Μετά την βαθιά κρίση που πέρασε το πολιτικό σύστημα, ο Παπαδήμος παρουσιάστηκε σαν «σωτήρας», που τον παρακαλούσαν όλοι να έρθει για να σώσει την χώρα από το χάος, μια και «αυτός ξέρει».
Βέβαια, ο Παπαδήμος δεν έπεσε από τον ουρανό: διοικητής στην Τράπεζα της Ελλάδος επί εποχής σκανδάλου του χρηματιστηρίου και μαγειρέματος των στοιχείων για να μπούμε στο ευρώ, αντιπρόεδρος της ΕΚΤ (που είναι ένας εκ των τριών πυλώνων της «τρόικας») και μέχρι πριν λίγους μήνες οικονομικός σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού ΓΑΠ. Φρέσκος δεν είναι λοιπόν, είναι μάλιστα απόλυτα συνυπεύθυνος για την κατάσταση στην οποία είμαστε σήμερα.
Μήπως όμως επειδή «ξέρει» και «έχει εμπειρία» θα μπορέσει να αλλάξει τα πράγματα; Για να διαλυθεί κάθε τέτοια αυταπάτη έχουν φροντίσει οι δανειστές μας από την πρώτη στιγμή. Η νέα κυβέρνηση είναι δεσμευμένη γραπτώς ότι θα τηρήσει κατά γράμμα την συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου. Τι λέει αυτή εν τάχει; Ότι για να συνεχίσουν οι δανειστές να μας δίνουν τις «δόσεις» μας, πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί η πολιτική λιτότητας. Η προηγούμενη κυβέρνηση του ΓΑΠ (που σε ένα ποσοστό 80% παρέμεινε η ίδια και με τον Παπαδήμο) ήξερε και μάλιστα πολύ καλά ότι η πολιτική αυτή χτυπάει τους εργαζόμενους, αλλά από την άλλη σώζει τους τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο από την κρίση. Για να αλλάξει αυτό δεν χρειαζόμαστε κάποιον που να έχει περισσότερες τεχνικές γνώσεις, αλλά κάποιον που να είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί με αυτά τα συμφέροντα. Και ο υπάλληλος τους, για χρόνια, Παπαδήμος δεν αφήνει κανένα περιθώριο για τέτοιες σκέψεις…
Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι όντως κυβέρνηση «σωτηρίας» αλλά όχι «εθνικής σωτηρίας» – είναι κυβέρνηση «σωτηρίας των καπιταλιστών και του συστήματος τους».
Ας μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση αυτή ήρθε σαν αποτέλεσμα μια τεράστιας κρίσης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, γιατί ήτανε τόση πια η κοινωνική πίεση που δεν μπορούσε να κυβερνήσει άλλο. Αυτό που οδήγησε σε πτώση την προηγούμενη κυβέρνηση ήταν οι τεράστιες κοινωνικές αντιδράσεις, το απεργιακό κύμα του Οκτώβρη, οι καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, η 48ωρη γενική απεργία με τις τεράστιες διαδηλώσεις και η κατακραυγή που καταγράφηκε στις παρελάσεις την 28η Οκτωβρίου.
Ο λόγος που υπήρξε τόση φασαρία «για να τα βρούνε» είναι για να μην καταρρεύσει η κυβέρνηση κάτω από την λαϊκή αγανάκτηση και αγώνες, και να πάνε με ομαλό και ελεγχόμενο τρόπο σε αλλαγή πρωθυπουργού χωρίς αλλαγή πολιτικής.
Αν θα προσπαθήσει να σώσει κάτι λοιπόν αυτή η κυβέρνηση είναι η τιμή ενός σάπιου πολιτικού συστήματος και η διασφάλιση της συνέχισης της ίδιας πολιτικής. Η μόνη ελπίδα όμως μπορεί να είναι η ανατροπή του, και η δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, από τα σπλάχνα της ίδιας της κοινωνίας, που θα συγκρουστεί με όλους αυτούς!
Το ΛΑΟΣ στην εξουσία;
Η είσοδος του ακροδεξιού ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση έχει προκαλέσει ανησυχία σε πολλούς εργαζόμενους. Δεν θα αναφερθούμε στην ξεφτίλα την υποτιθέμενων «αριστερών» του ΠΑΣΟΚ που συγκυβερνούν με τους νοσταλγούς της χούντας και προπαγανδιστές ρατσιστικών ιδεών. Ο κίνδυνος εδώ δεν είναι τόσο το τι θα κάνουν οι υπουργοί του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση. Ούτως ή άλλως όλοι οι υπουργοί όλο και περισσότερο μοιάζουν και είναι απλοί υπαλληλίσκοι των «δανειστών» μας. Ο κίνδυνος είναι στην «νομιμοποίηση» εθνικιστικών και ξενοφοβικών ιδεών, που επιτρέπει στους ακροδεξιούς να παρουσιάζονται ως «μια σοβαρή άποψη» στο πολιτικό σύστημα.
Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί αυτός ο κίνδυνος είναι να μπει μπροστά η Αριστερά στην αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα της ακροδεξιάς, με πολιτική μάχη ενάντια σε κάθε τους επιχείρημα, και να δείξει με αυτό τον τρόπο ότι η πολιτική τους στρέφεται τόσο ενάντια στους εργαζόμενους όσο και ενάντια στους μετανάστες.
Ο μήνας του μέλιτος θα είναι πολύ, πολύ μικρός
Η κυβέρνηση έχει ήδη μπει στην επίθεση, εφαρμόζοντας τις ίδιες αντιλαϊκές πολιτικές. Η κατάσταση είναι τόσο πιεστική για την κοινωνία, που δεν αφήνει πολλά περιθώρια αυταπατών.
Ήδη, η εξέλιξη του κινήματος «Δεν Πληρώνω» για τους λογαριασμούς της ΔΕΗ μας δίνει μια πρώτη ιδέα. Οι απεργίες για τις εφεδρείες, οι επαναλαμβανόμενες 48ωρες που εξήγγειλε η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και η επί 23 μέρες (μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο) μαχητική απεργία των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας δείχνουν ότι η διάθεση για αγώνα υπάρχει.
Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί η συμμαχία αυτών που υπηρετούν τους τραπεζίτες είναι με συντονισμό και ενωτική δράση όλων των κλάδων που αγωνίζονται, όλων των τοπικών επιτροπών και συνελεύσεων, όλων των αριστερών δυνάμεων, όλης της κοινωνίας δηλαδή στη μάχη για την ανατροπή της κυβέρνησης των τραπεζιτών και αυτού του σάπιου συστήματος.
