Του Κυριάκου Χάλαρη
Όλοι πλέον αναγνωρίζουν ότι την ελληνική κοινωνία διαπερνούν διεργασίες με επαναστατικά στοιχεία και χαρακτηριστικά. Το γεγονός αυτό προκαλεί σύγχυση και αντιφατικές εκτιμήσεις και στο ΚΚΕ και το βλέπουμε σε χαρακτηριστικές δηλώσεις της ηγεσίας του όπως αυτή της Αλέκας Παπαρήγα που από τη μια δηλώνει ότι: «Η πάλη για εφ’ όλης της ύλης σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων και τα κόμματά της, η πάλη για ανατροπή αυτής της εξουσίας, η πάλη για λαϊκή εξουσία – λαϊκή οικονομία αντικειμενικά είναι περισσότερο ώριμη από ποτέ.» ( Ριζοσπάστης 21/10/11)
Και από την άλλη ότι :
« η κατάσταση δεν είναι επαναστατική. Να είστε βέβαιοι ότι όταν θα είναι πρώτο το ΚΚΕ θα το καταλάβει» (στο δελτίο ειδήσεων του ΑΛΤΕΡ 20/10/11)
Την ώρα που η καπιταλιστική οικονομία είναι σε ελεύθερη πτώση, που η άρχουσα τάξη είναι σε αδιέξοδο, τα μεσαία στρώματα έχουν μπει στον αγώνα και οι εργαζόμενοι φαίνονται διατεθειμένοι να δώσουν αγώνες μέχρι τέλους, η πάλη για λαϊκή εξουσία αντικειμενικά είναι περισσότερο ώριμη από ποτέ. Τι είναι αυτό που την εμποδίζει όμως;
Αυτό που λείπει είναι ένα επαναστατικό κόμμα ικανό να συντονίσει τους αγώνες των εργαζομένων, να δώσει πολιτική προοπτική στις απεργίες και τις κινητοποιήσεις, να βάλει το ζήτημα της εξουσίας στο τραπέζι και τελικά να παίξει ρόλο στην ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, στην ανατροπή του συστήματος και στο πέρασμα της εξουσίας στα χέρια των εργαζομένων.
Και πραγματικά, αν το ΚΚΕ ήταν όντως ένα επαναστατικό κόμμα θα μπορούσε να το κάνει. Θα μπορούσε να παίξει καταλυτικό ρόλο στο συντονισμό όλων αυτών των αμέτρητων κινητοποιήσεων, απεργιών και καταλήψεων που είχαμε το διάστημα πριν τη 48ωρη γενική απεργία. Αυτό όμως δεν ενδιαφέρει την ηγεσία του, η οποία ενδιαφέρεται μόνο για τους αριθμούς στις δικές της συγκεντρώσεις.
Θα μπορούσε να κάνει προτάσεις κλιμάκωσης του αγώνα σε μια σειρά χώρους ώστε οι κινητοποιήσεις να μην τελειώσουν στις 20 Οκτώβρη. Θα αρκούσε μάλιστα ένα δημόσιο κάλεσμα για να παραμείνει ο κόσμος στο Σύνταγμα μετά το τέλος των διαδηλώσεων, ιδιαίτερα στις 19 και 20 του Οκτώβρη, μέρες της μεγάλης 48ωρης απεργίας, μέχρι να πέσει η κυβέρνηση.
Ένα τέτοιο κάλεσμα από το ΚΚΕ πιστεύουμε ότι θα είχε ανταπόκριση γιατί θα έδινε στόχο στο κίνημα και συγκεκριμένο προσανατολισμό. Και με ένα τέτοιο κάλεσμα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα συσπειρωνόταν τόσος κόσμος που η πτώση της κυβέρνησης θα ήταν θέμα ελάχιστων ημερών ή ακόμα και ωρών.
Παρόλα αυτά το ΚΚΕ δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. Και ο λόγος είναι σε γενικές γραμμές η συνέχιση της ίδιας πολιτικής κατεύθυνσης που έχει χρόνια τώρα μέσα στο εργατικό κίνημα. Ξεχωριστές πορείες και συγκεντρώσεις, μακριά από τους εργαζόμενους που δεν είναι στο ΠΑΜΕ, απομόνωση από το υπόλοιπο εργατικό κίνημα.
Και δεν είναι τυχαίο, επομένως, ότι τους μεγαλύτερους αγώνες της τελευταίας περιόδου τους είχαμε σε χώρους που είναι πέρα από το συνδικαλιστικό έλεγχο του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ – είναι χώροι που ελέγχονται από τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ! Τέτοιοι είναι για παράδειγμα η ΠΟΕ ΟΤΑ, και οι καταλήψεις υπουργείων και δημόσιων κτιρίων. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως της ΕΘΕΛ, αυτοί που έπαιξαν το βασικό ρόλο στο να εξαναγκάσουν τις ηγεσίες να καλέσουν κινητοποιήσεις ήταν οι εργαζόμενοι που πίεσαν από τα κάτω, στηρίζοντας τις προτάσεις μαχητικών αριστερών παρατάξεων όπως της Ανεξάρτητης Παρέμβασης ή της ΕΑΣ..
Όλοι αυτοί οι αγώνες, ιδιαίτερα αυτοί από τα κάτω – κι αυτό το είδαμε σε πολλές από τις καταλήψεις υπουργείων και κυβερνητικών γραφείων – ήταν ηρωικοί, αλλά, από την άλλη, ήταν ασυντόνιστοι. Το ΚΚΕ έχοντας τη λογική ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να δώσουν τις μάχες τους «μόνο μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ» δεν μπόρεσε να παίξει κανένα ουσιαστικό ρόλο σε όλο αυτό.
Σίγουρα, το γεγονός ότι στην απεργιακή συγκέντρωση της 20ης Οκτώβρη το ΚΚΕ ήταν στο Σύνταγμα μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους είναι θετικό βήμα. Παρόλα αυτά, το είδος της περιφρούρησης που επέλεξε, η κατάληψη του χώρου μπροστά στη Βουλή από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και η ουσιαστική απαγόρευση επαφής με οποιοδήποτε άλλο εργατικό μπλοκ πλησίαζε τη βουλή απομονώνουν περισσότερο το ΚΚΕ από το υπόλοιπο εργατικό κίνημα. Το ίδιο ισχύει και για τις αναίτιες επιθέσεις που έκανε το ΠΑΜΕ μετά τα γεγονότα του Συντάγματος στο ΣΥΡΙΖΑ και στο κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ που δεν είχαν καμιά ανάμειξη.
Για να προχωρήσει το κίνημα, για να καταφέρει να κερδίσει και στο τέλος τέλος να φέρει τη «λαϊκή εξουσία» που το ίδιο το ΚΚΕ προβάλλει, χρειάζεται πολιτική προοπτική. Χρειάζεται συντονισμός των αγώνων και περιφρούρηση των συγκεντρώσεων του κινήματος.
Το ΚΚΕ αν θέλει πραγματικά να παίξει ρόλο σε αυτό έχει πολλά να κάνει:
Να συντονιστεί με τους εργαζόμενους που δεν ανήκουν στο ΠΑΜΕ για κοινούς αγώνες και συγκεντρώσεις.
Να περιφρουρήσει σε συνεννόηση με τα εργατικά σωματεία και τις υπόλοιπες οργανώσεις της αριστεράς τις πορείες.
Να κάνει προτάσεις αγώνα που να στοχεύουν συγκεκριμένα στο πως θα ρίξουμε την κυβέρνηση και πως θα ανατρέψουμε το σύστημα.
Διαφορετικά, αν με αφορμή και τα επεισόδια του Συντάγματος, συνεχίσει το δικό του «αγώνα» απομονωμένο από το υπόλοιπο κίνημα, αντικειμενικά διασπά το κίνημα και ρίχνει νερό στο μύλο της κυβέρνησης και της τρόϊκα
*Δες: https://xekinima.org/arthra/view/article/gia-ta-xtesina-epeisodia-anamesa-sto-pamekke-kai-toys/
__________
Το ΚΚΕ, οι αναρχικοί και το κίνημα
Έχουμε γράψει αναλυτικά σε σχετική ανακοίνωση του Ξ (*) για τα γεγονότα στο Σύνταγμα τη δεύτερη μέρα της 48ωρης γενικής απεργίας (20 Οκτώβρη) και την επίθεση ομάδων «μπάχαλων» ενάντια στην περιφρούρηση και τα μπλοκ του ΠΑΜΕ. Γράψαμε συγκεκριμένα:
«Από αυτή την κριτική (στο ΚΚΕ) όμως μέχρι αυτό που έγινε χτες το Σύνταγμα, όπου έξαλλες ομάδες αναρχικών ή προβοκατόρων-ασφαλιτών ή και τα δύο, επετέθησαν στα μπλοκ του ΠΑΜΕ/Κ.Κ.Ε. με πέτρες, σπασμένα μάρμαρα και μολότοφ, υπάρχει μια τεράστια απόσταση.»
Και ακόμα:
«Την υπεροψία του ΚΚΕ απέναντι στο υπόλοιπο κίνημα ξεπερνά κατά πολύ η αλαζονεία των (αναρχικών ή άλλων) μπαχαλάκηδων οι οποίοι σαν αυτόκλητοι Ζορό επιχειρούν να τα βάλουν «με τα τέρατα» της κρατικής καταστολής για να απελευθερώσουν, υποτίθεται, την κοινωνία… Οι 200 Ζορό του Συντάγματος γράφουν στα παπούτσια τους όλους τους υπόλοιπους στο Σύνταγμα, είτε είναι 10.000 είτε 50.000 είτε 200.000 – στο όνομα της… ελευθερίας! Φοβερό!».
Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά: συγκροτημένες ομάδες, εξοπλισμένες με πέτρες, μολότοφ, παλούκια επιτέθηκαν όχι μόνο στην περιφρούρηση αλλά και στο ίδιο το μπλοκ του ΠΑΜΕ με αποτέλεσμα να υπάρξει συμπλοκή με την περιφρούρηση του ΚΚΕ και να ακολουθήσουν τραυματισμοί. Από τις 20 Οκτώβρη και μετά τα γραφεία του ΚΚΕ σε όλη την Ελλάδα δέχονται μπαράζ τραμπούκικων επιθέσεων από τις ίδιες αυτές ομάδες
Ο αναρχικός χώρος έδωσε πλήρη κάλυψη στην επίθεση που έγινε στις 20 Οκτώβρη και δεν βρήκε ούτε μία λέξη να πει για τις επιθέσεις στα γραφεία του ΚΚΕ. Όμως, αν οι αναρχικές οργανώσεις είχαν στοιχειώδη σοβαρότητα και συνέπεια είχαν υποχρέωση να απολογηθούν στο κίνημα για αυτές τις επιθέσεις. Επιθέσεις που δεν αφορούν μόνο τα μπλοκ του ΚΚΕ – οι μπαχαλάκηδες δεν διστάζουν να διαλύουν στο όνομα της δικής τους αντίληψης για την «επανάσταση» απεργιακές συγκεντρώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων.
Φυσικά δεν είναι κάθε μπαχαλάκιας και αναρχικός – είναι γνωστό και σίγουρο πως υπάρχουν στις γραμμές τους και ασφαλίτες και ακροδεξιοί. Αυτό, αν όχι τίποτε άλλο όφειλε να προβληματίσει τους αναρχικούς που υιοθετούν τον πόλεμο της πέτρας και της μολότοφ. Και φυσικά δεν σημαίνει πως κάθε αναρχικός είναι και μπαχαλάκιας! Υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι, εξαγριωμένοι με το σύστημα, που εκτονώνουν την οργή τους μέσα από τα λεγόμενα «μπάχαλα» θεωρώντας πώς έτσι παλεύουν ενάντια στο σύστημα. Η κριτική αναφορά που κάνουμε δεν αφορά αυτό το στρώμα, αφορά όμως τις οργανωμένες αναρχικές ομάδες που έχουν αναγάγει στο επίπεδο της θεωρίας την ανάγκη των μπάχαλων, σαν την ανώτερη μορφή της αντιεξουσιαστικής πάλης.
