Βύθιση της οικονομίας σε μια καταστροφική κρίση χωρίς προοπτική εξόδου. Διάλυση των πάντων – της οικονομίας, της κοινωνίας, του βιοτικού επιπέδου, των δικαιωμάτων. Αυτά είναι τα αποτελέσματα των πολιτικών των κυβερνώντων και της Τρόικα.
Που είναι η διέξοδος από την κρίση που υπόσχονταν όλοι αυτοί οι εγκληματίες; Όχι μόνο η Ελλάδα αλλά όλη η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση, τόσο βαθιά που απειλείται η ίδια η βιωσιμότητα του € και της ΕΕ. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεχνούν ούτε για μια στιγμή, όλες τις ψεύτικες υποσχέσεις που συνόδευαν την ένταξη στο ευρώ: οικονομική ανάπτυξη, απασχόληση, ευημερία…
Και γιατί όλα αυτά; Για να μπορούν να χαμογελούν οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές γιατί έτσι διασφαλίζονται τα κέρδη της τους. Για να μπορούν να χαίρονται οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Έλληνες, κλπ καπιταλιστές, γιατί μπορούν να περάσουν στα χέρια τους, σε τιμές «τσάμπα» μια σειρά από ελληνικά «φιλέτα»…
Υπάρχει ελπίδα;
Ελπίδα υπάρχει μόνο στους αγώνες του εργατικού κινήματος και της κοινωνίας.
Αγώνες τέτοιας έντασης και τέτοιας έκτασης που να ανατρέψουν συνολικά και τις πολιτικές προσαρμόζονται και αυτούς που κυβερνούν. Που να αναγκάσουν τους τροϊκανούς γιάπηδες να πάρουν τα παπούτσια στο χέρι και να εξαφανιστούν μέσ’ στη νύχτα.
«Αν γίνει αυτό, θα βρεθούμε εκτός ευρώ και θα πάμε πίσω στη δεκαετία του ’50» έσπευσε να μας προειδοποιήσει ο κ. Προβόπουλος, και σε παρόμοιους τόνους μας μίλησε και ο πρωθυπουργός Παπαδήμος.
Και τι άλλο θα λέγανε δηλαδή; Τραπεζίτες είναι οι άνθρωποι, τους τραπεζίτες αντιπροσωπεύουν, τη δουλειά τους κάνουν.
Σοσιαλιστικό πρόγραμμα
Η αλήθεια είναι πως αν φύγουμε από το € και την ΕΕ αλλά η εξουσία παραμείνει στους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές, τότε κανένα πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί. Η οικονομία θα παραμείνει σε κρίση, η ανεργία και η φτώχεια θα συνεχίσουν να κυριαρχούν.
Γι’ αυτό, το κομμάτι της κοινωνίας και της Αριστεράς το οποίο προβάλλει αυτή την περίοδο σαν βασική ανάγκη την έξοδο από το € και την ΕΕ, χρειάζεται να κατανοήσει ότι αυτές οι προτάσεις από μόνες τους δεν οδηγούν πουθενά. Κι ότι αν θέλουν να συμβάλουν πραγματικά στο να υπάρξει φως στην άκρη του τούνελ τότε χρειάζεται ένα σύνολο προτάσεων που να απαντούν πραγματικά στην κρίση και ταυτόχρονα να θέτουν τις βάσεις για την ανατροπή της εξουσίας των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των εργολάβων.
Τέτοιες προτάσεις/μέτρα είναι: η άρνηση αποπληρωμής του χρέους· το πέρασμα της ιδιοκτησίας των τραπεζών στην κοινωνία (εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος)· η εθνικοποίηση όλων των μεγάλων επιχειρηματικών μονάδων ξεκινώντας από τις ιδιωτικοποιημένες ΔΕΚΟ· η θεσμοθέτηση του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και διαχείρισης σε όλο το φάσμα της οικονομίας, στη βάση των εργατικών επιτροπών και λαϊκών συνελεύσεων που είδαμε σε εμβρυώδη μορφή την προηγούμενη περίοδο στο κίνημα των Αγανακτισμένων και τις καταλήψεις εργατικών χωρών.
Μια τέτοια πολιτική θα επιτρέψει τεράστιες επενδύσεις στην πραγματική οικονομία, από τον πλούτο που θα εξοικονομηθεί από τη διαγραφή του χρέους και την εθνικοποίηση των τραπεζών. Θα επιτρέψει τον δημοκρατικό –μέσα από τη συμμετοχή των εργαζομένων– σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες της κοινωνίας αντί για το κέρδος μερικών δεκάδων οικογενειών που –μαζί με τους με τους νταβατζήδες τους στο εξωτερικό– ελέγχουν τις ζωές 11 εκατομμυρίων Ελλήνων.
Η Αριστερά
Η πάλη για την υιοθέτηση ενός τέτοιου, σοσιαλιστικού προγράμματος, είναι δουλειά της Αριστεράς. Όμως τα βασικά κόμματα της Αριστεράς, δηλαδή το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ βρίσκονται μακριά από αυτή την κατανόηση.
Η ηγεσία του ΣΥΝ δεν θέλει επαναστατικές ανατροπές, πιστεύει πως με μια πιο «ανθρωποκεντρική», υποτίθεται, διαχείριση του καπιταλισμού τα προβλήματα της κρίσης μπορούν να λυθούν. Έτσι, για παράδειγμα, αντί για την εθνικοποίηση των τραπεζών, υποστηρίζει τον «έλεγχο του τραπεζικού συστήματος»· αντί για την άρνηση αποπληρωμής του χρέους ζητά την επαναδιαπραγμάτευση του, και την έκδοση ευρωομολόγου, κλπ, κλπ.
Αυτά, μαζί με τα υπόλοιπα σημεία του προγράμματός του ΣΥΝ δεν συνιστούν καμία ρήξη με το σύστημα, αποτελούν προσπάθεια καλύτερης διαχείρισης του. Αυτή είναι μια πρόταση εντελώς αδιέξοδη.
Το ΚΚΕ από την άλλη λέει «ναι» στην σοσιαλιστική προοπτική (ή κάτι παρόμοιο – το ονομάζει «λαϊκή εξουσία» και «λαϊκή οικονομία») σαν απάντηση στην κρίση, αλλά ισχυρίζεται πως δεν είναι η ώρα για κάτι τέτοιο. Όμως, αν η ώρα για μια επαναστατική σοσιαλιστική πάλη και ανατροπή, δεν είναι τώρα, όταν ο καπιταλισμός καταστρέφει κυριολεκτικά τις ζωές εκατομμυρίων, πότε είναι;
Το «κάπου – κάπως – κάποτε» θα γίνει σοσιαλισμός αλλά όχι τώρα, το έχουμε ακούσει πολλές φορές από την παραδοσιακή Αριστερά – με τραγικά πάντα αποτελέσματα.
Καθήκοντα
Γι’ αυτό χρειάζεται να ενταθεί η πάλη μέσα στις γραμμές του κινήματος, από τα κάτω, και στα πρωτοβάθμια σωματεία και στη βάση των κομμάτων της Αριστεράς, σε δύο βασικές κατευθύνσεις. Η πρώτη αφορά στην ανάγκη της ευρύτερης συνεργασίας και της ενότητας σε κοινές δράσεις της Αριστεράς. Η δεύτερη αφορά το θέμα της υιοθέτησης ενός μαχητικού, σοσιαλιστικού προγράμματος.
Το θέμα της συνεργασίας αφορά καταρχήν τους ταξικούς αγώνες που αναπτύσσονται. Βασικός υπεύθυνος για την αδυναμία του κινήματος να οργανώσει κοινές δράσεις συγκεντρώσεις και πορείες είναι το ΚΚΕ το οποίο καταγγέλλει όλη την υπόλοιπη σαν «πουλημένη». Δυστυχώς μια παρόμοια, αν και όχι τόσο τραβηγμένη άποψη για τις συνεργασίες έχει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της περιόδου είναι ότι σημαντικό τμήμα των οργανώσεων που αποτελούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν αναγάγει τη θέση «έξω από το ευρώ και την Ε.Ε.» σε αδιαπραγμάτευτη αρχή, χωρίς την οποία δεν είναι διατεθειμένοι να συνεργαστούν με κανένα που δεν την υιοθετεί. Πρόκειται για λάθος προσεγγίσεις. Δεν πρέπει οι ιδεολογικές διαφορές να αποτελούν εμπόδιο στο να συνεργάζεται η Αριστερά για τα πρακτικά ζητήματα που αποτελούν άμεσα καθήκοντα πάλης του εργατικού και μαζικού κινήματος.
Γι’ αυτό χρειάζεται πάλη, σε όλα τα επίπεδα, για να δει αυτή η Αριστερά, με διαφορετικό μάτι θέμα των συνεργασιών.
Εκλογές
Πέρα όμως από τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις έχουμε μπροστά μας και τις εκλογές. Σε αυτές τις εκλογές η Αριστερά θα πάρει εξαιρετικά υψηλά ποσοστά, ποσοστά που έχει να δει δεκαετίες. Αρκετές από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις ανεβάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, μαζί, στο 30% περίπου.
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα τα δύο κόμματα έχουν υποχρέωση να δηλώσουν ότι προχωρούν σε συνεργασία με στόχο την εξουσία. Κάτι τέτοιο θα προσέφερε μια τεράστια δυναμική στην απήχηση των κομμάτων της αριστεράς! Δεν θα συσπείρωνε μόνο τις υπάρχουσες δυνάμεις της Αριστεράς, θα έδινε και προοπτική σε εκατοντάδες χιλιάδες απογοητευμένους εργαζόμενους, και θα βάθαινε τις ρωγμές στο εσωτερικό των συνδικάτων του ΠΑΣΟΚ προκαλώντας διασπάσεις στο κόμμα των σοσια-Ληστών.
Ιδού η Ρόδος…
Θα αφήσει η Αριστερά αυτή την ιστορική ευκαιρία να πάει χαμένη; Θα αρνηθεί για μια ακόμη φορά τη συνεργασία, όταν η κοινωνία βοά από αυτή την ανάγκη; Θα αρνηθεί να προχωρήσει στην πάλη για μια άλλη κοινωνία στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος, όταν ο καπιταλισμός και το κέρδος έχουν μετατραπεί σε μια αδίστακτη δύναμη μαζικής καταστροφής ανθρώπινων ζωών;
Η ιστορία μας έχει δείξει ότι δεν μπορεί να υπάρχει εμπιστοσύνη στις παραδοσιακές ηγεσίες της Αριστεράς ότι, όντως, θα ανταποκριθούν στα πιο πάνω καθήκοντα. Γι’ αυτό, η ανάγκη να παλέψει η βάση να πάρει τα πράματα στα χέρια της, να πάρει τις οργανώσεις του κινήματος, συνδικαλιστικές και πολιτικές χέρια της, να τις λειτουργήσει δημοκρατικά στη βάση των αναγκών του κινήματος, της κοινωνικής ανατροπής και του σοσιαλιστικού οράματος, είναι περισσότερο κρίσιμη απ’ ότι ήταν ποτέ!
