το άρθρο σε pdf εδώ
Το Σαββατοκύριακο 18 και 19 Σεπτέμβρη συνήλθε η πανελλαδική συντονιστική επιτροπή του Ξεκινήματος. Συζήτησε τις εξελίξεις διεθνώς καθώς και στην Ελλάδα, την επίθεση την οποία δέχεται το ελληνικό εργατικό, νεολαιίστικο και λαϊκό κίνημα, τον ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών και τα αδιέξοδα της επίσημης αριστεράς και κατάληξε στα καθήκοντα της οργάνωσης στην περίοδο που έχουμε μπει γενικά και ειδικά για τη στάση μας στις δημοτικές εκλογές.
Του Ανδρέα Παγιάτσου
_________________
Από τα πιο σημαντικά σημεία των συμπερασμάτων της πανελλαδικής συντονιστικής επιτροπής είναι η απόφαση για μη συμμετοχή υποψηφίων του «Ξ» στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στις ερχόμενες τοπικές εκλογές. Και η απόφαση, συμπληρωματικά, για εκστρατεία υποστήριξης γενικά των κομμάτων της αριστεράς, δηλαδή είτε ΣΥΡΙΖΑ, είτε ΚΚΕ, είτε εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ανάλογα με την περίπτωση.
Η πρόταση αυτή συζητιέται αυτές τις μέρες στις τοπικές οργανώσεις του «Ξ» όπου παίρνονται οι τελικές αποφάσεις πάνω στο θέμα.
Πιο αναλυτικά, τα βασικά σημεία της συζήτησης και των αποφάσεων της κεντρικής επιτροπής του «Ξ» αναπτύσσονται στη συνέχει
Διεθνής κρίση
Η διεθνής κρίση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2007 και επεκτάθηκε στον υπόλοιπο πλανήτη συνεχίζεται. Η πενιχρή ανάκαμψη που εμφανίζεται στις οικονομίες των ανεπτυγμένων χωρών, ιδιαίτερα της Ευρώπης και των ΗΠΑ, δεν αποτελεί ένδειξη επιστροφής της διεθνούς οικονομίας σε μια νέα φάση ανάπτυξης, πολύ περισσότερο δυναμικής. Αλλά αποτελεί μια αναιμική και προσωρινή ανάκαμψη σε μια εποχή γενικής κρίσης, χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης, στασιμότητας και υφέσεων στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Μια νέα ύφεση, μετά την καταστροφική «βουτιά» του 2008 – 9 είναι η πιο πιθανή εξέλιξη στο σύντομο μέλλον.
Οι άρχουσες τάξεις διεθνώς, αφού έχουν ξοδέψει πολλά τρισεκατομμύρια δολάρια για να σώσουν τις τράπεζες και τη βιομηχανία τους από τις δυνάμεις της αγοράς, τις οποίες οι ίδιοι «λάτρεψαν», φορτώνουν τώρα την πληρωμή αυτών των κολοσσιαίων ποσών στους εργαζόμενους. Μετά τη στροφή τους τον κρατικό παρεμβατισμό του 2008 και 2009 -μια μορφή Κεϊνσιανισμού- επιστρέφουν σήμερα στα γνώριμα μονοπάτια του νεοφιλελευθερισμού, χτυπώντας με πρωτόγνωρη -για γενιές ολόκληρες- βαρβαρότητα το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το ελληνικό εργατικό κίνημα είναι πρώτο στη σειρά του «εκτελεστικού αποσπάσματος» που έχουν στήσει οι διεθνείς φίλοι και προστάτες της ελληνικής κυβέρνησης.
Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου διεθνώς εμφανίζονται χαμογελαστοί και αισιόδοξοι, διαβεβαιώνοντας για την νέα φάση «ανάπτυξης» στην οποία έχει, υποτίθεται, μπει η διεθνής οικονομία. Τα χαμόγελα τους θα παγώσουν πολύ σύντομα καθώς όλα τα προβλήματα της διεθνούς οικονομίας παραμένουν οξυμένα όσο ποτέ.
Αμερική και Ευρώπη
Οι ΗΠΑ παραμένουν η χώρα κλειδί για την πορεία της παγκόσμιας κρίσης. Η εικόνα κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική είναι για τους απολογητές του συστήματος.
Τον Ιούλη είχαμε πτώση στην αγορά κατοικίας κατά 27% ενώ ακόμα 131.000 θέσεις εργασίας χάθηκαν. Αυτά μετά από 12 ολόκληρους μήνες θετικών ρυθμών ανάπτυξης. Ο συνολικός αριθμός των ανέργων στις ΗΠΑ έχει φτάσει τα 27 εκατομμύρια! Το 2009 προστέθηκαν στους άπορους των ΗΠΑ 4 ακόμα εκατομμύρια άνθρωποι. Ο αριθμός τους συνολικά έφτασε τα 43.6 εκατ. – το 15% του πληθυσμού.
Η οικονομία της ΕΕ σημείωσε ανάπτυξη 1,7% στο β’ τρίμηνο του 2010 -σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2009- κι αυτό προκαλεί τα χαμόγελα του διευθυντηρίου. Όμως κάθε άλλο παρά ικανοποιητικό μπορεί να θεωρηθεί αυτό καθώς, από τη μια, ξεκινά από τον «πάτο του πηγαδιού» όπου έριξε την ΕΕ η ύφεση στη διάρκεια των περασμένων δύο χρόνων, και από την άλλη, γιατί χρειάζεται ανάπτυξη κοντά στο 3% απλά και μόνο για να διατηρείται σταθερό το ποσοστό της ανεργίας!
Κι ενώ η διεθνής οικονομία έχει τα χάλια της και η ανεργία μεγαλώνει, στην Ευρώπη ξεκινά η πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη λιτότητα!
Στη Βρετανία η νέα κυβέρνηση ξεκινά μια επίθεση που οδηγεί στη μείωση του βιοτικού επιπέδου των δημόσιων υπαλλήλων κατά 25% – μια επίθεση λιτότητας αντίστοιχη της ελληνικής. Στην Ιρλανδία εφαρμόστηκε, όπως και στην Ελλάδα, μια σκληρή επίθεση λιτότητας στη διάρκεια του 2009, με υποτιθέμενο στόχο τη μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους. Το αποτέλεσμα ήταν μια βαθιά ύφεση που έφτασε το -7% του ΑΕΠ (στην Ελλάδα υπολογίζεται στο –4%) και σαν αποτέλεσμα το έλλειμμα αντί να μειωθεί μεγάλωσε (καθώς, πέρα από τα κολοσσιαία εμβάσματα στους τραπεζίτες και τους βιομήχανους, η ύφεση μειώνει τα δημόσια έσοδα από φόρους κλπ και αυξάνει τις δαπάνες για επιδόματα). Στη Γαλλία ο Σαρκοζί έχει ξεκινήσει νέο γύρο επιθέσεων ενάντια στις συντάξεις.
Η Ιρλανδία αποτελεί ένα εξαιρετικά διδακτικό παράδειγμα. Από πρότυπο και «τίγρης» μέχρι το 2007 σήμερα αντιμετωπίζει την πιο βαθιά ύφεση από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα. Η κυβέρνηση περνάει φέτος σε δεύτερο γύρο βάρβαρης επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους, μιας επίθεσης όμως που στην πραγματικότητα δεν έχει τέλος. Ας σημειωθεί μόνο ότι η ιρλανδική κυβέρνηση ξόδεψε συνολικά για να σώσει τις τράπεζες της το 231% του ΑΕΠ της! Για λόγους σύγκρισης, η ελληνική κυβέρνηση ξόδεψε, αν συνυπολογίσουμε ρευστό και εγγυήσεις στις ελληνικές τράπεζες συνολικά 78 δις €, που αντιστοιχούν περίπου στο 1/3 του ΑΕΠ της! Αυτά… για το μέλλον της Ιρλανδίας. Η πιθανότητα χρεοκοπίας της ιρλανδικής οικονομίας έχει αρχίσει να συζητιέται ανοιχτά πια στη χώρα και στις γραμμές των αναλυτών του κεφαλαίου.
Κερδοσκοπία
Κι ενώ όλοι οι αναλυτές του κεφαλαίου είναι υποχρεωμένοι να αποδεχτούν ότι πίσω από την τρέχουσα κρίση βρίσκεται η κερδοσκοπική μανία του καπιταλιστικού συστήματος, η κερδοσκοπία καλά κρατεί.
Οι ισχυρότεροι πολιτικοί του πλανήτη όπως ο Ομπάμα στις ΗΠΑ και η Μέρκελ στη Γερμανία εξαγγέλλουν «μέτρα» (και προθέσεις…) για να «ελέγξουν» τα κερδοσκοπικά παιγνίδια των τραπεζιτών και των χρηματιστών. Αποτέλεσμα; Το παιχνίδι στις αγορές συναλλάγματος διεθνώς έφτασε το 2009 τα 4 τρις δολ. την ημέρα κατά μέσο όρο! Για λόγους σύγκρισης, το 2007 ήταν 3,3 τρις $ την ημέρα και το 2004 $1,9 τρις. Υπερδιπλασιάστηκε, δηλαδή, μέσα σε 5 χρόνια! Αυτό το ποσό, των 4 τρις την ημέρα, αντιστοιχεί σε 70 φορές τον όγκο του διεθνούς εμπορίου. Οι κορυφαίοι 25 επικεφαλής διευθύνοντες σύμβουλοι κερδοσκοπικών ιδρυμάτων, είχαν μέσο εισόδημα ο καθένας $1 δις στη διάρκεια του περασμένου χρόνου. Τόσο αποτελεσματικός ήταν ο έλεγχος της κερδοσκοπίας!
Το σύστημα, στην ουσία, βαδίζει προς τον γκρεμό με τα μάτια κλειστά.
Η ανησυχία των αστών αναλυτών
Η Παγκόσμια Τράπεζα, εκτιμά ότι πάνω από 60 εκατ. άνθρωποι (επιπλέον) θα οδηγηθούν φέτος σε ακραίες συνθήκες φτώχειας. Αναφέρει ότι:
«η υψηλή ανεργία και η υποαπασχόληση έχουν υψηλό οικονομικό και κοινωνικό κόστος το οποίο αν δεν αντιμετωπιστεί, ενδέχεται να απομυζήσει κάθε ικμάδα ανάκαμψης, ενώ ο μεγάλος κίνδυνος έγκειται στο να μετατραπούν οι βραχυχρόνιες απώλειες θέσεων εργασίας σε μακροχρόνια ανεργία με αποτέλεσμα την βαθμιαία απώλεια των (παραγωγικών) ικανοτήτων των εργαζομένων και τον αποκλεισμό τους από την παραγωγική οικονομία».
«Σε μια τέτοια περίπτωση» σύμφωνα με την ΠΤ «η οικονομία θα παγιδευτεί σε ένα κύκλο στασιμότητας και υψηλής ανεργίας… που μπορεί να δυναμιτίσει την κοινωνική συνοχή».
Στις 13 Οκτώβρη έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία κοινή συνδιάσκεψη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας – δυο οργανισμών που υποτίθεται πως «βρίσκονται στα μαχαίρια». Οι δυο «αντίπαλοι» εκτίμησαν πως το 2008-9 χάθηκαν διεθνώς 34 εκ. θέσεις εργασίας την στιγμή που, για να μείνει σταθερή η ανεργία διεθνώς, απαιτείται η δημιουργία 440 εκατ. θέσεων εργασίας τα επόμενα 10 χρόνια!
Ο γνωστός και σε μας Ντομινίκ Στρος Καν, επικεφαλής του ΔΝΤ, μίλησε για
«αληθινή τραγωδία σ’ ότι αφορά το ανθρώπινο κόστος της κρίσης», εκτίμησε ότι «θα υπάρξει μια γενιά αποκομμένη από την αγορά εργασίας με βαθμιαία απώλεια δεξιοτήτων και κινήτρων» και υποστήριξε ότι «όσο λιγοστεύει η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, οι άνθρωποι μπορούν να στραφούν σε μη-παραγωγικές ή και βίαιες δραστηριότητες, που πιθανόν να οδηγήσουν στην αστάθεια, την κατάρρευση της δημοκρατίας, ακόμα και στον πόλεμο» και κατέληξε ότι «η σταθερότητα του κόσμου μας είναι σε κίνδυνο».
Ο επικεφαλής του ΔΝΤ μιλά σαν να μην έχει καμία σχέση ο οργανισμός του με τις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης και τις πολιτικές που εφαρμόζουν οι άρχουσες τάξεις παντού (ακολουθώντας τις συμβουλές τους).
Σαν αποτέλεσμα όμως αυτών των διαπιστώσεων οι ανησυχίες των σοβαρών αναλυτών διεθνώς βαθαίνουν και σε μερικές περιπτώσεις αγγίζουν τα όρια του πραγματικού τρόμου.
Στον βρετανικό «Ομπσέρβερ» για παράδειγμα, ο Γουίλ Χιούτον, σύμβουλος της νέας βρετανικής κυβέρνησης, γράφει:
«Αυτό που θα προκύψει θα είναι μια Ευρώπη κοντά σε αυτήν του 1930. Τρομαγμένη, στάσιμη και βορρά στη βιαιότητα ρατσιστικών και εθνικιστικών ιδεολογιών».
Ενώ, στους «Financial Times», την κορυφαία πιθανά εφημερίδα του διεθνούς κεφαλαίου, ο ιστορικός Σίμον Σχάνα παρομοιάζει τη σημερινή κατάσταση με αυτή στην προεπαναστατική Γαλλία του 1789, συγκρίνοντας «τους πλουτοκράτες μας» με τους Γάλλους ευγενείς τού τότε.
Αγώνες
Η κρίση έχει γεννήσει μια σειρά από μεγάλους αγώνες – και κατ’ αρχήν στην Ευρώπη.
Στη Γαλλία είχαμε μέσα σε 15 μέρες, τον Σεπτέμβρη, δύο γενικές απεργίες με ρεκόρ συμμετοχής: στις 7 Σεπτ είχαμε πάνω από 2,5 εκ. στους δρόμους των γαλλικών πόλεων, και στις 23 Σεπτέμβρη κοντά στα 3 εκ. Στην Πορτογαλία είχαμε, τον Μάη που πέρασε τη μεγαλύτερη διαδήλωση στη Λισσαβόνα από την επανάσταση του 1974 – με συμμετοχή 300.000 εργαζομένων. Στην Ισπανία είχαμε τη γενική απεργία στη χώρα των Βάσκων στα τέλη Ιούνη και στη συνέχεια το κάλεσμα για παν-ισπανική γενική απεργία στις 29 Σεπτέμβρη για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες.
Η νέα κατάσταση αντανακλάται και στο κάλεσμα, για πρώτη φορά, πανευρωπαϊκής μέρας δράσης από την Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (στυγνοί γραφειοκράτες, οι οποίοι όμως ένοιωσαν την πίεση των ευρωπαϊκών κοινωνιών και σύρθηκαν στο κάλεσμα αυτό) καθώς και στην απόφαση της Ευρωομάδας της Αριστεράς να υιοθετήσει το κάλεσμα της 29ης Σεπτέμβρη και να προβάλλει ένα ιδιαίτερα ριζοσπαστικό πρόγραμμα: ενωτικοί αγώνες, συντονισμός πανευρωπαϊκά, η 29 Σεπτέμβρη να είναι μόνο η αρχή, κάτω η δικτατορία των αγορών, εθνικοποίηση των τραπεζών κλπ. Η πρωτοβουλία για την απόφαση αυτή της Ευρωομάδας ανήκει στον σ. Τζο Χίγγινς, ευρωβουλευτή της οργάνωσής μας στην Ιρλανδία.
Εξίσου σημαντικοί είναι οι αγώνες που βλέπουμε την ίδια αυτή περίοδο στις χώρες του «3ου κόσμου». Στην Ινδία και την Νότια Αφρική είχαμε συγκλονιστικές γενικές απεργίες. 100 εκ. εργαζόμενοι συμμετείχαν στην Ινδία. Στο Πακιστάν οι εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες κατέβηκαν στη δική τους γενική απεργία διαρκείας. Ενώ για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία της, η Κίνα συγκλονίζεται από απεργίες στα κολαστήρια των «ελεύθερων ζωνών» της. Μέσα απ’ αυτούς τους αγώνες προχωρά η συνείδηση: όλο και μεγαλύτεροι αριθμοί εργαζομένων κατανοούν τη σημασία της ταξικής πάλης, της αλληλεγγύης και του κοινού αγώνα, ωθούνται σε συμπεράσματα για το σύστημα και για την αναγκαιότητα της ανατροπής του.
Νέα εποχή
Η κρίση ανοίγει μια νέα εποχή διεθνώς και στην Ελλάδα. Μια νέα εποχή αγώνων και προχωρημάτων στη συνείδηση. Η συνείδηση μεγάλων κομματιών της εργατικής τάξης και της νεολαίας κινείται με μεγάλη ταχύτητα προς την αναζήτηση ριζοσπαστικών απαντήσεων, κι αυτό προσφέρει ιστορικές ευκαιρίες στις δυνάμεις του μαρξισμού. Η διαδικασία όμως αυτή περιπλέκεται από την θλιβερή εικόνα που παρουσιάζουν τα κόμματα της αριστεράς στην Ελλάδα και διεθνώς. Σαν αποτέλεσμα η αριστερά παραμένει στάσιμη ή υποχωρεί, ενισχύονται τα φαινόμενα των τυφλών εκρήξεων και των εξίσου αδιέξοδων φιλοαναρχικών ρευμάτων. Επίσης -κι αυτό αποτελεί τον σημαντικότερο κίνδυνο – ενισχύονται οι δυνάμεις της ακροδεξιάς, οι ακροδεξιοί λαϊκιστές και οι νεοναζί.
Σαν μαρξιστές στεκόμαστε και στηριζόμαστε στις βασικές τάσεις που αναπτύσσονται στην κοινωνία. Κατανοούμε δηλαδή πώς πέρα από τα σκαμπανεβάσματα, τα μπρος και τα πίσω της συνείδησης, (και με την κατανόηση ότι η πορεία των πραγμάτων κι ακόμα περισσότερο της συνείδησης δεν μπορεί να είναι και δεν είναι ποτέ μια ευθεία πορεία) η εργατική τάξη δεν έχει άλλο δρόμο πέρα από το να αναζητήσει τις βαθύτερες αιτίες για το «σοκ και δέος» με το οποίο είναι αντιμέτωπη. Και αυτό δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ενίσχυση των μαρξιστικών ιδεών σε μαζικό επίπεδο και στην αναζήτηση του πραγματικού επαναστατικού τους χαρακτήρα και περιεχομένου – μακριά δηλαδή από τις σταλινικές παραμορφώσεις και τους σεχταριστικούς παραλογισμούς, όχι σαν δόγμα αλλά σαν εργαλείο ανάλυσης.
Ο ρόλος των εργατικών ηγεσιών
Οι αστικές τάξεις διεθνώς ανησυχώντας βαθιά για τον κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων, στηρίζουν τις ελπίδες τους σε ένα, βασικά, παράγοντα: τις ηγεσίες του εργατικού κινήματος!
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες λειτουργούν σαν φρένο, με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Έχουν στην ουσία αποδεχτεί την λιτότητα των άρχουσων τάξεων, και προσπαθούν απλά να την περιορίσουν αναλαμβάνοντας τον ρόλο του συμβουλάτορα των καπιταλιστών, σχετικά με τους κινδύνους για το σύστημα τους.
Στην Ελλάδα, οι 6 γενικές απεργίες του πρώτου μισού του 2010 είναι μεν σημαντικές αλλά εντελώς πίσω από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του αγώνα. Για να ανατραπούν αυτές οι πολιτικές απαιτούνται τεράστιες κινητοποιήσεις: ένα απεργιακό κίνημα που να συνδυάζει κυλιόμενες απεργίες κλάδων και ομοσπονδιών με επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες.
Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν πρόκειται να καλέσουν για την δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος γιατί φοβούνται την δυναμική του και κατανοούν πως θα σημαίνει την πτώση της δικής τους κυβέρνησης, του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Για την ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος επομένως η πρωτοβουλία και η ευθύνη περνά στους συνδικαλιστές της βάσης και στην Αριστερά.
Λέγοντας αυτό, κατανοούμε απόλυτα τις δυσκολίες που κάτι τέτοιο περικλείει. Οι δυνάμεις που σήμερα παλεύουν σ’ αυτό το επίπεδο και γι’ αυτό το στόχο είναι μικρές. Συνεπώς ο δρόμος είναι μακρύς. Όμως δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Η συγκέντρωση μιας μικρής αλλά κρίσιμης μάζας αγνών ταξικών μαχητών της βάσης, μπορεί δυνητικά να παίξει το ρόλο του καταλύτη, προκαλώντας μαζικές ρωγμές στο συνδικαλιστικό επίπεδο αλλά και στις παραδοσιακές οργανώσεις της αριστεράς.
Η εικόνα της αριστεράς
Το μεγαλύτερο εμπόδιο, σήμερα, στην προοπτική που περιγράφουμε είναι η εικόνα που παρουσιάζουν τα κόμματα της αριστεράς – που για το πλατύ μαζικό κίνημα είναι εντελώς απογοητευτική έως αποκρουστική. Αυτό αντανακλάται και στα εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά των κομμάτων της αριστεράς στις δημοσκοπήσεις.
Ένα κομμάτι των ηγεσιών της αριστεράς θεωρεί υπεύθυνους τους εργαζόμενους γι’ αυτό, κατηγορώντας τους, είτε έμμεσα είτε και άμεσα, για έλλειψη μαχητικότητας, ότι είναι δέσμιοι κομματικών μηχανισμών, ρουσφετιών, κλπ. Αυτό αποτελεί απαράδεκτο ελιτισμό! Η Αριστερά οφείλει να ξεκινά από το «χαμηλό» -αν έτσι είναι, που δεν είναι- επίπεδο των εργαζομένων και να βρίσκει τρόπους να ανεβάζει αυτό το επίπεδο και να τους πείθει.
Αυτό που χρειάζεται είναι αυτοκριτική και όχι μεταφορά της ευθύνης στους εργαζόμενους. Όταν στην εποχή της μεγάλης κρίσης η αριστερά δεν αναπτύσσεται με άλματα και δεν προκαλεί μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές, το πρόβλημα βρίσκεται στις πολιτικές των ηγεσιών της και πουθενά αλλού!
Το Κ.Κ.Ε.
Το Κ.Κ.Ε. παραμένει δέσμιο του «απομονωτισμού» του, στο όνομα της «αριστερής καθαρότητας». Αρνείται οποιαδήποτε σχέση, κοινή δράση και συντονισμό με το μαζικό κίνημα!
Αυτό είναι εντελώς έξω και αντίθετο από τις παραδόσεις του μαρξισμού και του λενινισμού! Η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. συμπεριφέρεται σαν να μην έχει διαβάσει ποτέ τις θέσεις του Λένιν και τις αποφάσεις των πρώτων χρόνων της Κομμουνιστικής Διεθνούς (πριν την σταλινοποίηση της) για το «ενιαίο μέτωπο» – δηλαδή την συνεργασία και την κοινή δράση με άλλες δυνάμεις μέσα στο εργατικό κίνημα οι οποίες διαφέρουν ιδεολογικά και πολιτικά από τους μαρξιστές/σοσιαλιστές/κομμουνιστές. Αυτό που στην πραγματικότητα ανησυχεί την ηγεσία του Κ.Κ.Ε. είναι η ανάπτυξη στενής, συντροφικής επαφής των μελών του κόμματος με άλλα κομμάτια της αριστεράς, καθώς φοβούνται ότι μπορεί να «μπολιαστούν» με άλλες ιδέες, «βλαβερές» και «επικίνδυνες».
Στην πρόσφατη περίοδο το Κ.Κ.Ε. επιχείρησε μια στροφή προς τα αριστερά, με μια έννοια. Ενώ μέχρι και τους πρώτους μήνες του 2010 επέμενε πως η διεθνής κρίση δεν είναι παρά ένα ψέμα, μια συνομωσία για να επιβληθούν πολιτικές σκληρής λιτότητας, στη συνέχεια μετακινήθηκε στη θέση ότι η κρίση είναι πολύ βαθιά, ότι είναι συνολική κρίση του συστήματος. Σαν αποτέλεσμα η έμφαση του την τελευταία περίοδο είναι στην ανάγκη ανατροπής του συστήματος για την κατάκτηση της «λαϊκής εξουσίας» και της «λαϊκής οικονομίας». Προχωρά μάλιστα στο να αναπτύσσει αρκετά αναλυτικά τις έννοιες της «λαϊκής οικονομίας» και της «λαϊκής εξουσίας».
Παρότι το Κ.Κ.Ε. αποφεύγει να χρησιμοποιήσει τους όρους «εργατική εξουσία» και «σοσιαλισμός» (κι αυτό δεν είναι τυχαίο) εντούτοις οι προτάσεις του είναι πολύ κοντά στην πρόταση εξουσίας που οφείλει να κάνει η Αριστερά. Επομένως η διαφωνία δεν είναι εκεί. Εξάλλου την ίδια, ή αντίστοιχη πρόταση εξουσίας παρουσιάζει στα γραπτά του κείμενα και ο ΣΥΡΙΖΑ!
Η αναφορά όμως στην αναγκαιότητα του «σοσιαλισμού», γενικά και αόριστα, σε κάποιο απώτερο μέλλον, δεν είναι αρκετή. Το κλειδί είναι οι προτάσεις που γίνονται σήμερα στο κίνημα, για να αντιμετωπιστεί σήμερα η συγκεκριμένη επίθεση, οι οποίες ταυτόχρονα θα ανοίγουν τον δρόμο και θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την ανατροπή του συστήματος – όχι σε ένα μακρινό και αφηρημένο μέλλον αλλά σαν συγκεκριμένη κατεύθυνση δράσης στην εποχή που διανύουμε. Χρειάζεται ένα πρόγραμμα μετάβασης, δηλαδή, από το σημερινό σάπιο καπιταλιστικό σήμερα στο αυριανό σοσιαλιστικό μέλλον. Ένα πρόγραμμα όπως είχαν οι Μπολσεβίκοι το 1917, ένα πρόγραμμα μεταβατικό.
Το ΚΚΕ δεν έχει ένα τέτοιο πρόγραμμα. Μιλάει για την λαϊκή εξουσία, αλλά δεν δείχνει το δρόμο μέσα από τον οποίο περνά η πάλη για την λαϊκή εξουσία. Δεν εξηγεί στους εργαζόμενους πώς σήμερα, με ποια συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα και με ποιες συγκεκριμένες μορφές πάλης, θα μπορέσουν να μπουν στο δρόμο για την αυριανή σοσιαλιστική κοινωνία. Έτσι η μοναδική πρακτική πολιτική την οποία προτείνει είναι «ψηφίστε ΚΚΕ», «ενταχθείτε στο ΠΑΜΕ» κτλ.
Αυτή η ιδεολογική/πολιτική προσέγγιση βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την άρνηση του Κ.Κ.Ε. να συνεργαστεί με ευρύτερες δυνάμεις της αριστεράς και του εργατικού κινήματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε σαν το πιο σημαντικό ενωτικό εγχείρημα στην πρόσφατη ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Και κατάφερε μέσα σε πολύ σύντομο χρόνο να διαλύσει τις ελπίδες όσων πίστεψαν σε αυτόν. Την ώρα της πιο μεγάλης κρίσης του συστήματος ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε διαδικασία διάλυσης.
Αυτή η «σύμπτωση» δεν είναι τυχαία. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε διαδικασία διάλυσης ακριβώς επειδή το σύστημα βρίσκεται στην πιο μεγάλη κρίση. Και, αυτό συμβαίνει επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόταση που να απαντά στις ανάγκες της κρίσης. Αυτό δεν είναι καινούργιο. Συμβαίνει κατ’ επανάληψη στην ιστορία της αριστεράς σε όλη τη διαδρομή της, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προπάντων η ηγεσία του ΣΥΝ, δεν έχει αφομοιώσει τα συμπεράσματα. Παρότι υπήρχαν δυνάμεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ (και το «Ξ» περισσότερο απ’ όλους) που προειδοποιούσαν ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αλλάξει πορεία, το μέλλον του είναι η (διαλυμένη) Κομμουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία.
Η αδυναμία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα της ηγεσίας του ΣΥΝ να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα απάντησης στην κρίση, που να λειτουργεί μεταβατικά στην κατεύθυνση του δηλωμένου (αλλά μόνο στα γραπτά κείμενα…) στρατηγικού στόχου που είναι ο σοσιαλισμός, οδηγεί στην απαξίωση του στην κοινωνία. Και επειδή δεν υπάρχει η πολιτική κατανόηση για τις βαθύτερες αιτίες η κρίση αυτή παίρνει προσωπικά χαρακτηριστικά και μετατρέπεται σε μια άθλια, εκφυλιστική διαμάχη ατόμων και όχι ιδεών: Αλαβάνος εναντίον Τσίπρα και Τσίπρας εναντίον Αλαβάνου. Η ρίζα της αδυναμίας βρίσκεται στον ίδιο τον ΣΥΝ – καθόλου τυχαία η κρίση παίρνει τον χαρακτήρα της σύγκρουσης ανάμεσα στον νυν και πρώην πρόεδρο. Όμως εξίσου τεράστιες ευθύνες φέρουν αυτοί που συμμετέχουν στο Μέτωπο του Αλέκου Αλαβάνου οι οποίοι όλη την προηγούμενη περίοδο μετέτρεψαν την κεντρική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ σε «ανατολίτικο παζάρι» και λειτούργησαν σαν μια κλίκα-επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ με νοοτροπία εντελώς σταλινική, μέχρι που το οικοδόμημα τους κατέρρευσε μετά την ήττα των ευρωεκλογών και από συνεταίροι του ΣΥΝ πέρασαν στην αντιπολίτευση!
Οι τοπικές εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει διασπασμένος στις τοπικές εκλογές.
Οι δυνάμεις του Μετώπου (τουλάχιστο το μεγαλύτερο μέρος τους) επιδίωκαν μεθοδικά αυτή την διάσπαση. Οι ευθύνες του ΣΥΝ όμως είναι αντίστοιχα τεράστιες, καθώς υποστηρίζοντας Μητρόπουλο πρόσφερε το ιδανικό άλλοθι στην πλευρά Αλαβάνου για να καταθέσει ξεχωριστή υποψηφιότητα.
Σήμερα το Μέτωπο δίνει τη μάχη της καθιέρωσής του σαν μια πολιτική δύναμη έξω και πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε για να επιβάλει στη συνέχεια στον ΣΥΡΙΖΑ τους δικούς του όρους είτε για να προχωρήσει σε μια τελειωτική διάσπαση και δημιουργία ενός νέου σχηματισμού της αριστεράς.
Όμως η εναλλακτική τους πρόταση δεν στηρίζεται σε κανένα πολιτικό πρόγραμμα! Δεν στηρίζεται σε καμία ιδεολογική διαφοροποίηση! Και αυτό καταδικάζει αμετάκλητα την απόπειρά τους! Δεν μπορεί και δεν πρόκειται να δώσει λύση στα αδιέξοδα της σημερινής αριστεράς!
Απέναντι στις διασπαστικές τακτικές του Μετώπου η ηγεσία του ΣΥΝ έκανε κάτι σχεδόν απίστευτο: στράφηκε στην υποστήριξη υποψηφίων από το χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. οι οποίοι δεν εκπροσωπούν συγκροτημένες αριστερές δυνάμεις, δεν έχουν έρθει σε σύγκρουση και δεν διαφοροποιούνται ιδεολογικά και ουσιαστικά από την ηγεσία του κόμματος. Με άλλα λόγια, αν επικεφαλής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν ο Μητρόπουλος θα εφάρμοζε, σήμερα, την ίδια πολιτική που εφαρμόζει ο Παπανδρέου! Με αυτή την κίνηση, η οποία απέκοψε τον ΣΥΝ από τις υπόλοιπες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του ΣΥΝ έδωσε το τελικό χτύπημα στις όποιες προσπάθειες διατήρησης της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ.
Το «Ξ» δεν συμμετέχει στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ
Το «Ξ» δεν μπορεί να υπερασπίσει καμία από τις δύο πλευρές, αντίθετα επιχειρεί τη συνεργασία με δυνάμεις που σκέπτονται με παρόμοιο τρόπο στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκοντας μια εναλλακτική πρόταση με πολιτικά χαρακτηριστικά και μακριά από συσπειρώσεις χωρίς αρχές.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ απαξιωμένο στην κοινωνία και με τα ενωτικά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ να είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα, δεν είναι δυνατό για το «Ξ» να συμμετέχει με υποψήφιους σε ψηφοδέλτια είτε της μιας ή και της άλλης πλευράς ούτε να «απολογείται» στο μαζικό κίνημα για τα χάλια στα οποία βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σ’ αυτές τις εκλογές, επομένως, το Ξεκίνημα δεν θα κατεβάσει υποψήφιους με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
Θεωρεί πολύ πιο σημαντική την μαχητική εμπλοκή της οργάνωσης στους ταξικούς αγώνες που αναπτύσσονται αυτή την περίοδο, και που θα κρίνουν πολλά για την μελλοντική έκβαση των εξελίξεων. Αγώνες όπως αυτός του ΟΣΕ που βρίσκεται αυτή την περίοδο σε εξέλιξη, αλλά και των αστικών συγκοινωνιών, της ΔΕΗ, των ΕΛΤΑ, κοκ που έρχονται, θα απορροφήσουν τη μεγαλύτερη ενέργεια του «Ξ» την επόμενη περίοδο.
Ψήφο στις δημοτικές κινήσεις της αριστεράς – μαύρο σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ
Αυτό δεν σημαίνει αδιαφορία απέναντι στις εκλογές. Οι τοπικές εκλογές αποτελούν μια σημαντική μάχη. Οι δυνάμεις του μνημονίου πρέπει να ηττηθούν. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να δεχτεί πλήγμα, το ίδιο και η ΝΔ και η ακροδεξιά.
Αυτά όλα μεταφράζονται σε ψήφο στις δημοτικές κινήσεις της αριστεράς. Αυτό μπορεί να σημαίνει ψήφο στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, του Κ.Κ.Ε. ή της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Το Ξεκίνημα δεν νιώθει πως έχει καμιά ευθύνη για τη θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, και δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να βγαίνει προς τα έξω, συμμετέχοντας στα «ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ» προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Μας ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα να βγει ενισχυμένη γενικά η Αριστερά σ’ αυτές τις εκλογές. Μετά, θα δούμε τα συμπεράσματα που θα βγάλουν οι διάφορες πλευρές στον ΣΥΡΙΖΑ, θα δούμε τελικά αν θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ και τι μορφή θα έχει.
Στις λίγες περιπτώσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενωτικά ψηφοδέλτια και που οι επικεφαλής δεν έχουν οριστεί κάτω από τους αφόρητους εκβιασμούς είτε του ΣΥΝ είτε του Μετώπου, το «Ξ» μπορεί να πάρει ανοιχτή θέση υπερψήφισης. Τέτοιες περιπτώσεις είναι πχ ο δήμος της Αθήνας με επικεφαλής την Ελένη Πορτάλιου.(*)
Συμπέρασμα
Το «Ξ» επιμένει στα δύο σημαντικότερα –κατά τη γνώμη μας- καθήκοντα της εποχής.
Το πρώτο είναι μια πολιτική/προγραμματική απάντηση στην πρωτόγνωρη εδώ και τρεις γενιές κρίση και στη βάρβαρη επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι εκπρόσωποι του καπιταλιστικού συστήματος ενάντια στους εργαζόμενους τη νεολαία και τα λαϊκά στρώματα. Αυτή απαιτεί ένα πρόγραμμα επαναστατικό-σοσιαλιστικό στην ουσία του· δηλαδή ένα πρόγραμμα που να κινητοποιεί το μαζικό κίνημα στην κατεύθυνση της ρήξης με το σύστημα και της ανατροπής του. Αυτή η πάλη συμπυκνώνεται τελικά στο χτίσιμο μιας νέας μαζικής αριστεράς με επαναστατικά χαρακτηριστικά.
Το δεύτερο είναι η κοινή δράση της υπάρχουσας αριστεράς και των πλατιών μαζών του εργατικού κινήματος ανεξάρτητα από πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση. Η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα, παίζει καταλυτικό ρόλο στο να μπορέσει το κίνημα να αντισταθεί πιο αποτελεσματικά στην επίθεση που δέχεται και να μπει στην αντεπίθεση.
Η ένταση της ταξικής πάλης, οι δυνατότητες του κινήματος να αντισταθεί αποτελεσματικά, είναι καθοριστικοί παράγοντες στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, είναι τελικά άρρηκτα δεμένοι με τον στόχο της εμφάνισης στην ελληνική κοινωνία μιας νέας μαζικής επαναστατικής αριστεράς. Αντίστοιχα κριτήρια ισχύουν και για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης και διεθνώς. Αυτή την πάλη, για το χτίσιμο μιας νέας μαζικής επαναστατικής αριστεράς, δίνει σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη η CWI, η διεθνής οργάνωση στην οποία συμμετέχει το «Ξ».
Για την επόμενη περίοδο στο «Ξ» θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη σε όλους τους χώρους και για το χτίσιμο των δικών του δυνάμεων αλλά και για το κτίσιμο γεφυρών συνεννόησης και συνεργασίας με τις υγιείς δυνάμεις που υπάρχουν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ, με δυνάμεις που βρίσκονται στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, και βέβαια με σημαντικά τμήματα της βάσης του Κ.Κ.Ε.
Με πλήρη κατανόηση όλης της αντιφατικότητας που χαρακτηρίζει τη περίοδο που διανύουμε, με κατανόηση των δυσκολιών και των περιπλοκών, το «Ξ» αντιμετωπίζει με εξαιρετική αισιοδοξία κι αποφασιστικότητα την επόμενη περίοδο, σαν μια περίοδο στην οποία οι ιδέες του μαρξισμού θα κερδίζουν έδαφος και στηριγμένοι πάνω σ’ αυτό θα δώσουμε τη μάχη για την αναγέννηση της αριστεράς, του εργατικού κινήματος και των οργανώσεών του, ένας δρόμος που όσο δύσκολος είναι, άλλο τόσο είναι και αναπόφευκτος.
________________________
