Του Κυριάκου Χάλαρη
Οι κινητοποιήσεις στα λιμάνια, η έντονη δραστηριότητα του ΠΑΜΕ και οι διάφορες μαχητικές πρωτοβουλίες που συχνά παίρνει, έχουν στρέψει τα βλέμματα αρκετών εργαζόμενων προς το ΚΚΕ. Εξάλλου, η ανεπάρκεια των επίσημων συνδικάτων και οι όλο και μεγαλύτερες και πολλές φορές χυδαίες επιθέσεις που δέχεται το ΚΚΕ τόσο από την κυβέρνηση (Πάγκαλος) όσο και από τα περισσότερα κανάλια και εφημερίδες (Σκάι, Καθημερινή, Μέγκα κλπ), επιθέσεις που την περίοδο του Δεκέμβρη εξαπολύονταν ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ, είναι λογικό να συσπειρώνουν τα μέλη και τους φίλους του κόμματος, αλλά και να προκαλούν τη συμπάθεια προς το ΚΚΕ απο ένα τμήμα των εργαζομένων που έχουν αηδιάσει από την προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ υπέρ της κυβέρνησης.
Λέγοντας αυτό, την ίδια στιγμή πρέπει να τονίσουμε πως το ΚΚΕ αποτυγχάνει (όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ) στη φάση της πιο μεγάλης κρίσης του καπιταλισμού και της πιο βάρβαρης επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους, στην Ελλάδα και διεθνώς, να αυξήσει ουσιαστικά τα ποσοστά του, αποδεικνύοντας μ’ αυτό τον τρόπο πως δεν πείθει τα πλατιά εργατικά στρώματα.
Στην πραγματικότητα, έτσι, το ΚΚΕ αποτελεί άλλο ένα κομμάτι του παζλ που συμπληρώνει την αδυναμία της σημερινής μαζικής αριστεράς να δώσει απαντήσεις στα ζητήματα της κρίσης και με μια σωστή τακτική να κερδίσει τη μάχη απέναντι στην κυβέρνηση.
Η κυβερνητική προπαγάνδα έχει στηρίξει όλη της την πολιτική στα εξής ερωτήματα: «πως θα αποπληρώσουμε το τεράστιο δημόσιο χρέος;» και «που θα βρούμε λεφτά να δανειστούμε ώστε να εξακολουθούμε να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις».
Πάνω σε αυτά τα δύο ερωτήματα χρειάζονται συγκεκριμένες απαντήσεις από την πλευρά των εργαζομένων. Πώς απαντά σε αυτά τα ερωτήματα το ΚΚΕ;
Και από την Α. Παπαρήγα (ομιλία στο Π. Άρεως) αλλά και από τις στήλες του Ριζοσπάστη, η μόνη απάντηση που δίνεται είναι αυτή της «λαϊκής εξουσίας και οικονομίας» για την οποία μάλιστα «ο λαός δεν είναι ακόμα ώριμος».
«Λαϊκή εξουσία» – τι είναι τελικά;
Πρόκειται για μια απάντηση αφενός κενή περιεχομένου και, αφετέρου, που προσπαθεί να μεταθέσει τις ευθύνες για τις αδυναμίες του κινήματος από τις ηγεσίες της αριστεράς στην ανωριμότητα του λαού.
Πρώτον γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει. Το ΚΚΕ προτείνει μια «λαϊκή εξουσία» μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού; Δηλαδή μπορεί μέσα στον καπιταλισμό να έχουμε μια εξουσία η οποία να λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων και ενάντια στους καπιταλιστές;
Ή μήπως εννοεί το σοσιαλισμό και αν ναι γιατί δεν το λέει καθαρά; Μήπως γιατί δεν εννοεί το σοσιαλισμό;
Φάρμακο για κάθε νόσο;
Ακόμα όμως και αν μπορούσε να εξηγηθεί τι ακριβώς σημαίνει «λαϊκή εξουσία» στην ουσία αυτό το αίτημα δεν απαντά στη σημερινή πραγματικότητα. Δεν απαντά στο που θα βρεθούν λεφτά να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, δεν απαντά στο πως θα αποπληρώσουμε το χρέος και αν θα πρέπει να το αποπληρώσουμε, δεν απαντά στο τι πρέπει να απαιτήσει τώρα το εργατικό κίνημα και όχι στη δευτέρα παρουσία που για το ΚΚΕ παίρνει τη μορφή, όχι του σοσιαλισμού αλλά της «λαϊκής εξουσίας».
Στην πραγματικότητα τα αιτήματα από τα οποία θα πρέπει να αρχίζουν οι διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος και απαντούν άμεσα στην κρίση είναι δύο: Άρνηση πληρωμής του χρέους και εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
Αυτά είναι τα αιτήματα που δίνουν απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα από την πλευρά των εργαζομένων, απαντούν επιθετικά στην προπαγάνδα της κυβέρνησης, δημιουργούν ρωγμές στο καπιταλιστικό σύστημα και τους θεσμούς του (ΕΕ, ΟΝΕ) και βάζουν τις βάσεις για συσπείρωση των Ευρωπαίων εργαζομένων που δίνουν την ίδια μάχη με τους εργαζόμενους στην Ελλάδα.
Το ΚΚΕ όχι μόνο δεν υιοθετεί ξεκάθαρα αυτά τα αιτήματα αλλά πολλές φορές τα καταγγέλλει ως «σοσιαλδημοκρατικά». Και προτάσσει το αίτημα της «λαϊκής εξουσίας» όχι μόνο ως στόχο του κινήματος στο μέλλον, αλλά και ως φάρμακο για κάθε νόσο.
Με ποιες τακτικές;
Παρά την πιο έντονη δραστηριότητα του ΠΑΜΕ κανείς δεν πιστεύει ότι το ΚΚΕ μπορεί να παίξει το ρόλο που του αντιστοιχεί για την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος και για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό καταλαβαίνει κανείς αν κοιτάξει τις κινητοποιήσεις του οι οποίες ακόμα και σήμερα ουσιαστικά συσπειρώνουν τα μέλη και τους φίλους του κόμματος και όχι πλατιά στρώματα των εργαζομένων. Χαρακτηριστικά, η γενική απεργία που κήρυξε (μόνο του) το ΠΑΜΕ στις 23 Ιούνη, συγκέντρωσε περίπου 15.000 στο κέντρο της Αθήνας (μαζί και με μια μαζικότατη κινητοποίηση των φοιτητών του ΚΚΕ). Αυτό γίνεται επίσης φανερό από τις δημοσκοπήσεις που το δείχνουν στάσιμο, όπως και όλη την αριστερά.
Πέρα από την ανεπάρκεια του στο ζήτημα των θέσεων και των πολιτικών απαντήσεων, το ΚΚΕ επιμένει, ακόμα και σήμερα, παρά την τόση ανάγκη για την όσο το δυνατό μεγαλύτερη ενότητα της αριστεράς και του κινήματος, στην ίδια τακτική των ξεχωριστών πορειών, συγκεντρώσεων κλπ, που λειτουργούν διασπαστικά για το εργατικό κίνημα.
Πέρα από τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις τις ημέρες των απεργιών προχωρά σε αποσπασματικές κινητοποιήσεις και απεργίες (όπως στα λιμάνια) με αποτέλεσμα, ακόμα κι αν έχουν «ηρωικά» στοιχεία, να αποτελούν εύκολο στόχο των καναλιών και της κυβέρνησης μια και δεν μπορούν να συσπειρώσουν πιο πλατιά κομμάτια της κοινωνίας.
Το κυριότερο όμως, δεν προτείνει στους εργαζόμενους ένα σαφές σχέδιο κινητοποιήσεων και απεργιών, που να μπορούν να πείσουν και να συσπειρώσουν πλατύτερα λαϊκά στρώματα, με στόχο την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής.
