Ο ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει σε συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ένα κόμμα που προέκυψε μέσα από διάσπαση της ΝΔ – και που επομένως είναι κόμμα πιστό στο καπιταλιστικό σύστημα, και το οποίο διαπερνά η λογική του κεφαλαίου και των «δυνάμεων της αγοράς». Η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με ένα τέτοιο κόμμα αποτελεί ασφαλώς μια επικίνδυνη παγίδα!
Το θέμα βέβαια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σ’ αυτή τη συνεργασία αφού η ηγεσία του ΚΚΕ ξεκαθάρισε με κάθε τρόπο και σε όλους τους τόνους ότι αρνείται οποιαδήποτε μορφή συνεργασίας συμπεριλαμβανομένης της παροχής ψήφου ανοχής ή εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί αρνήθηκε το ΚΚΕ
Το ΚΚΕ δικαιολογεί αυτή του την άρνηση με το γεγονός ότι υπάρχουν ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές.
Τι εμπόδιζε όμως το ΚΚΕ να πει «ναι, υπό όρους» στην συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ; Τι το εμπόδιζε να θέσει σαν απαραίτητους όρους για μια πιθανή συνεργασία μια σειρά μέτρων υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων και ενάντια στην κυριαρχία και εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου;
Μ’ αυτό τον τρόπο θα διατηρούσε τη διαφορετικότητά του, την ιδεολογική και πολιτική του ανεξαρτησία, αλλά ταυτόχρονα θα άπλωνε το χέρι στην αριστερή βάση του ΣΥΡΙΖΑ και στα εκατομμύρια των εργαζομένων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για να απαλλαγούν από τη βαρβαρότητα των Τροϊκανών.
Υπερήφανο ΚΚΕ
Το ΚΚΕ δηλώνει υπερήφανο που κράτησε τις δυνάμεις του και τις αύξησε ελαφρώς σε σχέση με τον Ιούνη του 2012.
Στην πραγματικότητα έπιασε πάτο – 3% κάτω από τις εκλογές του Μάη του ’12, κάτω από το μισό των ποσοστών του… 1981!
Είναι δυνατό ένα «κομμουνιστικό κόμμα» που είναι υποτίθεται υπέρ της επανάστασης, την ώρα της πιο βαθιάς κρίσης, της καταστροφής της κοινωνίας και της επέλασης της βαρβαρότητας, να δηλώνει χαρούμενο με το 5,4%; Ένα επαναστατικό κόμμα θα έπρεπε σ’ αυτές τις συνθήκες να είχε απογειωθεί (όπως π.χ. οι Μπολσεβίκοι το ’17). Αλλά αντί να προσπαθεί να δει ποιο είναι το λάθος στην πολιτική του, δηλώνει ικανοποίηση.
Τι σημαίνει «συνεργασία»
Το ΚΚΕ μπορούσε λοιπόν να προτείνει στον ΣΥΡΙΖΑ ένα ελάχιστο, καθαρά ταξικό-φιλεργατικό πρόγραμμα σαν απαραίτητη προϋπόθεση για συνεργασία.
Ενδεικτικά, θα μπορούσε να προτείνει, σαν ελάχιστη βάση για συνεργασία, μια σειρά θέματα όπως τα ακόλουθα: αποκατάσταση βασικού μισθού, συντάξεων και εργασιακών σχέσεων· μαζικές επενδύσεις σε παιδεία και υγεία· κατάργηση ΤΑΙΠΕΔ· επανεθνικοποίηση όλων των ιδιωτικοποιημένων δημόσιων επιχειρήσεων· πέρασμα του τραπεζικού συστήματος στην ιδιοκτησία, τον έλεγχο και τη διαχείριση των εργαζομένων, κλπ.
Θα μπορούσε, παράλληλα με την ελάχιστη συμφωνία, να δηλώσει τη διαφωνία του με την πρόθεση παραμονής του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωζώνη, με την κατανόηση (και τη δημόσια εξήγηση) ότι κατά τη γνώμη του ΚΚΕ αν ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρούσε στα πιο πάνω το θέμα θα λυνόταν από μόνο του (η Ελλάδα δηλαδή θα βρισκόταν εκτός Ευρωζώνης). Ή θα μπορούσε να δηλώνει τη διαφωνία του με το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επεδίωκε την πλήρη διαγραφή του χρέους αλλά μόνο μέρος του…
Ποιος θα κέρδιζε από μια τέτοια στάση;
Σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ αρνιόταν, η ηγεσία του θα έμενε εκτεθειμένη και η απήχηση του ΚΚΕ στην κοινωνία, αλλά και στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, θα εκτινασσόταν.
Σε περίπτωση που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποδεχόταν το πλαίσιο του ΚΚΕ, η απήχηση του ΚΚΕ θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη, γιατί η κοινωνία θα κέρδιζε από μια πιο αριστερή πολιτική από την κυβέρνηση της Αριστεράς αλλά και γιατί οι εργαζόμενοι θα πιστώνανε σε μεγάλο βαθμό στο ΚΚΕ αυτή την αριστερή πολιτική.
Έτσι, και στη μία και στην άλλη περίπτωση το ΚΚΕ θα έβγαινε κερδισμένο. Γιατί όλη η ουσία της «επαναστατικής πολιτικής» είναι να μπορείς να πείσεις τις μάζες, τα εκατομμύρια, για την επαναστατική πολιτική. Δεν είναι να είσαι αποκλεισμένος σε «κενό οξυγόνου» για να διατηρείς την καθαρότητα σου.
Ασταθής κυβέρνηση με ΑΝΕΛ
Συμπεριφερόμενη «έξυπνα» η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε στη διάρκεια της προεκλογικής συνεργασίας το ΚΚΕ σε συνεργασία, αυτό αρνήθηκε κι έτσι στα μάτια της κοινωνίας η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ έγινε μονόδρομος και το ΚΚΕ δεν μπορεί καν να κάνει κριτική γι’ αυτό.
Παρόλα αυτά, όμως, στην βάση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στους εργαζόμενους και την κοινωνία, πρέπει να είναι καθαρό ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα είναι ασταθής. Δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά.
Οι ΑΝΕΛ μπορεί να συμφωνήσουν σε μια σειρά φιλολαϊκά μέτρα και μέτρα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, σε πρώτη φάση, αλλά το κεντρικό ζήτημα που θα προκύψει αργά ή γρήγορα θα αφορά το θέμα της δομής της οικονομίας. Θα αφορά το θέμα των πολιτικών που φορολογούνε τον πλούτο και που «κτυπάνε» τα κέρδη των επιχειρήσεων και των πολυεθνικών, θα αφορά το θέμα των εθνικοποιήσεων, του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και της πραγματικής δημοκρατίας στη βάση της κοινωνίας.
Αυτά τα θέματα δεν έχουν αφαιρετικό ή ακαδημαϊκό χαρακτήρα! Χωρίς τέτοια μέτρα η οικονομία δεν πρόκειται να μπει στο δρόμο της ανάπτυξης – και χωρίς ανάπτυξη η κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί, προκαλώντας έτσι μεγάλους κοινωνικούς και πολιτικούς τριγμούς. Αυτοί θα αντανακλώνται στο εσωτερικό της κυβέρνησης συνεργασίας και θα προκαλούν κρίση στις γραμμές της.
Προετοιμασία για την επερχόμενη κρίση
Γι’ αυτό στην πραγματικότητα ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να προετοιμάζεται για την επερχόμενη κρίση με τους ΑΝΕΛ. Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να γίνει αυτή η προετοιμασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προβάλλει σε διαρκή και μόνιμη βάση ένα πρόγραμμα που να υπηρετεί με συνέπεια τα συμφέροντα των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, που στην ουσία σημαίνει ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα – κάτι βέβαια που η ηγεσία έχει δείξει πως δεν έχει πρόθεση να κάνει, παρά μόνο κάτω από την τεράστια πίεση της βάσης του κόμματος και της κοινωνίας.
Αν και όταν οι ΑΝΕΛ ξεκαθαρίσουν την άρνησή τους να στηρίξουν μια τέτοια πολιτική και τέτοιου είδους μέτρα υπέρ των εργαζομένων και των φτωχών κι ενάντια στην άρχουσα τάξη, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να καταφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία, σε πρόωρες εκλογές.
Τότε, και μόνο μ’ αυτό τον τρόπο, τα πλατιά λαϊκά στρώματα (κι όχι μόνο οι πρωτοπόροι και τα στελέχη της Αριστεράς) θα έχουν κατανοήσει ότι οι εκλογές είναι απαραίτητες: γιατί οι ΑΝΕΛ είναι εμπόδιο στην εφαρμογή των πολιτικών που υπηρετούν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να αυξήσει παραπέρα τη δύναμη του, για μια αυτοδύναμη κυβέρνηση και για ένα συνεπές αριστερό πρόγραμμα!
Το θέμα είναι αν θέλει! Τα εργατικά και λαϊκά στρώματα της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα θέλουν! Το «ερώτημα» αφορά το ηγετικό κέντρο!
