Της Αθηνάς Καρυάτη,
Νέα Διεθνιστική Αριστερά (ΝΕΔΑ)– αδελφή οργάνωση του «Ξ» στην Κύπρο
Σε δοκιμασία μπήκε η συμμαχική κυβέρνηση (ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ) της Κύπρου τις τελευταίες εβδομάδες με αφορμή από τη μια την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό και από την άλλη την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ιδιωτικοποίηση των τριών ημικρατικών οργανισμών, ΑΗΚ (εταιρεία ηλεκτρισμού) CYTA (τηλεπικοινωνίες) και Οργανισμό Λιμένων.
Η επανέναρξη των συνομιλιών μεταξύ ελληνοκυπριακής (ε/κ) και τουρκοκυπριακής (τ/κ) πλευράς στις αρχές Φλεβάρη, με την υιοθέτηση ενός κοινού ανακοινωθέντος, ξανάνοιξε την συζήτηση στην κυπριακή κοινωνία για την πιθανότητα λύσης στο εθνικό ζήτημα. Το ίδιο το κοινό ανακοινωθέν, κινείται στο ίδιο πνεύμα με παλαιότερες αποφάσεις που έχουν εγκριθεί από τις δυο πλευρές και με αυτή την έννοια δεν συνιστά τίποτα καινούργιο.
Το ΔΗΚΟ, ιστορικά ανήκει στο τμήμα εκείνο της κυπριακής πολιτικής σκηνής που είναι γενικά αρνητικό ως προς ένα «συμβιβασμό» για την εύρεση λύσης στο Κυπριακό. Έτσι, με αφορμή το κοινό ανακοινωθέν, το ΔΗΚΟ, πήρε την απόφαση (με μικρή πλειοψηφία και σημαντικές εσωκομματικές αντιδράσεις) να σταματήσει να συμμετέχει στην κυβέρνηση και να αποσύρει τους 4 υπουργούς του. Στη συνέχεια είχαμε την πρωτοφανή απόφαση παραίτησης όλων ανεξαιρέτως των μελών του υπουργικού συμβουλίου (κατόπιν εντολής του ίδιου του προέδρου Αναστασιάδη). Ο Αναστασιάδης ζήτησε στην συνέχεια από τους υπουργούς να παραμείνουν στις θέσεις τους μέχρι τις 15/3, οπότε και θα προχωρήσει σε ανασχηματισμό.
Οι εσωτερικές αντιθέσεις του ΔΗΚΟ εμφανίστηκαν και στο θέμα του νομοσχεδίου για τις ιδιωτικοποιήσεις. Την πρώτη φορά που το νομοσχέδιο κατατέθηκε στην Βουλή, απορρίφθηκε, καθώς η μισή κοινοβουλευτική ομάδα του ΔΗΚΟ απείχε από την ψηφοφορία, παρά το γεγονός πως ο πρόεδρος του κόμματος ψήφισε υπέρ του νομοσχεδίου. Τελικά, την δεύτερη φορά που κατατέθηκε το νομοσχέδιο, με εντελώς δευτερεύουσες τροποποιήσεις και ενώ η σημαντικότερη τροποποίηση που είχε ζητήσει το ΔΗΚΟ (διατήρηση του εργασιακού καθεστώτος) απορρίφτηκε, σύσσωμη η κοινοβουλευτική του ομάδα το υπερψήφισε.
Η ιδιωτικοποίηση των ημικρατικών οργανισμών αποτελεί σκάνδαλο, καθώς γίνεται με πρόσχημα την μείωση του δημόσιου χρέους, όταν και οι 3 οργανισμοί που ιδιωτικοποιούνται είναι κερδοφόροι, έχουν αποδώσει πάνω από 1 δις ευρώ έσοδα στο κράτος τα τελευταία 5 χρόνια, ενώ στην περίπτωση της ΑΗΚ η μισθοδοσία των εργαζομένων προέρχεται από τα έσοδα της εταιρείας και όχι τον κρατικό προϋπολογισμό.
Επιπλέον, ο Αναστασιάδης είχε δεσμευτεί πριν ένα χρόνο, όταν ανέλαβε την προεδρία, πως δεν θα προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις και μάλιστα είχε υπογράψει σχετική συμφωνία με το ΔΗΚΟ προκειμένου να εξασφαλίσει την συμμετοχή του στην κυβέρνηση.
Οι αντιδράσεις των εργαζομένων ήταν αυτή την φορά δυναμικές, αν και καθυστερημένες. Οι εργαζόμενοι στην ΑΗΚ προχώρησαν σε απεργία μιας βδομάδας, στην CYTA 3 ημέρες ενώ οι εργαζόμενοι στα λιμάνια απείχαν για έναν μήνα από υπερωρίες και προχώρησαν και σε 48ωρη απεργία.
Οι συγκεντρώσεις που διοργανώθηκαν ήταν μαζικές και δυναμικές. Όμως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έκανε από την αρχή ότι ήταν δυνατόν για να φρενάρει τις αντιδράσεις. Αμέσως μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, οι γραφειοκράτες διευκρίνισαν πως δεν έχουν σκοπό να καλέσουν άλλες απεργίες αλλά… «ο αγώνας θα συνεχιστεί»!
Εκτός από το συνδικαλιστικό επίπεδο βέβαια, τραγική ήταν και η στάση της Αριστεράς, με το ΑΚΕΛ να τίθεται μεν φραστικά ενάντια στο νομοσχέδιο, αλλά την ίδια ώρα, τη μια να ζητά «επαναδιαπραγμάτευση», την άλλη «άλλους τρόπους για να βρεθούν οι πόροι» κοκ. Στο δε κινηματικό επίπεδο, η εργατική συνομοσπονδία που ελέγχει το ΑΚΕΛ, η ΠΕΟ, δεν έκανε καμία συγκεκριμένη πρόταση για το πως θα προχωρήσει το κίνημα και ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα του.
Το βέβαιο είναι πως ο μόνος τρόπος για να σταματήσει το συνεχές χτύπημα του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και η αύξηση της ανεργίας, ο μόνος τρόπος για να βγούμε από την οικονομική κρίση και να αρχίσουμε να βάζουμε τις βάσεις για μια πραγματική επίλυση του εθνικού προβλήματος, είναι η σύγκρουση με τις πολιτικές λιτότητας και η ανατροπή του συστήματος που τις γεννά. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει το χτίσιμο μιας νέας, πραγματικά επαναστατικής και διεθνιστικής Αριστεράς – αυτό για το οποίο παλεύει η ΝΕΔΑ στην Κύπρο.
