Δημοσιεύουμε το κείμενο επτά εκλεγμένων συμβούλων της Ανοιχτής Πόλης με το οποίο δηλώνουν την αποχώρησή τους από τη δημοτική παράταξη. Θεωρούμε πως αυτή η πρωτοβουλία κινείται στη σωστή κατεύθυνση και με ανάλογο τρόπο θα έπρεπε να κινηθούν τα μέλη της ΛΑΕ και άλλων αριστερών συλλογικοτήτων που αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη περίοδο και σε άλλες περιπτώσεις, όπως στην Περιφέρεια Αττικής. Με βάση αυτή τη λογική, θεωρούμε επίσης σωστή τη δημιουργία νέας παράταξης στην Περιφέρεια Αττικής από τους σύμβουλους που καταψήφισαν τον προϋπολογισμό της Δούρου. Αυτή η προοπτική χρειάζεται να ενισχυθεί και να συνοδευτεί με ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες συγκρότησης νέων παρατάξεων.
Η Ανοιχτή Πόλη υπήρξε στην πορεία της ένα πρωτοπόρο εγχείρημα στον χώρο των δημοτικών κινήσεων που αποτέλεσε παράδειγμα την εποχή που οι δημοτικές κινήσεις της αριστεράς ήταν ακόμα ευκαιριακά εκλογικά σχήματα χωρίς συνήθως ουσιαστική λειτουργία στα μεσοδιαστήματα. Χαρακτηριστικά της υπήρξαν οι σταθερές δομές συμμετοχής κόσμου, ο συνδυασμός θεσμικής και κινηματικής παρέμβασης, η τεκμηρίωση και οι ευρύτερες πολιτικές της πρωτοβουλίες. Καθοριστικό ρόλο σε αυτή την πορεία έπαιξαν και οι ίδιοι οι αντίπαλοί της. Ο περιβαλλοντοκτόνος Κακλαμάνης και ο καλύτερος -κατά δήλωση του- εφαρμοστής του μνημονίου Γ. Καμίνης.
Ο Δήμος της Αθήνας, ο κεντρικός δήμος της χώρας αποτέλεσε πάντα πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης πάνω και στις κεντρικές πολιτικές των κυβερνήσεων και στον τρόπο που αυτές εφαρμόζονταν στην αυτοδιοίκηση. Ειδικά την εποχή Καμίνη η Ανοιχτή Πόλη ανέπτυξε έναν συγκροτημένο και πλήρη αντιμνημονιακό λόγο. Στο δημοτικό συμβούλιο έχουν τεθεί και έχει θέσει και η Ανοιχτή Πόλη σωρεία κεντρικών πολιτικών ζητημάτων πάνω σε όλη την ατζέντα που μας απασχόλησε την περίοδο αυτή. Αυτό σημαίνει ότι η ίδια η Ανοιχτή Πόλη έχει δεσμευτεί στο μέγιστο με τοποθετήσεις και διεκδικήσεις σε κορυφαία ζητήματα. Δεν έχουμε εδώ να κάνουμε με αντιπαράθεση αποκλειστικά σε τοπικά ζητήματα και η ίδια η Ανοιχτή Πόλη ουδέποτε και συνειδητά αντιμετώπισε τον Δήμο της Αθήνας ως κάτι τέτοιο.
Τοποθετήσεις έχουν γίνει και μάχες έχουν δοθεί πάνω σε κομβικά ευρύτερα ζητήματα που ξεπερνάνε κατά πολύ τον ίδιο τον Δήμο. Πάνω στις ιδιωτικοποιήσεις που αφορούν συνολικά την πόλη μας, την ποιότητα ζωής στο λεκανοπέδιο και την κοινωνία, όπως αυτή του Ελληνικού και του λιμανιού του Πειραιά. Για την προστασία των μεγάλων δημόσιων αγαθών όπως το νερό, το ρεύμα οι μεταφορές. Για ζητήματα ανάπτυξης περιοχών, όπως ο Ελαιώνας, ή το Φαληρικό Δέλτα. Για τον τρόπο ανάπτυξης της πόλης και τον προσανατολισμό, όπως οι περιπτώσεις μεγάλων ιδιωτικών εμπορο-αθλητικών παρεμβάσεων και τη χρηματοδότησή τους από δημόσιο χρήμα. Για τα μεγάλα δαπανηρά κεντρικά πρότζεκτ που βελτιώνουν το φαίνεσθαι της πόλης αφήνοντας ανέπαφη την καθημερινή ζωή στις γειτονιές. Για τη δημόσια και οικολογική διαχείριση των απορριμμάτων. Για την ανθρωπιστική κρίση που προκάλεσαν τα μνημόνια και το φαινόμενο της εκτεταμένης φτώχειας και των αστέγων. Για τους πλειστηριασμούς, τα χαράτσια και την οικονομική αφαίμαξη των πολιτών. Για το μεταναστευτικό ζήτημα, τον τρόπο διαχείρισής του και την ανυπαρξία υποδομών. Για τον θάνατο της μικρής εμπορικής δραστηριότητας στην πόλη και στις γειτονιές λόγο μνημονίου αλλά και την ενίσχυση των μεγάλων αλυσίδων καθώς και την υποβάθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων με την κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων. Για την υποχρηματοδότηση της υγείας και των σχολείων. Για την ανεργία και τις εργασιακές σχέσεις στον δήμο αλλά και στην κοινωνία. Για την συνεταιριστική οικονομία και το αλληλέγγυο και χωρίς μεσάζοντες εμπόριο. Και πολλά ακόμα. Όλα αυτά δείχνουν ότι μιλώντας για τον κεντρικό δήμο της χώρας η πολιτική πορεία της Ανοιχτής Πόλης ουδέποτε ξεχώρισε από την συνολική πολιτική ατζέντα, ακριβώς γιατί όλα αυτά τα ζητήματα σε επίπεδο Αθήνας αφορούν τη μεγάλη εικόνα και λιγότερο έχουν τα χαρακτηριστικά μιας τοπικής πολιτικής διαχείρισης.
Αυτά σημαίνουν ότι η Ανοιχτή Πόλη στις νέες συνθήκες που διαμόρφωσε η μνημονιακή συμφωνία της 13/7/15 βρίσκεται αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό. Και βρίσκεται σε αυτή την θέση καθώς αποτελεί την παράταξη που ακριβώς πολέμησε όλα όσα υπογράφηκαν από το κόμμα το οποίο την στήριξε και του οποίου μέλη ήταν τα περισσότερα μέλη της Ανοιχτής Πόλης. Ασχέτως των ατομικών προθέσεων μας και μιλώντας για τον κεντρικό δήμο της χώρας έτσι ακριβώς μας αντιλαμβάνεται και η κοινωνία: ως δημοτική παράταξη «του ΣΥΡΙΖΑ». Άλλωστε έτσι ακριβώς αντιλαμβανόμαστε και εμείς τις άλλες δημοτικές παρατάξεις ασχέτως αν αντιστοιχούν σε πολλά κόμματα (παράταξη Καμίνη) ή είναι προϊόντα διαφοροποιήσεων (παράταξη Κακλαμάνη). Η αυτονομία των δημοτικών παρατάξεων από τους πολιτικούς φορείς είναι μια σωστή αντίληψη. Όμως αυτό δεν συνεπάγεται αποστασιοποίηση από κεντρικές στρατηγικές κατευθύνσεις (π.χ. μνημόνιο – αντιμνημόνιο). Ειδικά σε κεντρικούς δήμους με τεράστιο αριθμό ψηφοφόρων κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί γιατί χάνεται η έννοια της τοπικότητας. Έτσι κι αλλιώς αυτό δεν επιδιώξαμε να συμβεί σε προηγούμενες φάσεις. Οι ενότητες πολιτικών χώρων χτίζονται όταν υπάρχουν μεν διαφορετικές οπτικές αλλά κοινές στρατηγικές. Τέλος καμία παράταξη δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά αν δεν υπάρχει μια γενική ομοθυμία και συναίνεση αλλά πρέπει σε κάθε ζήτημα να καταφεύγει σε πλειοψηφίες και μειοψηφίες.
Στην αρχή της φετινής χρονιάς προσπαθήσαμε να δώσουμε χρόνο στην παράταξή μας αναμένοντας να εξελιχθεί και το πολιτικό σκηνικό. Θελήσαμε να μην είμαστε βιαστικοί και βιαστικές στις επιλογές μας ούτε να τα ερμηνεύσουμε όλα αποκλειστικά και μόνο με βάση τις κεντρικές πολιτικές εξελίξεις. Χωρίς βέβαια να έχουμε και αυταπάτες. Η συνέχεια μας απέδειξε από πολλές και διαφορετικές πλευρές ότι η παράταξη θα ήταν αδύνατο να παραμείνει πιστή στο πρόγραμμα με το οποίο εμφανίστηκε στις εκλογές. Φάνηκε ότι στοιχειώδεις κινήσεις του παρελθόντος δεν είναι πλέον αυτονόητες. Π.χ. η μη υπογραφή της Ανοιχτής Πόλης σε κάλεσμα συζήτησης για τους πλειστηριασμούς από την οικεία μας πρωτοβουλία «πλειστηριασμοί STOP» πριν καν παρουσιαστεί το κυβερνητικό σχέδιο. Η επαναλαμβανόμενη απάντηση «αυτό θα το λύσει η κυβέρνηση» φαίνεται να σκεπάζει πολλά από τα ζητήματα που τίθενται. Δεν θέλουμε να μπούμε σε περιπτωσιολογία αλλά και με βάση τα όσα εκτυλίσσονται σε κυβερνητικό επίπεδο και με την μεταμόρφωση του #ThisIsACoup στο «καλύτερο μνημόνιο» όπως καταλαβαίνουμε το όλο σκηνικό γίνεται απολύτως ασύμβατο. Στην Αθήνα δεν αρκεί να συμφωνείς σε μικρά τοπικά ζητήματα, ή περιπτωσιακά για να έχεις μια κοινή δημοτική κίνηση. Άλλωστε έχει γίνει φανερό ότι και σε επίπεδο κοινοτήτων η κοινή συλλογική δράση του κόσμου κάτω από την υπογραφή της παράταξης είναι κάτι που δεν συμβαίνει.
Εκτιμάμε και δυστυχώς επιβεβαιωνόμαστε ότι η Μνημονιακή πορεία της κυβέρνησης και η πρόσδεση της στους εκβιασμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα συνεχιστεί αμείωτη και σε όλα τα πεδία. Δεν αρκεί η επίκληση της αθλιότητας της κυβέρνησης Σαμαρά για να εξωραΐσεις τη σημερινή κατάσταση. Γι’ αυτό και η αξιοπιστία του λόγου της Ανοιχτής Πόλης και η αντιπολίτευση που ασκεί στη διοίκηση Καμίνη θα βαίνει συνεχώς μειούμενη αν εξακολουθήσει να είναι – έστω και μεταξύ άλλων – «η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ». Όταν ο φορέας που σε στηρίζει ή τον στηρίζεις εκτελεί εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις κρίσιμων υποδομών της χώρας, πως ακριβώς θα κάνεις αξιόπιστη κριτική στην φιλοσοφία του δημάρχου που ιδιωτικοποιεί υπηρεσίες; Αλλά ακόμα και στο μεταναστευτικό όσο ή προηγούμενη κατάσταση δίνει την θέση της στην FRONTEX τις κοινές περιπολίες με την ΕΛ.ΑΣ., τα στρατόπεδα, την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης και τις τακτικές αποτροπής πώς θα αντιπαρατεθείς στην πολιτική Καμίνη που ξορκίζει την παρουσία μεταναστών στην πόλη μας; Όλα αυτά τα αδιέξοδα αποτυπώνονται όμως γλαφυρά και σε ένα άλλο πεδίο. Στο πεδίο των συμμαχιών και της διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά. Ήδη μέλη της διοίκησης Καμίνη προερχόμενα είτε από τους οικολόγους είτε από τον χώρο της πρώην ΔΗΜΑΡ βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ ή στον προθάλαμο και δεν το κρύβουν. Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα έλαβε την απόφαση να εντάξει στις κομματικές του δομές για την αυτοδιοίκηση μέλη διαφορετικών παρατάξεων, πράγμα που σημαίνει ότι η Ανοιχτή Πόλη θα βρεθεί τοπικά και κεντρικά να διαπλέκεται με ανθρώπους στους οποίους υποτίθεται ότι ασκεί αντιπολίτευση! Όπως είναι κατανοητό αυτή δεν είναι μια στιγμή αλλά μία διαδικασία που τείνει να οδηγήσει στον εκφυλισμό της παράταξης. Θα ήταν άλλωστε παράλογο να θεωρήσουμε ότι θα μπορούσε να υπάρξει συνύπαρξη σε μια πολιτική ομπρέλα για τμήματα της κεντροαριστεράς που συγκυβέρνησαν με τον Σαμαρά μέχρι αμετανόητους αντιμνημονιακούς.
Δεν επιθυμούμε να φτιάξουμε ένα σκηνικό αντιπαράθεσης εντός της Ανοιχτής Πόλης, μια συνθήκη που θα μας φθείρει, που θα δημιουργεί μόνιμη εσωστρέφεια, όπου απλά στο παρελθόν ζητήματα θα εξελίσσονται σε συνεχείς αντιπαραθέσεις. Κατάσταση που κάθε άλλο παρά χρήσιμους και χρήσιμες θα μας έκανε στην δημοτική δουλειά και παρέμβαση. Θα συνεχίσουμε τη μάχη για την πόλη μας και την κοινωνία, με τα εργαλεία και τις ιδέες που έκαναν την Ανοιχτή Πόλη μια δημοτική παράταξη με κινηματική, ριζοσπαστική και αριστερή ταυτότητα. Δεν αισθανόμαστε ότι «δαιμονοποιήσαμε» το μνημόνιο, ούτε ότι οι ιδέες που εκφράσαμε δεν έχουν θέση στο νέο σκηνικό. Αντιθέτως θεωρούμε ότι η Ανοιχτή Πόλη έγινε ότι έγινε χάρη σε αυτές τις ιδέες και δεν θα έχει μέλλον χωρίς αυτές. Σ’ αυτό το δρόμο δεσμευόμαστε πως θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
- Στάθης Δρογώσης – Δημοτικός Σύμβουλος
- Βάσω Ακριβού – Σύμβουλος 6ης Δημοτικής Κοινότητας
- Έφη Γαρίδη – Σύμβουλος 4ης Δημοτικής Κοινότητας
- Κώστας Γληνός – Σύμβουλος 7ης Δημοτικής Κοινότητας
- Όλγα Κλείτσα – Σύμβουλος 5ης Δημοτικής Κοινότητας
- Ευαγγελία Μεταξά – Σύμβουλος 7ης Δημοτικής Κοινότητας
- Μαρία Δικαίου – Σύμβουλος 1ης Δημοτικής Κοινότητας
