« Το Μνημόνιο είναι ευτυχία» δηλώνει ο ανεκδιήγητος Πάγκαλος αποκαλύπτοντας το πώς αντιλαμβάνονται τα κυβερνητικά στελέχη την κοινωνική και εργασιακή ζούγκλα στην οποία οδηγούν την ελληνική κοινωνία για τα επόμενα 15 και βάλε χρόνια! Τα 15 χρόνια δεν είναι αυθαίρετος υπολογισμός αλλά η επίσημη τοποθέτηση του συμβούλου του πρωθυπουργού ιταλού τραπεζίτη Τ. Σκιόπα ενώ προκύπτει και από την επικείμενη χρονική επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους μέχρι το 2024.
« Δεν έχει ποτέ συμβεί, παρά το τόσο σκληρό πρόγραμμα που οι Έλληνες υποχρεώθηκαν να υποστηρίξουν, το να γίνει κατανοητό στον πληθυσμό πως ήταν αναγκαίο και αυτός τελικά να υποστηρίξει στην πλειοψηφία του την υπάρχουσα κυβέρνηση»
αναφώνησε ο –μην το ξεχνάμε– σοσια-ληστής Ν. Σ. Καν με αφορμή το αποτέλεσμα των τοπικών εκλογών.
Όμως η οργή στην ελληνική κοινωνία ξεχειλίζει. Προκύπτει από όλες τις δημοσκοπήσεις, από τα τεράστια ποσοστά καταψήφισης των κυβερνητικών υποψηφίων στις πρόσφατες εκλογές, από τις 7 γενικές απεργίες μέσα σε ένα χρόνο.
Κανένας κυβερνητικός αξιωματούχος δεν μπορεί να ξεμυτίσει δημόσια χωρίς να σκεφτεί ότι κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα.
Μόνο ένα πράγμα επιτρέπει στα στελέχη της κυβέρνησης και της τρόικας να μην έχουν μπει ακόμα σε ελικόπτερο για ταξίδι σε άγνωστη κατεύθυνση: τα χάλια της αριστεράς και οι πισώπλατες μαχαιριές των συνδικαλιστών του είδους Παναγόπουλου και σία.
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στην πιο βαθιά ύφεση της μεταπολεμικής της ιστορίας. Όμως οι μόνες πραγματικές «παροχές» που οι κυβερνώντες βρήκαν να κάνουν είναι να δώσουν επιπλέον 25 δις στις τράπεζες ανεβάζοντας το σχετικό ποσό συνολικά στα 78 δις μέσα σε 2 χρόνια. Και επιπλέον να μειώσουν από το 24% στο 20% τη φορολογία στα κέρδη των επιχειρήσεων που εξακολουθούν να θησαυρίζουν μέσα στην κρίση. Κατά τα άλλα «λεφτά δεν υπάρχουν».
Πραγματικά, το «μνημόνιο είναι ευτυχία» αλλά για τους τραπεζίτες, το κεφάλαιο και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Γιατί για την κοινωνία είναι ανείπωτη δυστυχία καθώς οι αντιλαϊκές επιθέσεις είναι κυριολεκτικά χωρίς τέλος.
Τώρα για να πάρουμε την επόμενη δόση του δανείου το Μάρτη, που είναι 15 δις ευρώ πρέπει να αυξηθεί ο ΦΠΑ, τα τιμολόγια όλων των ΔΕΚΟ, να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις, να διαλυθεί η δημόσια παιδεία και υγεία.
Όλα αυτά για να πάρουμε 15 δισ. € δόση, τη στιγμή που μόνο για τους τόκους του χρέους θα δώσουμε μέσα στο 2011, 15.9 δισ. € (7% του ΑΕΠ) σύμφωνα με το σχέδιο του προϋπολογισμού.
Για κάθε δόση κι άλλα μέτρα
Για κάθε δόση του δανείου θα μας ζητούν και άλλα μέτρα. Και τι θα έχουμε πετύχει στο τέλος όλου αυτού του Καιάδα; Να μπορούμε να ξαναβγούμε στις αγορές!! Θαυμάσια προοπτική! Η ελληνική κοινωνία θα περάσει των παθών της τον τάραχο για να μπορέσει μετά από όλα αυτά να ξαναμπεί στον φαύλο κύκλο ο οποίος είναι η αιτία των δεινών της: οι αγορές. Οι οποίες θα ξαναρχίσουν να την δανείζουν, για να την ξαναβουλιάξουν σε νέα χρέη. Και ποιες είναι τέλος πάντων αυτές οι «αγορές»; Κάποιοι αόρατοι τύποι που κινούν τα νήματα; Δεν έχουν ονοματεπώνυμο;
Δεν είναι τραπεζίτες, ηγέτες πολυεθνικών, διαχειριστές κεφαλαίων που ελέγχουν κυβερνήσεις, ΜΜΕ και μας παριστάνουν τους κοινωφελείς ευεργέτες;
Ο ευρωβουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος από την Ιρλανδία, σ. Τζο Χίγγινς, σε μια ομιλία του σε συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Πλ. Κοτζιά τον περασμένο Μάη είχε περιγράψει με μία λέξη τη στάση που πρέπει να έχουμε απέναντι στις αγορές: «να πάνε στο διάολο».
Κοινωνικές εκρήξεις
Οι κοινωνικές εκρήξεις στην Ελλάδα και διεθνώς είναι θέμα χρόνου. Ακόμα και από τυχαίες αφορμές. Όμως το ζήτημα δεν είναι οι εκρήξεις. Αλλά το πολιτικό τους αποτέλεσμα. Ο ελληνικός Δεκέμβρης του 2008 είχε πολιτικό απότοκο τον Γ. Παπανδρέου. Οι πρόσφατοι μεγάλοι αγώνες στη Γαλλία μπορεί να οδηγήσουν σε ανατροπή του Σαρκοζί και αντικατάστασή του από τους σοσιαλιστές τύπου Μ. Ομπρί, Σ. Ρουαγιάλ ή Ν. Σ. Καν.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα του τεράστιου πολιτικού κενού στο χώρο της αριστεράς που δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αλλά διεθνές.
Γιατί μπροστά σε όλα αυτά η αριστερά δεν έχει απάντηση – απαντά με χωριστές συγκεντρώσεις, με απίστευτο κατακερματισμό και χωρίς ουσιαστική πολιτική απάντηση στην κρίση και σχέδιο δράσης και κλιμάκωσης των αγώνων του κινήματος.
Ένα σχέδιο το οποίο αποκτά κρίσιμη σημασία μπροστά στα ανοιχτά ξεπουλήματα συνδικαλιστών ηγετών όπως ο «πολυπράγμων» πρόεδρος της ΓΣΕΕ ο οποίος δεν ασχολείται παρά με το μέγεθος του βιασμού, δηλαδή το πώς θα καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις και ουσιαστικά το δικαίωμα συνδικαλισμού.
Για μια αριστερά αντάξια των αγώνων του
κινήματος
Όμως σήμερα στην εποχή της βαθύτερης μεταπολεμικά οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ από μια αριστερά αντάξια του ονόματός της και των τεράστιων κοινωνικών αγώνων.
Μια αριστερά που να μπει μπροστά στους αγώνες του σήμερα με τολμηρά ανατρεπτικά συνθήματα όπως άρνηση της αποπληρωμής του χρέους στους κερδοσκόπους τοκογλύφους τραπεζίτες. Που θα θέσει το θέμα της εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος. Που θα «συναντήσει» τους Ιρλανδούς εργαζόμενους και νεολαίους που σήμερα παλεύουν και συζητούν τα ίδια ζητήματα, τους Γάλλους, Πορτογάλους, Ιταλούς. Ισπανούς, Βρετανούς. Που θα βάλει μπροστά το ζήτημα της κλιμάκωσης των αγώνων και του πανευρωπαϊκού τους συντονισμού. Που θα μιλήσει για την ανάγκη της ανατροπής του σάπιου καπιταλισμού και για το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας στηριγμένης στην εργατική δημοκρατία κι όχι τις μονοκομματικές δικτατορίες.
Μια νέα αριστερά. Ενωτική, διεθνιστική, πραγματικά σοσιαλιστική!
