Κείμενο συνεργασίας του Θοδωρή Μαράκη
Πιστεύω χωρίς δόση υπερβολής, ότι η απόφαση του ΚΚΕ για τον Άρη ήταν καθ’ όλα σωστή. Γιατί αυτή ήταν και η επιθυμία του Πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ όταν συνειδητά παραβίαζε, όχι απλά μια λαθεμένη απόφαση της ηγεσίας του ΚΚΕ, αλλά μια για να την πούμε με το όνομά της μια προδοτική απόφαση, την οποία πλήρωσε το εργατικό και λαϊκό κίνημα με χιλιάδες νεκρούς, εξορίες, εξευτελισμούς και βάσανα. Την πλήρωσε και ο Άρης και οι πιστοί του σύντροφοι με τη ζωή τους.
Είμαι σίγουρος ότι ο Άρης με τίποτα δεν δέχονταν να είναι μέλος σ’ ένα κόμμα που έχει παραποιήσει και ευνουχίσει τη θεωρία και τις αρχές του επαναστατικού Μαρξισμού – Λενινισμού ιδιαίτερα στο θέμα του Δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Είναι σ’ όλους μας γνωστό ότι ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός εγγράφεται και ταυτίζεται με την ιστορία του Μπολσεβίκικου κόμματος. Ένα παράδειγμα είναι αρκετό για να δούμε πώς ο Λένιν και οι σύντροφοι του τον καταλάβαιναν και τον εφάρμοζαν.
Θα αναφερθώ στο γνωστό παράδειγμα της συμπεριφοράς του Κάμενεφ και του Ζηνόβιεφ παραμονές της Οχτωβριανής επανάστασης. Γι αυτό θα δανειστώ αποσπάσματα από το έργο του Ε. Χ. ΚΑΡΡ «Ιστορία της σοβιετικής ένωσης» τ. 1ος «εκδόσεις ΥΠΟΔΟΜΗ», επειδή το έργο του είναι υπεράνω υποψίας για «τροτσκιστική παρέκκλιση».
Στην κεντρική επιτροπή των μπολσεβίκων είχε ξεσπάσει έντονη διαμάχη σε σχέση με την ημερομηνία της εξέγερσης. Ο Λένιν βρέθηκε σε σύγκρουση με την πλειοψηφία της Κ.Ε.
«…. Τις 12, 13, και 14 Σεπτεμβρίου, όλο και πιο ανυπόμονος στο αναγκαστικό του καταφύγιο, ( σ.σ ήταν στην παρανομία!) έγραψε δύο συνεχή γράμματα στην κεντρική επιτροπή του κόμματος στα οποία υποστήριζε ότι οι συνθήκες είχαν ωριμάσει για την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους».1 Οι μέρες προχωράνε και η πλειοψηφία τις ΚΕ εξακολουθεί να αγνοεί τις παραινέσεις του Λένιν. «Η προσωπική επαφή ήταν αναγκαία για να ξεπεραστεί η αδράνεια και ο σκεπτικισμός που επικρατούσαν. Τις 9 Οκτωβρίου ο Λένιν γύρισε μεταμφιεσμένος στην Πετρούπολη και την επόμενη μέρα πήρε μέρος σε μια συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής που επρόκειτο να μείνει ιστορική. Η παρουσία του και οι κατηγορίες του για «αδιαφορία γύρω από το θέμα της επανάστασης» αρκούσαν για να αλλάξουν τη φορά του ανέμου. Με 10 ψήφους υπέρ (Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Σβερτλώφ, Ουρτσκυ, Ντζερζίνσκυ, Κολλοντάϊ Μπουμπνώφ, Σοκολνίκωφ, Λομώφ) και δύο κατά ( Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ, για πρώτη φορά ενωμένοι σε μια άδοξη συνεργασία) η κεντρική επιτροπή αποφάσισε να προετοιμαστεί το κόμμα για την ένοπλη εξέγερση και να οριστεί ένα «πολιτικό γραφείο» για την υλοποίηση της απόφασης. [….]Είναι ενδεικτικό του αισθήματος αλληλεγγύης που υπήρχε την εποχή εκείνη ανάμεσα στους ηγέτες του κόμματος και της έννοιας της κομματικής πειθαρχίας που ίσχυε το ότι οι δύο που είχαν ψηφίσει κατά της απόφασης θεωρήθηκε απόλυτα φυσικό να περιληφθούν στο εκτελεστικό όργανο του κόμματος».
«Ωστόσο, η μάχη δεν είχε κερδηθεί ακόμη. Στις 11Οκτωβρίου οι Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ κυκλοφόρησαν σε όλες τις βασικές οργανώσεις των Μπολσεβίκων ένα γράμμα τους με το οποίο καταδίκαζαν την απόφαση για «ένοπλη εξέγερση». Στις 16 Οκτωβρίου, ο Λένιν επανέλαβε για μια ακόμη φορά τα επιχειρήματα του υπέρ της άμεσης κατάληψης της εξουσίας σε μια διευρυμένη σύνοδο της κεντρικής επιτροπής…»
[….] Η σύσκεψη επικύρωσε με 19 ψήφους υπέρ και 2 κατά την απόφαση να προετοιμαστεί το κόμμα για την άμεση εξέγερση, ….
Αμέσως μετά τη σύσκεψη της 16ης Οκτωβρίου 1917 ο Κάμενεφ παραιτήθηκε από μέλος της κεντρικής επιτροπής, και δύο μέρες αργότερα έγραψε στη Novaya Zhizn, μια μη κομματική εφημερίδα της αριστεράς, μια επιστολή στην οποία διαμαρτυρόταν κατά της απόφασης, για λογαριασμό τόσο του εαυτού του όσο και του Ζηνόβιεφ. Η επιστολή αυτή δεν αποτελούσε μόνο παραβίαση της κομματικής πειθαρχίας (εφόσον ο Κάμενεφ δεν είχε πάψει να είναι μέλος του κόμματος) αλλά και αποκάλυψη της απόφασης του κόμματος… Το κόμμα, την παραμονή της αποφασιστικής στιγμής που θα έκρινε τη μοίρα του, αντιμετώπιζε μια σοβαρή εσωτερική κρίση. Μετά τη σύσκεψη της 16ης Οκτωβρίου ο Λένιν είχε ξαναγυρίσει στην παρανομία. Πάντως, τις18 Οκτωβρίου –ημέρα της δημοσίευσης της επιστολής του Κάμενεφ στη Novaya Zhizn’ – ο ηγέτης των Μπολσεβίκων έγραψε ένα γράμμα προς τα μέλη του κόμματος στο οποίο περιέγραφε την ενέργεια των Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ σαν «απεργοσπαστική» και «εγκληματική» και δήλωνε ότι δεν τους θεωρούσε πλέον συντρόφους και ότι θα ζητούσε τη διαγραφή τους από το κόμμα».
«Τα πνεύματα επομένως ήταν εξημμένα όταν στις 20 Οκτωβρίου συναντήθηκε η κεντρική επιτροπή του κόμματος με απόντα το Λένιν. Ο Σβερντλώφ διάβασε το γράμμα του Λένιν προς την κεντρική επιτροπή. Η παραίτηση του Κάμενεφ έγινε μετά από συζήτηση δεκτή με 5 ψήφους υπέρ και 3 κατά, ενώ στη συνέχεια δόθηκε ρητή εντολή στους Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ να μην ξανακάνουν οποιαδήποτε δημόσια δήλωση κατά των αποφάσεων της κεντρικής επιτροπής ή του κόμματος. Η πρόταση του Λένιν για διαγραφή τους από το κόμμα δεν έγινε δεκτή».
«Την παραμονή της καθορισμένης μέρας (σ.σ όπου είχε αποφασιστεί να δοθεί το χτύπημα) η κεντρική επιτροπή συνεδρίασε για να ρυθμίσει τις τελευταίες πρακτικές προετοιμασίες. Ο Κάμενεφ – αφού η απόφαση που είχε παρθεί πριν από τέσσερις μέρες ακυρώθηκε ή ξεχάστηκε – ξαναπήρε τη θέση του». (υπ. δικές μου)
Δίπλα από τον Λένιν στο επιτελείο της επανάστασης. Ο Λένιν τους δέχτηκε παρά την «απεργοσπαστική» και «εγκληματική» στάση τους παρά το γεγονός ότι παρέβησαν την αρχή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, γιατί στη ζυγαριά μέτρησε η συνολική τους προσφορά στο κόμμα και στο κίνημα και όχι η τυπική εφαρμογή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού. Δεν κάλεσε τα μέλη και τους οπαδούς του κόμματος να τους απομονώσουν σαν προβοκάτορες και να μην τους προσφέρουν «ούτε ψωμί, ούτε βότκα, στο Κάμενεφ και το Ζηνόβιεφ». Γιατί δεν φοβόταν τις διαφωνίες στο κόμμα ο Λένιν ούτε την δημοσιοποίηση τους. Γιατί η ιστορία του Μπολσεβίκικου κόμματος ήταν ιστορία σύγκρουσης τάσεων, ρευμάτων και φραξιών μέσα από τις οποίες το κόμμα δυνάμωσε θεωρητικά και πολιτικά σε τέτοιο βαθμό ώστε να ανατρέψει επικεφαλής των μαζών το πιο απολυταρχικό καθεστώς στον πλανήτη και να νικήσει τις ενωμένες ιμπεριαλιστικές στρατιές, εδραιώνοντας την επανάσταση.
Είναι φανερό ότι πίσω από την απόφαση του ΚΚΕ για τον Άρη δεν στέκει η πρεμούρα της ηγεσίας για την πιστή εφαρμογή της αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, πού σωστά ο Άρης παραβίασε! Γιατί δεν έπρεπε με τίποτα να πειθαρχήσει στην προδοτική απόφαση της ηγεσίας του ΚΚΕ για την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ. Όπως σήμερα καλούμε τους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ να διαχωρίσουν τη θέση τους από την ηγεσία τους και να συγκρουστούν με τις αντεργατικές αποφάσεις της όπου στέλνουν στη φτώχια, την ανεργία και την εξαθλίωση τα εκατομμύρια των λαϊκών μαζών. Με βάση τη λογική της απόφασης για τον Άρη καλά έπραξε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ που διέγραψε τους βουλευτές που δεν ψήφισαν τα μέτρα του μνημονίου! Άρα πίσω από την απόφαση κρύβεται ο φόβος της ηγεσίας για τις διαφωνίες και την αμφισβήτηση της ενίοτε λαθεμένης πολιτικής της. Γι αυτό και αναγορεύει σε σιδερένια αρχή το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό.
Ο Λένιν στο έργο του για τον «Αριστερισμό» δίνει ένα εκτεταμένο ορισμό για την ουσία του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, που αξίζει τον κόπο να τον αναφέρω:
«(….), γιατί οι μπολσεβίκοι μπόρεσαν να σφυρηλατήσουν την απαραίτητη για το επαναστατικό προλεταριάτο πειθαρχία;
Ο μπολσεβικισμός υπάρχει σαν ρεύμα πολιτικής σκέψης και σαν πολιτικό κόμμα από το 1903. Μόνο η ιστορία του μπολσεβικισμού σε όλη αυτή την περίοδο της ύπαρξης του μπορεί να εξηγήσει ικανοποιητικά, γιατί αυτός μπόρεσε να σφυρηλατήσει και να διατηρήσει μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες τη σιδερένια πειθαρχία που είναι απαραίτητη για τη νίκη του προλεταριάτου.
Και πριν απ’ όλα γεννιέται το ερώτημα: πως κρατιέται η πειθαρχία του επαναστατικού κόμματος του προλεταριάτου; Πώς ελέγχεται; Πώς δυναμώνει; Πρώτο, με τη συνειδητότητα της προλεταριακής πρωτοπορίας και την αφοσίωση της στην επανάσταση, την αντοχή της, την αυτοθυσία της τον ηρωισμό της. Δεύτερο, με την ικανότητά της να συνδέεται, να πλησιάζει και ως ένα βαθμό, αν θέλετε, να συγχωνεύεται με την πιο πλατειά μάζα των εργαζομένων, πρώτα – πρώτα με την προλεταριακή, μα ακόμη και με τη μη προλεταριακή εργαζόμενη μάζα. Τρίτο, με την ορθότητα της πολιτικής καθοδήγησης, που την πραγματοποιεί αυτή η πρωτοπορία, με την ορθότητα της πολιτικής στρατηγικής και τακτικής της, με τον όρο ότι οι πλατειές μάζες θα πείθονται από τη ίδια τους την πείρα γι’ αυτή την ορθότητα. Χωρίς αυτούς τους όρους είναι απραγματοποίητη η πειθαρχία μέσα σ’ ένα επαναστατικό κόμμα, πραγματικό ικανό να είναι το κόμμα της πρωτοπόρας τάξης, που έχει καθήκον να ανατρέψει την αστική τάξη και να μετασχηματίσει όλη την κοινωνία. Χωρίς αυτούς τους όρους κάθε απόπειρα να δημιουργηθεί πειθαρχία μετατρέπεται αναπόφευκτα σε σαπουνόφουσκα, σε λογοκοπία, σε πιθηκισμούς».2
Και παίρνω το θάρρος να συμπληρώσω ότι: Χωρίς αυτούς τους όρους είναι πραγματοποιήσιμη η πειθαρχία σ’ ένα μη επαναστατικό κόμμα από μια καθ’ όλα πολιτικά λάθος καθοδήγηση πάνω στη βάση των διαγραφών και των αποκλεισμών από το κόμμα. Στοιχεία που διαπερνούν δυστυχώς όλη την ιστορία του ΚΚΕ! Κάθε επόμενη ηγεσία διόρθωνε τα λάθη της προηγούμενης με νέα λάθη. Για παράδειγμα ο οπορτουνισμός της ηγεσίας του 1989 «διορθώνεται» με την αριστερίστικη διασπαστική πολιτική της σημερινής ηγεσίας!!
Τελικά το ΚΚΕ πήρε τη σωστή (χωρίς εισαγωγικά) απόφαση: ο Άρης δεν ήταν δυνατό να είναι μέλος σ’ ένα κόμμα που διατηρεί στα μέλη του, αυτούς που πρόδωσαν την ελληνική επανάσταση και παρέδωσαν την εξουσία στη σκιά της ελληνικής αστικής τάξης.
_______________________________
