Ανακοίνωση του Κόκκινου Δίκτυου στον ΣΥΡΙΖΑ. Αναδημοσίευση από το Rproject.gr
Η συμφωνία με τους δανειστές εγκλωβίζει τον ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική του σοσιαλφιλελευθερισμού
Το πρόγραμμα των «μεταρρυθμίσεων» που κατέθεσε ο Γ. Βαρουφάκης, εκ μέρους της κυβέρνησης «με κορμό τον Σύριζα», αναδεικνύει την αλήθεια για τη συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης και των δανειστών στο Eurogroup: πρόκειται για εγκλωβισμό του Σύριζα στα όρια μιας σοσιαλ-φιλελεύθερης πολιτικής.
Με τον τρόπο αυτό ακυρώνεται η δυνατότητα υλοποίησης των δεσμεύσεων της Θεσσαλονίκης, ενώ ανατρέπεται η κατεύθυνση της συνεδριακής απόφασης του Σύριζα, που όριζε την ακύρωση των Μνημονίων και των συνοδευτικών νόμων ως πρώτο βήμα για τη συνολικότερη ανατροπή των βάρβαρων πολιτικών λιτότητας.
Πιο συγκεκριμένα:
1. Ως προς τις ιδιωτικοποιήσεις που αποτελούν τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής:
Η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι «δεν θα καταργήσει τις ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ολοκληρωθεί», ότι «θα σεβαστεί τη διαδικασία σύμφωνα με το νόμο» για τους διαγωνισμούς που έχουν προκηρυχθεί, ενώ το χειρότερο είναι ότι δεσμεύεται και για «τις νέες περιπτώσεις» με τη μέθοδο καταφυγής «στις μακροχρόνιες μισθώσεις και τις κοινοπραξίες ιδιωτικού και δημόσιου τομέα». Πρόκειται, λοιπόν, για μια γενικευμένη αποδοχή των ιδιωτικοποιήσεων που ανατρέπει μια μακρόχρονη πολιτική του Σύριζα.
2. Ως προς την αγορά εργασίας:
Ακυρώνεται η σαφής προεκλογική δέσμευση για αποκατάσταση του κατώτατου μισθού, ανεξάρτητα από τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Υιοθετείται κάποια ομιχλώδης πολιτική «αλλαγών» (;) στον κατώτατο μισθό, αλλαγών των οποίων «η έκταση και το timing» (!) θα γίνουν με διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους (!!!) και τους Ευρωπαϊκούς και Διεθνείς θεσμούς (!!!), (…) σε συνάρτηση με τις εξελίξεις στην παραγωγή και την ανταγωνιστικότητα (!!!)»
Πρόκειται για μια δέσμευση ότι η αποκατάσταση του κατώτατου μισθού παραπέμπεται στις καλένδες, ενώ-ακόμα χειρότερα- υιοθετείται μια απαράδεκτη διαδικασία διαπραγμάτευσης των μισθών και κριτήρια της πιο φιλελεύθερης εκδοχής της σοσιαλδημοκρατίας.
Το κρίσιμο ζήτημα της επαναφοράς της ισχύος των ΣΣΕ ναρκοθετείται, αφού συνδέεται με μιαν κάποια «βέλτιστη πρακτική της Ε.Ε» (;;) και επιδιώκει να «ωφεληθεί από την τεχνογνωσία των ΟΟΣΑ». Θυμίζουμε ότι η «τεχνογνωσία» αυτών των διεθνών οργανισμών, ενώ παρέμεινε αδρανής και βουβή στα τελευταία 20 χρόνια της νεοφιλελεύθερης επιθετικότητας του κεφαλαίου, αποδείχτηκε εξαιρετικά δραστήρια στη σταδιακή διάβρωση των εργατικών δικαιωμάτων με διαδοχικές «νέες έξυπνες ιδέες». Στο πρόγραμμα εντάσσεται η δέσμευση, «σε μια σταδιακή νέα προσέγγιση στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας με ισορροπία(!) μεταξύ ευελιξίας (!!!) και δικαιοσύνης». Στα τελευταία 20 χρόνια της flexicurity-flexi-justice, πολλοί αναζήτησαν «ισορροπία», όμως κανείς δεν βρήκε κάτι άλλο από τον καλπασμό της ευελιξίας ή ελαστικότητας…
3. Στην φορολογική πολιτική εξαερώνονται οι δεσμεύσεις της Θεσσαλονίκης για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, για κατάργηση του χαρατσιού στο πετρέλαιο θέρμανσης, για αποκατάσταση του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ. Ο απολύτως σωστός στόχος της σύγκρουσης με τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, αν δεν προσανατολιστεί με σαφήνεια ενάντια στο κεφάλαιο, σε συνδυασμό με μέτρα φορολογικής ελάφρυνσης των εργαζόμενων, των συνταξιούχων και των λαϊκών δυνάμεων, αποτελεί, απλώς, συνέχεια των πολιτικών λιτότητας.
4. Στο ζήτημα των τραπεζών εξαερώνεται η συνεδριακή θέση του ΣΥΡΙΖΑ για δημόσιο έλεγχο, ακόμα και με τη χαλαρότερη μορφή. Υιοθετείται μια αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων «κατά τρόπο που θα λαμβάνει πλήρως υπόψη την κεφαλαιοποίηση (!) των τραπεζών», ενώ ακόμα και οι πλειστηριασμοί κύριας κατοικίας τίθενται υπό τη δαμόκλειο σπάθη της «συνεργασίας με τις διοικήσεις των τραπεζών και των θεσμών (!)»…
Αυτό το πρόγραμμα «μεταρρυθμίσεων» αποδεικνύει το που οδηγεί η βίαιη μεταστροφή προς τη θέση που αναγνώρισε την αποπληρωμή του χρέους ως αναγκαστική υποχρέωση της κυβέρνησης και η μετατόπιση προς τη θέση ότι ψάχνουμε δρόμο αντίστασης στη λιτότητα αλλά, υποχρεωτικά, μέσα στα πλαίσια ανοχής της Ε.Ε και του ευρώ.
Απέναντι στη συμφωνία στο Eurogroup και στο συνοδευτικό πρόγραμμα «μεταρρυθμίσεων», οι οργανώσεις και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά, το εργατικό κίνημα και τα κοινωνικά κινήματα αντίστασης, πρέπει να βρουν τη δύναμη να απαντήσουν: ΟΧΙ! Και να κρατήσουν στη συνέχεια μια στάση απειθαρχίας, μια στάση εργατικής και λαϊκής πάλης που θα επιδιώκει την ανατροπή αυτής της δεσμευτικής πολιτικής στην πράξη.
Ειδικά στα μέλη και στις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τίθενται ιδιαίτερα καθήκοντα.
Της άμεσης επιστροφής στην πολιτική που όριζαν τρεις βασικοί πυλώνες: α) κατάργηση των μνημονίων και των συνοδευτικών μέτρων λιτότητας β) καμιά θυσία για το ευρώ γ) αριστερή ριζοσπαστική πολιτική με βάση τις αποφάσεις του συνεδρίου και τις δεσμεύσεις της ΔΕΘ.
Θα είναι μια μάχη όχι ενάντια, αλλά για τη σωτηρία, του πολιτικού σχεδίου της «κυβέρνησης της Αριστεράς». Γιατί η συμφωνία στο Eurogroup και οι δεσμεύσεις που σήμερα αναλαμβάνονται, θα οδηγήσουν μέσα στο τετράμηνο της περιόδου «γέφυρας» σε εξασθένηση των σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνική βάση που τον έσπρωξε στη νίκη. Και αυτό θα ανοίγει την όρεξη στους ντόπιους και διεθνείς αντιπάλους για το ξεκίνημα των επιχειρήσεων με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης. Ο χρόνος γίνεται βραχύς…
