Οι εγκληματίες Τροικανοί και η απομονωμένη από την ελληνική κοινωνία τρικομματική κυβέρνηση των τραπεζιτών, έχουν βάλει σκοπό να μετατρέψουν τη χώρα σε κρανίου τόπο! Μετά από δύο χρόνια των ίδιων πολιτικών, έχουν καταστρέψει τα πάντα, αλλά δεν καταλαβαίνουν τίποτα! Μόνο ένα πράγμα καταλαβαίνουν: πώς να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου, πώς να διαφυλάξουν τα κέρδη τους!
Οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ απαντούν με νεροπίστολα …
Μπροστά στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει η Τρόικα και οι κυβερνώντες, οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ απαντούν με τουφεκιές στον αέρα!
Με μία ή δύο 24ωρες γενικές απεργίες, η Τρόικα και η κυβέρνηση δεν κάνουν πίσω. Αυτό το ξέρουν πάρα πολύ καλά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες! Και το ξέρει και ο τελευταίος εργαζόμενος!
Γιατί το κάνουν επομένως; Για να λένε ότι κάτι κάνανε! Αυτός είναι ο μόνος λόγος! Ανάξιοι γραφειοκράτες που παριστάνουν τους «ηγέτες»!
Αν ήθελαν να είναι άξιοι του τίτλου που φέρουν, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ έπρεπε να είχαν καλέσει γενική απεργία διαρκείας ενάντια στο νέο μνημόνιο! Τότε θα βλέπαμε που θα τρέχανε να κρυφτούν οι τροϊκανοί και η κυβέρνησή τους.
Οι ευθύνες των κεντρικών συνδικαλιστικών ηγεσιών είναι εγκληματικές!
Στροφή της κοινωνίας προς την Αριστερά
Μπροστά στον καιάδα με τον οποίο είναι αντιμέτωπη, η κοινωνία στρέφεται στο πολιτικό επίπεδο και δίνει στήριξη στα κόμματα της Αριστεράς, κατακρημνίζοντας τα κόμματα του μνημονίου.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δίνουν και στα 3 κόμματα –ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ– μαζί, μετά βίας 45%! Ενώ τα δύο βασικά κόμματα της αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, παίρνουν από κοινού πάνω από 25% (από 12,5% σύμφωνα και με την VPRC και με την Public Issue, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις).
Πώς ανταποκρίνεται η Αριστερά στην στροφή της κοινωνίας;
Τι κάνει η Αριστερά μπροστά σ’ αυτή τη δυνατότητα που της προσφέρει η κοινωνία; Πως απαντά σ’ αυτό που κάθε εργαζόμενος καταλαβαίνει και διερωτάται: αν συνεργαστεί η Αριστερά, μπορεί να αποτελέσει πρώτη δύναμη, και με τις έξτρα έδρες που της δίνει το εκλογικό σύστημα θα μπορούσε αν ήθελε να σχηματίσει κυβέρνηση! Γιατί δεν το κάνει;
Στην πραγματικότητα, αν τα κόμματα της Αριστεράς συνεργαζόντουσαν σε μια προοπτική πάλης και ανατροπής, το 25% που τους δίνουν σήμερα οι δημοσκοπήσεις θα αποκτούσε πολύ μεγαλύτερη δυναμική, ελκύοντας μαζικά «λευκά», «άκυρα» και«αποχή», μετατρέποντας εύκολα το 25% σε 30-35% και παραπάνω.
Με τέτοια δύναμη η Αριστερά θα μπορούσε ευθέως και εύκολα να θέσει ζήτημα εξουσίας! Όμως η Αριστερά αρνείται αυτή την προοπτική! Αρνείται την ευθύνη να μεθοδεύσει, με συγκεκριμένο τρόπο, αυτό που η ίδια η Αριστερά, σε όλες της τις εκφάνσεις και ρεύματα δηλώνει: την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης!
Πόσο δύσκολο είναι να πέσει η κυβέρνηση των τραπεζιτών;
Στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται καν εκλογές για να πέσουν οι μισητοί κυβερνώντες… Αν τα κόμματα της Αριστεράς ήθελαν να ρίξουν την κυβέρνηση θα μπορούσαν να το καταφέρουν και μάλιστα εύκολα!
Θα μπορούσαν, ως όφειλαν, να καλύψουν το κενό που αφήνουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Θα μπορούσαν να δώσουν μαχητική προοπτική στην κοινωνία, κινητοποιώντας τις δυνάμεις τους, συνεργαζόμενα με τις μαχητικές συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και λειτουργώντας σαν καταλύτης για όλο το κίνημα και όλη την κοινωνία!
Θα μπορούσαν, πέρα από απεργιακές κινητοποιήσεις μέσα από τα συνδικάτα που ελέγχουν ή επηρεάζουν, να ενισχύσουν τη μαζικότητα των «λαϊκών συνελεύσεων» στις γειτονιές καθώς και τις διάφορες επιτροπές «δεν πληρώνω». Θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε καταλήψεις πλατειών και εργατικών χώρων, όπως έγινε τον Ιούνη με το κίνημα των Αγανακτισμένων και τον Οκτώβρη με τις απεργίες στο δημόσιο και τους ΟΤΑ.
Έχουμε γράψει ξανά (με αφορμή τις μεγάλες συγκεντρώσεις της προηγούμενης περιόδου) ότι αν τα κόμματα της Αριστεράς καλούσαν τον κόσμο τους να μείνει στο Σύνταγμα, με αίτημα να φύγει η τρόικα και η κυβέρνηση, θα ήταν θέμα ωρών να πλημμυρίσει το Σύνταγμα από εκατοντάδες χιλιάδες. Το ίδιο θα γινόταν σε περίπτωση που ένα μαζικό συνδικάτο καλούσε για κάτι τέτοιο –πόσο μάλλον αν το κάνανε μαζί: η Αριστερά μαζί με συνδικάτα όπως της ΔΕΗ, των ΟΤΑ, των Συγκοινωνιών κλπ. Δεν το κάνουν! Κι εδώ οι ευθύνες βαρύνουν ιδιαίτερα το ΚΚΕ το οποίο έχει πολύ πιο σημαντική παρουσία στο συνδικαλιστικό κίνημα απ’ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη βάση
Οι μαχητικοί συνδικαλιστές της βάσης, τα μέλη των κομμάτων της Αριστεράς, που βλέπουν το κενό που υπάρχει, δεν έχουν άλλο δρόμο από το να παλέψουν για μια ριζική αλλαγή στη στάση της Αριστεράς, για μια διαφορετική Αριστερά απ’ αυτήν που έχουμε σήμερα.
Κι αυτό σημαίνει:
- Η Αριστερά να συνεργαστεί. Να σταματήσει η γελοιότητα της άρνησης των συνεργασιών απ’ όπου κι αν προέρχεται, στο όνομα των μόνων «συνεπών», μόνων «καθαρών» και «επαναστατών»!
- Απεργίες: Τα κόμματα της Αριστεράς να μπουν μπροστά στο κάλεσμα, από συγκεκριμένες ομοσπονδίες και κλάδους, δυναμικών απεργιακών κινητοποιήσεων. Όχι στις 24ωρες ή 48ωρες τουφεκιές στον αέρα! Είναι ώρα για ένα μεγάλο απεργιακό κίνημα διάρκειας που να παραλύσει τα πάντα!
- Καταλήψεις: Πέρα από απεργιακές κινητοποιήσεις η Αριστερά να προχωρήσει στο κάλεσμα, σε συγκεκριμένη ημερομηνία, των δυνάμεών τους και όλου του λαού στο Σύνταγμα, στο Λ. Πύργο και τις άλλες πλατείες των άλλων πόλεων.
- Οι καταλήψεις να επεκταθούν σταδιακά και σε κάθε εργατικό χώρο, με εκλεγμένες επιτροπές βάσης, μέσα από συνελεύσεις και δημοκρατικές διαδικασίες.
- Πρόγραμμα εξουσίας: Αυτή η πάλη πρέπει να συνδυαστεί με ένα πολιτικό πρόγραμμα εξουσίας. Βασικά σημεία πρέπει να είναι η άρνηση αποπληρωμής του χρέους στους τοκογλύφους, η εθνικοποίηση των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, η δημοκρατία και η διαφάνεια μέσα από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση, η αξιοποίηση όλου του πλούτου που παράγει η κοινωνία και ο σχεδιασμός της οικονομίας για το κοινό καλό, κι όχι για να κερδοσκοπούν οι λίγοι.
Αυτά είναι τα καθήκοντα με τα οποία είναι αντιμέτωπη η αριστερά σήμερα. Όσο τα μαζικά κόμματα, ΚΚΕ και ΣΥΝ, αρνούνται να συνεργαστούν, στη βάση ενός προγράμματος ανατροπής, όπως το πιο πάνω, έχουν την ευθύνη μιας επικείμενης ιστορικής ήττας!
Και υποχρεώνουν τον κάθε αγωνιστή του κινήματος να παλέψει για το κτίσιμο μιας νέας αριστεράς, επαναστατικής, διεθνιστικής, πραγματικά σοσιαλιστικής, όπως προτείνει το «Ξ» και όπως παλεύει μέσα από τις γραμμές της Διεθνούς Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή, CWI.
