Η μεγάλη επίθεση της ΝΔ ενάντια στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων είναι πλέον ορατή για τον καθένα. Η άρση της μονιμότητας στον ΟΤΕ, που θα επεκταθεί και στις άλλες ΔΕΚΟ, η ρύθμιση του ασφαλιστικού των τραπεζών, η διευθέτηση του ωραρίου και η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων αποκάλυψαν σε κάθε εργαζόμενο τις πραγματικές προθέσεις της ΝΔ που μέχρι πρότινος μιλούσε στο όνομα της ‘ήπιας προσαρμογής’. .
Μπροστά σε αυτή την επίθεση πολύ λίγοι είναι αυτοί που θα περίμεναν το ΠΑΣΟΚ και το Γιώργο Παπανδρέου να αποτελέσει το βασικό μοχλό αντίστασης στις κυβερνητικές πολιτικές, μια και το ΠΑΣΟΚ έχει αποτυπωθεί στη συνείδηση των εργαζομένων σαν το ένα από τα δύο επίσημα κόμματα του κεφαλαίου. .
Αλλά και όσοι περίμεναν τα κόμματα της αριστεράς να μπουν μπροστά στις μάχες του εργατικού κινήματος, για άλλη μια φορά απογοητεύθηκαν. Αν και τα ζητήματα που αφορούν την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων ήταν και είναι προνομιακά για την αριστερά, αν και το μέγεθος της επίθεσης της κυβέρνησης ήταν πολύ μεγάλο, αν και η δυσαρέσκεια και η ανασφάλεια των εργαζομένων δείχνει να μεγαλώνει, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΝ δεν μπόρεσαν να δώσουν μια συνολικότερη πολιτική προοπτική στους αγώνες των εργαζομένων. Το γεγονός αυτό αντανακλάται και στις δημοσκοπήσεις που δείχνουν τα ποσοστά των δύο κομμάτων της αριστεράς ουσιαστικά στάσιμα ή με οριακή αύξηση.
ΚΚΕ
Το ΚΚΕ, ως το μαζικότερο κόμμα της αριστεράς φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη. Η διασπαστική πολιτική που έχει επιλέξει στο όνομα της ιδεολογικής του καθαρότητας και του διαχωρισμού από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αν την προηγούμενη περίοδο φαινόταν γραφική, τους τελευταίους μήνες των εργατικών κινητοποιήσεων και των απεργιών σε τόσους κλάδους αποδείχθηκε επιζήμια για το εργατικό κίνημα. Το ΚΚΕ απείχε από όλες τις βασικές απεργιακές συγκεντρώσεις, καλούσε τους εργαζόμενους να μην παρευρεθούν και ταυτόχρονα οργάνωνε τις δικές του, μέσω του ΠΑΜΕ, σε διαφορετικά μέρη και σε διαφορετικές ώρες. Μπορεί η ηγεσία του ΚΚΕ βέβαια να είναι ευχαριστημένη επειδή οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ είχαν τις περισσότερες φορές περισσότερο κόσμο από τις αντίστοιχες των επίσημων συνδικάτων, η ουσία όμως είναι ότι το ΠΑΜΕ δεν μπόρεσε για μια ακόμα φορά να εκφράσει τη δυσαρέσκεια του κόσμου. Για αυτό και οι συγκεντρώσεις του δε μάζεψαν παρά μόνο τα μέλη και τους φίλους του κόμματος. .
Η αδυναμία αυτή του ΠΑΜΕ φαίνεται ακόμα πιο έντονα από το γεγονός ότι όσο καταγγέλλει τις ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και μποϋκοτάρει τις συγκεντρώσεις που καλούν, τόσο υποχρεώνεται να τις ακολουθεί και να καλεί σε κινητοποιήσεις και απεργίες τις μέρες που καλούν και αυτές. Ενδεικτικά θυμίζουμε ότι όταν τον περασμένο Νοέμβρη το ΠΑΜΕ επιχείρησε να καλέσει μόνο του γενική απεργία απέτυχε παταγωδώς. .
Η αλλοπρόσαλλη τακτική του ΚΚΕ, να είναι με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο έξω από τη ΓΣΕΕ, δε φαίνεται να το οδηγεί σε συμπεράσματα. Αντίθετα η αδυναμία μαζικοποίησης του ΠΑΜΕ και χτισίματος του περίφημου μετώπου χρεώνεται μέσα από τις στήλες του Ριζοσπάστη στους ίδιους τους εργαζόμενους που ‘δεν καταλαβαίνουν’. Χαρακτηριστικό ως προς αυτό είναι άρθρο του Ριζοσπάστη στο οπισθόφυλλο της εφημερίδας με τίτλο ‘Άνοιξε τα γκαβά σου’ (!) το οποίο απευθύνεται στο μέσο εργαζόμενο και με φράσεις όπως ‘είσαι ηλίθιος’, ‘κούνια που σε κούναγε’, ‘τον κακό σου το φλάρο’, ‘ξύπνα κακομοίρη μου’ προσπαθεί υποτίθεται να τον ‘ξυπνήσει’ επειδή δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να υποστηρίξει το ΚΚΕ. .
ΣΥΝ
Αν για το ΚΚΕ η αδυναμία να δώσει πολιτική προοπτική στους αγώνες και στα προβλήματα των εργαζομένων είναι μια φορά φανερή για το ΣΥΝ είναι δέκα. Και δεν είναι μόνο η στάση των συνδικαλιστών του την προηγούμενη περίοδο που δεν μπόρεσαν να κάνουν ουσιαστικές προτάσεις στους εργαζόμενους στην κατεύθυνση της ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής, ούτε η αδυναμία τους να διαφοροποιηθούν στις περισσότερες περιπτώσεις από την ΠΑΣΚΕ όταν αυτή πρότεινε την αναστολή των κινητοποιήσεων. Η στάση του Συνασπισμού σε κεντρικά πολιτικά ζητήματα δείχνουν ότι το κόμμα δεν έχει ξεκόψει ούτε από το φλερτ με την κεντροαριστερά ούτε από την εμμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. .
Το γαλλικό και το ολλανδικό όχι στο ευρωσύνταγμα, ενώ προκάλεσαν ενθουσιασμό στο σύνολο της αριστεράς διεθνώς, στο Συνασπισμό φαίνεται να έβγαλαν έναν προβληματισμό, όπως τουλάχιστον φαίνεται από τις δηλώσεις του Α.Αλαβάνου ότι «το γαλλικό ‘όχι’ δεν είναι ένα ‘όχι’ στο εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης» καθώς και η εκδήλωση που διοργάνωσε η τάση της ‘Ανανεωτικής Συσπείρωσης’ για να εκφράσει την αμηχανία της μπροστά στην απόρριψη του ευρωσυντάγματος. .
Την ίδια ώρα ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Κωνσταντόπουλος προτείνει « το ‘όχι’ στην πολιτική του νεοφιλελευθερισμού της ΝΔ να αποκτήσει πολιτική έκφραση». .
Με τη διατύπωση αυτή ουσιαστικά απευθύνεται στο ΠΑΣΟΚ και σε στελέχη όπως ο Α. Τσοχατζόπουλος, που στο παρελθόν εφάρμοσαν και υπερασπίστηκαν αντίστοιχες πολιτικές. Το σενάριο της κεντροαριστεράς πάντως παίζει και από το χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης όπου το δίλημμα « με το ΠΑΣΟΚ ή χάνουμε τις 430 θέσεις στην ΤΑ » φαίνεται να καταλήγει στο πρώτο του σκέλος. Η γραμμή του κόμματος μέχρι στιγμής, που θέλει αυτόνομη κάθοδο στους τρεις μεγάλους δήμους και ανοικτό το ενδεχόμενο συνεργασιών στους υπόλοιπους επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο, ενώ ήδη έχουν γίνει βήματα προς τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ σε εκατοντάδες δήμους στην Αθήνα και στην υπόλοιπη Ελλάδα ( π.χ. Ζωγράφου, Αλιμο, Πετρούπολη, Τρίκαλα, Πρέβεζα κτλ.). .
Οι παλινωδίες του Συνασπισμού μία προς την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και τα κινήματα με τον ΣΥΡΙΖΑ και μία προς την κεντροαριστερά στις δημοτικές εκλογές, τον έχουν καταστήσει εντελώς αναξιόπιστο στα μάτια της κοινωνίας και των εργαζομένων. Το Αριστερό Ρεύμα που έχει την πλειοψηφία στο κόμμα και η νεολαία του ΣΥΝ που κινείται σε πιο ριζοσπαστικές κατευθύνσεις θα κληθούν σύντομα να ξεκαθαρίσουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Χωρίς μια σαφή ιδεολογική τοποθέτηση και καθαρό πρόγραμμα δεν μπορεί να επιτευχθεί η ενότητα της αριστεράς και να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των εργαζομένων. .
Κυριάκος Χάλαρης
