Του Γιάννη Πιστιόλη
Μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία, η Κύπρος προσέφυγε στον μηχανισμό χρηματοδότησης της ΕΕ. Τις μέρες αυτές θα βρεθεί στην Κύπρο κλιμάκιο της Τρόικας, όπου θα συζητηθούν οι όροι που θα διέπουν τη συμφωνία. Σύμφωνα με εκτιμήσεις το κόστος «διάσωσης» για τις Κυπριακές Τράπεζες θα ανέλθει στα 8 με 10 δις €, ποσό που αντιστοιχεί περίπου στο μισό ΑΕΠ της χώρας.
Τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι στα τέλη του 2011 το δημόσιο έλλειμμα διαμορφώθηκε στα 1,11 δισ. ευρώ (6,3% του ΑΕΠ). Το δημόσιο χρέος έφτασε τα 12,72 δισ. από 10,65 δισ. το 2010. Την ίδια ώρα η φοροδιαφυγή του κεφαλαίου αγγίζει το 1,54 δις € δηλαδή κοντά στο 8,4% του ΑΕΠ ενώ για κοινωνικές δαπάνες και παροχές το Κυπριακό κράτος ξόδεψε 1,3 δις € (7,1% του ΑΕΠ)!
Η «Αριστερά»… του Μνημονίου;
Σε δηλώσεις του ο αναπληρωτής κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ, Σταύρος Ευαγόρου, έσπευσε να δηλώσει πως «δεν αναμένεται να επιβληθούν στην Κύπρο, μνημονιακοί όροι όπως έγινε στην Ελλάδα».
Ασφαλώς η Ελλάδα είναι ακραία περίπτωση επιβολών βάρβαρων πολιτικών λιτότητας, όμως αυτό που προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ είναι να κρύψει το πόσο σκληρές μέρες περιμένουν τους Έλληνες εργαζόμενους, νεολαία και συνταξιούχους.
Ήδη εξαρχής στελέχη της ΕΚΤ δηλώνουν πως δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο αν η Κύπρος θα χρειαστεί οικονομική βοήθεια μόνο για τις τράπεζες ή ένα πιο ευρύ πακέτο διάσωσης στα πρότυπα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών του Νότου. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, θα κοιτάξει για μια ακόμη φορά, σε αγαστή συνεργασία με το κυπριακό κεφάλαιο, να φορτώσουν την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων, να τους υποχρεώσουν να πληρώσουν αυτοί για την κρίση που προκαλεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε πως μέχρι τις 30 Ιουνίου η Κύπρος χρειάζεται κονδύλια της τάξης του 10% του ΑΕΠ της για την διάσωση της δεύτερης μεγαλύτερης τράπεζας της χώρας της Λαϊκής Τράπεζα.
Χριστόφιας… όπως Παπανδρέου!
Σε μια σειρά από άρθρα στο Ξεκίνημα έχουμε αναφέρει πως η κυβέρνηση Χριστόφια εδώ και καιρό λειτουργεί σαν πλήρης σύμμαχος του κεφαλαίου στην Κύπρο. Ήδη μέσα στο 2011 έχει επιβάλλει μια σειρά από μέτρα τα οποία έχουν ήδη συρρικνώσει το βιοτικό επίπεδο των Κύπριων εργαζομένων με 2 εσωτερικά «μνημόνια».
Την περίοδο Σεπτέμβρη – Δεκέμβρη του 2011 η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ με δικαιολογία την οικονομική κρίση και την απειλή του ΔΝΤ πέρασε δυο πακέτα μέτρων που μείωσαν συνολικά το μισθό των παλαιών δημοσίων υπαλλήλων κατά 6,75% και των νεοεισερχόμενων εργαζομένων 10%. Πάγωσε τους μισθούς των δημοσίων και την ΑΤΑ (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή) για δύο χρόνια, αύξησε το ΦΠΑ από 15 σε 17% και μείωσε τις κρατικές δαπάνες κατά 10%, ενώ σκοπεύει να απολύσει πάνω από 5000 υπαλλήλους. Κι όλα αυτά από μια κυβέρνηση που μιλά στο όνομα της Αριστεράς και του… μαρξισμού!
Πώς οφείλει η Αριστερά να κυβερνάει;
Μετά από όλα αυτά δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη η κίνηση της κυβέρνησης Χριστόφια να προσφύγει στο Μηχανισμό Στήριξης αφού έχει υποκύψει πλήρως στις πιέσεις του ευρωπαϊκού και κυπριακού κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, έτσι κι αλλιώς τα προηγούμενα χρόνια, η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ έκοβε μισθούς και συντάξεις και την ίδια στιγμή έδινε παροχές, κίνητρα και επιδοτήσεις στους τομείς που αντιμετώπιζαν βαθιά κρίση, όπως τον τραπεζιτικό, τις κατασκευές, τον τουρισμό κλπ.
Όμως η Αριστερά δεν μπορεί παρά να έχει μια μόνο απάντηση στην κρίση που προκαλεί το καπιταλιστικό σύστημα: το πέρασμα αυτών των τομέων ή βιομηχανιών στην ιδιοκτησία της κοινωνίας κάτω από συνθήκες εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, έτσι ώστε να εξυπηρετούν την κοινωνία αντί να καταστρέφουν τις ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων.
Αν, αντίθετα, μια κυβέρνηση της Αριστεράς αρνείται αυτό το έργο, τη σύγκρουση δηλαδή με το μεγάλο κεφάλαιο, ακόμα και αν έχει τις πιο καλές προθέσεις, τελικά θα υποταχθεί στην πίεση κεφαλαίου και θα καταλήξει να παίρνει αντιλαϊκά μέτρα, ανατρέποντας τις αρχές και τις διακηρύξεις της.
Αυτό είναι που δυστυχώς κάνει η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ σήμερα. Και αυτός είναι και ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα, την επόμενη περίοδο, με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα καθώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, μιλά πάντα με τα καλύτερα λόγια για τα «επιτεύγματα» της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ, χωρίς ποτέ να αναφέρεται στις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζει.
Διεθνισμός
Τέλος δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τη σημασία του πανευρωπαϊκού αγώνα των εργαζομένων. Ο διεθνισμός είναι ένα κρίσιμης σημασίας όπλο στα χέρια των εργαζομένων. Η Αριστερά, και ιδιαίτερα μια κυβέρνηση της Αριστεράς, έχει πρώτιστο καθήκον να στραφεί στη συμπαράσταση, αλληλεγγύη, κοινούς στόχους, κοινούς αγώνες των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη. Με πανευρωπαϊκές απεργίες, διαδηλώσεις και συντονισμό οι εργαζόμενοι μπορούν να φέρουν καίρια χτυπήματα στις πολιτικές του κεφαλαίου με στόχο την τελική ανατροπή του. Το σύνθημα «κανένας μόνος» του πρέπει να γίνει κτήση των εργατικών, νεολαιίστικων και λαϊκών κινημάτων απ’ άκρη σ’ άκρη, σε όλη την Ευρώπη αλλά και διεθνώς.
