Της Ηλέκτρας Κλείτσα
Λίγοι «τεθλιμμένοι συγγενείς», κάτι γραφικοί παππούδες (που δηλώνουν ότι «αν είχαμε 10 Παττακούς εκτός από την Κωσταντινούπολη θα παίρναμε και την Ιερουσαλήμ»!;!) και μια αντιπροσωπεία της «Χρυσής Αυγής». Αυτό ήταν το σκηνικό στην κηδεία του χουντικού Στ. Παττακού. Δε θα μπορούσε βέβαια να είναι πολύ διαφορετικό, αφού μιλάμε για το «τελευταίο αντίο» στο τελευταίο εναπομείναν σύμβολο μιας από τις πιο μαύρες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Δείξε μου τους φίλους σου…
Η στενή σχέση ανάμεσα στο διαβόητο δικτάτορα και τους νεοναζί της «Χρυσής Αυγής» δεν είναι κάτι καινούριο. Ο ίδιος ο Παττακός, έχει στο παρελθόν δηλώσει ότι το μόνο κόμμα που στέκεται στο ύψος των περιστάσεων είναι η «Χρυσή Αυγή», η οποία «ήρθε για να μείνει», ενώ οι απαρηγόρητοι νεοναζί, θρηνώντας το θάνατο του ειδώλου τους γράφουν:
«Έφυγε ο Ήρωας Στρατηγός Στυλιανός Παττακός που την Στολή του κοσμούν επτά Πολεμικοί Σταυροί, τρία Αριστεία Ανδρείας και δύο Μετάλλια Εξαιρέτων Πράξεων».
Πόση ανδρεία αλήθεια χρειάζεται για να βασανίζεις φυλακισμένους πολιτικούς αντιπάλους; Πόσος ηρωισμός για να ζητάς αποφυλάκιση για λόγους υγείας και βγαίνοντας τελικά από τη φυλακή να δηλώνεις «καλά τους κάναμε»; Πόσο εξαίρετη πράξη είναι το να υποστηρίζεις μέχρι την τελευταία στιγμή ότι οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, η λογοκρισία, ήταν απαραίτητες για να αποφευχθεί ο «κομμουνιστικός κίνδυνος»;
Ναι, αλλά οι πραξικοπηματίες «πέθαναν φτωχοί»
«Ο στρατηγός πέθανε σε δυάρι φτωχός» μας ενημερώνει περίλυπος ο Ηλίας Παναγιώταρος. Δεν είναι μόνο αυτός όμως, ούτε μόνο οι ακροδεξιοί θαυμαστές της χούντας που αναπαράγουν αυτή τη λογική. Το τελευταίο διάστημα, σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας της πλήρους απαξίωσης του σημερινού πολιτικού συστήματος, κυκλοφορεί η «θεωρία», ότι τουλάχιστον οι χουντικοί ήταν έντιμοι και πέθαναν φτωχοί, σε αντίθεση με τους πολιτικούς σήμερα. Είναι όμως έτσι;
Όταν ακούει κανείς τη φράση «ο στρατηγός πέθανε φτωχός», η πρώτη απορία που του γεννιέται, είναι αν θα έπρεπε να έχει πεθάνει πλούσιος και δικαιωμένος, έχοντας ανταμειφθεί για τη «δράση» του. Βασικά ο μόνος λόγος που ο Παττακός πέθανε φτωχός είναι ότι ο λαός κατάφερε να ανατρέψει το καθεστώς της χούντας. Αν είχαν εξελιχθεί αλλιώς τα πράγματα, ο Πάττακός θα ζούσε μέσα στη χλιδή.
Το καθεστώς της 21ης Απριλίου, σε αντίθεση με την πρόσφατη φήμη του «σκληρού αλλά αδιάφθορου», δεν ήταν απλά μια στυγνή δικτατορία που δολοφονούσε, φυλάκιζε και βασάνιζε, αλλά ένα καθεστώς βουτηγμένο από την κορφή ως τα νύχια στα σκάνδαλα.
Στελέχη της χούντας, του «στρατηγού» συμπεριλαμβανομένου, είχαν άριστες σχέσεις με τους μεγαλοεπιχειρηματίες της εποχής, εξασφαλίζοντάς τους συμβάσεις για μια σειρά μεγάλα έργα, με επαχθείς όρους για το δημόσιο, άρα και τεράστια κέρδη για τους ίδιους, φρόντισαν να «βολέψουν» τις οικογένειές τους σε υψηλές θέσεις της κρατικής μηχανής και βέβαια, αυξήσαν τους μισθούς τους.
«Με τον Α.Ν. 5 του 1967, ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε (από 23.600 σε 45.000 δρχ), των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε από 22.400 σε 35.000 δρχ, ενώ θεσπίστηκαν -για πρώτη φορά- ημερήσια «εκτός έδρας» 1.000 και 850 δρχ αντίστοιχα»
(iospress.gr: «Εφτά χρόνια αρπαχτή»)
Για περισσότερες πληροφορίες για την οικονομική διαχείρηση επί χούντας διαβάστε εδώ
Αμετανόητος χουντικός
Πολλά έχουν γραφτεί τις τελευταίες μέρες για το ρόλο του Παττακού κατά τη διάρκεια της χούντας, για τον αποφασιστικό του ρόλο στην επιβολή της και κυρίως για την αμετανόητη στάση του. Τα δικά του λόγια όμως, μιλώντας για τα βασανιστήρια που υπέστη ο αξιωματικός του στρατού Σπ. Μουστακλής για την αντιδικτατορική του δράση, τον περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο:
«Καλά του κάναμε. Να ησυχάσουμε. Η δύναμις επιβάλλεται δια παντός τρόπου. Ό,τι δε λύνεται κόβεται. Σπαθί.»
Ο τελευταίος των πραξικοπηματιών μας εξηγεί με ακρίβεια ποιος είναι ο ρόλος τέτοιου είδους καθεστώτων: Να συντρίψουν με όλα τα μέσα, κάθε φωνή αντίστασης, κάθε διαφορετική άποψη, να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των λίγων με τη βία και την καταστολή.
