα μεγάλα συμφέροντα. Μια οργάνωση που οι συνελεύσεις θα εκλέγουν αντιπροσώπους όχι κάθε 4 χρόνια αλλά θα τους ελέγχουν σε διαρκή βάση και θα έχουν την εξουσία να τους ανακαλούν ανά πάσα στιγμή! Αντιπροσώπους που δεν θα παίρνουν 10.000 € το μήνα, όπως οι σημερινοί βολεμένοι βουλευτές, αλλά το μέσο μισθό του εργαζόμενου. Με συντονισμό ανά περιοχή, ανά πόλη, και πανελλαδικά σε ένα συντονιστικό των αντιπροσώπων που θα συζητάει την κατεύθυνση της κοινωνίας. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει η άμεση δημοκρατία, με έναν τρόπο ουσιαστικό και πραγματικό.
Σίγουρα δεν έχουμε την αυταπάτη ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει άμεσα, αλλά πρέπει να μπει στη συζήτηση για να αρχίσουμε να προετοιμάζουμε το κίνημά μας γι’ αυτούς τους στόχους.
________
