Προκήρυξη που μοιράζεται αυτές τις μέρες, από την ΤΟ Βόλου του Ξ, σε εργοστάσια της περιοχής
Η κατάσταση για τους εργαζόμενους, στα περισσότερα εργοστάσια της περιοχής μας, επιδεινώνεται διαρκώς: εκ περιτροπής εργασία, περικοπές σε μισθούς, χτύπημα εργασιακών δικαιωμάτων, διαθεσιμότητες, αύξηση της ελαστικής εργασίας και μείωση του μόνιμου προσωπικού, λουκέτα, μείωση της παραγωγής, απολύσεις, εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία, εργατικά ατυχήματα κοκ.
Με τέτοια μέτρα οι βιομήχανοι προσπαθούν, όλα αυτά τα χρόνια, να προστατέψουν τα κέρδη τους φορτώνοντας το κόστος της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων.
Δραματικές είναι οι επιπτώσεις και σε ολόκληρη τη Βολιώτικη κοινωνία: μαζική ανεργία, λουκέτα σε μικρές εμπορικές επιχειρήσεις, οικονομικός στραγγαλισμός αυτοαπασχολούμενων, αύξηση της φτώχειας.
Σήμερα, μετά την εγκατάλειψη όλων των προεκλογικών δεσμεύσεων και την υπογραφή του 3ου μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ, το κεφάλαιο αισθάνεται σε θέση ισχύος και προχωρά σε κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης. Τα παραδείγματα πολλά: εκ περιτροπής εργασία στη Χαλυβουργία, απολύσεις στη ΒΙΣ, εργοδοτικές απαιτήσεις για μείωση του εργατικού εισοδήματος και δικαιωμάτων στις νέες επιχειρησιακές συμβάσεις κοκ.
Για να αντιμετωπιστεί αυτή η επίθεση και να αλλάξουν τα ισοζύγια υπέρ των εργαζομένων είναι απαραίτητο να βγουν συμπεράσματα από την εμπειρία των τελευταίων ετών. Κατά τη γνώμη μας τα σημαντικότερα από αυτά είναι:
- Η γραμμή της «υποχωρητικότητας» οδηγεί σε διαρκείς ήττες. Τι έλεγαν οι περισσότερες συνδικαλιστικές ηγεσίες στους εργαζόμενους; Έλεγαν, «να κάνουμε υπομονή, να βοηθήσουμε την εταιρία στα δύσκολα, να δεχτούμε κάποιες περικοπές κλπ». Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Όλο και περισσότερες επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους.
- Απέναντι σε κάθε εργοδοτική επίθεση οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντάνε ενωτικά και αποφασιστικά, με μαχητικές κινητοποιήσεις και με την κατανόηση ότι κανένας χώρος δεν μπορεί μόνος του αλλά χρειάζονται συντονισμένοι αγώνες πολλών εργατικών χώρων ταυτόχρονα. Και οι κινητοποιήσεις που πραγματικά πονάνε είναι οι απεργίες. Γιατί αυτές παγώνουν την παραγωγή και χτυπάνε τα κέρδη. Οι αγώνες χρειάζονται συντονισμό και την αλληλεγγύη της τοπικής κοινωνίας. Αυτό θα σήμαινε, πρακτικά, ταυτόχρονες κινητοποιήσεις σε εργοστάσια που αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα, κοινές στάσεις εργασίας και απεργίες με κοινά κεντρικά αιτήματα αλλά και πανβολιώτικες γενικές απεργίες και συλλαλητήρια. Δηλαδή ένα πλατύ μέτωπο με τα λαϊκά στρωματά της πόλης, τους μικροεμπόρους, τη νεολαία κοκ.
- Αν δεν γίνονται τα πιο πάνω είναι γιατί οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να πάρουν τέτοιες πρωτοβουλίες. Ένα από τα πιο σημαντικά καθήκοντα πάλης στην περίοδο που βρισκόμαστε είναι το να περάσουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στα χέρια της εργατικής βάσης σε συνθήκες πραγματικής και ουσιαστικής δημοκρατικής λειτουργίας.
- Τα αιτήματα και οι στόχοι των εργαζομένων δεν μπορεί να περιορίζονται στα όρια που θέτουν οι εργοδότες. Για να δικαιολογήσει τις επιθέσεις του το κεφάλαιο επικαλείται πάντα την κρίση, τις μειώσεις στις πωλήσεις, την ακριβή ενέργεια, την μείωση της ανταγωνιστικότητας κοκ. Οι εργαζόμενοι όμως δεν πρέπει να δεχτούν αυτή τη συλλογιστική γιατί στο τέλος-τέλος στόχος του κάθε βιομήχανου είναι να επιβάλλει συνθήκες «Κίνας» ή «Βουλγαρίας» γιατί έτσι θα είναι περισσότερο ανταγωνιστικός και θα βγάζει περισσότερα κέρδη.
- Άνοιγμα βιβλίων – έλεγχος των οικονομικών από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Πόσοι και πόσοι βιομήχανοι δεν «πτώχευσαν» τα εργοστάσια τους μόνο και μόνο για να μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους αλλού; Είτε σε άλλους κλάδους είτε σε άλλες χώρες; Έκλειναν εργοστάσια αλλά οι ίδιοι παρέμειναν πάμπλουτοι ενώ οι εργαζόμενοι πετιόντουσαν στην ανεργία. Πόσοι και πόσοι δεν κερδίζουν από μύριες άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες αλλά επικαλούνται την κρίση για να χτυπήσουν το εργατικό εισόδημα; Πόσοι δεν βγάζουν τα κέρδη τους στο εξωτερικό ή δεν τα τζογάρουν στα χρηματιστήρια, πόσοι και πόσοι δεν «φτιάχτηκαν» με παχυλές κρατικές και ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις; Να ανοίξουν τα βιβλία λοιπόν, να γίνει έλεγχος στα κέρδη, τις περιουσίες, τις μετοχές, τις κομπίνες, τις σπατάλες, τις off shore!
- Εθνικοποιήσεις και εθνικοί φορείς ανά κλάδο παραγωγής. Απέναντι στα λουκέτα των εργοστασίων (ας θυμηθούμε τη ΒΙΟΣΩΛ και την ΚΟΝΤΙ) ή την απειλή για λουκέτο, το εργατικό κίνημα πρέπει να επαναφέρει στην πρώτη γραμμή της πάλης του το στόχο του περάσματος των εργοστασίων που κλείνουν στους ίδιους τους εργαζόμενους και στην τοπική κοινωνία και την ένταξή τους σε εθνικούς φορείς ανά κλάδο παραγωγής. Απαιτούνται ασφαλώς συνθήκες πλήρους διαφάνειας και εργατικού και κοινωνικού ελέγχου ώστε να μην υπάρχει διαφθορά, κακοδιαχείριση και σκάνδαλα. Οι διοικήσεις πρέπει να αποτελούνται από εκλεγμένους εκπροσώπους των εργαζομένων, της τοπικής κοινωνίας, κοινωνικών φορέων και του ευρύτερου εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος και να είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητές και υπό τον έλεγχο των εργαζομένων.
- Αυτός ο στόχος βέβαια, δεν μπορεί παρά να συνδυάζεται με την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και με ένα σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της κατεστραμμένης οικονομίας μας. Πρέπει να συνοδεύεται από την ταυτόχρονη απεύθυνση στους ευρωπαίους εργαζόμενους που τόσες φορές και τόσο μαχητικά έδειξαν την υποστήριξή τους στους δικούς μας αγώνες αλλά που κι αυτούς τους άδειασε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όταν υποτάχθηκε στην Τρόικα την οποία υποτίθεται θα καταργούσε. Πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός συνολικού προγράμματος ρήξης με τα μνημόνια, την Τρόικα και φυσικά την ελληνική άρχουσα τάξη, ενός προγράμματος για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
