Το κείμενο σε pdf εδώ
Το δεύτερο μνημόνιο, που υποτίθεται θα μας σώσει με το νέο δάνειο των 130 δις €, ολοκληρώνει την καταστροφή που συντελείται εδώ και δύο χρόνια. Η ανεργία έχει ξεπεράσει ήδη το 1.000.000 και το 21%, επίσημα! Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος – 51% σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που πάντα υποτιμούν την πραγματικότητα! Και όσοι θα έχουν δουλειά στην μνημονιακή έρημο θα αμείβονται με 490 € περίπου στην καλύτερη περίπτωση, κι αν είναι κάτω των 25 με 430 € – αν και εφόσον έχουν πλήρη απασχόληση! Έτσι η πλειοψηφία, που θα έχει μερική απασχόληση θα αμείβεται με 200 – 300 € τον μήνα!
Η ύφεση στην ελληνική οικονομία, αθροιστικά, βαδίζει ολοταχώς για το 20%! Μέσα στα δύο επόμενα δύο χρόνια η ύφεση θα κυμανθεί σύμφωνα με ίδια τα σχέδια των Τροϊκανών, αθροιστικά απ’ το 2009, στο 25 – 30% του α.ε.π! Αυτό, δεν ξανάγινε! Δεν υπάρχει στη μεταπολεμική ιστορία του πλανήτη δυτική χώρα η οποία να έχει περάσει τέτοια ύφεση!
Xωρίς προοπτική και χωρίς ελπίδα
Με ποιο στόχο όμως; Για να πετύχουμε τι;
Για να φτάσει, σύμφωνα με τα σχέδια της κυβέρνησης και Τρόικας, το χρέος, σαν ποσοστό του α.ε.π., το 120% το 2020! Όσο ήταν δηλαδή στο τέλος του 2009!! Κι αυτό, αν όλα πάνε «καλά» και σύμφωνα με «ο σχέδιο»! Αν δεν πάει καλά «το σχέδιο» (και αλήθεια, πότε πήγε;) κανείς δεν ξέρει που θα βρίσκεται το χρέος.
Αυτές είναι δικές τους μελέτες αυτές είναι οι δικές τους στατιστικές! Η απόλυτη καταστροφή χωρίς προοπτική, χωρίς φως, χωρίς ελπίδα!
Γιατί όλα αυτά; Για να πάρουν οι τραπεζίτες-τοκογλύφοι-παράσιτα τα λεφτά τους και να διατηρούν την κερδοφορία τους! Από τα 130 δισ € του νέου δανείου, τα 50 δισ. θα πάνε κατευθείαν στις ελληνικές τράπεζες. Τα υπόλοιπα θα πάνε… στις ξένες τράπεζες. Αυτά πληρώνουμε – και θα πληρώνουμε για δυο γενιές!
Μόνο μία προοπτική
Υπάρχει μόνο μια προοπτική! Να αρνηθούμε να πληρώσουμε το χρέος, να προχωρήσουμε στην εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, να προχωρήσουμε στην εθνικοποίηση όλων των στρατηγικών παραγωγικών μονάδων και μεγάλων επιχειρήσεων, να τις θέσουμε κάτω από κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και πλήρη διαφάνεια, για να μπορέσουμε να σχεδιάσουμε την οικονομία για τις ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας και όχι για να κερδοσκοπούν μερικές δεκάδες οικογένειες και για να αλωνίζουν οι πολυεθνικές.
Αυτή η πολιτική σημαίνει μετωπική ρήξη με την τρόικα, την ΕΕ και το ΔΝΤ, με τις λεγόμενες «αγορές» (δηλαδή τους τραπεζίτες-τοκογλύφους-κερδοσκόπους) και βέβαια με το ντόπιο κεφάλαιο!
Ο μοναδικός δρόμος εξόδου από την κρίση
Σήμερα πια, αυτές οι ιδέες δεν αποτελούν κάποιο είδος επαναστατικού ρομαντισμού, αποτελούν αναγκαιότητα, αποτελούν τον μοναδικό τρόπο εξόδου από την κρίση!
Γιατί, τα τεράστια ποσά που θα εξοικονομηθούν από την άρνηση αποπληρωμής του χρέους, δηλαδή πάνω από 350 δις €, θα μπορούν να αξιοποιηθούν για να διασώσουν το βιοτικό επίπεδο, να διασώσουν το κοινωνικό κράτος, και για να κατευθυνθούν σε μαζικές επενδύσεις στην οικονομία, στις υποδομές και στην παραγωγή, έτσι ώστε να μπει η οικονομία σε αναπτυξιακή πορεία.
Οι καταθέσεις των Ελλήνων εργαζομένων στις τράπεζες που πλησιάζουν τα 200 δις € σήμερα βρίσκονται στα χέρια των ιδιωτών τραπεζιτών οι οποίοι αρνούνται να παρέχουν ρευστότητα στην αγορά έχοντας πάντα μοναδικό στόχο την κερδοσκοπία. Αυτά τα ποσά είναι επίσης κρίσιμο να διοχετευθούν στην οικονομία για να στηρίξουν κοινωνικά χρήσιμα έργα και παραγωγικές επενδύσεις. Μόνο αν περάσει το τραπεζικό σύστημα στα χέρια των εργαζομένων και της κοινωνίας οι καταθέσεις αυτές θα μπορούν να αξιοποιηθούν για την ανάπτυξη και το κοινό καλό.
ΠΑΣΟΚ + ΝΔ = 10+17%!
Αυτή η κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη του Παπανδρέου, είναι κυβερνήσεις που έχουν τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας εναντίον τους, κυβερνήσεις που θα μπορούσαν να πέσουν με ένα «φύσημα» αν το λαϊκό και εργατικό κίνημα της χώρας είχε συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες αντάξιες της ιστορίας και των αγώνων του!
Τα δύο «κόμματα εξουσίας» ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, υποστηρίζονται, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, από το 9-11% και το 17-19%, περίπου αντίστοιχα, του πληθυσμού. Ακόμα και με αναγωγή (όταν αφαιρεθούν αποχή-λευκά-άκυρα) ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί είναι κάτω από το 40%. Είναι κατακερματισμένα και χωρίς ηθικό, διασπασμένα και τα δύο!
Όμως συνεχίζουν να κυβερνούν και να εφαρμόζουν τις πολιτικές της Τρόικας. Γιατί; Γιατί οι ηγεσίες του μαζικού κινήματος δεν είναι διατεθειμένες να κάνουν ότι χρειάζεται για να τους ανατρέψουν.
ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αντί να προχωρήσουν σε ένα γενικευμένο απεργιακό κίνημα διάρκειας, καλούν 24ωρες ή 48ωρες απεργίες για εκτόνωση, τουφεκιές στον αέρα – τις οποίες η κυβέρνηση δεν φοβάται! Δεν προσπαθούν να ανατρέψουν την κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα δεν θέλουν να την ανατρέψουν.
Και η Αριστερά;
Το δυστύχημα όμως για το εργατικό κίνημα και την ελληνική κοινωνία είναι ότι ούτε η Αριστερά έχει ουσιαστική πρόταση για το πώς θα πετύχουμε την ανατροπή της κυβέρνησης. Τα μαζικά κόμματα της Αριστεράς, στα οποία στρέφεται η κοινωνία αναζητώντας ελπίδα, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν και δεν προτείνουν στο μαζικό κίνημα ένα σχέδιο για την πτώση της κυβέρνησης!
Όπως αναφέραμε πιο πάνω η μοναδική απάντηση στην σημερινή κρίση είναι η αφαίρεση της εξουσίας από το μεγάλο κεφάλαιο και η δρομολόγηση μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Είναι να συνδέσουμε την πάλη των Ελλήνων εργαζομένων με τους αγώνες των εργαζομένων στις υπόλοιπες χώρες της «περιφέρειας» – Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία κλπ. Να παλέψουμε από κοινού για την ανατροπή αυτών των πολιτικών και της άρχουσας τάξης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Κανένα όμως από τα μαζικά κόμματα της αριστεράς δεν έχει την πιο πάνω προσέγγιση!
Το ΚΚΕ λέει «ναι» στην ανατροπή των κυβερνώντων και «ναι» στην «λαϊκή εξουσία» και «λαϊκή οικονομία», αλλά… όχι τώρα! «Δεν είναι ώριμες οι συνθήκες» σύμφωνα με την ηγεσία του ΚΚΕ! Αλήθεια, αν τώρα δεν είναι ώριμες οι συνθήκες, πότε θα είναι;
Το κάλεσμα του ΚΚΕ υπέρ της «ανατροπής» της «εξέγερσης» κλπ είναι ένα γενικόλογο σύνθημα, με επαναστατικό περίβλημα αλλά χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο: γιατί πουθενά δεν βλέπουμε προτάσεις από το ΚΚΕ προς το εργατικό κίνημα, πλατιά και μαζικά, για γενικευμένους απεργιακούς αγώνες, καταλήψεις κλπ, που να ανοίγουν το δρόμο στην πτώση της κυβέρνησης. Αυτή η προσέγγιση πάει χέρι-χέρι με το σαμποτάρισμα κάθε κινήματος που βρίσκεται έξω από τον έλεγχό του – είτε αυτό ήταν των «Αγανακτισμένων», το καλοκαίρι που πέρασε, είτε των φοιτητών τον περασμένο Σεπτέμβρη, είτε σήμερα είναι το «κίνημα της πατάτας» το οποίο το ΚΚΕ καταγγέλλει σαν «υποκινούμενο πό το κεφάλαιο και τα ΜΜΕ». Το ΚΚΕ αρνείται να συνεργαστεί με οποιοδήποτε κομμάτι της Αριστεράς με το δικαιολογητικό ότι «όλοι πλην ΚΚΕ είναι δεκανίκια του συστήματος».
Τη διασπαστική όμως πολιτική του ΚΚΕ στην ουσία διευκολύνει η «χλιαρή» πολιτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Όταν ο Παπαδημούλης σε πρόσφατη συνέντευξή του είπε πως αν βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ φυσιολογικά λέει «καλά, μ’ αυτούς θα συνεργαστώ;». Αλήθεια, με ποιους σκέφτεται την συγκυβέρνηση ο Παπαδημούλης; Με τη ΔΗΜΑΡ η οποία δηλώνει πως αν είναι στην επόμενη κυβέρνηση θα σεβαστεί τις συμφωνίες με την Τρόικα, ή με το ΠΑΣΟΚ; Το μεγαλύτερο πρόβλημα βέβαια είναι ότι οι δηλώσεις Παπαδημούλη είναι στην ίδια γραμμή και στο ίδιο πνεύμα με τις θέσεις του Αλέξη Τσίπρα περί «3ετούς αναστολής πληρωμής του χρέους», περί «ευρωομολόγου» κλπ.
Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλει ανατρεπτικές, επαναστατικές πολιτικές και προτάσεις – θεωρεί πως αυτά είναι ξεπερασμένα και ακραία. Όμως σήμερα, οι μοναδικές ρεαλιστικές προτάσεις είναι αυτές που θέτουν ζήτημα ρήξης και ανατροπής, που ανοίγουν το δρόμο μέσα από δυναμικούς αγώνες για το πέρασμα της εξουσία στους εργαζόμενους και την κοινωνία, και για το σοσιαλισμό.
Τι να κάνουμε;
Η Αριστερά, αντιμέτωπη με ιστορικές ευθύνες και ιστορικά καθήκοντα οφείλει να προχωρήσει σε δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι να κινηθεί στην κατεύθυνση ενός προγράμματος ρήξης με το σύστημα, όπως αυτό που αναφέραμε πιο πάνω, που να ανοίγει το δρόμο σε μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία.
Το δεύτερο είναι να συνεργαστεί μεταξύ της.
Αν υπήρχε διάθεση από τις ηγεσίες των δύο κομμάτων για κάτι τέτοιο, θα οδηγούσε σε ένα «σεισμό», πολιτικά και κοινωνικά – ιδιαίτερα ενόψει των επερχόμενων εκλογών! Θα έδινε ελπίδα και προοπτική στον κόσμο και θα αποκτούσε έτσι μια μεγάλη κοινωνική δυναμική που θα απογείωνε τα σημερινά τους ποσοστά. Οι ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς όμως αρνούνται να δουν σοβαρά αυτή την προοπτική! Γι’ αυτό η σκυτάλη περνάει στη βάση!
Αγωνιστές της βάσης, στελέχη της βάσης, συνδικαλιστές, κοκ, πρέπει να δώσουν τη μάχη: για να εγκαταλειφθούν οι διασπαστικές πολιτικές του ΚΚΕ και οι χλιαρές θέσεις του ΣΥΝ! Ήδη και στα δύο κόμματα υπάρχουν πολύ σοβαρές αντιδράσεις από τμήματα της βάσης αλλά και στελέχη. Σε όλους τους χώρους της Αριστεράς, και στο ΚΚΕ και στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχουν πολύ αξιόλογες δυνάμεις οι οποίες μπορούν να «συναντηθούν», να συνομιλήσουν να δράσουν από κοινού, για να μπουν οι βάσεις για την αριστερά που χρειάζεται σήμερα η κοινωνία. Το «Ξ» θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην επίτευξη αυτού του στόχου. Και καλεί κάθε αγωνιστή που συμφωνεί να πυκνώσει τις γραμμές μας, για να δώσουμε αυτή τη μάχη από κοινού.
