Η καρέτα-καρέτα είναι ένα από τα εφτά είδη θαλάσσιων χελωνών που υπάρχουν στον πλανήτη. Περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στον ανοιχτό ωκεανό και σε ρηχά παράκτια ύδατα, ενώ σπάνια βγαίνει στη στεριά, με εξαίρεση τις θηλυκές όταν φτιάχνουν φωλιές για να γεννήσουν τα αυγά τους. Μία θηλυκή χελώνα γεννάει αυγά κάθε δύο-τρία χρόνια. Με το που σκάνε τα αυγά, τα μικρά χελωνάκια ξεκινάνε το ταξίδι τους προς την θάλασσα, ταξίδι γεμάτο εμπόδια και «εχθρούς» όπως οι γλάροι, τα καβούρια, τα ψάρια αλλά και η ανθρώπινη δραστηριότητα.
Χαρακτηριστικό της δυσκολίας επιβίωσης των μικρών χελώνων είναι ότι από τα 1000 χελωνάκια που θα γεννηθούν, μόλις το ένα θα επιβιώσει και θα ενηλικιωθεί!
Τα χελωνάκια που θα ενηλικιωθούν, θα επιστρέψουν πολλά χρόνια μετά, στην ίδια παραλία που γεννήθηκαν τα ίδια, για να γεννήσουν. Έτσι, για τη διαιώνιση και την προστασία του είδους, είναι πολύ σημαντικό να προστατεύουμε τις παραλίες που γεννούν οι χελώνες και να μην προκαλούμε αλλαγές στο οικοσύστημά τους.
Εκτός βέβαια, αν έχουμε ξενοδοχείο σε μία τέτοια παραλία και γόνοι πλούσιων οικογενειών, μας επιλέξουν για τη δεξίωση του γάμου τους. Τότε αλλάζει το πράμα…
Η μάχη για τον Ακάμα
Κάτι τέτοιο πρέπει να σκέφτηκαν οι ιδιοκτήτες ξενοδοχείου στην παραλία Άνασσα, στην Κύπρο, στην περιοχή του Ακάμα, όταν ανέλαβαν τη δεξίωση ενός γάμου εκατομμυριούχων και ξεκίνησαν εργασίες στην παραλία όπου αναπαράγονται πράσινες χελώνες και καρέτα – καρέτα!
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι το τι γυρεύει ένα ξενοδοχείο σε περιοχή Natura. Ο Ακάμας είναι το μοναδικό «εθνικό πάρκο», προστατευόμενο, στο άκρο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού (επαρχία Πάφου) – ένα κόσμημα για την Κύπρο, την οποία η τουριστική ανάπτυξη έχει τσιμεντώσει από τη μια άκρη μέχρι την άλλη.
Επί δεκαετίες οι άνθρωποι της Αριστεράς και των κινημάτων που σέβονται το περιβάλλον πάλευαν για να μη γίνει και ο Ακάμας άσφαλτος και τσιμέντο. Επί δεκαετίες οι ξενοδόχοι παλεύανε για να μπορέσουν να κάνουν «επενδύσεις» και να χτίσουν μονάδες εκεί. Τελικά τα καταφέρανε. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα.
Μπουλντόζες και φαγάνες ισοπέδωσαν τμήμα της παραλίας (που υποτίθεται πως προστατεύεται) για να στηθεί εξέδρα και να «τροποποιηθεί» η παραλία για να υποδεχτεί τους πλούσιους καλεσμένους.
Οι εργασίες έγιναν δίπλα σε φωλιές χελώνων, οι οποίες φυσικά καταστράφηκαν -και μαζί τους και η περίφραξη του χώρου για την προστασία τους- ενώ υπάρχουν και βίντεο με μικρά χελωνάκια να προσπαθούν να φτάσουν στη θάλασσα υπό των ήχο των μηχανημάτων! Οι εργασίες αυτές βέβαια είναι πιθανό να είναι μη αναστρέψιμες, που σημαίνει ότι οι χελώνες δεν θα καταφέρουν να επιστρέψουν και να γεννήσουν ξανά σε αυτό το σημείο!
Χλιδάτος γάμος, λοιπόν, σε ειδυλλιακό τοπίο και, γιατί όχι, με ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα απέναντι… Τι αξία έχει η προστασία ενός απειλούμενου είδους μπροστά σ’ αυτό;
Πώς τα «καταφέρνουνε»;
Πώς όμως γίνεται, να αποφασίζει κάποιος να επέμβει σε μία περιοχή Natura, να θέτει σε κίνδυνο ένα απειλούμενο είδος και να γίνεται αντιληπτός μόνο αφού έχει προκαλέσει τόσο μεγάλη ζημιά;
Με τις κατάλληλες σχέσεις, δόσεις γραφειοκρατίας, θράσους και τραμπουκισμού, με κίνητρο τα τεράστια κέρδη και με πρόσχημα την ανάπτυξη από τις τουριστικές δραστηριότητες, όλα γίνονται!
Καταρχήν πρέπει να πούμε ότι η είδηση έγινε γνωστή (τόσο στην κοινωνία όσο και στις Αρχές) από τα social media, όταν εξοργισμένοι χρήστες ανάρτησαν φωτογραφίες. Οπότε και ξεκίνησε το θέατρο του παραλόγου. Πετώντας από εδώ και από ‘κει το μπαλάκι των ευθυνών, κατέληξε τελικά στην Έπαρχο Πάφου, Μαίρη Λάμπρου, η οποία δήλωσε ότι είχε δώσει άδεια για τις εργασίες, με… αυστηρούς όρους για να μην αλλοιωθεί η περιοχή!
Πέρα από το ότι έτσι κι αλλιώς είναι προκλητικό να επιτρέπεις εργασίες με μπουλντόζες σε παραλία με χελώνες(!!) το ερώτημα που γεννιέται και δεν έχει απαντηθεί είναι, ποιοι ήταν αυτοί οι αυστηροί όροι και με ποιόν ακριβώς τρόπο έλεγξε η Έπαρχος ότι θα τηρηθούν;
Ακόμα όμως και όταν έγιναν γνωστές οι καταστρεπτικές εργασίες, οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου διατήρησαν το θράσος τους. Ένα θράσος που το συναντάς μόνο στους πλούσιους που πιστεύουν ότι το χρήμα συνεπάγεται και δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν και όπως το θέλουν.
Αφού λοιπόν στάλθηκαν επιθεωρητές στην περιοχή και ζήτησαν να σταματήσουν τα έργα, οι τελευταίοι απειλήθηκαν και εκδιώχθηκαν, ενώ τα έργα συνεχίστηκαν και την επόμενη ημέρα! Μετά από επέμβαση της Αστυνομίας, τα έργα σταμάτησαν, η εξέδρα που είχε στηθεί όμως παρέμεινε, για να θυμίζει τη βαρβαρότητα και την αδιαφορία που γεννάει το κέρδος!
Και όταν πια οι ιδιοκτήτες αναγκάστηκαν να αποδεχτούν την ήττα τους και να σταματήσουν τα έργα, φυσικά δεν θα μπορούσαν να πουν ανοιχτά ότι έσφαλαν. Έτσι, με μία δήλωση, έριξαν την ευθύνη τις Αρχές:
«Είμαστε σε θέση να διαβεβαιώσουμε ότι ουδεμία ζημιά ή επιβάρυνση του περιβάλλοντος έχει υπάρξει από τις ενέργειες μας. Διαπιστώνοντας όμως ότι υπάρχει σύγχυση όσον αφορά τον φορέα που έχει την αρμοδιότητα να παραχωρεί τις σχετικές άδειες, έχουμε τερματίσει τις όποιες εργασίες, έχουμε ενημερώσει σχετικά τους ενδιαφερόμενους και θα σεβαστούμε πλήρως τις όποιες αποφάσεις και υποδείξεις των Αρχών».
Μετά τους τραμπουκισμούς στους ελεγκτές, έρχεται και ο «σεβασμός»…
Κι ο κοινοτάρχης με τους ξενοδόχους
Βέβαια, όταν έχεις λεφτά, έχεις και συμμάχους. Ο κ. Χριστοδούλου, ο κοινοτάρχης Νέου Χωριού, που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από την επίμαχη παραλία, έσπευσε να δηλώσει τη συμπαράστασή του στους ιδιοκτήτες, λέγοντας ότι δεν καταστράφηκε καμία φωλιά χελώνας (αυτός ξέρει) και ότι προκλήθηκε αδικαιολόγητος θόρυβος (φυσικά) που βλάπτει τον… ποιοτικό τουρισμό!
Γιατί, αν δεν είναι ποιοτικός τουρισμός μία εξέδρα στην αμμουδιά, σε περιοχή Natura και δίπλα από φωλιές χελώνων, και πολλά εκατομμύρια στις τσέπες ξενοδόχων, τότε τί είναι;
Αντίσταση στην καταστροφή
Η απληστία και η αδιαφορία των καπιταλιστών για το φυσικό περιβάλλον έχει ήδη πολύ σοβαρές συνέπειες: το λιώσιμο των πάγων, οι όλο και περισσότεροι και όλο και εντονότεροι κυκλώνες, η ταχύτερη εξαφάνιση των ειδών που έχει σημειωθεί στα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια ζωής του πλανήτη και που βιώνουμε σήμερα, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι εδώ και μας χτυπάει την πόρτα. Και πρέπει να αντισταθούμε στα μικρά και τα μεγάλα περιβαλλοντικά σκάνδαλα, πριν γίνει ολόκληρος ο πλανήτης σαν την παραλία της Άνασσας, δηλαδή με καταστροφές μη αναστρέψιμες.
