Επιμέλεια άρθρου του Σερζ Τζόρνταν,
από τo site της CWI (socialistworld.net)

Έπειτα από 134 μέρες ηρωικής αντίστασης των αντάρτικων μονάδων του YPG/YPJ (Μονάδες Λαϊκής Προστασίας/Γυναικείες Μονάδες Προστασίας) η πολιορκία του Κομπάνι από τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) έληξε με νίκη των πολιορκημένων.

Πρόκειται για ένα σημαντικό στρατιωτικό και ψυχολογικό πλήγμα για το ΙΚ.

Στις 27 Οκτωβρίου το ΙΚ είχε κυκλοφορήσει ένα βίντεο στο οποίο οι εκπρόσωποι του ισχυρίζονταν πως η μάχη για το Κομπάνι «έχει σχεδόν τελειώσει» και οι Τζιχαντιστές «καθαρίζανε τα πάντα, από δρόμο σε δρόμο και από κτήριο σε κτήριο». Παρότι το ΙΚ είχε ρίξει στην μάχη μερικούς από τους καλύτερους μαχητές του, διέθετε αριθμητική υπεροχή και μεγάλες προμήθειες σε βαρύ οπλισμό, αναγκάστηκε τελικά σε μια ταπεινωτική υποχώρηση.

Υποκρισία των ΗΠΑ

Το Πεντάγωνο και το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έσπευσε να συγχαρεί τους μαχητές του Κομπάνι για την νίκη τους, τονίζοντας εμφατικά το ρόλο που έπαιξαν οι βομβαρδισμοί των Δυτικών υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.

Αν και θα ήταν παράλογο να αρνηθεί κανείς τον ρόλο που έπαιξαν οι βομβαρδισμοί στην ήττα των δυνάμεων του ΙΚ, είναι ξεκάθαρο ότι η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν θα θεωρούσε ποτέ προτεραιότητα την προστασία του Κομπάνι, αν δεν υπήρχε η ακούραστη αντίσταση των μαχητών των YPG/YPJ, εκ των οποίων σχεδόν 600 έχασαν την ζωή τους στον αγώνα για την απελευθέρωση της πόλης.

Η υποκρισία των ΗΠΑ αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στα λόγια του υπ. Εξωτερικών, Τζον Κέρι, που ενώ πέρσι τον Οκτώβρη έλεγε πως η αποτροπή της πολιορκίας του Κομπάνι δεν ήταν μέρος της στρατηγικής των ΗΠΑ, μετά τη νίκη δήλωσε ξεδιάντροπα πως «το Κομπάνι ήταν ένας πραγματικά συμβολικός και στρατηγικός στόχος»!

Αγώνας για κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα

Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, η Μοσούλη, καταλήφθηκε από τις δυνάμεις του ΙΚ μέσα σε λίγες μόνο μέρες τον περασμένο Ιούνη, παρά το γεγονός πως η αμερικάνικη κυβέρνηση έχει επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια στην εκπαίδευση του ιρακινού στρατού.

Η μικρή πόλη του Κομπάνι, αντίθετα, με πολύ λιγότερο ανθρώπινο δυναμικό και στρατιωτικές υποδομές, έγινε σύμβολο αντίστασης διεθνώς, πολύ πριν οι ΗΠΑ αποφασίσουν να παρέμβουν. Η νίκη της αντίστασης στο Κομπάνι απέδειξε ότι ένας αγώνας που βασίζεται στις προσδοκίες των ανθρώπων για κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, αντί σε θρησκευτικές έριδες, οικονομικά κίνητρα κοκ, μπορεί να οδηγήσει σε ήττα ακόμα και τον πιο αδίστακτο αντίπαλο.

Καταρρέει ο μύθος των «άτρωτων» τζιχαντιστών

Αυτή η νίκη μπορεί να ενθαρρύνει τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν υπό την κατοχή του ΙΚ σε άλλες περιοχές της Συρίας και του Ιράκ. Σε κάποιες απ’ αυτές τις περιοχές υπάρχουν σημάδια αυξανόμενης αγανάκτησης κατά των κατακτητών που αρχίζουν να αντιμετωπίζουν προβλήματα στον έλεγχο τους. Οι μαζικές εκτελέσεις μαχητών που προσπάθησαν να λιποτακτήσουν στην συριακή πόλη Ράκα, προπύργιο του ΙΚ, ή η διακοπή της λειτουργίας όλων των δικτύων κινητής τηλεφωνίας στη Μοσούλη, είναι ενδείξεις πως οι Τζιχαντιστές δεν είναι τόσο άτρωτοι όσο θέλουν να παρουσιάζονται, ούτε απρόσβλητοι από το ενδεχόμενο περαιτέρω κρίσης ή ακόμη και αναταραχών στις περιοχές που ελέγχουν.

Οι κίνδυνοι της επόμενης μέρας

Ενώ το υλικό κόστος για τη νίκη των πολιορκημένων του Κομπάνι ήταν τεράστιο, με ολόκληρες γειτονιές να έχουν μετατραπεί σε ερείπια, η προσέγγιση που ξεκίνησε η ηγεσία του PYD («Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας», πολιτικό σκέλος των YPG/YPJ) με τον δυτικό ιμπεριαλισμό κατά την διάρκεια της πολιορκίας, μπορεί να προκαλέσει εξίσου μεγάλο πολιτικό κόστος.
Τα Ιρακινοκουρδικά στρατεύματα των Πεσμεργκά που στάλθηκαν στο Κομπάνι το περασμένο Οκτώβρη, παίρνουν εντολές από το καθεστώς του Μασούντ Μπαρζανί, φίλου του μεγάλου κεφαλαίου και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή.

Τα σχέδια του Μπαρζανί δεν έχουν καμία σχέση με τις προσδοκίες της βάσης του PYD, αλλά και πολλών Κούρδων, για κοινωνική αλλαγή.

Το μαχητικό πνεύμα αντίστασης στο Κομπάνι και ευρύτερα στην περιοχή της Ρογιάβα (όπως ονομάζονται οι κουρδικές περιοχές της Συρίας) στηρίζεται εν μέρει στην μαζική υποστήριξη του κουρδικού λαού στο αίτημα για μια δική του πατρίδα.

Όμως το Κουρδιστάν του Μπαρζανί δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα διεφθαρμένο και αυταρχικό καθεστώς-μαριονέτα των πολυεθνικών, όπου οι εργαζόμενοι είναι θύματα εκμετάλλευσης και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα καταπατούνται.

Είναι μόνο μέσα από την σύγκρουση με όλες τις άρχουσες τάξεις, των κουρδικών φιλο-καπιταλιστικών φατριών συμπεριλαμβανομένων, που οι Κούρδοι θα μπορέσουν να πετύχουν μια πραγματική και βιώσιμη εθνική αυτοδιάθεση.

Για να πετύχουν αυτούς τους στόχους οι δυνάμεις που κράτησαν την αντίσταση στο Κομπάνι και ευρύτερα στην περιφέρεια της Ρογιάβα, θα πρέπει να αναζητήσουν νέους σύμμαχους, μεταξύ των εργαζομένων, της νεολαίας και των καταπιεσμένων λαών της περιοχής.

Αυτό θα απαιτήσει μια πολιτική κατεύθυνση, όχι απλώς ανεξάρτητη από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τα φιλικά προς αυτές καθεστώτα της περιοχής, αλλά στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση – της απαλλαγής της περιοχής από την κυριαρχία και την εκμετάλλευσή τους.

Οι κίνδυνοι ενός θρησκευτικού/εθνικιστικού εμφύλιου

Οι άνδρες και οι γυναίκες των YPG/YPJ ήταν η βασική δύναμη που  έφερε σε πέρας την χερσαία αντίσταση στους Τζιχαντιστές που πολιορκούσαν το Κομπάνι. Στο Βόρειο Ιράκ η κύρια δύναμη που μάχεται το ΙΚ είναι οι Κούρδοι Πεσμεργκά.

Έτσι, η μάχη ενάντια στο ΙΚ σε πολλές περιπτώσεις παίρνει έναν επικίνδυνα «εθνικιστικό» τόνο. Ο κίνδυνος των αντιποίνων και της εδαφικής εξάπλωσης εις βάρος συνολικά του σουνίτικου αραβικού πληθυσμού είναι κάτι παραπάνω από πραγματικός. Ήδη στο Ιράκ αναφέρονται περιπτώσεις εκτεταμένων βίαιων επιθέσεων έναντια στους σουνίτες από σιιτικές πολιτοφυλακές. Την ίδια ώρα στην Συρία, ένας πολύ-επίπεδος θρησκευτικός εμφύλιος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη.

Ως αποτέλεσμα, η κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή θυμίζει πυριτιδαποθήκη θρησκευτικών αντιθέσεων. Σ’ αυτά τα πλαίσια, ο χαρακτήρας της ένοπλης αντίστασης στο Κομπάνι και τις άλλες περιοχές της Ρογιάβα, που στηρίζεται στην μεγάλη συμμετοχή γυναικών μαχητριών, την απουσία φονταμενταλιστικών τάσεων και την πολυεθνική αλληλεγγύη, φαντάζει για πολλούς ανθρώπους σαν «αχτίδα φωτός μες στο σκοτάδι».

Διαθρησκευτικές επιτροπές άμυνας

Αυτή η επιθυμία για αλλαγή που ένωσε τους εργαζόμενους και τους φτωχούς της Ρογιάβα πρέπει να βρει διέξοδο. Διαφορετικά οι θρησκευτικές και εθνοτικές συγκρούσεις μπορεί να επιστρέψουν με μεγαλύτερη ένταση.

Μια σαφής προειδοποίηση για αυτόν τον κίνδυνο διαφάνηκε σε μια ανακοίνωση του Σαλίχ Μουσλίμ, αντιπροέδρου του PYD, που το Νοέμβρη του 2013 δήλωσε ότι «Κάποια στιγμή αυτοί οι Άραβες που ήρθαν σε κουρδικές περιοχές, θα πρέπει να απελαθούν».

Το χτίσιμο δια-θρησκευτικών επιτροπών αυτοάμυνας του πληθυσμού είναι ένα κρίσιμο καθήκον προκειμένου να αποφευχθούν συγκρούσεις μεταξύ των διαφορετικών θρησκευτικών και εθνικών κοινοτήτων, αλλά και για την προστασία του πληθυσμού απέναντι στις επιθέσεις του ΙΚ ή άλλων αντιδραστικών πολιτοφυλακών που δρουν στην περιοχή.

Η απελευθέρωση του Κομπάνι επιβεβαιώνει εκ νέου την ιδέα ότι όταν οι μάζες έχουν έναν «υψηλό» κοινωνικό στόχο για τον οποίο νιώθουν ότι αξίζει να παλέψουν και να ρισκάρουν ακόμα και τη ζωή τους, μπορούν να πετύχουν θαύματα.

Αν αντιθέτως, η μάχη ενάντια στις δυνάμεις του ΙΚ αφεθεί στα χέρια διεφθαρμένων στρατών και πολιτοφυλακών με γκανγκστερικά χαρακτηριστικά που διαγκωνίζονται για την αύξηση του κύρους και της εξουσίας τους, αυτό θα αποτελέσει συνταγή για καταστροφή.