Προκήρυξη του «Ξ»
Η ελληνική οικονομία πριν την κρίση (και ύστερα από 22 χρόνια λιτότητας) είχε:
Εξωτερικό χρέος 93.4% του ΑΕΠ
Έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών 14.1%
Τελευταία στην ανταγωνιστικότητα στην ΕΕ-27
2.088.071 επίσημα φτωχούς
1 στις 4 οικογένειες δεν μπορεί να πληρώσει πάγιους λογαριασμούς (π.χ. ΔΕΗ, ΟΤΕ κτλ)
110 δις ευρώ χρέη των νοικοκυριών στις τράπεζες
Τους χαμηλότερους μισθούς στην ΕΕ-15
Την ψηλότερη ανεργία στους νέους 15-24 ετών
[όλα τα στοιχεία είναι της ΕΣΥΕ και της Τράπεζας της Ελλάδας]
____________________
Ο Προϋπολογισμός προβλέπει:
7.39 δις ευρώ επιπλέον φόρους
Περικοπή 950 εκατ. ευρώ από ένα ήδη πετσοκομμένο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων για δημόσια έργα και υποδομές
Αύξηση 800 εκατ. ευρώ για εξοπλισμούς και μείωση 260 εκατ. ευρώ για την Παιδεία
Μείωση της αύξησης του ΑΕΠ στο 3% με πιθανή αναθεώρηση στο 2%
_____________________
Η ελληνική οικονομία όχι μόνο δεν είναι «θωρακισμένη» όπως θέλει να μας πείσει η κυβέρνηση αλλά ήταν ήδη ευάλωτη και σε κρίση πριν ξεσπάσει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία, στην διεθνή οικονομία. Οπότε τα (ακόμα) χειρότερα είναι μπροστά μας.
Ρίχνουν λεφτά (πάνω από 1.5 τρις ευρώ η ΕΕ, 20 δις ευρώ η ελληνική κυβέρνηση) για να καλύψουν τις ζημιές των τραπεζιτών, ενώ μέχρι σήμερα μας έλεγαν ότι λεφτά δεν υπάρχουν! Αναθεωρούν το σύμφωνο σταθερότητας και τους εθνικούς προϋπολογισμούς, που μας έλεγαν πως είναι αδύνατο να αναθεωρηθούν! Ψέματα δηλαδή, πάνω στα ψέματα. Και πάλι όμως την κρίση δεν θα την αποφύγουν.
Επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν κρατικό χρήμα – δηλαδή λεφτά των εργαζομένων – για να σώσουν καπιταλιστές και τραπεζίτες που θησαύρισαν προκλητικά όλα αυτά τα χρόνια σε βάρος των λαών. Για να μπορέσουν μετά – αφού σταθούν στα πόδια τους – να μας ξαναληστεύουν με νέες φορολογίες, διαρκείς λιτότητες κτλ.
Αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί, αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πέσει !
Ο αγώνας για την ανατροπή αυτής της πολιτικής σημαίνει αγώνας για την πτώση της κυβέρνησης.
Μιας κυβέρνησης βουτηγμένης στα σκάνδαλα και έρμαιο των λογής-λογής Δαϊλάκηδων, Τατούληδων και άλλων παρόμοιων «ανταρτών» που ξεφτιλίζουν καθημερινά το νόημα της λέξης, αφού το πρωί κάνουν κριτική και το βράδυ ψηφίζουν τα νομοσχέδια προκειμένου να μη πέσει η κυβέρνηση.
Η πολιτική απάντηση στην πτώση της κυβέρνησης δεν μπορεί να είναι η επαναφορά του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία γιατί το ΠΑΣΟΚ με την πολιτική που ακολούθησε ήταν που συντέλεσε στα χάλια της οικονομίας, στην απογοήτευση του κινήματος που το στήριξε και τελικά στη νίκη της ΝΔ.
Ακόμα και τώρα το ΠΑΣΟΚ δεν έχει να προτείνει κάτι ουσιαστικά διαφορετικό από τα μέτρα της κυβέρνησης που ακολουθεί τυφλά ότι αποφασίσουν ΗΠΑ-ΕΕ προκειμένου να σώσουν το σύστημα
Κυβέρνηση της Αριστεράς με σοσιαλιστικό πρόγραμμα!
Η Αριστερά σε αυτές τις συνθήκες έχει μια ιστορική ευκαιρία.
Προϋπόθεση για να την αξιοποιήσει είναι να προβάλλει ένα ταξικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση που να απαντά στη δικαιολογημένη ανησυχία του κόσμου. Ένα τέτοιο πρόγραμμα οφείλει να περιλαμβάνει σε βασικές γραμμές:
– Την δραστική αύξηση μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών (παιδεία, υγεία κτλ) την κατάργηση των αντιασφαλιστικών και αντεργατικών νόμων, το 35ωρο-7ωρο-5μερο, σαν απάντηση στην μετατροπή των εργαζόμενων σε λάστιχο, την κατάργηση της επισφαλούς εργασίας, κλπ.
– Την δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας και την μείωση των εξοπλιστικών δαπανών
– Την εθνικοποίηση όλων των τραπεζών και των δημοσίων επιχειρήσεων που ιδιωτικοποιήθηκαν ή πρόκειται να ιδιωτικοποιηθούν (π.χ. Ολυμπιακή, ΟΣΕ κτλ)
– Την βαριά φορολογία στο κεφάλαιο για να εξευρεθούν οι πόροι για κοινωνικές δαπάνες
– Την καθιέρωση εργατικού-κοινωνικού ελέγχου στο δημόσιο τομέα και τις δημόσιες επιχειρήσεις για να αντιμετωπιστεί η κακοδιαχείριση και η διαφθορά και σαν απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορεί να σχεδιαστεί η οικονομία για τις ανάγκες του συνόλου, αντί να υπηρετεί ο δημόσιος τομέας την κερδοφορία του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου.
Αυτό το πρόγραμμα δεν μπορεί να το εφαρμόσει καμιά κυβέρνηση υποταγμένη στο κεφάλαιο: ούτε της ΝΔ, ούτε του ΠΑΣΟΚ, ούτε της «Κεντροαριστεράς» (συνεργασία ΠΑΣΟΚ με τμήματα της αριστεράς)
Μπορεί να το εφαρμόσει μόνο μια κυβέρνηση της Αριστεράς στηριγμένης στο ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ, σε δυνάμεις της βάσης του ΠΑΣΟΚ που βρίσκονται σε διαδικασία αποχώρησης ή σύγκρουσης με την ηγεσία του καθώς και από ένα ευρύτερο φάσμα ανένταχτων, αποστασιοποιημένων από την πολιτική κοινωνικών δυνάμεων, οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς κλπ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί την πιο ενωτική ριζοσπαστική δύναμη στο χώρο της αριστεράς κάνει ήδη την πρόταση για μια κυβέρνηση της αριστεράς.
Χρειάζεται όλοι οι εργαζόμενοι να στηρίξουν αυτή την πρόταση να δώσουμε όλοι μαζί τη μάχη για μια κυβέρνηση της αριστεράς, στην υπηρεσία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Και να συνδυάσουμε αυτή την πάλη με την κλιμάκωση των εργατικών αγώνων με στόχο την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και της ίδιας της κυβέρνησης – τα δύο πάνε μαζί.
Κλιμάκωση και συντονισμός των αγώνων μέχρι τη νίκη!
Η ΓΣΕΕ μετά τη γενική απεργία στις 21 Οκτώβρη πάει για άλλες 2 απεργίες μία στα τέλη Νοέμβρη και μία το Δεκέμβρη όταν θα ψηφίζεται ο προϋπολογισμός.
Η Ολυμπιακή όπως τα λιμάνια και ο ΟΣΕ αφέθηκαν στην ουσία μόνοι και αβοήθητοι να οδεύουν από ήττα σε ήττα.
Κανένας κλάδος από μόνος του δεν μπορεί να νικήσει την κυβέρνηση. Χρειάζονται συντονισμένοι αγώνες που να κλιμακωθούν σε επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες. Μόνο έτσι μπορούμε να νικήσουμε.
Για την έλλειψη συντονισμού και κλιμάκωσης των αγώνων η ευθύνη βαρύνει τη συνδικαλιστική πλειοψηφία (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Η στάση επίσης του ΠΑΜΕ που κινείται διασπαστικά σαν να μη συμβαίνει τίποτα είναι επίσης λαθεμένη. Όλα αυτά ρίχνουν νερό στο μύλο της κυβέρνησης και των πολιτικών που εφαρμόζει.
Σε αυτές τις συνθήκες περισσότερο από ποτέ θα έπρεπε τα συνδικάτα να είναι ήδη σε θέση μάχης για μαχητικό απεργιακό αγώνα διαρκείας. Που σημαίνει:
– Σωστή προετοιμασία με περιοδείες σε χώρους, εκστρατεία ενημέρωσης στην κοινωνία, απεργιακά ταμεία και ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης.
– Άμεσα 48ωρη γενική απεργία και στο βαθμό που η κυβέρνηση δεν υποχωρεί κλιμάκωση με νέες 48ωρες.
– Πανελλαδικά συλλαλητήρια με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων π.χ. αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηροδρομικοί σταθμοί) εθνικών οδών και δρόμων.
– Στο δημόσιο τομέα, τις δημόσιες επιχειρήσεις, τις τράπεζες κλπ να έχουμε 5μερες κυλιόμενες (δηλαδή μια βδομάδα κάποιοι κλάδοι, και την επόμενη βδομάδα άλλοι κλάδοι, κοκ) απεργίες που να προκαλούν συνολική παράλυση στην κρατική λειτουργία και την οικονομία.
– Όλοι οι τομείς που είναι σε κρίσιμη φάση οι αγώνες τους να μπουν, σταδιακά, σε διαδικασίες απεργίας διαρκείας – πχ παιδεία, λιμάνια, ΟΣΕ, Ολυμπιακή.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι η πρωτοβουλία για ένα τέτοιο σχέδιο δράσης μπορεί να προέλθει από τι σημερινές ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η επιβολή ενός τέτοιου σχεδίου δράσης μπορεί να γίνει μόνο από τα κάτω, με πρωτοβουλίες, με επιτροπές βάσης, με γενικές συνελεύσεις κατά χώρο κτλ. Σε αυτό το στόχο η ενότητα και κοινή δράση όλων των πρωτοπόρων και ανιδιοτελών συνδικαλιστών είναι εκ των ουκ άνευ.
Οι εργαζόμενοι έχουν διάθεση για αγώνα. Φάνηκε στις περυσινές μαζικές 3 γενικές απεργίες αλλά και στους επιμέρους αγώνες ενάντια στα κλεισίματα εργοστασίων (Νάουσα, SIEMENS & ΒΙΑΜΥΛ στη Θεσ/νίκη κτλ). Η νεολαία το ίδιο. 1 χρόνο κράτησε ο ηρωικός αγώνας των φοιτητών ενάντια στο άρθρο 16 και τον αντιδραστικό νέο νόμο πλαίσιο. Οι μαθητές βρίσκονται ξανά σε καταλήψεις.
Η κοινωνία ολόκληρη έχει οργή και διάθεση για αγώνα. Φτάνει να δει ένα σωστό σχεδιασμό, ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δράσης και κινητοποιήσεων, που να δίνουν την προοπτική νίκης. Είναι στο χέρι μας να παλέψουμε, για να το κάνουμε πραγματικότητα.
Ξεκίνημα
15 Οκτώβρη 2008
